Ημερομηνία Λήξης...

Υπήρξαν καλλιτέχνες που διέγραψαν πολλή μεγάλη και σημαντική πορεία στο τραγούδι..., με επιτυχίες, συναυλίες, και αναγνώριση ακόμα και στο εξωτερικό...
Αυτά όλα...κάποτε..., όσο ήταν σε ηλικία που μπορούσαν.

Κάποιοι από αυτούς, όταν μεγάλωσαν λίγο και διαπίστωσαν ότι δε διέθεταν πια την έκταση, τη διάρκεια ή γενικά την ικανότητα να τραγουδούν όπως πριν, εγκατέλειψαν το χώρο και είπαν να ασχοληθούν με κάτι άλλο.
Κάποιοι άλλοι όμως, παρότι έχουν μεγαλώσει πολύ και κυρίως παρότι η φωνή, τους έχει εμφανώς εγκαταλείψει, ωστόσο επιμένουν να τραγουδούν ακόμα και δημόσια, προκαλώντας συχνά λύπηση.

Τι έχετε να σχολιάσετε γι' αυτό το φαινόμενο;
Πότε πρέπει ο καλλιτέχνης να εγκαταλείπει το πόστο του ή μήπως δεν πρέπει ποτέ να το εγκαταλείπει; Μπορεί η φήμη και η αξία του ως καλλιτέχνη να επηρεαστεί από την επιμονή του αυτή, να τραγουδά ακόμα κι όταν δεν μπορεί, ή όχι;

Προσωπικά πιστεύω ότι όταν ο τραγουδιστής νιώθει ότι οι ικανότητές του εχουν πέσει σε μεγάλο βαθμό πρέπει σιγά σιγά να αποχωρήσει από το καλλιτεχνικό στερέωμα. Δεν πρέπει να επιτρέψει να γίνει μια καρικατούρα αυτού που κάποτε ήταν. Είναι κρίμα μια λαμπερή πορεία να αμαυρωθεί από ένα τέτοιο λάθος. Βέβαια χρειάζεται πολλή σοφία και δύναμη για να καταφέρει ένας καλλιτέχνης να συνειδητοποιήσει πότε πρέπει να σταματήσει.
(όπως άλλωστε συμβαίνει και με τους αθλητές)


Όλα τα πράγματα έχουν ημερομηνία λήξης.
Το θέμα είναι ότι ο καλός τραγουδιστής είναι και καλός μουσικός συνήθως. Οπότε μπορεί να συνεχίσει να προσφέρει στο τραγούδι με άλλους τρόπους, όπως παραγωγές, συνθέσεις κλπ.

Συμφωνώ Παύλο. Ο καλλιτέχνης με αξία την οποία έχει κερδίσει μέσω του κοινού του και όχι μέσω άλλων μέσων οφείλει να υπερασπιστεί αυτό του το αξίωμα. Και το υπερασπίζεται βάση του αποτελέσματος της δουλειά του. Σε άλλους αυτός ο χρόνος παραγωγής βέβαια είναι μεγάλος και σε άλλους πιο σύντομος. Οι παράμετροι όμως είναι πάρα πολλοί. Το ερώτημα όμως είναι, αν κατάλαβα καλά, το αν πρέπει ένας καλλιτέχνης να σταματά να δημιουργεί την στιγμή που θα καταλάβει οτι το αποτέλεσμα που παράγει δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις του κοινού του αλλά και του ιδίου.
Σαφώς και πρέπει να σταματήσει όπως και πολλοί άλλοι που φτάνουν σε παρόμοιο σημείο (εκπαιδευτικοί, πολιτικοί κ.α.). Η ζωή δεν τελειώνει στο σημείο που θα '' κρεμάσουν τα παπούτσια τους ''. Όπως είπε ο Παύλος, μπορούν να ασχοληθούν με διάφορα άλλα πράγματα και... γιατί όχι, να διαπρέψουν και σε αυτά.

Παιδιά ασφαλώς κάποιες φωνές έχουν σπάσει αρκετά, αλλά όταν ο άλλος αγαπά αυτό που κάνει, δεν είναι εύκολο να το εγκαταλείψει. Ειδικά αν συνεχίζουν να τον ζητάνε. Είναι μεγάλη ιστορία να έχεις μάθει να εκφράζεσαι, μέσα από το τραγούδι και ξαφνικά να πεις ''σταματάω, η φωνή μου δεν είναι όπως ήταν''.
Αμ δεν κόβονται αυτά.

Προφανώς είναι σημαντικό κανείς να γνωρίζει τα όρια του και να μπορεί να πεί ότι ως εδώ ήταν. Όμως η περίπτωση των τραγουδιστών είναι ιδιαίτερη. Αντίθετα με τους ζωγράφους ή τους λογοτέχνες, το όργανο του τραγουδιστή, η φωνή του, με το χρόνο αλλοιώνεται και φθίνει και δυστυχώς ο τραγουδιστής ο ίδιος είναι λίγα αυτά που μπορεί να κάνει για να εμποδίσει τη φθορά. Ταυτόχρονα όμως, όπως και όλοι οι καλλιτέχνες, αυτό που κάνουν. είναι τρόπος ζωής και έκφρασης για αυτούς, όχι απλά ένα επάγγελμα για να συμπληρώσουν ένσημα και να πάρουν μια σύνταξη. Οπότε είναι τρομερά δύσκολο να πεί κάποιος ξέρεις σταματάω να τραγουδάω...είναι σαν να λέει, σταματάω να ζω.

Είναι προφανές βέβαια πως αν η φωνή του τραγουδιστή είναι κατεστραμένη, τότε και μόνό από αυτοσεβασμό θα πρέπει να σταματήσει. Βέβαια είναι λίγοι αυτοί που θα πουν όχι στο εύκολο χρήμα (διότι για έναν φτασμένον τραγουδιστή, με μια μεγάλη βάση θαυμαστών, ανεξαρτήτος ποιότητας, κάθε καινούριος δίσκος του έχει εγγυημένες πωλήσεις!). Όμως υπάρχουν και τραγουδιστές, μεγάλοι σε ηλικία, που μπορεί να μην έχουν τη φωνή που κάποτε είχαν αλλά παρόλα αυτά, έχουν την εκφραστικότητα και την τεχνική για να υποστηρίξουν αξιοπρεπώς τα τραγούδια τους (βλ. Μαρινέλα).

Σχετικό με το θέμα που συζητάμε, μου ήρθε στο μυαλό ένα μονόστηλο που διάβασα σε μια εφημερίδα πρόσφατα: η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ λοιπόν, δήλωσε, 10 χρόνια σχεδόν μετά από την τελευταία συναυλία της, η οποία θα ήταν και η τελευταία της καριέρας της (είχε πεί τότε), πως σύντομα θα ξεκινήσει καινούρια παγκόσμια περιοδεία....ΚΑι επειδή δεν πιστεύω πως η συγκεκριμένη έχει ανάγκη τα χρήματα και κάνει αυτή τη περιοδεία. το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως απλά δεν άντεξε την απομόνωση από το κοινό της. Διότι οι τραγουδιστές πιο πολύ από τους υπόλοιπους μουσικούς έχουν μια ιδιαίτερα στενή σχέση με το κοινό τους και είναι μια σχέση που τους τροφοδοτεί και τους συντηρεί (και δεν εννοώ οικονομικά...)

Πωπω...νομίζω φλυαρώ

Παράθεση: Το μέλος Soiram στις 10-11-2006 στις 13:50 έγραψε... Σχετικό με το θέμα που συζητάμε, μου ήρθε στο μυαλό ένα μονόστηλο που διάβασα σε μια εφημερίδα πρόσφατα: η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ λοιπόν......

Ευτυχώς η Barbra Streizant δεν έχει χάσει καθόλου το μεγαλείο της φωνής της.Αγόρασα πρόσφατα την καινούρια της δουλειά με τον Gibb και είναι εξαιρετική!!!