Παράθεση:
Το μέλος stella145 στις 02-10-2007 στις 19:41 έγραψε...
Πριν τα συναντήσω αυτά τα άτομα, πέρναγαν συνέχεια σκέψεις από το μυαλό μού:
πως να τους φερθώ,αν θα τους μιλήσω,τι να τους πω κτλ. Ειλικρινά όμως όταν ήρθε εκείνη η ώρα δεν χρειάστηκε να κάνω ή να πω τίποτα!Γιατί πολύ απλά ήμουν τόσο καλά με τον εαυτό μου που δεν με ένοιαζε πια πως θα με έβλεπαν εκείνοι....
Μου αρκούσε που είχα σταθεί στα πόδια μου,είχα μάθει από τα λάθη μου και που στον καθρέφτη μου έβλεπα έναν άνθρωπο δυνατό,υγιή με καινούργια ζωή που αν και είχε καμφθεί από την απαίσια συμπεριφορά τους τελικά δεν λύγισε....Και αυτή η εικόνα που έβλεπα εγώ στον καθρέφτη μου, την είδαν και αυτοί συνειδητοποιώντας ότι τίποτα από όσα θα πουν ή θα κάνουν δεν μπορούσε να με αγγίξει πια. Αυτή ήταν και η ικανοποίησή μου.....Ειλικρινά δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα!
|
|
Εχεις απολυτο δικιο και το εζησα απο πρωτο χερι!
Ολα λογια ημουν και οταν τελικα συναντησα μια μερα εντελως τυχαια τον τυπο δεν εκανα τιποτα απ ολα αυτα που ελεγα οτι θα επρεπε να κανω! Γιατι απλως δεν χρειαστικε! Και εκεινη την στιγμη κιολας δεν ηθελα!
Δεν ηθελα να του μιλησω, δεν ηθελα καν να καταλαβει οτι τον ειδα, γιατι δεν ηθελα να του δωσω την ικανοποιηση να σκεφτει οτι ακομα ασχολουμαι με την παρτη του!! Αμαν πια! Γιατι αυτος ηταν ικανος με το που θα του ελεγα ενα γεια να σκεφτει οτι τον γουσταρω ακομα, τετοιος ηταν, παλιοκομπλεξαρα!
Αλλα υπαρχουν και αλλου πορτοκαλιες που κανουν μανταρινια και μαλιστα πολυ καλυτερα!!! Πφφφ!!!
