Ήθελα να απαντήσω στο θέμα περί ταλέντου και δισκογραφίας αλλά επειδή αυτά που θέλω να πω δε κολλάνε τόσο,ανοίγω νέο θέμα.
Εκεί,λοιπόν,γράφει η gate(που πραγματικά γράφει πολύ ωραία και της αξίζουν πολλά μπράβο για τα όσα έχει κάνει στο Μ/Η):
"Οι ελάχιστες εξαιρέσεις στο χώρο της δισκογραφίας, που δίνουν το βήμα σε νέο αίμα με ταλέντο, μεράκι και κυρίως...γνώσεις είναι ασφαλώς μια ελπίδα, αλλα πιστεύω πως θα αργήσει αρκετά ο καιρός που αυτή η πρακτική θα γίνει κανόνας. Πρέπει να αλλάξει πρώτα η κοινωνία - το "οικοδόμημα". Και για να αλλάξει η κοινωνία και η νοοτροπία των ανθρώπων, μάλλον πρέπει να υποστούμε πρώτα την πλήρη παρακμή.
Σήμερα, είμαστε στη φάση των αντιφάσεων. Υπάρχουν κάποιες φωνές που αντιστέκονται. Δεν έχουμε φτάσει στην πλήρη παρακμή. Σχεδόν, ψαχνόμαστε να βρούμε το δρόμο μας. Κι αυτό το δείχνουν οι καταστάσεις της ifpi.... Είναι να χαιρόμαστε άραγε που το "Χαμόγελο της Τζοκόντα" του Χατζηδάκι βρίσκεται στην πρώτη δεκάδα πωλήσεων, όταν στο Νο1 είναι το "fame story band" ;"
Η άποψη μου είναι πως μόδες πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν.Το "εμπορικό" θα έχει μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό απο το "ποιοτικό".Αυτό γινόταν και θα γίνεται,αλλά προσωπικά ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ.
Ο καθένας ακούει αυτά που του αρέσουν και που μπορεί να καταλάβει.Αφού τη βρίσκει,έχει καλώς.
Παλιά τσαντιζόμουν και νευρίαζα με το τρόπο που διασκέδαζαν άλλοι(σκυλάδικα,ελληνάδικα κλπ),αλλά πλέον δε με αφορά.
Παλιά όταν μου έλεγαν "Μα καλά,ακούς heavy metal,αυτοί είναι σατανιστές",άλλαζα διάφορα χρώματα και έκανα μέχρι και καυγάδες αλλά φέτος που μου το ξαναείπανε απλά χαμογέλασα και απάντησα σύντομα.
Παλία νόμιζα ότι πριν 30 χρόνια όλοι άκουγαν Θεοδωράκη και Ξυλούρη αλλά την απάντηση μου την έδωσαν οι γονείς μου:"Αγόρι μου,οι περισσότεροι άκουγαν τα αντίστοιχα εμπορικά της εποχής."
Γι άλλα θέματα δεν αδιαφορώ αλλά για τη μουσική και μόνο τη μουσική δεν θέλω να ασχολούμε.
Γιατί λοιπόν να ανησυχούμε;
Αν το fame story πουλάει πιο πολύ απ'το Χατζηδάκη;Τώρα πουλάει.¶υριο οχι.
Σε λίγα χρόνια θα λέμε "Ρε συ,θυμάσαι τα reality;"Και θα γελάμε.
Ναι,σίγουρα θα βγει κι άλλο "fame story" και πολλά ακόμη "fame story" αλλά τίποτα απ'αυτά δε θα αντέξει.
Όσον αφορά τη πλήρη παρακμή,ΟΧΙ ποτέ δε θα υπάρξει πλήρης παρακμή.Μέσα στις λάσπες ανθίζουν και λουλούδια(Τώρα πως μου 'ρθε αυτό;)
Α,ναι!Απο τη φράση του Παπάζογλου στο πρώτο δίσκο του Μάλαμα:
"Με το δίσκο αυτό εγκαινιάζουμε μια σειρά μουσικών εκδόσεων που στόχο έχει την εμφάνιση νέων καλλιτεχνών οι οποίοι αρθρώνουν τον δικό τους λόγο,ανεξαρτήτως του αν εμπίπτει στα κυρίαρχα ρεύματα της εποχής,έτσι για ν'ανθίσουν χίλια λουλούδια"....
...And still the orchestra plays...
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: logistis on 26-10-2004 23:55 ]
Σε γενικές γραμμές οι απόψεις μας συγκλίνουν.
Νομίζω και γω πως ελάχιστα πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι πωλήσεις, οι μόδες και γενικότερα τα "κατορθώματα" της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας.
Συμφωνώ πως οι αξίες δεν χάνονται (διαχρονικά) και προσθέτω πως εγώ προσωπικά είμαι ευχαριστημένος από το επίπεδο της μουσικής που επιλέγω να παρακολουθώ.
Όσο για τους άλλους, τους αφήνω να ακούν ό,τι επέλεξαν (ή τους επέβαλαν).
Αυτό τους αξίζει, σε τελική ανάλυση.
Γιατί όμως απαντώ σε αυτό το θέμα;
Γιατί τελικά υπάρχουν και πράγματα για τα οποία πρέπει να ανησυχούμε.
Δυστυχώς δεν πρόκειται για το ποιος (και αν το αξίζει) βγαίνει κερδισμένος οικονομικά από την ιστορία που λέγεται δισκογραφία.
Αυτό που με απασχολεί είναι πως από αυτήν την ιστορία και από την υπόλοιπη "συνωμοσία" που λέγεται σύγχρονο lifestyle κινδυνεύουμε να βγάλουμε αγράμματες γεννιές. Ναι, το ξαναλέω: αγράμματες.
Κυριαρχεί μια αίσθηση πως δεν υπάρχει λόγος να μιλάει και να γράφει κανείς σωστά ελληνικά, γιατί αλλιώς είναι ντεμοντέ και εκτός κλίματος.
Για αυτό και πρέπει με το ζόρι να ακούει τραγούδια επιπέδου τηλεόρασης. Επίσης με το ζόρι, οφείλει να ενημερώνει την μουσική του παιδεία μόνο από εκπομπές τύπου fame story και φυσικά ούτε λόγος για ποίηση.
Αυτή ανήκει σε άλλη εποχή. Τα ίδια ισχύουν και για τις ταινίες, τα βιβλία, τα περιοδικά και για όλους τους χώρους που κάποτε λέγονταν πνευματική ζωή.
Μη νομίσει κανείς πως είμαι κανένας υπερασπιστής του "ένδοξου παρελθόντος". Το αντίθετο μάλιστα.
Επίσης δεν υπερηφανεύομαι για τις γνώσεις μου στα ελληνικά σε καμία περίπτωση. Το κακό είναι ότι ενώ εγώ ντρέπομαι γι αυτό, έχω κουραστεί να ακούω δίπλα μου τους άλλους, ιδίως συνομίληκους, να σκοτώνουν την ελληνική γλώσσα, έχοντας πλήρη άγνοια του εγκλήματός τους.
Το θέμα, βέβαια, είναι γενικότερο, αλλά προσωπικά με προβληματίζει πολύ όταν βλέπω γονείς να αγοράζουν στα παιδιά τους δίσκους π.χ. της Καλομοίρας (τυχαίο το όνομα, λόγω επικαιρότητας - και πριν δέκα χρόνια τα ίδια γίνονταν)
Αρχικά,θεωρώ ότι η κοινωνία και η νοοτροπία των ανθρώπων όχι μόνο δεν θα βελτιωθούν αλλά θα συνεχίζουν να εκφυλίζονται.Δεν είμαι αισιόδοξος για το μέλλον των τεχνών,όταν έχουν ενταχθεί στην σύγχρονη βιομηχανοποιημένη πραγματικότητα,με την μαζικότητα να είναι το κυρίαρχο στοιχείο.
Βρισκόμαστε σε ένα στάδιο στο οποίο τα πολιτισμικά σύνορα καταρρέουν και η αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων είναι ευκολότερη από ποτέ.Θα περίμενε κανείς το αποτέλεσμα να είναι ένας νέος διαφωτισμός,κάτι το οποίο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.Θα αντιπαραθέσει κάποιος ότι τόσο ριζικές αλλαγές απαιτούν πολύ χρόνο για να πραγματοποιηθούν,αλλά στο τέλος όλα θα βελτιωθούν.Όντως,τα εργαλία υπάρχουν αλλά θεωρώ ότι απλά δεν χρσιμοποιούνται όπως θα έπρεπε.Οι καταστάσεις έχουν δημιουργήσει μία τάση απομονωτισμού των λαών,αλλά και συγχώνευσης.Που θέλω να καταλήξώ;
Προσωπικά πιστεύω ότι όσο περνανε οι γενιές τόσο τα πράγματα θα δυσκολεύουν.Ο Χατζηδάκις είναι στο top 10,γιατί οι άνθρωποι που ακούνε Χατζηδάκι πήραν το cd.Δεν θεωρώ ότι κέρδισε νέους ακροατές και εδώ είναι το πρόβλημα.Η ποιοτική μουσική εκφυλίζεται μαζί με τον εκφυλισμό των ακροατών της.Θεωρώ ότι από την εισβολή της μαζικής τηλεόρασης,τα πράγματα έχουν πιάσει πάτο και ξεκίνησαν γεώτρηση.Γιατί;Marketing και περιτύλιγμα.Πως μπορεί ο Χατζηδάκις να ανταγωνιστεί μία απαστράπτουσα Καλομοίρα,όταν η τελευταία έχει όλα τα μέσα με το μέρος της,έχει airplay στο ραδιόφωνο και (το κυρίοτερο) δεν απαιτεί από τον παραλήπτη επένδυση χρόνου,ενέργειας και φαιάς ουσίας;
Το πρόβλημα είναι η εξέλιξη.Μπορώ να πω (όπως και λέω) ότι η Καλομοίρα είναι ότι πιο αισχρό βγήκε τα τελευταία δέκα χρόνια και ότι εγώ δεν την ακούω.Μετά από δέκα χρόνια θα έχω την δυνατότητα να γελάω με την Καλομοίρα και ότι αυτή δεν με εμποδίζει να ακούω και να παίζω την μουσική που θέλω.Όμως,όταν δίνεις ένα live και το κοινό είναι από αδιάφορο έως εχθρικό γιατί προσπαθείς να παίξεις κάτι διαφορετικό από ελληνικό ροκ και/ή σκυλάδικο,δεν μπορείς να βλέπεις τα πραγματα αισιόδοξα.Λείπει η παιδία και αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο.
Το θέμα είναι ότι όντως όλη αυτή η μουσική είναι εφήμερη και δεν κρατάει στο περάσμα του χρόνου αλλά έχει δύο σημαντικές επιπτώσεις:
1)Αποτρέπει νέους ακροατές από το να ερευνήσουν νέα είδη.
2)Αποτρέπει τις εταιρίες από το να επενδύσουν σε νέα είδη.
Αναλύω:
1)Η διαρκής και πλασματική ανανέωση των κυρίαρχων τάσεων της μουσικής δημιουργεί μία ψεύτικη αίσθηση εξέλιξης και,ενώ πρόκειται για αναμάσημα παλαιότερων τάσεων (είτε εγχώριων είτε εισαγώμενων),προκαλεί την ψευδαίσθηση στον ακροατή/καταναλωτή ότι η μουσική εξελίσσεται παράλληλα με την κοινωνία και άρα,ψευδώς,ο ίδιος απλά ακοουθεί το ρεύμα των καιρών προς την πρόοδο.Στην πραγματικότητα,εφόσον νέες ιδέες δεν δημιουργούνται/διακινούνται,έχουμε οπισθοδρόμιση ή,στην καλύτερη περίπτωση,μία στάσιμη κατάσταση η οποία είναι εξίσου απαράδεκτη.Επιπλέον,μία έντονη τάση απομονωτισμού και συντηρητισμού από μέρους του κοινού αλλά και των δημιουργών,διαιωνίζει τον φαύλο κύκλο.
2)Οι εταιρίες,φυσικά,δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα.Δεν είναι εδώ για να δώσουν τροφή σε άστεγους και ταλαντούχους μουσικούς.Είναι εδώ για να βγάλουν λεφτά και καλά κάνουν,στην τελική.Οι εταιρίες έχουν την ευθύνη για αυτή τη σφαγή,αλλά άλλο τόσο ευθύνεται ο μέσος ακροατής/καταναλωτής.
Το βασικότερο θέμα είναι,όπως αναφέρει σωστά ο αγαπητός logistis:
"Ο καθένας ακούει αυτά που του αρέσουν και που μπορεί να καταλάβει.Αφού τη βρίσκει,έχει καλώς. "
Η μαγική λέξη είναι η λέξη "καταλάβει".Θεωρώ,με την έμφυτη τάση απαισιοδοξίας που με χαρακτηρίζει,ότι όσο περνάνε τα χρόνια ο μέσος ακροατής/καταναλωτής θα επενδύει όλο και λιγότερο χρόνο και κόπο στην κατανόηση της μουσικής,με αποτέλεσμα την ατροφία της πραγματικής μουσικής και την παρακμή της.
Προσωπικά,έχω ένα μεγάλο κόλλημα με την εξέλιξη.Σχετικά με την Ελλάδα,παρατηρώ ότι το ποιό συναρπαστικό πράγμα που έχω ακούσει είναι το Mountains (άμα θυμαμαι τον τίτλο σωστά) των Socrates,με τον Γιάννη Σπάθα σε ηπειρώτικους αυτοσχεδιασμούς (αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω).Η εξέλιξη στο αποκορύφωμά της: η ψυχή του παλιού και το σθένος του νέου.Αυτό το διέκρινα και στον Αλκίνοο Ιωαννίδη (να 'ναι καλά το παλικάρι),ο οποίος και έδωσε νέο ύφος στο κουρασμένο (κατά την γνώμη μου) και επαναλαμβανόμενο έντεχνο,ενώ προωθεί ένα βιρτουόζικο παίξιμο από τους συνεργάτες του,κάτι το οποίο λείπει από τις μέρες μας.Το ερώτημα είναι:γιατί δεν ακολουθεί κανείς αυτούς τους μουσικούς,όχι από πλευρά μίμησης αλλά από πλευρά ανοικτού μυαλού;
Και όσον αφορά τα λουλούδια:ναι,είναι ευτυχές το ότι ανθίζουν λουλούδια,αλλά να μην είναι όλα κυκλάμινα...
Φίλε,geordan συμφωνούμε πως οι αξίες δεν χάνονται διαχρονικά αλλά το πώς ήταν τα πράγματα παλαιότερα πρέπει να το ψάξουμε καλύτερα,δηλαδή να δούμε πόσοι ήταν οι άνθρωποι που π.χ. διάβαζαν ποίηση.Τα ποσοστά πιστεύω πως είναι πάνω κάτω τα ίδια.
Φιλε Wraith πολύ σωστά θυμάσαι το τίτλο(Mountains).Πρόκειται για φοβερό κομμάτι!Μόνο εξηγησέ μου σε παρακαλώ τι εννοείς με τα "κυκλάμινα";
Λουλούδια αειθαλή ή κυκλάμινα ή λουλουδάκια πλαστικά μιας χρήσης, το γεγονός είναι ότι
-όπως θα έλεγε και ο Ζακ Ατταλί-
η μουσική είναι αυτή που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο το τρισυπόστατο κάθε ανθρώπινου έργου:
είναι ταυτόχρονα χαρά του δημιουργού,
αξία χρήσης για τον ακροατή και
ανταλλακτική αξία για τον πωλητή.
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: vouliakis on 02-11-2004 00:42 ]
