Ας τα πάρουμε από την αρχή ...

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως ακριβώς βρέθηκα πάνω στον δρομο αυτό, λες και κάποιος απλά με τοποθέτησε εδώ κάποια στιγμή, πότε όμως ακριβώς και για ποιό λόγο δεν ξέρω ...δεν θυμάμαι ... Προσπαθώ αλλά δεν μπορώ να φέρω στην μνήμη μου ούτε από που ήρθα, ούτε και το γιατί βρέθηκα εδώ, ίσως να μην έχει τελικά και τόση σημασία. Κρατώ τα μάτια μου κλειστά -η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να τα ανοίξω- βρίσκομαι βλέπετε σε έναν άγνωστο δρόμο για έναν άγνωστο λόγο. Κρατώ λοιπόν τα μάτια μου κλειστά και αυτό το σκοτάδι με τρελαίνει. Σκοτάδι στα μάτια ...πλημμύρα στο μυαλό μου αφού οι σκέψεις ξεχύνονται η μια μετά την άλλη ορμητικά μέσα στο κεφάλι μου.

Σκέφτομαι τι παράξενος που είναι ο κόσμος των συναισθημάτων ...Την μια στιγμή βυθίζεσαι μέσα σε μια δύνη αμφιβολίας, πνίγεσαι σε ένα ποτάμι μελαγχολίας και λύπης, νοιώθεις να χάνεις τον εαυτό σου σε μια εσωτερική σύγκρουση θυμού, αισθάνεσαι απόγνωση ...κλαίς ... Την επόμενη στιγμή όλα είναι διαφορετικά, έχεις απίστευτη δύναμη και με μια κίνηση απομακρύνεις αποφασιστικά το μαύρο σύννεφο της λύπης και απολαμβάνεις αχόρταγα όλες τις μικρές χαρές της ζωής ...έναν ζεστό καφέ ...μια παράσταση ...την επικοινωνία με άλλους...την αφή του χαρτιού από ένα βιβλίο στα χέρια σου. Ερωτεύεσαι και απογειώνεσαι ... Χαμογελάς με ικανοποίηση στη θέα μιας πρόωρα ανθισμένης αμυγδαλιάς ...νοιώθεις την ανάγκη να λικνιστείς στο άκουσμα μιας μελωδίας ...κοιτάς εκστασιασμένος μια πεταλούδα που ανοιγοκλείνει παιχνιδιάρικα τα φτερά της ενώ ρουφάει με όρεξη το νέκταρ κάποιου λουλουδιού. Τόσες συναισθηματικές εναλλαγές ...σκέτη μαγεία!

Στέκομαι ακόμα στον δρόμο στην ίδια ακριβώς θέση σαν άγαλμα και σκέφτομαι ότι κουράστηκα να μένω στο ίδιο σημείο άπρακτη από φόβο με κλεισμένα τα μάτια μου, πρέπει κάτι να κάνω ...να δράσω, να αντιμετωπίσω ότι βρίσκεται εκεί μπροστά μου.... να πάω παρακάτω. Ο φόβος δεν είναι λύση ούτε και η αδράνια. Ανοίγω τα μάτια μου λοιπόν...κοιτάζω γύρω και συνειδητοποιώ ότι δεν είναι τελικά τόσο τρομερό το θέαμα όσο το είχα πλάσει στο μυαλό μου. Μυρίζω το κομμένο γρασίδι ...στο βάθος ακούγεται νερό ...Ξαφνιάζομαι από ένα πουλί που πετάει τόσο κοντά μου που ο αέρας από το φτερούγισμά του μου αγγίζει το πρόσωπο... Κοιτάζω στο βάθος του δρόμου όσο φτάνει το μάτι πέρα στον ορίζοντα και νοιώθω την ανάγκη να προχωρήσω, να φτάσω πιο πέρα, ένα βήμα κάθε φορά. Προχωράω συλλέγοντας και άλλες εικόνες, θέλω να βιώσω και άλλα συναισθήματα, να παρασυρθώ από τα χρώματα γύρω μου. Δεν φοβάμαι πια ...προχωράω όλο και πιο αποφασιστικά!

Τελικά ο δρόμος είναι τρομαχτικός μόνο αν εμείς επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τον βλέπουμε έτσι, εξαρτάται πως θα τον χειριστούμε, πως θα τον διαχειριστούμε, πως θα τον περπατήσουμε... Σε όποιον δρόμο και αν βρεθείς προσπάθησε να μην τον φοβηθείς ...προχώρα ...απλά προχώρα με τα μάτια ανοιχτά! Ανεξάρτητα από την αιτία που σε οδήγησε σε αυτόν προσπάθησε να κάνεις την διαδρομή του όσο πιο συναρπαστική μπορείς με μόνο στόχο να φτάσεις στο καλύτερο δυνατό σημείο του που δικαιωματικά σου ανήκει!