Κάθε εξέλιξη, το ίδιο και η ψυχοσυναισθηματική, συντελείται μέσα από συγκρούσεις, αλληλεπιδράσεις, πισωγυρίσματα και, ως εκ τούτου, αναπόφευκτες ματαιώσεις. Έτσι, λοιπόν, για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε και να ωριμάσουμε ψυχοσυναισθηματικά, θα πρέπει να βιώσουμε και να αποδεχθούμε, για παράδειγμα, από πολύ νωρίς πως δεν είμαστε ο ομφαλός της γης ή παντοδύναμοι, πως για να μπορέσουμε να συν-υπάρξουμε με τους άλλους -ακόμα και με τους πιο κοντινούς και αγαπημένους μας- θα πρέπει να μπορούμε να αναβάλλουμε την άμεση ικανοποίηση των αναγκών μας, να μοιραζόμαστε και να δείχνουμε έγνοια για τις ανάγκες και τα συναισθήματα των άλλων.
Επίσης, για να μπορέσουμε να αντέχουμε μελλοντικά την απώλεια αγαπημένων προσώπων και τον όποιο αποχωρισμό από αυτά, θα πρέπει να «εκτεθούμε» σε εμπειρίες μικρότερων και πιο «ανώδυνων» και «εύπεπτων» αποχωρισμών από αγαπημένα πρόσωπα, των οποίων τη διάρκεια, αρχικά, δεν έχουμε τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε, καταλαμβανόμενοι από αισθήματα απόγνωσης και φόβου, μέχρι σιγά-σιγά να αποκτήσουμε τα αναγκαία ψυχικά αντισώματα απέναντι και σε αυτού του είδους τις εμπειρίες.
Ακολουθεί η εφηβεία με τις δικές της συγκρούσεις, αμφιθυμίες και αδιέξοδα, η φυγή από την αρχική μας οικογένεια, η δημιουργία δικής μας με ό,τι ευθύνες, δυσκολίες και χαρές αυτό συνεπάγεται, κατόπιν η αποδοχή της σωματικής φθοράς και η «εξοικείωση» με το επικείμενο τέλος της ζωής μας και τόσα άλλα ανάλογα…
Ο ψυχικός μας κόσμος λοιπόν -δηλαδή η καρδιά- πονά αναπόφευκτα εξελισσόμενος και ωριμάζοντας -δηλαδή όταν ψηλώνει- από τις αναγκαίες αυτές εμπειρίες που ταυτόχρονα, όμως, αναβαθμίζουν κατά πολύ και τη δυνατότητά μας, πέραν του να αντέξουμε, και να χαρούμε όλα όσα έχει να μας προσφέρει η ζωή…