Ώρες ώρες δεν έχει διαφορά το φανταριλίκι από τον εγκλεισμό σε φυλακή, κι ας ακούγεται λίγο τραβηγμένο. Ίσα-ίσα στη φυλακή ξέρεις πως βρίσκεσαι επειδή έκανες κάτι λάθος. Και ούτε σκοπιές κάνεις, ούτε είσαι και υποχρεωμένος να κάνεις το γραφέα, το λατζέρη και τον τουαλετοκαθαριστή ταυτόχρονα.

Εδώ κάνεις όλα τα παραπάνω, χωρίς να έχεις φταίξει πουθενά.

Ή μάλλον έχεις φταίξει.

Δε βρήκες βύσμα, εν έδωσες κ...λο, δεν είπες το ποίημα. Δεν τους έδωσες τη χαρά να γίνεις - για λίγο - ένα μ' αυτούς. Και όλ' αυτά στα λένε πλέον χύμα οι διοικητές και τα στελέχη: "γιατί δεν έβαλες κι εσύ ένα βύσμα;"

Και μην μου πει κανείς για εθνικό φρόνημα, σημαίες και τουρκική απειλή, γιατί θα γράψω για τα 12χρονα που κατάφεραν και μπήκαν ανενόχλητα στο στρατόπεδο... για να πιάσουν τη μπάλα τους. Και συνέχισαν να παίζουν μέσα. Μέρα μεσημέρι.

ΥΓ. Γεια σου ρε Ζαρκαδούλα με τους στίχους σου "δε χωράει η ψυχή, σε καμιά φυλακή"