«Κοινωνικοπολιτικά» στιχουργήματα στα χρόνια του Μνημονίου

Παρακάτω επιχειρείται μια υποκειμενική ανθολόγηση-όπως είναι κάθε ανθολόγηση-15 στιχουργημάτων τα οποία κυκλοφόρησαν τα  τρία τελευταία χρόνια, τα χρόνια δηλαδή του Μνημονίου.

Στόχος της ανθολόγησης είναι να διαβαστεί ο λόγος χωρίς να γίνει αναφορα στον τρόπο που μελοποιήθηκαν, τι απήχηση έχουν στον κόσμο, πώς λειτουργούν μέσα στο γενικό πλαίσιο που λέμε «τραγούδι», ποιο είναι το «προφίλ» των συντελεστών τους...

Η συγκεκριμένη μικρή Ανθολογία εστιάζει, λοιπόν,  στο στίχο, ο οποίος κατά τη γνώμη μου, καλύπτει ένα μεγάλο εύρος τεχνοτροπίας (μορφή και περιεχόμενο) από τα ακραιφνώς καταγγελτικά μέχρι τα πιο ποιητικώς διατυπωμένα και τα σατιρικά πάντα σε σχέση με το μήνυμα (κοινωνικο-πολιτικό) που φαίνεται οτι θέλουν να παρουσιάσουν.

Η πρόθεσή μου δεν είναι να αποδειχτεί κάτι π.χ. η ύπαρξη ενός «ρεύματος» ή μια ουσιαστική σύγκριση με τον κοινωνικο-πολιτικό λόγο του παρελθόντος -είναι ελάχιστα άλλωστε τα δείγματα- αλλά να παρουσιαστεί, έστω και δειγματοληπτικά, ένα μέρος του σύγχρονου στιχουργικού έργου, με ορισμένες από τις αξιολογότερες (υποκειμενικά πάντα μιλώντας) στιγμές του ως προς την κατεύθυνση που είναι η θεματική του άρθρου, δηλαδή, ο κοινωνικο-πολιτικός στίχος.

Ακολουθούν τα δεκαπέντε στιχουργήματα χωρίς αξιολογική και χρονολογική σειρά και χωρίς τις αντίστοιχες μελοποιήσεις τους.

1. MIA ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Στίχοι: Ισαάκ Σούσης

Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη- Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Δίσκος «Οι Άγγελοι ζουν ακόμα στη Μεσόγειο» (2012)

 

Κι άλλος τζόγος, κι άλλο αίμα βάλτε τώρα που γυρίζει

Για το ζωτικό μας ψέμα που τα άντερα γυρίζει

Κι όσο πιο μεγάλο φέσι τόσο πιο μεγάλο δέντρο

Χτίστε τείχη στα προάστια και διαλύστε μας το κέντρο

 

 

Βάλτε γλόμπους στα σκουπίδια και φιογκάκια στα πρεζόνια

Των αγρίων τα στολίδια των δοσίλογων τα εγγόνια

Που δεν ξέρουν τι γιορτάζουν σαν κατάρες τριγυρνάνε

Και στην πρίζα που τους βάζουν και στη φάκα το γλεντάνε

 

Όχι δεν υπάρχει πάτος στο κενό και στη βλακεία

Ούτε κόμπος για το χτένι, μόστρα και αδιαφορία

Κι ένα ξέκωλο γκαρίζει για αγάπη και ειρήνη

Κι εσύ λες η τραγουδίστρια τι να πίνει – τι να πίνει

 

Και μετά κυλάνε όλα στα νερά των υπονόμων

Και το φως αποτραβιέται στα παράθυρα των νόμων

Η ατμόσφαιρα γεμίζει απ’ το μήνυμα της μέρας

Και το Χόλυγουντ κοπιάρει το χρυσόμαλλο το τέρας

 

Έναν θάνατο γιορτάζω αδερφέ μου τον δικό σου

Κι ένα δέντρο κομματιάζω για να φτιάξω τον σταυρό σου

Μα δεν βρίσκονται οι κλέφτες της φωτιάς μέσα στο σμήνος

Μόνο πώς να την παλέψεις με το ανθρώπινο το κτήνος

 

Πού είναι εκείνα τα χαμίνια ούτε η μάνα τους τα ξέρει

Άλλα βλέπουν στο σκοτάδι σαν να είναι μεσημέρι

Από την σφαγή γλιτώνουν του παπά και του Ηρώδη

Και το σύνορο περνάνε που ξεχνιόνται όλοι οι φόβοι

 

Να βαφτίζουν τον Μεσσία στα νερά των υπονόμων

Και στο όνομα της τέχνης των κλεφτών των αστυνόμων

Απ’ του Άουσβιτς τους φούρνους ως της Γάζας την ταβέρνα

Μοσχομύρισε ο πλανήτης πέτσα από καμένη φτέρνα

 

Η γιορτή αφού είναι πάντα μία κόντρα με την θλίψη

Βάλε μου σε μία τσάντα ότι χρόνια μού έχει λείψει

Τον βουνίσιο τον αέρα τον γαρμπή, το μαϊστράλι

Μια συννεφιασμένη μέρα έτσι φτιάχνω εγώ κεφάλι

 

Κι όσα βήματα έχει η νύχτα βάλτα μου μέσα στην τσάντα

Κάνε με να μετανιώσω μία κι έξω μια για πάντα

Στην γιορτή καρδιοχτυπώντας με μια παγωμένη ανάσα

Τους βρυκόλακες κοιτώντας που γλεντούν έξω απ’ την κάσα

 

Κι ένα βήμα παραπέρα που το χέρι σου το φτάνει

Ένα σύρμα ηλεκτροφόρο για όλο αυτό το καραβάνι

Που γυρεύει τον λαχνό του μες στο ανθρωποφάγο γλέντι

Κι αντιγράφει όλα τα γούστα του πασά και του αφέντη

 

Και μετά γυρνάνε όλα στα νερά των υπονόμων

Λήμματα προϊστορίας κυνηγών και δολοφόνων

Πτώματα καρβουνιασμένα άνθρωποι κομμάτια κρέας

Που γεμίζουν την οθόνη μιας συνηθισμένης μέρας

 

 

 *****

2. ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ

Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Δίσκος: «Ο ελάχιστος εαυτός» (2010)

 

Ρώτησα τον σκύλο μου τον Ρίβα άμα νιώθει

Έλληνας, αυτόχθονας ή κάτι σχετικό

Εκείνος χασμουρήθηκε, επέστρεψε στον ύπνο

κι η ανάσα του ήταν όμορφη σαν κύμα στον γιαλό

Εο! Γαμώ το φασισμό

 

Γυρνώ στην άγρια ροδιά και τη ρωτώ τα ίδια

αν Ελληνίς αισθάνεται λουσμένη από το φως

"Πήρα τη σκυτάλη για ζωή, για θάνατο σκυτάλη"

μου απαντάει ο κόκκινος, στα κλώνια της, ανθός

Έο! Σαπίλα ο φασισμός

 

 

 ****

3. ΣΤΟ ΡΑΓΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Στίχοι: Κώστας Φασουλάς

Μουσική: Διονύσης Τσακνής

Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου

Εκτός Εμπορίου-Α. Δημοσίευση www.musicpaper.gr (2013)

Την ερημιά του τόπου μου

ποιος θα τη σεβαστεί

Ποιος θα του κόψει του ληστή

τ’ αρπαχτικό του χέρι

Μνήμες ταράζουνε ψυχές

γεράκια τη σιωπή

Τροχοί που ακονίζουνε

της νύχτας το μαχαίρι.

 

Παλιές πληγές που ρίζωσαν

στο ράγισμα του δρόμου

Καινούριους αναστεναγμούς

στην άσφαλτο αντηχούνε

Κομμάτια είναι τα λόγια μας

σπασμένου τηλέφωνου

Κι εγώ μια καθαρή γραμμή

ζητώ για να τα πούμε.

 

Τη θάλασσα που μου’ταξες

Την καταπίνουν ψάρια

Πώς να  φυτέψω  ουρανούς

Μες στο στεγνό βυθό σου

Στη πλάτη σου χορεύουνε

Ανήμερα λιοντάρια

Και εγώ έχω πάψει από καρό

Να’ μαι το φάρμακο σου

 

Την ερημιά του τόπου μου

ποιος θα τη σεβαστεί

Ποιος θα δικάσει το ληστή

και ποιος θα ξεγεννήσει

το φως που κρύβω μέσα μου

προτού κι αυτό σβηστεί

Σαν μια περήφανη ψυχή

να βγει να περπατήσει.

 

 

 

 ****

4. ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ

Στίχοι – μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης

Ερμηνεία: Δημήτρης Ζαχαριουδάκης, Χορωδία

Δίσκος: «Αγροτοκτηνοτροφικά -Μητροπολιτικά» (2011)

Η πατρίδα μου δεν έχει

πέτρα, χώμα και νερό

μόνο στάχτη και θειάφι

και αέρα πνιγερό.

 

Η πατρίδα μου δεν έχει

κάμπους, θάλασσες, βουνά

μα στρατιές ξεριζωμένων

και ασκέρια ταπεινά.

 

Έρχεται το καραβάνι από την ανατολή

της ζωής και του θανάτου

να σας δώσει το φιλί.

 

Η πατρίδα μου δεν έχει

στάρια, αμπέλια και ελιές

μα παιδιά σκελετωμένα

με πρησμένες τις κοιλιές.

 

Η πατρίδα μου δεν έχει

τάφους κι ήρωες τρανούς

μα νεκρούς που χέρι χέρι

πάνε με τους ζωντανούς.

 

Έρχεται το καραβάνι κι όσοι ψάχνουν γιατρειά

μ’ ένα απόκοσμο τραγούδι

θα τους πάρει μακρυά.

 

Πατρίδα αποκούμπι των γερόντων

πατρίδα μες στη λήθη του καιρού

πατρίδα στο βωμό των συμφερόντων

πατρίδα του πιο πρόστυχου χορού.

 

Πατρίδα μονοπάτι του πολέμου

πατρίδα στην ειρήνη την πλαστή

πατρίδα του ασάλευτου ανέμου

πατρίδα σκουριασμένη κουπαστή.

 

Πατρίδα κατασκεύασμα και πλάνη

πατρίδα για τους φράχτες του μυαλού

πατρίδα που ο νόμος σου δεν κάνει

πατρίδα την καρδιά ενός τρελού.

 

Έρχεται το καραβάνι και αλλόκοτες ματιές

βγάζουν σπίθες κι όποιον βρούνε

τον τυλίγουν στις φωτιές.

 

 

****

5.ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΚΙ Ο ΑΕΤΟΣ

 

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Μουσική: Κίτρινα Ποδήλατα

Ερμηνεία:Βασίλης Παπακωνσταντίνου/ Φωνητικά: Κίτρινα Ποδήλατα  

Δίσκος: Αφετηρία (2012)

Ό,τι κι αν κάνω, δεν μπορώ, το ξέρω, δε σε πείθω

Με άλλα λόγια θα στο πω, μ’ έναν αρχαίο μύθο

Μια ιστορία ψεύτικη και λίγο ξεχασμένη

Και πάσα ομοιότητα, είναι εξ'αρχής χαμένη

 

Για ένα ποντίκι που ήτανε στα χώματα κρυμμένο

Ποτέ δεν είδε ουρανό και πάντα πεινασμένο

Όλος ο κόσμος μια σταλιά, μονάχα ένα χωράφι

Και όλες οι παρέες του, ένα μικρό σινάφι

 

Στο σώμα αταξίδευτο και στην ψυχή χαμένο

Μες την καρδιά του μοναχό και πάντα φοβισμένο

Κατέβηκε ένας αετός μια μέρα στο χωράφι

Η πείνα του αχόρταγη, το ράμφος του ξυράφι

 

Τον έπιασε τον ποντικό, του κόπηκε η μιλιά του

Και φύγαν προς τον ουρανό, τον πάει στη φωλιά του

Γυρίζει τότε ο ποντικός, κοιτάζει προς τα κάτω

Είδε βουνά και θάλασσα, τον κόσμο πιό γεμάτο

 

"Θεέ μου πόσα έχασα μ’ αυτούς που μπερδευόμουν

Ωραία είναι εδώ ψηλά, εγώ γιατί σερνόμουν ;

Θέλω να μείνω πάντα εδώ, εδώ θέλω να ζήσω

Τώρα που είδα ουρανό, όλα θα τα ζητήσω "

 

Τον κοίταξε ο αετός και του'πε θυμωμένα

"Αν σ’ ήθελε ο Θεός ψηλά, θα ήσουν σαν κι εμένα "

Κι ο ποντικός του απάντησε πως είναι θέμα πλάνης

Μ’ αγάπη κι ανοιχτή καρδιά, τον ουρανό τον φτάνεις

 

Θα αναρωτιέσαι σίγουρα τι έγινε στο τέλος

Όμως αυτή η συζήτηση, είναι ένα άλλο σκέλος

Κι αν λες πως δεν κατάλαβες και σου πουλάω φύκια

Εντάξει, πλάκα έκανα, μιλούσα για ποντίκια

 

Να ονειρεύεσαι ουρανούς και να ζητάς τους τρόπους

Τί κρίμα που οι αετοί δεν τρώνε και ανθρώπους

 Απ’ όσα είδαν τα μάτια μου, ένα μόνο να ξέρεις

Πως δε σου φτάνει το όνειρο για να τα καταφέρεις

 

Τ’ όνειρο είναι τα φτερά, μα αν θέλεις να πετάξεις

Πρέπει και την αλήθεια σου λίγο να την πειράξεις

 Μην στάζεις το φαρμάκι σου χωρίς να κάνεις βήμα

Ή κούνα το κορμάκι σου ή άλλαξε το ποίημα

 

 

 ****

6. ΕΛΛΑΔΑ

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης

Μουσική: Παύλος Παυλίδης - Ορέστης Μπενέκας

Δίσκος: «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί» (2013)

Ορίζοντες και ουρανοί

κι αυτή η απόκοσμη λιακάδα

μι' άγνωστη χώρα

μυθική

κι αυτό που οι άλλοι λεν' Ελλάδα.

 

Όσες φορές το προσπαθείς

πάντα διασχίζεις κάποια άλλη

η διαδρομή πάντα μικρή

η απόσταση πάντα μεγάλη.

 

Στο πλάι της εθνικής οδού

κτίρια παλιά, παρατημένα

γυρνάς το βλέμμα σου αλλού

όμως αυτά κοιτάν εσένα.

 

Γύρω βουνά...

κι άλλα βουνά

και πάντα η θάλασσα στο βάθος

να σου θυμίζει από μακριά

πως την αγάπησες με πάθος

 

Δωμάτιο τριακόσια εφτά

ή μήπως τριακόσια δύο

μονάχος ψάχνεις τα κλειδιά

σ' ένα παλιό ξενοδοχείο.

 

Μέσα στον ύπνο σου διψάς

και σε ξυπνά ο καθρέφτης λιώμα

σαν να σου λέει σιωπηλά

δε μ' αναγνώρισες ακόμα.

 

Έξω στο δρόμο χαιρετάει

χιτλερικά ένας μεθυσμένος

κι αναρωτιέσαι όπως περνάει

ποιος απ' τους δυο σας είναι ο ξένος.

 

Κατά τη δόξα όπως τραβά

παραπατάει πληγωμένη

δεν ανασταίνεται ποτέ

γιατί ποτέ της δε πεθαίνει.

 

Ορίζοντες και ουρανοί

κι αυτή η απόκοσμη λιακάδα

μι' άγνωστη χώρα

μυθική

κι αυτό που όλοι λέμε Ελλάδα.

 

 

 ****

7. Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

 

Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Κώστας Λειβαδάς

Δίσκος: «κρατήσου από τη στάχτη» (2010)

Αν η καταιγίδα δε με ξεκάνει

η κυβέρνηση τότε θα το κάνει

αυτός ο στίχος γυρνάει στο μυαλό μου

έτσι όπως ψάχνω το σφυγμό μου στο φως

 

Πώς μεγαλώνει ο μικρός ανιψιός μου

έτσι επικίνδυνη που έγινε η παλιά γειτονιά

και το δημόσιο σχολείο ρημάδι

δεκάχρονοι με κινητά και πατίνια παντού

δίπλα στους dealers αλωνίζουν κοπάδι

Σ'έναν ατέλειωτο πεζόδρομο εστία του κακού..!

 

Να μην ξεχάσω να θυμηθώ

για τόσα πράγματα να μην ανησυχώ

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

να κλείσει την πόρτα...

 

Αριστουργήματα ευρώ έξι κι ογδόντα

σκισμένο νάιλον μες στις εφημερίδες

οι θησαυροί του Σολομώντα

σκληρά ρεμπέτικα και σως για τις γαρίδες

 

Μόνο ό,τι παίζει στην τηλεόραση υπάρχει

μόλις χαθεί απ'τις οθόνες δεν υπήρξε ποτέ

οι θύτες ατιμώρητοι υπογράφουν

μια μαύρη τρύπα εξαφανίζει την αλήθεια στο χθες

από πού έρχομαι να δω και πού πάω

Σκιάχτρα και πιόνια μ' εμποδίζουν, προβολείς και σκιές..!

 

Να μην ξεχάσω να θυμηθώ

για τόσα πράγματα να μην ανησυχώ

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

να κλείσει την πόρτα...

 

Κάθε απόγευμα περνάω απ' την Πεντέλη

καμένα πεύκα, μαύροι θάμνοι, τρομαγμένοι λαγοί

σπασμένα νεύρα, οργή και θλίψη

και αγωνία για το σπόρο που θα μπει στην πληγή

 

Πώς ξεφυτρώσανε εδώ αυτά τα σπίτια

ποιος προστατεύει τελοσπάντων πες μου ποιον κι από τι

όποιος προλάβει,ό,τι προλάβει ν'αρπάξει

τρέχει και τι ψάχνεις μες στην κόλαση αυτή

για να σωθούμε μου λέει η Λίνα

"πρέπει στα δέντρα τ'οξυγόνό μας να το γεννάμε εμείς"

Σου έχω άσχημα νέα Αθήνα

και θα στα πω

δε βλέπω να 'χεις άλλο χρόνο ζωής...!

 

Να θυμηθώ!Για τόσα πράγματα να μην ανησυχώ

Να μην ξεχάσω να θυμηθώ

για τόσα πράγματα να μην ανησυχώ

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

να κλείσει την πόρτα...

 

 

 ****

8. ΒΕΒΗΛΩΣΕΙΣ

Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Δανάη Παναγιωτοπούλου

Δίσκος: «Εικονικό βινύλιο» (2012) (μόνο στο διαδίκτυο: http://www.v-vinyl.com/ )

Στο δίπλα εργοστάσιο θρέφουν χέρια κραταιά

Κραδαίνουνε χαρτάκια ιερά

Με ένα στόμα ομοίους και ανόμοιου βαπτίζουν συντροφιά

Σκαρώνουν τv μακελειά για αγέννητα παιδιά

Με έκτακτα μνημόσυνα και μήκους αβαθείς

νωθεύουν τα μυστήρια της ζωής λωτοφάγοι

δεν δίνομαι απο επάγγελμα στην έλξη της πληγής

ξεθάβω με τα νύχια μου διόδους διαφυγής

Τροφή, περιουσία, εργασία, εκβιασμός

ζωή, δημοκρατία, φασισμός

σωτηρία, το δίκαιο το άδικος ο τόπος ο κοινός

νοήματα στη φάκα τους στη γλώσσα μας καπνός

τα σύμβολα δεν είναι ιερά, του χρόνου είναι σκλαβάκια στη σειρά

περιμένουν να πέσουν ένα ένα στα πηγάδια στην πυρά

και γύρω να κλωτσάν και να χορεύουνε παιδιά

Τα σύμβολα δεν είναι κληρονομία, δεν είναι στο μανίκι σου χαρτιά

καρβουνάκια, για δες τα που όλο πέφτουνε στα πηγάδια στην πυρά

και αν κάτι ζει ακόμα θα το πούνε τα παιδιά

 

 

****

9. ΟΛΑ ΚΑΛΑ

 

Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου

Μουσική: Rosalino Cellamare

Τραγούδι: Χάρης Κατσιμίχας & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Δίσκος «Οι Άγγελοι ζουν ακόμα στη Μεσόγειο» (2012)

Όλα καλά στον ακάλυπτο δυαράκι ισόγειο

Σεισμός δεν με πιάνει κι έχω πάντα σκιά

Όλα καλά, ο μισθός μου σφαγμένος

Το ψυγείο πιο άδειο κι απ' άδειο

Στη κατάθλιψη οι φίλοι

Ο Θεός κουρασμένος

 

Όλα καλά

Αν σε πάρει το πράμα από κάτω

θα σε πάει παρακάτω

θα σε φτάσει στον πάτο

Όλα καλά

Κι αν στην πέφτουνε όλοι κι όλα

Σου πετάνε τη φόλα

Μη μασάς στην απάτη

βγάλε γλώσσα, κλείσε το μάτι

 

Όλα καλά, τα κορίτσια δεν μου ρίχνουν ματιά

Τι να βρούνε σε μένα

Δεν υπάρχει μία

Όλα καλά κι η μοναξιά έχει γούστο

Αν δε φοβάσαι τις πτήσεις

Άμα θέλεις να ζήσεις

 

Όλα καλά

Αν σε πάρει το πράμα από κάτω

θα σε πάει παρακάτω

θα σε φτάσει στον πάτο

Όλα καλά

Κι αν στην πέφτουνε όλοι κι όλα

Σου πετάνε τη φόλα

Μη μασάς στην απάτη

βγάλε γλώσσα, κλείσε το μάτι

 

Όλο καλά, οι ειδήσεις πουρές για τη μάζα

Γκομενάκια ανορέξια νερβόζα

Τηλεστάρ για τα μπάζα

Όλα καλά, η μιζέρια κερνάει χαπάκια

Είναι τρέντι

Αφασία, ξεφτίλα, κηδεία το γλέντι

Όλο καλά | Αν σε πάρει το πράμα από κάτω

θα τσουλήσει καρφί για τον πάτο

Πρόσεξε καλά

Αυτό περιμένουν οι γύπες

Ψυχές που λυγάνε στις ήττες

Και τότε... άντε γεια

 

 

****

10. ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ

 

Στίχοι-Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας

Δίσκος: «Γελαστή ανηφόρα» (2013)

Να σου χαρίσω αν θες το δάκρυ

Μα αν με χτυπάς πού θα βρούμ' άκρη

Σ' αυτή την ποντικοπαγίδα

Που ήταν παλιά γλυκιά πατρίδα

 

Ακόμα κι αν σου φταίει

Αυτός που ακούς να κλαίει

Με κηροζίνη αν πας να σβήσεις την φωτιά

Κάρβουνο αμέσως θα γενείς

Κι εσύ κι αυτός κι αυτοί κι εμείς

Κάρβουνο σκέτο θα γενείς

Κι ούτε που θα ξαναφανείς

 

Σαν ζαλισμένο φίδι ορμάς

Άλλος σου φταίει άλλον τσιμπάς

Σ' αυτή την ποντικοπαγίδα

Που ήταν παλιά γλυκιά πατρίδα

 

Ακόμα κι αν σου φταίει

Αυτός που ακούς να κλαίει

Με κηροζίνη αν πας να σβήσεις την φωτιά

Κάρβουνο αμέσως θα γενείς

Κι εσύ κι αυτός κι αυτοί κι εμείς

Κάρβουνο σκέτο θα γενείς

Κι ούτε που θα ξαναφανείς

*Μαύρη Νύχτα αποκάλεσε ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης, Παύλος, τη Χρυσή Αυγή. Του αφιερώνω με σεβασμό αυτό το τραγούδι (Γιάννης Αγγελάκας)

 

 

****

11. ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΞΟΚΑΙΡΙΑ

 

Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία:Active Member

Δίσκος: «Στων βουβών την εσχατιά» (2011)

Είδες πως τα φέρνει η ρημάδα η ζωή,

στην αλλαξοκαιριά να ψάχνεις γεφύρωμα,

στη λωλάδα σου που την κουρσέψαν οι καιροί

και στην απαιδεψιά το μισιακό σου το κύρτωμα.

Ένα μασάλι σαν ματόχαντρο βαλμένο,

μια ματσαράγκα για να γιομίσει ο κορβανάς,

μια γαλιφιά σ’ αφεντικό δασκαλεμένο,

αλληλόχρεος κορδωμένος φουκαράς.

 

Αυτή η γενιά μου που κατάφερε να πιθηκίζει,

είχε ινστρουχτορες κακοφορμισμένους

και τώρα, κοίτα, σαν κακόσκιωτη γυρίζει,

γιατί ο λουφές μοιράστηκε απ’ τους περασμένους.

Ιστορία “μέγκλα” και κρυφό το λιάνισμα,

τα αφρόψαρα αποφύγανε το δίχτυ,

στους πελάτες αγκαζάρανε το δάνεισμα

και το μάκρεμα θα γίνει μεσονύχτι.

 

Δυστυχώς, φίλε μου και συνομήλικέ μου,

όποιος μας σπρώχνει στα σκατά φεύγει αλέκιαστος,

γι’ αυτό συγχώρα με αν δεν κρύβω τις χαρές μου

στην αλλαξοκαιριά αυτή είμαι αταίριαστος.

Στέκομαι ανήμπορος στην αλλαξοκαιριά,

πες μου αν έφταιξα αν μπορώ να βοηθήσω.

Γύρνα για πρώτη σου φορά από τούτη τη μεριά

ζήτα συγγνώμη και μπορεί να συνεχίσω.

 

Μη μου κοτσάρεις στην πλάτη, όμως, φταιξίματα,

φά’ την καζούρα σου και σκύψε το κεφάλι,

κάποιοι πληρώνουμε τα δικά σου κρίματα

πολύ σου πέφτει άλλο ένα χαλάλι.

Κι όλα αυτά στα δίνω αβάντζο ευγενικά,

αν ταιριάξει όμως κι όσα γουστάρω ξεστομίσω,

θα σου θυμίσω της νιότης μας τ’ αρσενικά,

απ’ το ανηφόρισμα μη με γυρίσεις πίσω.

 

Γι’ αυτό, αποπαίδι της ντροπής χωρίς αψάδα,

πριν ξημερώσει, κόψε εντελώς το λακιρντί.

Μου βγάζεις τόση σιχασιά και ασχημάδα,

μη μου διαβάσεις καν το μπουγιουρντί,

αφορά μονάχα τους ομοίους σου

και τους γαλίφηδες που ήταν στο γλεντοκόπι,

τ’ αθύρματα της τύχης όλα γύρω σου,

τους ανίδωτους που μοιάζανε άνθρωποι.

 

Χωρίς κουβέντα, λοιπόν, και αντιμίλημα,

κοίτα να μάθεις απ’ την ανεπροκοπιά σου,

σήκω στα πόδια σου κι άσ’ το προσκύνημα,

πες την αλήθεια στα παιδιά σου.

Γύρνα στα λίγα κι ας μην αντέχεις,

περίμενε το κάρπισμα κι ας είναι μια χεριά

ό,τι κρατάς τουλάχιστον το έχεις

και είσαι δυναμάρι στην αλλαξοκαιριά.

 

 

****

12. 700 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ

 

Στίχοι-Μουσική- Ερμηνεία: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

Δίσκος: «Όμορφοι κι ηττημένοι» (2010)

Στη δουλειά σου μέσα σ’ είδα

σ’ ένα κρύο γραφειάκι

δέκα ώρες μια ελπίδα

να ξεκουραστείς λιγάκι

 

κι έρχεται τ’ αφεντικό σου

κι όλο σου ζητάει κι άλλα

κι εσύ πνίγεις τον καημό σου

ξαναμπαίνεις μες στη γυάλα

 

κάνεις όνειρα από κείνα

που γελάνε και οι κότες

με 700 ευρώ το μήνα

δεν αντέχουν οι ιππότες

 

Στη συγκέντρωση σε είδα

και κουνούσες σημαιάκι

κι άκουγες τον αρχηγό σου

σαν οκτώ χρονών παιδάκι

 

σου είπε λόγια απ’ τα μεγάλα

σου έταξε διπλές αυξήσεις

σ’ έβαλε να βλέπεις μπάλα

και για όλα είχε λύσεις

 

μόνο που είχες τρύπιες κάλτσες

και αρχαίο κουστουμάκι

κι έριχνες ψωμιά στις σάλτσες

να λαδώσει τ’ αντεράκι

 

μες στο σπίτι σου σε είδα

σε διπλό καναπεδάκι

να απλώνεις την αρίδα

να καπνίζεις τσιγαράκι

 

κι όταν έρχεται η κυρά σου

κάνεις να απλώσεις χέρι

και σου λέει πως είν’ σειρά σου

να διαβάσεις το Λευτέρη

 

κι όλο σκέφτεσαι να φύγεις

με την τάδε ή με τη δείνα

αλλά ποια θα `ρθει μαζί σου

με 700 ευρώ το μήνα;

 

 

****

13. ΚΟΨΕ ΤΟ ΧΕΡΙ

 

 

Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: The Boy

Δίσκος: «Ηλιοθεραπεία» (2011)

χιονιζει στην ακροπολη σταχτες απο καμενη σαρκα δρομοι κυβερνουνται απο τα αδεσποτα σκυλια η βουλη εγινε απλα ουλη το αιμα που πηγαζει απο αυτη δροσιζει τους σκοτεινους υπονομους του Συνταγματος και οι ανθρωποι στις ασφαλεις ταρατσες των ξενοδοχειων κανουν ηλιοθεραπεια μεχρι θανατου σηκωμενα χερια, δακρυσμενα λογια χιλια μεσημερια νυσταλεαβαρια, παραμιλω για τις γυναικες που προσπαθησαν το αγορι να φιλησουν χωρις να το αγαπουν μανα παραμιλω

κοψε το χερι, μανα μου θα ερθουν να σου πουν οτι με ειδαν, οτι με ειδαν, οτι με ειδαν οχι δεν εκλαψα σε ταφο αδειανο πηρα τα οπλα με μπλε ακτινες, με μπλε ακτινες κοιτα τα χερια μου, δε τα απλωσα στη γλωσσα που ολα τα λιωνει, που ολα τα λιωνει, που ολα τα λιωνει δε με αγγιζουν οι αποφασεις του συνολου ειπα θα αλλαξει, ειπα να αλλαξει, ειπα να αλλαξειειπα να πεσει το κεφαλι που φοβιζει ολον τον κοσμο, τον τρομοκοσμο, τον τρομοκοσμο ολον τον τρομο τον επερασαμοναχος στο αδειο κελι μου αδειο κελι, αδειο κελι, αδειο κελι με μια τεραστια ψυχη μιλω για τον νικο, μιλω για το νικο, μιλω για το νικο εμεινε ο μονος που αντικρυσε το χειλος δε θα μιλησει η πετρα ειναι η φυση, η πετρα ειναι η φυση δε θα καρφωσει τους συντροφους τα γουρουνια πως χαμογελαει, η ελπιδα πεταει, πως χαμογελαει λενε ειναι ο μονος που προσπερασε το χειλος

ειπα να πεσει το κεφαλι που φοβιζει ολον τον κοσμο, τον τρομοκοσμο, τον τρομοκοσμο ολον τον τρομο τον επερασα μοναχος στο αδειο κελι μου αδειο κελι, αδειο κελι, αδειο κελι με μια τεραστια ψυχη μιλω για τον νικο, μιλω για το νικο, μιλω για το νικο εμεινε ο μονος που αντικρυσε το χειλος δε θα μιλησει η πετρα ειναι η φυση, η πετρα ειναι η φυση δε θα καρφωσει τους συντροφους τα γουρουνια πως χαμογελαει, η ελπιδα πεταει, πως χαμογελαει λενε ειναι ο μονος που προσπερασε το χειλος παιδια με ρουκετες, παιδια με ρουκετες, παιδια με ρουκετες παιδια που εχουν ραψει την
ευθυνη τους στο στηθος υπαρχουν νεκροι, χιλιαδες νεκροι υπαρχουν νεκροι, παντα υπηρχαν,δεν υπαρχει πως και γιατι γιατι ποναει, γιατιποναει, γιατι δε λεει να σε λενε σκουπιδιαρη και να σε φτυνουν, και να σε χυνουν, νεκροι δε θα γίνουν δε θα σ αφηνουν να πεθαινεις στη παραγκα, στο κλειστο μαγαζι κλειστο μαγαζι, κλειστο μαγαζί κουβαρι εγινε η τρελα κι η κιθαρα ρυθμος του πονου, ρυθμος του πονου, ρυθμος του πονουμπαςκαι ξυπνησουνε οι αρρυθμοι απο τη λιθη δεν εχει ηλιο, δεν εχει ηλιο, δεν εχει ηλιο μονο τουριστες να τους σπασουμε στο ξυλο η τουαλετα, η τουαλετα, η τουαλετα η τουαλετα, η Ελλαδα η ξεκωλιαρα η πιο φθηνη, η πιο φθηνη, η πιο φθηνη η πιο φθηνη πουτανα που εχω ερωτευτει γιατι δεν φευγω, γιατι δεν φευγω, γιατι δεν φευγω γιατι η σαπιλα με εχει λουσει με βενζινη καποιος να αναψει, καποιος να αναψει καποιος να αναψει το σπιρτο της αναμονης για τη συνεχεια."

 

****

14. ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ

 

Στίχοι-Μουσική- Ερμηνεία: Θάνος Ανεστόπουλος

Δίσκος: «Ως το τέλος του κόσμου» (2012)

Δεν με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές, δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου,

δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές, όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.

Δεν με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά και τα πνιχτά δειλά αναφιλητά μου,

δεν με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα,δεν με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου.

 

Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί,των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται,

δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ,σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται.

Δεν με πειράζει που έχω χέρια παιδικά και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου,

δεν με πειράζει η τόση απόψε απελπισία,δεν με πειράζει το τραγούδι ενός πνιγμένου,

 

Δεν με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο,

δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων σε μια χώρα που 'χει γίνει ρημαδιό.

Δεν με πειράζουν οι γλυκιές οι μελωδίες ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι

δεν με πειράζουν οι άγνωστες πορείες σε μια χώρα που 'ναι η ελπίδα πεθαμένη

 

Αυτό που με πειράζει με θυμώνει είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας

είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας

είναι το πάθος που στερούν απ' τα παιδιά μας

και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να 'ναι η δικιά μας...

 

 

****

15. ΖΩΗ ΝΤΑΛΙΚΑ ΚΟΚΚΙΝΗ 

 

Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος   

Δίσκος: «Εδώ είμαστε» (2011)

Ζωή, νταλίκα κόκκινη

στις εθνικές, στις εθνικές του κόσμου,

στου Στέλιου τα τραγούδια

βενζίνα των φτωχών,

αγάπη θεοσκότεινη,

πολλά ουίσκια εντός μου

ακούνε τα ζεϊμπέκικα

σαν το Πάτερ ημών.

 

Πίκρα, μανούλα μου, το γάλα,

πίκρα τα χρόνια μας τα υγρά,

τα εργοστάσια μεγάλα,

τα μεροκάματα μικρά.

 

Φεύγω απ’ αυτό που νιώθω,

έκαψα τον πόθο μονος μια νυχτιά,

ήπια μέχρι που σε είδα

με βαθιά ρυτίδα μες στην ξενιτιά,

φεύγω απ’ αυτό που νιώθω.

 

Βαριά τα χρόνια, σίδερα,

και τζούφια η λαμαρίνα,

χοτ ντογκ απ’ την καντίνα,

χιλιόμετρα φασόν,

αγάπη θεοσκότεινη,

Θεσσαλονίκη Αθήνα,

αγάπησέ με σήμερα

και στη διαπασών.

 

Πίκρα, μανούλα μου, το γάλα,

πίκρα τα χρόνια μας τα υγρά,

τα εργοστάσια μεγάλα,

τα μεροκάματα μικρά,

τα εργοστάσια μεγάλα,

τα μεροκάματα μικρά.