Μια ακόμη ιστορία θα σας διηγηθώ. Βλέπετε οι γιορτινές μέρες είναι τέτοιες που σηκώνουν τις ιστορίες ...τις αλληγορίες ...τις ευχές ...τις παραινέσεις ...τις ελπίδες ...την οικιότητα ...την παρέα ... Σήμερα θα ήθελα να μεταφερθούμε αν δεν σας πειράζει στη σοφίτα με την κεκλιμένη οροφή. Ελάτε να ανέβουμε την σκάλα ... Πρόσθεσα φωτάκια στο στρογγυλό παραθυράκι και κεριά γύρω γύρω στον χώρο. Όλο ξύλο είναι αυτό το δωμάτιο και φλοκάτες. Θα είναι σαν να μεταφερθήκαμε σε ένα καταφύγιο ...Ας πούμε λοιπόν ότι έξω χιονίζει με μανία και είναι απογευματάκι ...εκεί στο μεταίχμιο, την ώρα ακριβώς που η νύχτα νικάει την μέρα και εκείνη αποχωρεί αφήνοντας λίγο χρώμα πίσω της για να μην την ξεχάσουμε μέχρι την επόμενή μας συνάντηση ... Μέσα στο δωμάτιο έχει ζέστη ...ας είναι καλά η σόμπα ...Καθίστε όπου βολεύεστε ...εγώ θα κάτσω στο ψάθινο σκαμπό ...στη μέση για να έχω οπτική επαφή με όλους σας και να με ακούτε.

Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία που ένα κομμάτι της το άκουσα κάποια στιγμή και μου άρεσε τόσο που δεν το ξέχασα ποτέ ... Το ένταξα στην ιστορία μου για να σας το μεταφέρω ...Μισό λεπτάκι να ρίξω μερικά κάστανα να γίνονται πάνω στο κατσαρολάκι της σόμπας και πατάτες στο αλουμινόχαρτο ...εσείς σερβιριστείτε με κρασί ...ξεκινάμε!

Κάποτε, ήταν ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος που έψαχνε να βρει έναν σκοπό ...έναν σκοπό να ζει, να ελπίζει, να ονειρεύεται, να χαμογελάει, να παλεύει ...Έψαχνε ...έψαχνε αλλά τίποτα θετικό δεν έβρισκε γύρω του ...όπου και να έστρεφε τα μάτια του έβλεπε μόνο πόνο και δυστυχία. Μια μέρα αποφάσισε να ταξιδέψει ...να ψάξει να βρει τον σκοπό που αναζητούσε. Ταξιδεύοντας βρέθηκε σε ένα χωριό που δεν είχε ποτέ του ακούσει ...προσπάθησε να συμβουλευτεί τον χάρτη του αλλά το όνομα του συγκεκριμένου χωριού δεν το βρήκε ... Διασχίζοντας αυτό το πανέμορφο και φροντισμένο μέρος κάπου στις καταπράσινες παρυφές του, συνάντησε έναν παππού που στεκόταν και σιγοτραγουδούσε μπροστά από ένα σταυροδρόμι. Αφού τον χαιρέτησε, τον ρώτησε τι τον κάνει τόσο χαρούμενο. Εκείνος του απάντησε με φυσικότητα “Η ίδια η ζωή και οι αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε σε αυτήν!”. Προβληματίστηκε και ζήτησε διευκρινήσεις ...τότε ο παππούλης του είπε μια πολύ παλιά ιστορία:

“Πριν χρόνια ακόμα όταν τα ζώα επικοινωνούσαν με τους ανθρώπους και οι άνθρωποι με την φύση ...ήταν ένας γαιδαράκος. Ένας γαιδαράκος που σπάνια απομακρινόταν από τον στάβλο του γιατί φοβόταν να αποφασίσει. Ήρθε καιρός δύσκολος όμως και μια φοβερή καταιγίδα ρίμαξε τούτο το χωριό και κάθε τι ζωντανό που κατοικούσε εδώ εκτός από το φτωχό το ζώο. Για μέρες έμεινε κάτω από τα χαλάσματα του στάβλου όμως η πείνα και κυρίως η δίψα τον έκανε να κατευθυνθεί προς το σταυροδρόμι που στεκόμαστε τώρα. Θυμήθηκε τα λόγια του αγαπημένου του κυρίου που έλεγε ότι σε τούτο το σταυροδρόμι -που ήταν πλέον και η μόνη διέξοδος από το κατεστραμένο χωριό- ο ένας του δρόμος οδηγούσε σε μια πανέμορφη λίμνη με άφθονο νερό, χώρο για να ξαποστάσει και φαγητό ενώ ο άλλος οδηγούσε σε γκρεμό και σε σίγουρο θάνατο. Αυτό που δεν ήξερε ο καημένος ο γαιδαράκος ήταν ποιός δρόμος οδηγούσε στο κάθε αποτέλεσμα. Μην μπορώντας να αποφασίσει μόνος του και αφού κανένας δεν περνούσε από τούτο δω το σταυροδρόμι για να του υποδείξει τον δρόμο που θα τον έστελνε στα σίγουρα στην σωτηρία ...ξεψύχησε μετά από μέρες εξαντλημένος.”.

Ο ήρωας της ιστορίας μας ευχαρίστησε τον παππούλη και νοιώθοντας ότι έχει βρει πλέον τον σκοπό της ζωής του επέστρεψε σιγοτραγουδώντας στο σπίτι του. Ποιός ήταν αυτός? Να μην εγκαταλείπει ποτέ την προσπάθεια και να μην φοβάται να παίρνει αποφάσεις όσο ρίσκο και αν αυτές έχουν όταν χρειάζεται.

Το δίδαγμα (?). Κάθε μέρα καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις μικρές ή μεγάλες, απλές ή σύνθετες, εύκολες ή δύσκολες. Η λήψη αποφάσεων κρύβει σίγουρα ένα βαθμό ρίσκου το μέγεθος του οποίου εξαρτάται από το είδος της απόφασης. Ο φόβος της αποτυχίας δεν είναι απάντηση στην απουσία προσπάθειας. Η αδράνεια σίγουρα δεν είναι λύση ...όπως και η παθητική στάση στη ζωή ...Ελπίζω να βρούμε όλοι την δύναμη να παίρνουμε αποφάσεις και να έχουμε έμπνευση να επιλέγουμε εκείνες που θα καλυτερεύουν την ζωή που επιθυμούμε να ζήσουμε.

Φιλιά!