Εκ – ελλείψεως, της έκλειψης το κάλλος

‘Ένα φως μες την νύχτα, άλικο σαν το αίμα
ένα πύρινο στέμμα, στης ανάγκης το βλέμμα
μια ουράνια μάζα, της ελπίδας πετράδι
στο αέναο βράδυ, ανακούφισης χάδι

Και εγώ στο λιμό μου, το τηρώ και αντέχω
Με το μάνα της λάμψης, το κουράγιο μου τρέφω
Στην σελήνια κρήνη, νοερά ξεδιψάω
Με λαχτάρα στο θόλο, την μιζέρια ξεχνάω
Η θάλασσα, η βροχή, ο ήλιος, ο άνεμος, η σελήνη, ο ουρανός, τα αστέρια=ο Έρωτας.
Γεννηθήτω ο κόσμος!


Της θαλάσσης ο ήχος, τραγούδι.
Ψιθυρίζει χαρά, μα κι αντάρα.
Μυστήριο αι βουλαί της!

Της βροχής τα δάκρυα, κινίνο.
Αιχμηρό γυαλί, πετσοκόβουν.
Ματώνουν πιότερο ψυχές!

Του ήλιου, χρυσάφι μαγικό γιατρικό
Στις καρδιές πονεμένων «φαντάρων»
Θέρμη! κι η θλίψης εάλω!

Του ανέμου το χάδι, απαλό.
Της δροσιάς φιλήματα στέλνει.
Στην βράση, ανακούφιση!

Της Σελήνης θολός ο πυρσός, οδηγεί.
Στέργει, μ΄ άλικο φως, τις στρατιές.
Κι οι σκιές ακλουθάνε!

Ο ουρανός ασπρογάλανο πέπλο, κοιμίζει,
σε γαλήνης όνειρο, σε εφιάλτες.
Νέφη, καθάριο, μια ρότα!

Τα αστέρια δοξάζουν, αυλικοί στο σκοτάδι.
Με στολίδια περίσσια ενθρονίζουν ηγέτη.
Αυτόν, που ποιεί εν σοφία!

Κι εσύ της σαγήνης o γιός, καραδοκείς.
Σα βελόνα σε αδράχτι. Υφαίνεις,
λαβώνεις… Γεννηθήτω ο κόσμος!



Και αυτός που νοσεί, στους λοιμούς του αιώνα
Παίρνει έαρος φως, στου χαμού το χειμώνα
Μυρωμένη γιατρειά νυχτοπούλι κελεύει
Και ως ίαση- Κίρκη, το φεγγάρι γητεύει

Και σ΄αυτή που πονάει, αμαρταίνει, πενθεί
Μια άφεση, αγνότης , απ΄ το σύμπαν θα ΄ρθεί
Στου Ιησού την μορφή, ψιθυρίζει η σφαίρα
Κασσιανή και Μαρία θα σαι πάντα η μητέρα

Και αυτοί που μοχθούν, πολεμούν ,υποφέρουν
Για όλα εκείνα που χάσαν που θυμούνται, που ξέρουν
Για ιερά, για πατρίδες, γνώση- ειρήνη στη γη
Στων αστέρων την κόρη, είθε…αποτείνουν ευχή.

Και όλοι εκείνοι που με έπαρση, αψηφούν την ουσία,
Βεβηλώνουν αξίες και ναούς ανθρωπιάς
Πυρκαγιά της σελήνης, προμηνύει θυσία
Και αφυπνίζει το δέος, στο ρυθμό της καρδιάς

Όλοι εμείς που προσμένουμε τον λευκό καβαλάρη
Την αγάπη να φέρει , σε ανθοδέσμη από κρίνα
Κι όλοι εσείς που πιστεύετε στων ονείρων τη χάρη
Σε περίτεχνα ενδύματα και κεντήματα φίνα

Τα ελάχιστα και όλα, τα περίπλοκα-απλά
των πλουσίων –πενήτων, των ειλώτων- αρχόντων,
στη σελήνη που χάνεται, που μισεύει δειλά
την αλήθεια θα βρείτε, την μαγεία των ζώντων

Ότι κρύβεται φαίνεται, ότι φεύγει γυρνάει
Ότι σβήνει θα λάμψει, ότι βλάπτει πονάει
Ότι θέλεις βαριέσαι , ότι αγαπάς το μισείς
Είναι τα δύσκολα- εύκολα αν ξεκάθαρα δεις.

Τι κι αν μια έκρηξη- φως, γιγαντώνει, θεριεύει
σαν ο ήλιος την νύχτα για στιγμές, την κουρσεύει
Το φεγγάρι νικάει, και ανασταίνει γλυκά
παραμύθια για νάνους, παιδικά μυστικά……


Ο πρώτος στίχος περιγράφει το φαινόμενο, προϊδεάζοντας με κάποιες λέξεις
«Πχ στης ανάγκης το βλέμμα, της ελπίδας … στο αέναο βράδυ (εννοείται των ανθρώπων), ανακούφισης χάδι» το πως ο κάθε άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο της έκλειψης λυτρωτικά, ανάλογα με τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες. Οι επόμενοι στίχοι αφορούν την εικόνα που έχει ο άνθρωπος, που πεινάει και διψάει σωματο ψυχικά για την έκλειψη, πως εκτονώνει τις ανάγκες του , τι ελπίζει.

Ακολουθούν στίχοι που αφορούν πως βλέπουν την σελήνη αυτοί που πάσχουν από τις ασθένειες της σύγχρονης εποχής πραγματικές και ψεύτικες ,αυτές που προκαλούν συμπτώματα σωματικά και αυτές που προκαλεί η ανάγκη για κέρδος τα πάθη κλπ και τι τους δίνει η στιγμή της έκλειψης. Η επόμενη στροφή αφορά την γυναίκα, με τις αμαρτίες και τους πόνους της, που πενθεί τη χαμένη της αθωότητα, αναζητεί συγχώρεση και ελπίδα από τη σελήνη, και την παίρνει μέσα από την οπτασία του Χριστού που της υπενθυμίζει ότι έχει το μεγαλύτερο δώρο όλων, γίνεται μητέρα και αυτό την εξιλεώνει. Η συνεχεία αφορά όλους όσους προσπαθούν για κάτι, για κάποιο σκοπό, που πολεμούν και αγωνίζονται και βλέπουν το φεγγάρι σαν αγία, σαν παναγιά στα αστέρια στην οποία θα ευχηθούν να γίνει πραγματικότητα αυτό για το οποίο μάχονται.

Ακολουθούν οι κακοί του κόσμου που γνωρίζοντας τα λάθη και τις αμαρτίες τους βλέπουν το φαινόμενο σαν τιμωρία και αυτό τους κάνει να φοβούνται και να θυμούνται ότι είναι άνθρωποι και έχουν καρδιά .Εν συνεχεία γενικεύει σε όλους εμάς που ονειρευόμαστε, ερωτευόμαστε και προσδοκούμε και μέσα από την στιγμή της εκλείψεως ευχόμαστε να πραγματοποιηθεί κάτι από τις απλές ή σύνθετες σχεδόν απραγματοποίητες επιθυμίες μας και όλοι, όποιοι και να είμαστε από όποια τάξη και να προερχόμαστε, για την σελήνη είμαστε ίσοι, η αντίθετη όψη του ιδίου πράγματος, του ανθρώπου που θέλει και ελπίζει μες την φτώχια και τα πλούτη του την δύναμη και την αδυναμία του. Και ακολουθεί η διαπίστωση των αντιθέσεων. Μέσα από την ψευδαίσθηση ότι η σελήνη χάνεται , εξαφανίζεται συνειδητοποιούμε τις αυταπάτες του κόσμού μας, ότι την μία τα βλέπουμε τα πράγματα έτσι την άλλη αλλιώς, τα συναισθήματα και οι επιθυμίες έρχονται και παρέρχονται και τα άσχημα ή δύσκολα μπορεί να είναι εύκολα και όμορφα, αν μπορέσουν οι άνθρωποι να τα δουν έτσι.

Και τελειώνοντας λέει το ποίημα, ό, τι όσο έντονη, κυρίαρχη ή σκληρή και να είναι η πραγματικότητα (την οποία εκφράζει ο ήλιος) και όσο και να μας καταρρακώνει , να μας υποδουλώνει και να μας απογοητεύει για κάποιες στιγμές, πάντα θα επανα-προβάλλει η σελήνη, που εκφράζει την ελπίδα και τα όνειρα , τον λυτρωτικό κόσμο των παραμυθιών της ψυχής και της σκέψης μας, που είτε ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα είτε όχι είναι αυτό που τελικά μας βοηθά να επιβιώσουμε.