War - The World Is A Ghetto

War - The World Is A Ghetto
Έτος : 1972
Εταιρεία : United Artists
Μουσικοί :
Howard Scott - κιθάρα, τραγούδι
Papa Dee Allen - κόνγκας, μπόνγκος
Lonnie Jordan - όργανο, πιάνο, τραγούδι
Lee Oscar - φυσαρμόνικα
B.B. Dickerson - κρουστά, μπάσσο
Harold Brown - ντράμς
Charles Miller - άλτο, τενόρο καί βαρύτονο σαξόφωνο


Μετά το τέλος της συνεργασίας τους με τον Eric Burdon καί την παρακαταθήκη τριών εξαιρετικών δίσκων μαζί του, οι War ήταν έτοιμοι να χαράξουν το δικό τους δρόμο στη μουσική. Ηχογραφούν το 1971 το μέτριο ποιοτικά ''WAR'' και δέν τυγχάνουν καμίας προσοχής. Χωρίς να το βάλουν κάτω παραδίδουν την ίδια χρονιά στο κοινό, τό πανέμορφο ''ALL DAY MUSIC''. Αυτό ήταν, όλοι κατάλαβαν οτι είχαν να κάνουν με κάτι νέο και ''φρέσκο'', αναγνωρίζοντας την προσφορά τους, σαν ως μουσικούς του E. Burdon.

Αυτό το άλμπουμ πούλησε καλά και ανάγκασε την εταιρεία να τούς ανανεώσει το συμβόλαιο.

Έχοντας πλέον εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, μπαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν το ''The World Is A Ghetto''. Ένα μουσικό έργο, που δεν ήταν Soul, Jazz, Blues, Funk ή Latin, ήταν όλ'αυτά μαζί! Οι War δέν ακολούθησαν το ποτάμι, βράχηκαν περνώντας το κάθετα!

Το εξώφυλλο του δίσκου κοσμεί, ένα υπέροχο σκίτσο, που περιγράφει μιά τυπική καθημερινή σκηνή, σε κάποιο γκέτο της μαύρης κοινότητας στην Αμερική. Στο οπισθόφυλλο φυσικά, η 7μελής μπάντα ποζάρει στο φακό, δίνοντας μιά άφατη υπόσχεση γιά δυνατή και καλή μουσική. (Πάντα μού άρεσε η συνήθεια αυτή, στούς δίσκους των συγκροτημάτων Soul & Funk μουσικής των αρχών του '70.

Αγόρασα το δίσκο το '74 - χωρίς να ξέρω, τι εστί War - μόνο και μόνο απο το εξώφυλλο, που με έθελξε απ'τη στιγμή που το πρωταντίκρυσα. Ως τότε, μόνο Rock δίσκοι υπήρχαν στή δισκοθήκη μου. Ως τότε!

Άφησα το βραχίονα να πέσει απαλά στο δίσκο, και τον εαυτό μου στον καναπέ. Ο ενισχυτής δυνατά άρχισε να μου στέλνει τα κύματα των κρουστών και του μπάσσου απο το ''Cisco Kid''. Δεν ξέρω τι περίμενα, αλλά αυτό δεν το περίμενα! Μέ το ''Where was you at'' κατάλαβα οτι δεν είχα αγοράσει αυτό πού περίμενα, παρ'ότι δεν μου φάνηκε κακό κομμάτι. Πρίν αρχίσει το ''City, Country,  City'' σηκώθηκα για να χαμηλώσω την ένταση, όταν ξαφνικά μιά υπέροχη μελωδία από ακουστική κιθάρα με σαγήνεψε. Δεν πρόλαβα να επιστρέψω στη θέση μου και η φυσαρμόνικα με συγκλόνησε!

Ακολούθησαν τά φοβερά κρουστά (ντράμς, κόνγκας, ντέφια) σ'ένα ρυθμικό πανηγύρι που γιά μένα ήταν πρωτάκουστο.!! Μετά το τενόρο σαξόφωνο να σολάρει καί να δίνει τή σκυτάλη στο όργανο που φτάνει το 13λεπτο κομμάτι στόν επίλογο, αλίμονο! η φυσαρμόνικα σε ξανατρελαίνει πριν πέσει η αυλαία. Και μένεις άφωνος! Σηκώνεσαι μηχανικά να αλλάξεις πλευρά καί παραμιλάς!

Τώρα είναι που δέν ξέρεις τι να περιμάνεις για συνέχεια. Μία αλλόκοτη εισαγωγή, πανέμορφη σε σύλληψη και εκτέλεση και το ''Four cornered room'' αρχίζει να ξετιλύγει τη δομή του. Το οτι διαρκεί 8:30, μας έδωσε την ευκαιρία να το παίξουμε σε άπειρα πάρτυ καί ν'αγκαλιάσουμε πολλά κορίτσια, δίνοντάς μας και την ευκαιρία να τους πούμε διάφορα!

Γιά το ''The world is a ghetto'' δεν θά μιλήσω, δέν έχω τά λόγια που απαιτούνται γιά να περιγράψω το πιό αγαπημένο μου κομμάτι στήν ιστορία της μουσικής! Το  ''Beetles in the bog'' είναι ένα σχετικά αδιάφορο τραγούδι, που μπήκε μάλλον γιά να συμπληρωθεί ο δίσκος.

Μετά απ'αυτήν την εμπειρία, τα άπαντα τών War κοσμούν την δισκοθήκη μου.