Μια Ανθρώπινη Ιστορία

Περπατάγαμε σε ένα δρομάκι του νησιού. Μπροστά οι γονείς, πίσω τα παιδιά Ξαφνικά μας λέει η Ελένη « Θα τους κρυφτώ! Θα κρυφτώ πίσω από αυτήν εδώ την κολώνα. Εσείς προχωρήστε. Θέλω να δω αν θα προσέξουν ότι λείπω, αν θα με θυμηθούν, αν μ’ αγαπούν…». Δεν γύρισαν. Προχώρησαν τον δρόμο τους. Τα παιδιά γυρίσαμε το κεφάλι ανήσυχα μήπως χαθεί. Βγήκε από την κρυψώνα της αμίλητη και με σκυμμένο το κεφάλι. Με ένα πιο γοργό βήμα μας έφτασε.
Το βράδυ έμαθα από τον πατέρα μου τον διάλογο των γονιών της Ελένης την στιγμή που αυτή κρυβόταν πίσω από την κολώνα.
- «Μην γυρίσεις το κεφάλι, η Ελένη κρύφτηκε πίσω από μια κολώνα», είπε η μητέρα στον πατέρα της. «Αν την αγαπάς μην γυρίσεις. Πρέπει να βρει τον δρόμο μοναχή της.»
- «Δεν κρύφτηκε πίσω από καμιά κολώνα. Απλά εμείς προχωράμε πιο γρήγορα. Όπου να ναι θα στρίψει. Μην ανησυχείς. Άλλωστε κανείς δεν χάνεται όταν ξέρει ότι έχει ανθρώπους που τον αγαπούν. Κανείς δεν χάνεται…»’