ελληνική μουσική
    447 online   ·  211.153 μέλη
    αρχική > e-Περιοδικό > Aρθρα

    Σχέση Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής

    Η ελληνική μουσική μας μοιάζει με ένα δέντρο που έχει δυο μεγάλα κλαδιά: το ένα είναι η παραδοσιακή μας λαϊκή μουσική και το άλλο η βυζαντινή μας μουσική.
    Η μία εκφράζει την κοινωνία, τις σχέσεις των ανθρώπων, την καθημερινή ζωή και η άλλη τη σχέση, την πίστη και την αγάπη του ανθρώπου προς το Θεό.

    Μεταξύ τους έχουν πολλές ομοιότητες αλλά και διαφορές...
    Γράφει το μέλος gate
    43 άρθρα στο MusicHeaven
    Παρασκευή 01 Απρ 2005

    ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ:
    1. Έχουν κοινή καταγωγή, που είναι η αρχαία ελληνική μουσική (π.χ. στη σημειογραφία ή τις μουσικές κλίμακες).
    Σχετικά με το θέμα αυτό μπορεί να διαβάσει κάποιος περισσότερες λεπτομέρειες και στο άρθρο: "Έννοια και Καταγωγή".
    Επιγραμματικά μόνο αναφέρω εδώ, για διευκόλυνση, ότι η κοινή καταγωγή των δύο μουσικών από την αρχαία ελληνική μουσική εντοπίζεται κυρίως σε δύο σημεία:
    α. Η παρασημαντική (δηλαδή η σημειογραφία - αντίστοιχα, στην Ευρωπαϊκή Μουσική, οι φθόγγοι) της Βυζαντινής Μουσική και κατ' επέκταση της παραδοσιακής - όταν αργότερα άρχισε να γράφεται - βασίζεται στην αρχαία ελληνική γραφή.
    β. Στη Βυζαντινή Μουσική αλλά και στην παραδοσιακή ακολουθείται, με κάποιες παραλλαγές, για κάποια μέλη, η λεγόμενη Πυθαγορική Οκτάχορδος, την οποία, όπως φανερώνει και το όνομά της, εφηύρε ο αρχαίος φιλόσοφος, μαθηματικός και μουσικός Πυθαγόρας. Οι 8 ήχοι (ή τρόποι) της Βυζαντινής Μουσικής (Πρώτος (Α'), Δεύτερος (Β'), Τρίτος (Γ'), Τέταρτος (Δ'), Πλάγιος του Πρώτου (Πλ.α'), Πλάγιος του Δευτέρου (Πλ.β'), Βαρύς και Πλάγιος του Τετάρτου (Πλ.δ') συστηματοποιήθηκαν, κατά βάση από τον Αγ. Ιωάννη το Δαμασκηνό, μετά από αναμόρφωση των αρχαίων ήχων: Δώριος, Φρύγιος, Λύδιος, Μιξολύδιος, Υποδώριος, Υποφρύγιος, Υπολύδιος, Υπομιξολύδιος και χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τον παραδοσιακό λαϊκό μουσικό.

    2. Χρησιμοποιούν κοινούς ήχους (την οκτάηχο, που αμέσως πιο πάνω ανέφερα), δηλαδή κοινές μουσικές κλίμακες, κοινές υφεσοδιέσεις κ.α. και κατ' επέκταση ακολουθούν την κοινή διάκριση των Γενών των ήχων (Τα γένη των ήχων τόσο για την αρχαία ελληνική όσο και για τη Βυζαντινή είναι 3: Διατονικό, όπου ανήκουν οι ήχοι: Α, πλ.α', Δ', πλ.Δ', Χρωματικό, όπου ανήκουν οι ήχοι: Β' και Πλ.β' και Εναρμόνιο, όπου ανήκουν οι ήχοι: Γ' και Βαρύς).
    (Την ομοιότητα αυτή θα την δει κάποιος ιδιαιτέρως στα τραγουδια της ανατολικής Θράκης, που έχουν περισσότερη σχέση και γεωγραφική με το παλαιό Βυζάντιο. Στη Θράκη να σημειώσουμε ότι έχουμε 3 ειδών μουσικές: της Βόρειας, της Ανατολικής και της Δυτικής Θράκης. Τα τραγούδια της Βόρειας έχουν περισσότερο βαλκανικό χρώμα, της Ανατολικής, όπως είπαμε, θυμίζουν περισσότερο βυζάντιο, βυζαντινή μουσική, ενώ της Δυτικής είναι ένα κράμα από τις δύο αυτές μουσικές),

    3. Κοινή σημειογραφία (ή παρασημαντική. Εννούμε δηλαδή τη γραφή, τους φθόγγους). Η παραδοσιακή μουσική βέβαια είναι προφορική μουσική. Έτσι μας διασώθηκε, αλλά τώρα πια που μπορούμε να τη γράφουμε, χρησιμοποιούμε, ως επί το πλείστον, βυζαντινή σημειογραφία, για όσα τραγούδια μπορούν να γραφούν. Περισσότερα, όμως σε αυτό το θέμα, θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, όταν θα αναφερθούμε στις διαφορές βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής

    4. Στα παραδοσιακά τραγούδια θα δούμε επίσης τα λεγόμενα τσακίσματα. Αυτά είναι:
    - κάποιες μικρές λέξεις ή επαναλήψεις συλλαβών π.χ. τα: ωρέ, μωρέ, βρε, άιντε κ.α.
    - ή τα "ν" που προσθέτουμε σε λέξεις: π.χ. "ν' ήλιος πααίν' στη μάνα του", "ν' εσείς ψηλα πετάτε", - ή οι επαναλήψεις: "λάλει καλό μου αηδόνι μ' λάλει", "το καραβάκι - σανταλέινια μ' άιντε - το καραβάκι που 'ρχεται", "Κυρ Κωστάκη έλα κοντά"
    - ή τα κοψίματα στο λόγο: "Ήρθε κο-νο-σμους, ήρθ' ασκέ-νε-ρι.." κ.α.
    Αυτά είναι τα λεγόμενα τσακίσματα.
    Παρόμοια φαινόμενα μπορούμε να βρούμε και στη βυζαντινή μουσική και πρώτα πρώτα τα απηχήματα: νενανώ, ανεανες, νε, άγια, λέγετος, μικρές φράσεις δηλαδή στην αρχή του μέλους που μας εισάγουν στον ήχο. Επίσης να θυμηθουμε τα λεγόμενα κρατήματα ή τερετίσματα, τα γνωστά τεριρέμ, συνθέσεις χωρίς καθόλου λόγια αλλά με μικρές μουσικές λέξεις χωρίς νόημα, όπως χρησιμοποιεί συχνά και το παραδοσιακό τραγούδι

    5. Χρησιμοποιουν τέλος ίδιους τρόπους εκτέλεσης, δηλαδή μονοφωνικό και αντιφωνικό. Προσοχή, άλλο είναι: "τρόπος εκτέλεσης" η "ερμηνεία". Τρόπος εκτέλεσης είναι αυτό που σημαίνει το κάθε είδος. Το μονοφωνικό σημαίνει ότι τραγουδά ή ψάλλει ένας μόνος ή έστω κι αν ψάλλουν πολλοί μαζί, ερμηνεύουν την ίδια μελωδική γραμμή, ενώ στο αντιφωνικό το τραγούδι ή η ψαλμωδία εκτελείται με απαντήσεις. Συνήθως δηλαδή εδώ τραγουδά ένας σόλο και μια χορωδία, μια ομάδα ανθρώπων απαντά στις μουσικές φράσεις, είτε επαναλαμβάνοντας είτε λέγοντας άλλους στίχους. Στην ψαλμωδία σήμερα το βλέπουμε αυτό στα λεγόμενα: "αντίφωνα", στους στίχους: "ευλόγει η ψυχή μου...ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου.."
    Ως προς την ερμηνεία διαφέρουν:

    ΔΙΑΦΟΡΕΣ:
    1. Διαφέρουν ως προς την ερμηνεία, το ύφος.
    Το παραδοσιακό τραγούδι δεν δεσμεύεται από τους πατροπαράδοτους και πατριαρχικούς κανόνες που ισχύουν για το βυζαντινό μέλος. Εννούμε τον τρόπο ανοίγματος του στόματος ή το ένρινο που συχνά οι ψάλτες χρησιμοποιούν με εξωφρενικά υπερβολικό τρόπο...ή το ότι επιβάλλεται ακινησία σχεδόν, στην εκτέλεση των ύμνων, από μέρους του ψάλτη. Αντίθετα το παραδοσιακό τραγούδι είναι απαλλαγμένο από τέτοιους κανόνες. Στην ερμηνεία του, μπορεί, για παράδειγμα, να συμμετάσχει ελεύθερα και το σώμα, ακολουθώντας το ρυθμό, με κινήσεις ερμηνευτικές, όπως σε κάθε είδος τραγουδιού, κάτι το οποίο "απαγορεύεται" στη ερμηνεία των βυζαντινών ύμνων, προκειμένου να επικεντρωθεί το ακροατήριο όχι στον ερμηνευτή και στον τρόπο που τα ...ψάλλει αλλά στο περιεχόμενο των λόγων του. Είναι δηλαδή ζήτημα σεβασμού προς τον ειδικό προορισμό αυτής της μουσικής, το λατρευτικό της χαρακτήρα.

    2. Διαφέρουν επίσης ως προς το σκοπό που υπηρετούν:
    Η παραδοσιακή έχει περισσότερο κοσμικό χαρακτήρα, αναφέρεται στις κοινωνικές εκδηλώσεις του ανθρώπου, γάμοι, θανατικά, γλέντια, ιστορίες καθημερινές, γι' αυτό και έχουμε - σύμφωνα με τη διάκριση του Πολίτη - τραγούδια της τάβλας, του χορού, ιστορικά, παραλογές (δηλαδή τραγούδια που περιγράφουν μια ψεύτικη, φανταστική ιστορία), ερωτικά, γαμήλια, κάλαντα, της ξενιτιάς κ.α., σύμφωνα με τη διάκριση του σπουδαίου λαογράφου Νικόλαου Πολίτη.
    ενώ η Βυζαντινή έχει, ευλόγως, καθαρά λατρευτικό και πνευματικό χαρακτήρα.

    3. Διαφέρουν επίσης ως προς το ότι η παραδοσιακή μουσική είναι προφορική μουσική. Διασώθηκε από στόμα σε στόμα, αλλά και γι' αυτό αλλοιώθηκε χρόνο με το χρόνο σημαντικά η αρχική της μορφή,
    ενώ η βυζαντινή μας μουσική ήδη από τους πρώτους αποστολικούς χρόνους είναι γραπτή μουσική
    (τότε, στην αρχή, χρησιμοποιούσαν τη λεγόμενη αλφαβητική σημειογραφία, που προερχόταν από το αρχαιοελληνικό αλφάβητο, στη συνέχεια με τον Αγ. Ιωάννη το Δαμασκηνό την αγκιστροειδή σημειογραφία, δηλαδή ορισμένα συμβολικά σημεία, αργότερα μια παρεμφερή μορφή, τη λεγόμενη νευματοειδή σημειογραφία, περίπου τον ίδιο καιρό και την εκφωνητική. Κατά την εποχή του Αγ. Ιωάννη του Κουκουζέλη (12ος αι.) τη στρόγγυλη σημειογραφία και τέλος οι τρεις μεγάλοι δάσκαλοι Γρηγόριος, Χρύσανθος και Χουρμούζιος διαμόρφωσαν τη λεγόμενη αναλυτική σημειογραφία στη βυζαντινή μουσική, την οποία χρησιμοποιούμε έως σήμερα. Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο: "Τα μυστικά της γραφής").
    Η παραδοσιακή μουσική βέβαια σήμερα πλέον μπορεί να γραφτεί, τουλάχιστον τα χορευτικά της τραγούδια, γιατί είναι αλήθεια πως τα ιδιόμορφα ποικίλματα και μελίσματα των αργών τραγουδιών δεν μπορούν να αποδοθούν πιστά στη γραφή. Η γραφή που χρησιμοποιούμε πάντως, για να τα αποτυπώσουμε, είναι τόσο η δυτική όσο και η βυζαντινή, αν και πιστεύω ότι είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούμε τη βυζαντινή σημειογραφία, καθώς οι ήχοι της και οι κλιμακές της βρίσκονται πιο κοντά στο δικό μας παραδοσιακό τραγούδι και ιδιαίτερα στο θρακιώτικο.

    4. Επίσης τα παραδοσιακά μας τραγούδια ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν μουσικά όργανα, σε αντίθεση με τη βυζαντινή μουσική. (Ειδικά στη Θράκη, τα όργανά αυτά είναι:
    Για την Ανατολική: κανονάκι, ούτι, πολίτικη λύρα και κρουστά.
    Για τη Βόρεια: θρακιώτικη λύρα, γκάιντα, φλογέρα, καβάλ
    Για τη Δυτική: κλαρίνο, βιολί, ούτι, ένα κράμα από όργανα της Ανατολική και της Βόρειας Θράκης).

    Ήδη από τις απαρχές της καταρχήν διαμόρφωσης του παραδοσιακό λαϊκού τραγουδιού, δηλαδή τα χρόνια της λεγόμενης "αστικής" ή "κοσμικής μουσικής" η χρήση των οργάνων ήταν επιβεβλημένη [Σημ.: η λεγόμνη "κοσμική" μουσική διαμορφώθηκε κατά βάση στην Κωνσταντινούπολη με γνωστούς εκπροσώπους τον Δημήτριο Καντεμίρη (αρχές ΙΗ'αι.) ή τον Ζαχαρία Χανεντέ (η μουσική του οποίου εντυπωσιάζει. Αξίζει να ακούσετε συνθέσεις του. Πολλές θα βρείτε σε εκδόσεις του συγκροτήματος "Βόσπορος")]. Τα περισσότερα δε από τα όργανα ήταν απευθείας απόγονοι των αρχαίων μουσικών οργάνων, όπως η λύρα (απόγονος της αρχαίας λύρας που μυθολογείται ότι την εφηύρε ο Ερμής), το κανονάκι (απόγονος των αρχαίων οργάνων της κατηγορίας του "ψαλτηρίου", όπως το επιγόνειο, η μάγαδις, το σιμίκιον, ο νάβλας, το τρίγωνο), ο ταμπουράς (απόγονος της αρχαίας "πανδούρας". Μάλιστα πολλοί μουσικολόγοι θεωρούν την πανδούρα ως τον πρόγονο και του μπουζουκιού), η φλογέρα και το κλαρίνο (απόγονοι του αρχαίου "αυλού") κ.α.


    Γενικά: τη σχέση βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής και το γεγονός ότι αιώνες τώρα συμπορεύονται και αλληλοσυμπληρώνονται τη διακρίνουμε και σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: στο πανηγύρι του χωριού. Μετά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας ακολουθεί το γλέντι, στο οποίο πρώτος σύρει το χορό ή τραγουδά το πρώτο τραγούδι ο ιερέας. Ενώ συχνά στα περισσότερα χωριά, οι καλύτεροι τραγουδιστές είναι ταυτόχρονα και οι ψάλτες της εκκλησιάς.

    Tags
    Μουσικά Είδη:Βυζαντινή Μουσικήελληνική μουσικήΚαλλιτέχνες:ΠυθαγόραςΜουσική Εκπαίδευση:κλίμακεςΜουσικά Όργανα:βιολί



    Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

    Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

    Στείλε το άρθρο σου

    σχολιάστε το άρθρο


    Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

    #1867   /   01.04.2005, 08:18   /   Αναφορά
    να είσαι καλά κουκλίτσα μου!
    #1868   /   01.04.2005, 10:30   /   Αναφορά
    Εύγε για μια ακόμη φορά, Νεκταρία! Πολύ σημαντικό το άρθρο σου, μας έδωσες στοιχεία, που τεκμηριώνουν αυτό που οι περισσότεροι νομίζω ότι αγνοούν. Την άρρηκτη σχέση της αρχαίας Ελληνικής μουσικής με τη Βυζαντινή και την παραδοσιακή μας μουσική. Πολύ καλά κάνεις επίσης που αναφέρεις το συγκρότημα Βόσπορος, διότι είναι μια μοναδική περίπτωση, όπου ένα Ελληνοτουρκικό μουσικό σχήμα, αφομοιώνει και ηχογραφεί σπουδαία έργα μιας ξεχασμένης μουσικής.

    Και για να γκρινιάξω λιγάκι...Στη μεν παραδοσιακή μουσική, υπάρχει ευτυχώς ένα ρεύμα ανανέωσης, στο οποίο συμβάλεις κι εσύ σημαντικά. Επειδή όμως σώζονται και πάρα πολλά έργα αρχαιοελληνικής και βυζαντινής μουσικής, όχι μόνο θρησκευτικού ύφους, αλλά και κοσμικού χαρακτήρα, υψηλής αισθητικής κι ανεπανάληπτης αξίας, είναι κρίμα όλο αυτό το υλικό να μένει ανεκμετάλλευτο και να σκουριάζει αρχειοθετημένο σε κάποιες βιβλιοθήκες. Σας μιλώ ειλικρινά, υπάρχει ένας τεράστιος πλούτος που μένει αναξιοποίητος. Υπήρξαν κορυφαίοι μουσικοί όπως π.χ. ο Πέτρος Μπερεκέτης, συνθέτης σύγχρονος του Μπάχ, ο οποίος έχει συνθέσει πολυφωνικά έργα βυζαντινής μουσικής, που τίποτε δεν έχουν να ζηλέψουν από αυτά του μεγάλου Γερμανού μουσουργού.

    Αν οι Αμερικάνοι ή οι Ευρωπαίοι διέθεταν αυτές τις παρτιτούρες, αυτόν τον πλούτο, θα τον προέβαλαν και θα τον διαφήμιζαν παγκοσμίως σαν κάτι το μοναδικό κι ανεπανάληπτο.
    #1869   /   01.04.2005, 20:07   /   Αναφορά
    Με επιστημονική εγκυρότητα, απλά και γλαφυρά είπες και τεκμηρίωσες σημαντικά πράγματα για τη σχέση Αρχαιοελληνικής, Βυζαντινής και Παραδοσιακής μουσικής. Να σημειώσω εδώ ταπεινά, ότι και οι κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης "έντεχνης" μουσικής μας, στα ίδια όργανα στηρίχτηκαν και από τα νάματα αυτής της σχέσης άντλησαν έμνευση...

    Mπράβο σου και πάλι Νεκταρία!
    #1870   /   01.04.2005, 21:16   /   Αναφορά
    Πραγματικα αισθανομαι τυχερος που μου προσφερονται ετσι απλοχερα τοσο υπερπολυτιμα αρθρα!!! Να σε καλα Νεκταρια και μπραβο σου!!!



    Μια ερωτηση μονο...



    Τι σχεση εχει το πολυφωνικ οτραγουδι με ολα αυτα? Το ακουω παρα πολυ στα Ηπειρωτικα και ψαχνω τις ριζες του. Δεν το ανεφερες καπου και αναρωτιεμαι αν εχει καποια σχεση με αυτα που γραφεις ή ειναι κατι τελειως διαφορετικο..???
    #1871   /   01.04.2005, 23:57   /   Αναφορά
    Μπράβο βρε Νεκταρία! Να είσαι καλά και να συνεχίζεις με κάθε άρθρο σου να μας φέρνεις λίγο πιο κοντά στις ρίζες μας! :-)
    #1872   /   02.04.2005, 00:23   /   Αναφορά
    Ευχαριστούμε Νεκταρία για το πολύ καλό άρθρο

    :-)
    #1873   /   02.04.2005, 19:03   /   Αναφορά
    Το άρθρο της Νεκταρίας, είναι μόνο .....Νέκταρ!!!!



    Συγχαρητήρια.....



    :-)
    #1874   /   02.04.2005, 19:11   /   Αναφορά
    Ευχαριστώ πολύ παιδιά για τα καλά σας λόγια.

    Εύστοχη η σημείωσή σου, Γιάννη. Η κοσμική βυζαντινή μουσική έχει παραγκωνιστεί αρκετά. Αλλά, αλήθεια, είναι τόσοι πολλοί οι "θαμμένοι ήχοι", που δεν ξέρεις πραγματικά τι να πρωτοφέρεις στην επιφάνεια.

    Όσο για την ερώτησή σου Στέλιο, δεν γνωρίζω να σου απαντήσω. Δεν έχω ασχοληθεί με το ηπειρώτικο τραγούδι. Ρώτησα όμως τον κ. Αηδονίδη και μου είπε ότι δεν πρέπει να θεωρήσουμε τυχαίο ότι μόνο οι ηπειρώτες και οι Ινδοί χρησιμοποιούν στη μουσική τους την λεγόμενη "πεντάτονο"...
    #1875   /   02.04.2005, 19:12   /   Αναφορά
    Νεκταρία μου άλλη μία φορά με άφησες άναυδο.



    Και μία παράκληση.



    Το μέλος yiannisyiannis αναφέρθηκε σε αρχαιοελληνικά και βυζαντινά έργα που μένουν αναξιοποίητα σε βιβλιοθήκες...



    Αν μπορούμε να μάθουμε κάτι περισσότερο επ' αυτού...

    Και επίσης, εάν θα μπορούσε κάποιος να γράψει δύο λόγια για τον Πέτρο Μπερεκέτη...



    #1876   /   02.04.2005, 19:18
    Σταύρο μου, να 'σαι καλά ! :)

    Στον Πέτρο Μπερεκέτη σου υπόσχομαι πως θα αφιερώσω κάποιο από τα επόμενα κείμενά μου. Τώρα για τα αρχαιοελληνικά και βυζαντινά κείμενα που μένουν θαμμένα στις βιβλιοθήκες, σίγουρα, για να το αναφέρει, θα ξέρει παραπάνω στοιχεία ο Γιάννης, οπότε πρέπει να παρακαλέσουμε εκείνον, αν έχει χρόνο, να μας γράψει δυο λόγια.

    (Αν θέλεις βέβαια, Γιάννη, να γράψεις και για τον Μπερεκέτη, ελεύθερα...:))

    #1884   /   04.04.2005, 09:32   /   Αναφορά
    Αγαπητέ tetraktis, υπάρχουν πολλά έργα θαμμένα σε βιβλιοθήκες. Αν όχι η αρχαιότερη, σίγουρα μια από τις αρχαιότερες παρτιτούρες που διαθέτουμε, είναι το πρώτο στάσιμο από την Ορέστεια του Αισχύλου. Είναι μεταγραμμένη σε χειρόγραφο κώδικα από κάποιους Βυζαντινούς μοναχούς που εργαζόταν ως αντιγραφείς (αυτοί που κατά τα άλλα κατέστρεφαν τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό) κι έτσι διασώθηκε. Φυλάσσεται στην Εθνική βιβλιοθήκη. Η τελευταία φορά που άκουσα ζωντανά Μπερεκέτη, ήταν πριν από 5 περίπου χρόνια, στην αίθουσα συναυλιών του μουσείου Aρχαίων και Bυζαντινών οργάνων στα Λαδάδικα της Θεσ/νίκης. Εκτελεστής ήταν η ορχήστρα Λεπτών οργάνων του μουσείου, υπό τη διεύθυνση του Χρ. Χάλαρη. Έπαιξαν μια πολυφωνική συμφωνική σουίτα του Μπερεκέτη, διάρκειας 25 λεπτών!!!! Καταπληκτική, όταν την άκουσα ξέχασα.....και το όνομά μου. Ο κ. Χάλαρης την "ξεσήκωσε" από χειρόγραφο κώδικα της Ι. Μ. Ιβήρων – Αγίου Όρους. Ανέφερα δύο παραδείγματα, υπάρχουν όμως πολλά. Παρτιτούρες λοιπόν με μουσικά διαμάντια της αρχαίας Ελληνικής και Βυζαντινής περιόδου υπάρχουν εκατοντάδες. Ποιος όμως ασχολείται;



    Νεκταρία να είσαι σίγουρη ότι πολύ θα ήθελα να γράψω για τον Μπερεκέτη και για άλλα πολλά, αλλά αυτή τη στιγμή μου είναι εξαιρετικά δύσκολο. Διανύω μια περίοδο προσωπικών αλλαγών και ο ελεύθερος χρόνος μου είναι ανύπαρκτος. Κάποια στιγμή όμως θα το κάνω. Επιφυλάσσομαι λοιπόν για το εγγύς μέλλον.

    #1891   /   06.04.2005, 01:21
    Ευχαριστώ...μακάρι να υπήρχε χρόνος να γίνει αποκλειστική ενασχόληση!!!

    #1889   /   04.04.2005, 23:51   /   Αναφορά
    Συγχαρητήρια Nεκταρια καιρο ειχα να διαβασω κατι καλο :)
    #1895   /   07.04.2005, 12:01   /   Αναφορά
    Θα ήθελα και 'γώ με τη σειρά μου να συγχαρώ τη Νεκταρία για το ενδιαφέρον και διαφωτιστικό της άρθρο.



    Επίσης θα ήθελα να αναφέρω πως η έννοια της "Συμφωνικής Σουίτας" είναι ολωσδιόλου άγνωστη στη Βυζαντινή Μουσική η οποία για λόγους αισθητικούς, ιδεολογικούς, πιλιτισμικούς αλλά και...πολιτικούς (!) κινήθηκε πάντοτε αυστηρά στο πλαίσιο της μονοφωνίας. Ας μην ξεχνάμε πως -όπως πολύ σωστα αναφέρει η Νεκταρία- η Βυζαντινή μουσική είναι η φυσική συνέχεια της Αρχαίας Ελληνικής μουσικής η οποία βασίζεται σε μια βασική έννοια: του μέλους, δηλαδή της απαραβίαστης σχέσης και συνάφειας του λόγου με τη μουσική. Γι' αυτόν -κυρίως- το λόγο η βυζαντινή μουσική παρέμεινε αμιγώς μονοφωνική: προκειμένου να προβληθεί ο λόγος των ιερών κειμένων και μόνον αυτός. Η πολυφωνία με τη διανοητική εσωτερικότητα της ταυτόχρονης διαπλοκής πολλών μελωδιών είναι προϊόν της Εσπερίας και της δικής της κοσμοθεωρίας η οποία εδράζεται σε μια "αρχιτεκτονική" αντίληψη για τα πράγματα και όχι στο λόγο.



    Επίσης η επιστημονικότητα των ερευνών του Χριστόδουλου Χάλαρη είναι αν μη τι άλλο...αμφισβητήσιμη από την επίσημη μουσικολογική κοινότητα.



    Ευχαριστώ.
    #1896   /   07.04.2005, 13:14   /   Αναφορά
    Αγαπητέ Θανάση, Βυζαντινή μουσική δεν υπάρχει μόνο θρησκευτικού χαρακτήρα. Βεβαίως και συμφωνώ, ότι η εκκλησιαστική Βυζαντινή μουσική, είναι αυστηρά μονοφωνική. Υπάρχει όμως και κοσμική Βυζαντινή μουσική, η οποία διακρίνεται σε λόγια και λαϊκή. Το συγκεκριμένο έργο του Μπερεκέτη σαφώς κατατάσσεται στη λόγια ανθολογία. Η σουίτα είναι ένα πολυφωνικό συμφωνικό ποίημα. Δεν νομίζω ο ίδιος ο Μπερεκέτης να χαρακτήρισε ποτέ το έργο του ως σουίτα. Επέλεξα όμως αυτό τον χαρακτηρισμό, αφενός επειδή είναι γνωστός στους περισσοτέρους κι αφετέρου επειδή δεν απέχει από τον χαρακτήρα και τη δομή του έργου που άκουσα. Γιατί δηλαδή πρέπει να "χαρίσουμε" τις πολυφωνικές δημιουργίες στην Εσπερία;



    Όσον αφορά την επιστημοσύνη του κ. Χάλαρη, προσωπικά έχω αντίθετη άποψη. Ναι γνωρίζω για την αμφισβήτηση που δέχεται, όπως και όλοι οι άλλοι όσοι παράγουν αξιόλογο πνευματικό έργο. Μουσικολογική κοινότητα συγνώμη, αλλά εμένα δεν μου λέει τίποτε. Υπάρχουν αξιόλογοι επιστήμονες μεν, υπάρχουν όμως και άσχετοι. Έχω γνωρίσει μουσικολόγο ο οποίος δεν ήξερε καν π.χ. ότι ο Μπετόβεν έχει συνθέσει και μια όπερα. Αν είσαι χρόνια σ’ αυτά τα κυκλώματα κι ερευνάς το συγκεκριμένο είδος μουσικής, θα γνωρίζεις αφενός τις αντιφατικές απόψεις πολλών ειδημόνων, σχετικά με την προέλευση και το συσχετισμό των τρόπων και των ήχων και αφετέρου τις έχθρες και τις αντιζηλίες των «ειδικών», όπου ο ένας δεν παραδέχεται τον άλλον. Θεωρώ ότι το τριώροφο μουσείο αρχαίων και βυζαντινών οργάνων στα Λαδάδικα, του οποίου εμπνευστής και διευθυντής είναι ο κ. Χάλαρης, καθώς και οι συναυλίες αρχαίας ελληνικής και βυζαντινής μουσικής που διοργανώνει κατά καιρούς, είναι αυτή τη στιγμή η σοβαρότερη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.
    #1897   /   07.04.2005, 17:48
    Αχ βρε Γιάννη μου...





    Μάλλον έχεις μπερδέψει λίγο τα πράγματα!

    Κατ' αρχάς το σχόλιό μου αφορά ΚΑΙ στην κοσμική βυζαντινή μουσική της οποίας άμεση συνέχεια είναι π.χ. το ρεμπέτικο τραγούδι. Αλήθεια...έχεις ακούσει ποτέ πολυφωνικό ρεμπέτικο τραγούδι; Υπάρχουν τεράστιες αναλογίες ανάμεσα στη θρησκευτική και την κοσμική βυζαντινή μουσική αφού σύνηθες φαινόμενο ήταν το να λειτουργούν αυτά τα δύο επίπεδα ως συγκοινωνούντα δοχεία, δηλαδή το ένα να επηρεάζει το άλλο. Αλήθεια, έχεις ακούσει για τα λεγόμενα "εθνικά μέλη"; Για φαντάσου η μεν θρησκευτική διάσταση της βυζαντινής μουσικής να ήταν αμιγώς μονοφωνική ενώ η κοσμική της διάσταση να περιλαμβάνει...συμφωνικές σουίτες!!!

    Επίσης θα σου συνιστούσα να διαβάσεις από οποιοδήποτε μουσικό λεξικό τους όρους : 1) Σουίτα. 2) Πολυφωνία. 3) Συμφωνικό Ποίημα (είδος που καθιερώνεται από τον Φραντς Λίστ και ανήκει αποκλειστικά στην αισθητική του Ρομαντισμού του 19ου αι.).

    Γενικά η παραδοσιακή μας μουσική (εκτός από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εξαίρεση της ηπειρώτικης ιδιότυπης πολυφωνίας) συνεπώς και η βυζαντινή (λατρευτική και κοσμική) είναι αμιγώς μονοφωνική. Αλήθεια....αυτό είναι κακό; Γιατί θα πρέπε να έχουμε μέσα μας κατατεθημένο ο,τιδήποτε το μονοφωνικό ως υποδεέστερο; Μονοφωνία δε σημαίνει σε καμία περίπτωση και απλοϊκότητα! Αντίθετα σημαίνει: αγαστή σχέση με το λόγο, διαστηματικό πλούτο, απαράμιλλη εκρφραστικότητα, λεπτεπίλεπτες εκφρατικές εκφάνσεις. Στοιχεία που οι δυτικόστροφοι έχουν ξεχάσει με τους πολυφωνικούς "ογκόλιθους" που έχουν συνηθίσει να σωρεύουν τον έναν πάνω στον άλλο ακολουθώντας πολύπλοκους κονστρουκτιβιστικούς κανόνες...χάνοντας έτσι την απώτατη ουσία της μουσικής για εμάς του έλληνες: τον ίδιο το λόγο.



    Δε χαρίζω τίποτα λοιπόν στην Εσπερία φίλε Γιάννη, απλά λέω τα πράγμα όπως έχουν.



    Να είσαι καλά!

    #1898   /   07.04.2005, 19:06
    Όταν αναφέρομαι σε "ογκόλιθους" αναφέρομαι στο ισοσυγκερασμένο (δια του 12)σύστημα διαίρεσης της οκτάβας.

    #1902   /   08.04.2005, 09:46   /   Αναφορά
    Πολύ ωραία η κουβέντα μας Θανάση :)



    Κατ’ αρχάς, επειδή τυγχάνει να είμαι συλλέκτης αυθεντικών δίσκων γραμμοφώνου 78 στροφών κι έχω στη συλλογή μου ακόμη και την πρώτη ηχογράφηση που έγινε ποτέ με μπουζούκι το 1932 στην Αμερική με το «Μινόρε του Τεκέ» του Χαλκιά, σε πληροφορώ ότι ναι υπάρχουν και ρεμπέτικα με πολυφωνική ενορχήστρωση. Ρεμπέτικο δεν είναι μόνο η Πειραιώτικη σχολή, που γνωρίζουν οι περισσότεροι. Πριν δε εμφανιστεί το ρεμπέτικο, υπήρχε το Σμυρναίικο και το Πολίτικο τραγούδι, οι ορχήστρες με τα σαντουροβιόλια και οι Εστουδιαντίνες που δεν ήταν αμιγώς μονοφωνικές. Σε μια από τις παλιότερες ηχογραφήσεις που διαθέτω (από το 1909), ο θρυλικός Γιάγκος Ψαμαθιανός τραγουδάει ένα παραδοσιακό κομμάτι συνοδεία της Εστουδιαντίνας της Σμύρνης και είναι πολυφωνική. Πιο πριν ακόμη από τα σαντουροβιόλια και τις εστουδιαντίνες, υπήρχαν κι άλλοι μεγάλοι κι αξιόλογοι συνθέτες βυζαντινή μουσικής, για τους οποίους σχεδιάζω να στείλω μια δημοσίευση, αρχικά με τίτλο «Ρωμιοί συνθέτες της Πόλης, του 17ου και 18ου αιώνα».



    Τη συνοπτική περιγραφή της σουίτας, όπως την ανέφερα στο σχόλιό μου, την δανείστηκα από διάλεξη του αξιόλογου μαέστρου κ. Δημήτρη Αγραφιώτη. Την επόμενη φορά που θα τον συναντήσω, θα του συστήσω να συμβουλευτεί κι αυτός τα λεξικά του.

    #1904   /   08.04.2005, 11:58
    Φαίνεται πως η ειρωνία είναι μια διαδεδομένη πρακτική άντιμετώπισης της "άλλης" άποψης στο Musicheaven Γιαννη.



    Είναι σαφές πως δεν έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου απόλυτα την έννοια της πολυφωνίας η οποία είναι: η διαπλοκή τουλάχιστον δύο ή και περισσότερων ΑΥΤΟΝΟΜΩΝ και ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΩΝ μελωδιών. Ένα έργο μπορεί να είναι μονοφωνικό ακόμη κι αν παίζεται από ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα. Δεν είναι λοιπόν η ενορχήστρωση που προσδιορίζει τη μονοφωνικότητα ή την πολυφωνικότητα ενός έργου αλλά η ΥΦΗ του.



    Επίσης θα ήθελα να σχολιάσω και κάτι που αναφέρεις στο προ-προηγούμενό σου σχόλιο περί της "ασχετοσύνης" κάποιου μουσικολόγου: ως πότε θα κρίνουμε τους επιστήμονες ποσοτικά; Επειδή κάποιος σπούδασε μουσικολογία θα πρέπει να είναι υποχρεωτικά και κινητή βιβλιοθήκη; Για μένα προσωπικά η αξία κάποιου μουσικολόγου (ή και επιστήμονα ευρύτερα) διαφαίνεται από: 1) Την αισθητική του. 2) Την επιστημοσύνη (και όχι την επιστημοφάνεια) του λόγου του. 3) Την ευρύτητα της οπτικής του. 4) Το σεβασμό στην ποικιλομορφία των πραγμάτων. 5) Τη μέθοδό του. 6) Την έλλειψη παρωπίδων εν γένει. Το να μην ξέρει λοιπόν κάποιος για τον Fidelio ή τη Leonora I, II, ή III δε σημαίνει τίποτα (από μόνο του τουλάχιστον).



    Υ.Γ.: Το ότι είσαι συλλέκτης παλιών 78αριών σε τιμά. Μακάρι να είχαν περισσότεροι τέτοιου είδους αισθητικές ευαισθησίες. Αν διαβάσεις ακόμη καλύτερα το προηγούμενό μου μήνυμα θα καταλάβεις πως το νόημα που θέλω να εκφράσω είναι καθαρά ελληνοκεντρικό: μην κρίνετε τη μουσική μας μέσα από δυτικόστροφα πρίσματα. Η ελληνική μουσική είναι αυθυπόστατη και δυνατή ως έχει χωρίς να χρειάζεται "Συμφωνικές Σουίτες" ως δεκανίκια προκειμένου να αποσπάσει το βαθύ σεβασμό και την αγάπη μας.




    #1905   /   08.04.2005, 13:21   /   Αναφορά
    Αγαπητέ Θανάση, εφόσον επιτρέπεις στον εαυτό σου να εκφράζεται σκωπτικά, αυτομάτως δίνεις και στους άλλους το δικαίωμα να πράττουν το ίδιο. Προσωπικά, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα με αυτό. Αν εσύ έχεις μαζί μου, αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι για ποιο λόγο αποδίδεις τέτοιες «διαδεδομένες πρακτικές» σε όλη την κοινότητα του ΜΗ, που αριθμεί πάνω από 10.000 μέλη; Όλοι ίδιοι είμαστε, είσαι τόσο σίγουρος;

    Φυσικά και γνωρίζω τι είναι πολυφωνία. Ο ορισμός σου είναι απόλυτα ορθός κι αυτό ακριβώς εννοούσα όταν αναφέρθηκα σε πολυφωνικά ρεμπέτικα, Σμυρναίικα κλπ. Διφωνίες μπουζουκιών ή μπουζουκομπαγλαμάδων, ή ούτι με κανονάκι κλπ. σε ανεξάρτητες μελωδικές γραμμές.

    Δεν χρειάζεται βέβαια κάποιος μουσικολόγος να είναι κινητή βιβλιοθήκη, αλλά λίγο ψαγμένος πρέπει να είναι και να μην αγνοεί βασικά πράγματα όπως –κατά την ταπεινή μου γνώμη– είναι ο Fidelio. Κατά τη δική σου γνώμη, αυτό δεν είναι και τόσο σημαντικό. Τι να κάνουμε Θανάση, δεν μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα!

    Σε όλα τα υπόλοιπα που αναφέρεις συμφωνώ. Δεν είπα ποτέ πως η μονοφωνική μουσική είναι υποδεέστερη από την πολυφωνική. Προσωπικά προτιμώ τις μονοφωνίες από τις πολυφωνίες. Είπα απλά, ότι υπάρχει και πολυφωνική Ελληνική μουσική. Αφού υπήρξε δηλαδή πως να το κάνουμε, γιατί θα πρέπει να τη θεωρούμε αποκλειστικότητα της Εσπερίας; Νομίζω ότι πρέπει να σταματήσω εδώ, διότι η κουβέντα μας είναι πλέον εκτός θέματος.

    Με εκτίμηση,

    Γιάννης
    #1906   /   08.04.2005, 14:42
    Φίλε Γιάννη μια σύντομη απάντηση:



    Οι διφωνίες που αναφέρεις κινούνται στο πλαίσιο της ετεροφωνίας και όχι της πολυφωνίας. Αν πρόσεξες μίλησα για ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ και ΑΥΘΥΠΑΡΞΙΑ μελωδικων γραμμών και όχι ταυτόχρονη παράθεση μελωδιών που κινούνται γύρω από κοινό θεματικό πυρήνα. Η τελευταία περίπτωση λέγεται ετεροφωνία και είναι πολύ συνήθης στην παραδοσιακή, τη ρεμπέτικη αλλά και τη λαϊκή μας μουσική.



    Επίσης όταν σου συνιστώ να διαβάσεις κάποιο λεξικό κυριολεκτώ και δεν ειρωνεύομαι ή τοποθετούμαι με σκωπτικότητα σε καμία περίπτωση. Έκλαβε την προτροπή μου αυτή κατά κυριολεξία και όχι κατά...σκωπτικότητα. Απλά να ξέρεις πως στα μάτια κάποιου λίγο πιο...ειδικού...εκτίθεσαι μιλώντας για πολυφωνικό ρεμπέτικο. Η γνώση και μόνο αυτή θα σε θωρακίσει από παρεμφερή ολισθήματα στο μέλλον.



    Να είσαι καλά!

    #11444   /   25.01.2008, 11:55
    Η πλέον κατάλληλη λέξη, στην κατάλληλη περίπτωση: ετεροφωνία (τι ωραία λέξη!).



    Μπράβο Θανάση.


    #2673   /   19.08.2005, 16:07   /   Αναφορά
    E BEBEA EKTOS APO ARISTI FONI EISTE KAI STON LOGO EGO THELO NA KANO ENA SXOLIO POY EXEI SXESH ME THN BYZANTINH MOYSIKH ETYXE NA AKOYSV MIA EKPOMPH STHN THLEORASH OPOY TRAGOYDOYSAN TRAGOYDIA MPROSTA SE KRITES KAPOIOS TRAGOYDISE..... OTAN TELIOSE TON ROTISAN ME TPOIA MOYSIKH ASXOLITE KAI APANTHSE EYROPAIKH KAI BYZANTHNH OPOTE TOY APANTHSAN OTI KALO EINAI NA STAMATISH TIN BYZANTINH MOYSIKH GIATI DEN EINAI OREA..........................................................TI ASTEIA PRAGMATA ELEGE O KRITHS.............
    #8784   /   03.07.2007, 00:22
    πολύ ωραία συζήτηση παιδιά!! ενδιαφέρουσα.

    Περίεργο μου ακούγεται Μπερεκέτης κ πολυφωνική σουίτα........

    #10002   /   21.10.2007, 18:50   /   Αναφορά
    Γειά σας! αρχικά θα ήθελα να συγχαρώ την κοπέλα για την έρευνα και την πολύ καλή δουλειά της. Συχγαρητήρια! Θέλω όμως να διευκρινίσω και κάτι σχετικά με τα ηπειρώτικα. Αυτό που λέτε (αναφέρομαι στους αποστέλλοντες τα σχόλια) πως οι ηπειρώτες χρησιμοποιούν πολυφωνία στα τραγούδια τους, εγώ πρώτη φορά το ακούω! Βέβαια ίσως να είμαι ανενημέρωτος, αλλά εμένα μου μοιάζει περισσότερο για το βυζαντινό ισοκράτημα παρά για δεύτερη φωνή ή πολυφωνία. (Πήγαινε να πείς στους Γιαννιώτες το Γιάννη μου το μαντήλι σου με δεύτερη φωνή και θα σε πάρουν με τις πέτρες!) Γιατί αν είναι έτσι, τότε και η εκκλησιαστική βυζ. μουσική δεν είναι πολυφωνική;!;...Εσείς τι λέτε; Και αν πράγματι υπάρχει πολυφωνία στα ηπειρώτικα θα μπορούσατε, σας παρακαλώ, να μου πείτε ένα παράδειγμά; Ευχαριστώ.
    #11445   /   25.01.2008, 12:10
    Που να ξέρουν ρε Δημήτρη ότι η Βυζαντινή μουσική διαθέτει Ισοκράτημα!!!


    Σε βρήσκω πολύ σωστό, "Πήγαινε να πείς στους Γιαννιώτες το Γιάννη μου το μαντήλι σου με δεύτερη φωνή και θα σε πάρουν με τις πέτρες!".

    Αυτό που ακούμε είναι ένα ισοκράτημα που μεταβάλλεται τόσο γρήγορα, σχεδόν όσο και η κύρια μελωδία. Στα τραγούδια της Ηπείρου είναι συχνό φαινόμενο, ενώ στην εκκλησιαστική μουσική, αυτό δεν γίνεται ποτέ, για ευνόητους λόγους. Τώρα αν κάποιοι ακούν δεύτερες φωνές ή πολυφωνίες, τότε σίγουρα την έχουν ακούσει!


    #10268   /   09.11.2007, 22:31   /   Αναφορά
    Γεια σας!Πρωτα απ`ολα,θα ηθελα να συγχαρω και να επαινεσω το αρθρο της Νεκταριας Καρατζη!Σπανια συναντας τετοιες σημαντικες ερευνες,τουλαχιστον για τη μουσικη μας!

    Αν ο ''Τετρακτις'' ενδιαφερεται για τον Π.Μπερεκετη:(Περι το 1768).Σπυδασε στην Κων/πολη και το Αγιο Ορος.Εργο του ειναι το διχορο ''Θεοτοκε Παρθενε''.

    Ο Π.Μπερεκετης διακριθηκε κυριως στη μελοποιηση των ειρμων,οι οποιοι επειδη ειχαν απαραμιλλη γλυκητητα ονομαστηκαν ''Καλλοφωνικοι Ειρμοι'',αυτος δε Πατερας των καλλ/κων ειρμων,επειδη αναδειχθηκε στο ειδος αυτο ανωτερος απο ολους τους μελοποιους.

    Τα εργα του μεταφερθηκαν στη νεα μεθοδο απο τους τρεις δασκαλους,(Χουρμουζιο,Χρυσανθο,Γρηγοριο)δημοσιευθηκαν δε σε διαφορες ανθολογιες.Ευχαριστω πολυ!ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!!!....
    #10269   /   09.11.2007, 22:31   /   Αναφορά
    Γεια σας!Πρωτα απ`ολα,θα ηθελα να συγχαρω και να επαινεσω το αρθρο της Νεκταριας Καρατζη!Σπανια συναντας τετοιες σημαντικες ερευνες,τουλαχιστον για τη μουσικη μας!

    Αν ο ''Τετρακτις'' ενδιαφερεται για τον Π.Μπερεκετη:(Περι το 1768).Σπυδασε στην Κων/πολη και το Αγιο Ορος.Εργο του ειναι το διχορο ''Θεοτοκε Παρθενε''.

    Ο Π.Μπερεκετης διακριθηκε κυριως στη μελοποιηση των ειρμων,οι οποιοι επειδη ειχαν απαραμιλλη γλυκητητα ονομαστηκαν ''Καλλοφωνικοι Ειρμοι'',αυτος δε Πατερας των καλλ/κων ειρμων,επειδη αναδειχθηκε στο ειδος αυτο ανωτερος απο ολους τους μελοποιους.

    Τα εργα του μεταφερθηκαν στη νεα μεθοδο απο τους τρεις δασκαλους,(Χουρμουζιο,Χρυσανθο,Γρηγοριο)δημοσιευθηκαν δε σε διαφορες ανθολογιες.Ευχαριστω πολυ!ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!!!....
    #10271   /   09.11.2007, 23:20   /   Αναφορά


    Katarxin na sugxarw tin Nektaria gia to arthro tis to opoio aksizei polla sugxaritiria...



    tha ithela na tonisw kati sxetika me tin Pythagoriki Oxtaxordo i opoia meta metatrapike se

    mousika montela arxaiwn ixwn...



    eidi mousikis pou eginan gnwsta apo tin metanasteusi twn maurwn tis afrikis stis xwres tis amerikis kai tis eurwpis, eidi mousikis opws Jazz,Funk,Soul kai Rhythm and Blues, i klimaka pou epikrati se kommati autou tou eidou einai basismeno panw se auta ta montela pou apotelousan tin Oxtaxordo...



    Gia paradeigma, i jazz musiki xrisimopoiei ta perissotera ews ola ta mousika montela kai se diaforous sundiasmous kataligei se ena allo eidos klimakwn tis legomenes Bebop scales...



    PX..Sto montelo mixolidios,to opoio exei tin 7 katebasmeni kata ena imitonio,(7 yfaisi) an prosthesoume kai tin 7 fusiki tote exoume tin Dominant Bebop scale..



    An ston montelo ionikos pou apo mono tou einai mia fusiki klimaka xwris dieseis kai ufaiseis prosthesoume tin 5 kata ena imitonio auksimeni(5 diesi) tote exoume tin Major Bebop scale...



    Auts tis klimakes tis xrisimopoioun mousikoi tis Jazz,Funk kai Soul kai panw se autes o mousikos kaleitai na autosxediasei..



    Sta agglika ta montela einai:

    Ionian

    Doria

    Phrygian

    Lydian

    Mixolydian

    Aeolian kai

    Locrian..



    Sorry gia ta greeklish kai sorry gia tous agglikous orous alla den kserw tis antistoixes sta ellinika...



    #11447   /   25.01.2008, 12:38
    Και μετά μας λένε εθνικιστές, ακροδεξιούς και φασίστες όταν λέμε ότι η μουσική του κόσμου είναι Ελληνική. Τι είναι λοιπόν η Jazz, Funk, Soul; Αυτοσχεδιασμοί μουσικών σε Ελληνικές κλίμακες.



    Αγαπητέ Μάνο, είσαι πολύ ενημερωμένος πάνω στις Bebop scales που λέτε εκεί στο UK.

    Οι αντίστοιχοι Ελληνικοί όροι είναι:

    (υπάρχουν κι άλλοι αλλά παραθέτω αυτούς που κατά σειρά αναφέρεις)

    Ιώνιος τρόπος,

    Δώριος τρόπος,

    Φρύγιος τρόπος,

    Λύδιος τρόπος,

    Μιξολύδιος τρόπος,

    Αιόλιος τρόπος,

    Λόκριος τρόπος,



    γιατί προσδιόριζαν τον τρόπο κίνησης της μελωδίας.


    #12260   /   07.03.2008, 19:49   /   Αναφορά
    Διαφέρει επίσης και στα διαστήματα σε σχέση με την Ευρωπαική μουσική αθτο γιατι το διαστήματα της βυζαντινής μεταβάλλονται ανάλογα με τον ήχο ενώ στην Ευρπαική δεν σθμβαίνει το ίδιο

    #20333   /   13.06.2010, 23:06   /   Αναφορά
    Πόσο μου αρέσει η Βυζαντινή μουσική !!!!

    Μπράβο , πολύ ωραίο το άρθρο!!!!
    #24312   /   26.02.2012, 12:48   /   Αναφορά
    Η φλογέρα και το κλαρίνο ΔΕΝ προέρχονται από τον αυλό,από αυτόν προέρχεται ο ζουρνάς

    Καλό άρθρο κατά τάλλα