Ταινίες με άξονα και με πέπλο τις πόλεις. Πόλεις στις οποίες οι ήρωες βρίσκονται προσωρινά. Δεν είναι οι πόλεις τους. Και εκεί, σε άλλες πόλεις, γράφεται η ιστορία. Και είναι μία γραφή κινηματογραφική, θεατρική, αφηγηματική, ανθρώπινη. Η πλοκή δεν χρειάζεται. Την δίνουν οι άνθρωποι και οι πόλεις. Ισως να υπάρχουν και άλλες σημαντικές. Αλλά, νομίζω πως οι 4 πιό κάτω είναι αρκετά αντιπροσωπευτικές.

Χαμένοι στη μετάφραση. - Lost in translation

Τόκυο. Εκείνος μεγάλος, Εκείνη μικρή. Μοναξιά μέσα στον κόσμο τους. Αθώα ένωση χωρίς σκοπό. Μια συνέχεια που δεν την ξέρει κανείς, παρά μόνο Αυτός. Αυτή και το Τόκυο. Ο ένας για επαγγελματικό ταξίδι, η άλλη συνοδεύοντας τον φίλο της σε επαγγελματικό ταξίδι.

Παιχνίδια επικοινωνίας στο Τόκυο. Ισως επειδή είναι πολύ μακρυά, ίσως επειδή, για μας, τους δυτικους, όλα στο Τόκυο θέλουν τη μετάφρασή τους. Τόκυο, γυρίσματα σε πραγματικούς χώρους, οχι πολλοί διάλογοι, αρκετη σιωπή - ομιλούσα όμως - μικροεκπλήξεις, τέλος με ερωτηματικό.

Και αναχώρηση από το Τόκυο. Back to reality. Και ουδείς θα γνωρίζει τη συνέχεια. Δεν ενδιαφέρει εξ' άλλου.


Βίκυ, Χριστίνα, Μπαρτσελόνα. - Vicky, Christina, Barcelona

Ο Γούντυ Αλλεν φεύγει από τη Νέα Υόρκη και πηγαίνει στη Μπαρτσελόνα. Μαζί του, δύο φίλες, και οι δύο ψαγμένες, καλλιεργημένες με τις ανησυχίες τους. Εχουν τη βασική τους διαφορά. ...

Η μία έχει επιλέξει την οδό της υπό όρους αρετής: Εngaged. Ο καλός της, είναι συμπαθής, νορμάλ, πετυχημένος ...προς γάμο. Δεν μπορεις να τα έχεις όλα στη ζωή... Καθημερινή αναφορά στο αμόρε για τις κινήσεις της.. και τα σχετικά.

Η άλλη, τα έχει λίγο μπερδεμένα, άνοιχτή σε προκλήσεις (ποιοτικού επιπέδου), όμως θέλει και έναν στόχο, μία ολοκλήρωση... και τα σχετικά.

Εκεί λοιπον, στο ταξίδι, εκεί στην πόλη, μακρυά από τη ΝΥ τους, ξεκινούν ανατροπές, μπερδέματα και εκπλήξεις. Και στα γεγονότα και στους έξω και στους μέσα κόσμους.

Μπαρτσελόνα .. Ισως επειδή είναι Ευρώπη και μακρυά από USA, χρειάζεται πάντα το ταξίδι για όλα αυτα. .. Ισως επειδή είναι μία από τις πόλεις που η σύγχρονη τέχνη έχει αφήσει έντονα αποτυπώματα (και δεν καθαρίζονται κατά λάθος). ... Ισως επειδή απλά του άρεσε η πόλη. (του Γούντυ) ... Ισως επειδή του αρέσει η ποδοσφαιρική ομάδα. .....Ισως επειδή ο ομώνυμος Δήμος έκανε καλό promotion. (όχι θα καθόντουσαν ... ).

Πάντως, σίγουρα, χρειαζόταν μία άλλη πόλη για την ιστορία του Γούντυ Αλλεν.




Και για το τέλος... ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ.
 

Πριν το ξεμέρωμα - Before Surise 

και
 

Πριν το ηλιοβασίλεμα - Before Sunset

Δύο ταινίες, ίσως από τις πιο συναρπαστικές που έβγαλε το σινεμά. Και ένα από τα συναρπαστικά τους, έχει να κανει με τη συνέχεια της ίδιας της ιστορίας. Συνέχεια που επεκτείνεται σε μία δεκαετία.

Η δεύτερη ταινία, γυρίστηκε 10 χρόνια μετά την πρώτη. Με τους ηθοποιούς, τον σκηνοθέτη, την υποκριτική, ακόμα και τους βασικούς τεχνικούς συντελεστες, μεγαλωμένους κατά 10 χρόνια. Και είναι η ολική συνέχεια της πρώτης. Και όλα να έχουν εξελιχθεί κατά 10 χρόνια. Η ήρωες σκέφτονται διαφορετικά, οι ηθοποιοί παίζουν διαφορετικά, οι αναζητήσεις είναι με άλλα χρώματα. Η πόλη είναι άλλη. Από τη Βιέννη, στο Παρίσι.

Μόνο που και οι δύο ταινίες, γυρίστηκαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Σε δρόμους, σε καφέ, σε λούνα πάρκ, σε πλατείες. Της πόλης.

Μόνο που η δεύτερη, τρέχει λίγο πιο γρήγορα. Ολα τρέχουν λίγο πιο γρήγορα μετά από 10 χρόνια δεν είναι έτσι ?

Και τί περιγράφουν, σε 10 χρόνια και σε δύο πόλεις ? Το αποτέλεσμα της, εντελώς τυχαίας συνάντησης μίας νέας Γαλλίδας και ενός νέου Αμερικανού.

Στην πρώτη ταινία (before sunrise) .... γνωρίζονται στο τραίνο, λίγο πριν τη Βιέννη και στη διάρκεια ενός ταξιδιού που κάνουν στην Ευρώπη. Εχουν μόνο ένα βράδυ. Μετά πρέπει να χωρίσουν. Πηγαίνοντας ο ένας, πολύ μακρυά από τον άλλον. Τους περιμένουν τρένα και αεροπλάνα. Και όλα γίνονται σε ένα βράδυ. Τόσο αργά ... και τόσο γρήγορα. Τόσο ολοκληρωμένα αλλά και με τόσα να γίνουν ακόμα.

Στη δεύτερη ταινια (before sunset) ...Στο Παρίσι πλέον, σε μια συνάντηση πάλι εντελώς τυχαία, μετά από 10 χρόνια πρακτικής απουσίας και σιωπής. Μετά από 10 χρόνια, που και οι δύο πετύχαιναν και έχαναν στις ζωές τους. Και έχουν πάλι ένα απόγευμα. για μιά συνέχεια. Το αεροπλάνο για τη ΝΥ φεύγει. "Baby ...you' re going to miss that plane ..."

Είναι λοιπον, η απωθέωση των ανθρώπινων συναισθημάτων, που όμως, εκφράζονται μέσα από τη σκέψη, την αγωνία, το παρελθόν και το μέλλον του καθενός, το πείραγμα, την αμηχανία, το δάκρυ, το γέλιο. Και την κίνηση στην πόλη. Περπάτημα, διάλογοι, αγγίγματα, αμηχανίες, και εμείς ... παρόντες. Σαν να είμαστε η Βιέννη και το Παρίσι. Που τους φιλοξενούμε.

Γιατί τώρα Βιέννη και Παρίσι ? Ε μη τα ψάχνουμε όλα. Μπορεί να είναι και πόλεις όνειρο για πολλούς....

και βέβαια ... ένα απόσπασμα από έναν διάλογο, στους δρόμους της πόλης .. (περίπου στο 6ο λεπτό του βίντεοκλιπ) ..

Celine: .... I believe if there's any kind of God it wouldn't be in any of us, not you or me but just this little space in between. If there's any kind of magic in this world it must be in the attempt of understanding someone sharing something. I know, it's almost impossible to succeed but who cares really? The answer must be in the attempt.

και τέλος ... κάποιοι άλλοι διάλογοι Πάντα χρειάζονται ...