Θυμάμαι το βιβλίο του μεγάλου Vilchem Reich "’κου Ανθρωπάκο" και παραθέτω κάποιες ασήμαντες σκέψεις μου.
’κου λοιπόν ανθρωπάκο ξανά, το πανάκριβο αυτοκίνητο που με κόπο δουλέυοντας μερα νύχτα αγόρασες να γκαζώνει προς ενθουσιασμό άλλων.’κου ανθρωπάκο ξανά, καθώς μποντιλιαρισμένος σε μια Αθηναική οδό προσπαθείς να φτάσεις στη ρουτίνα σου. ’κου ανθρωπάκο ξανά καθισμένος στον
δερμάτινο καναπέ σου τον καθε Μικρούτσικο να συμπληρώνει τα σκουπίδια που θα πετάξεις το πρωί. ’κου ανθρωπάκο ξανά,στρυμωγμένος τις "φωνάρες" που εκτιμάς να σε διασκεδάζουν καθώς πίνεις το φάρμακο που σου προσφέρουν. ’κου λοιπόν Έλληνα ανθρωπάκο ξανά να σου μιλούν για αυτά που θα μπορούσες να κάνεις κι εσυ νωχελικά και λες "Ωχ αδερφέ". ’κου λοιπόν...