Ένα τελευταίο ταξίδι έμεινε για να πάρω το απολυτήριο. Αύριο το πρωί η ανούσια αυτή περιπέτεια λοιπόν τελειώνει. Δεν θα κάτσω να γράψω τώρα θετικά ή αρνητικά, μια και αυτά φαίνονται αν διαβάσει κάποιος όλα μου τα posts με tag Army.

Είναι το τελευταίο post περί στρατού και το γράφω μόνο για να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όσους εδώ και ένα χρόνο μου έκαναν παρέα, αφήνοντας σχόλιο στο blog. Διάβαζα κάθε ένα. Ειδικά στις "δύσκολες" ώρες, η ειδοποίηση για νέο σχόλιο μου έφτιαχνε τη διάθεση και έκανε το χρόνο να κυλάει πιο γρήγορα.

Από δω και πέρα το blog μάλλον θα μοιάζει με editorial.

Να 'στε καλά, ευχαριστώ!

Η μεγαλύτερη στιγμή στην πορεία ενός φαντάρου, είναι ο ερχομός της εποχής που ξεκινά να λέει "δεν προλαβαίνω" σε όσα του λένε να κάνει, είτε οι ομόβαθμοί του, είτε οι ανώτεροί του. Η τελευταία περίπτωση βέβαια συνήθως συνοδεύεται από "καμπάνες"...

Το θέμα με μένα είναι πως δε θα προλάβω ...να μην προλαβαίνω !

Και εξηγούμαι:

Σε 29 μέρες απολύομαι. Ε-Ι-Κ-Ο-Σ-Ι-Ε-Ν-Ν-Ι-Α. Σκέτο. Ούτε 329, ούτε 229, ούτε 129. Και πάλι βέβαια, πολλές θα ήταν.

Όμως...

Σήμερα έκανα εισαγωγή στο νοσοκομείο (από κει σας γράφω, έχοντας δίπλα έναν ΕΠΟΠ να βλέπει σίριαλ έχοντας στο φουλ την TV, γκρρρ!). Αύριο, λογικά παίρνω εξιτήριο με 15θήμερη αναρρωτική, αλλά δεν το λέω μη χαλάσει το γούρι....

Το άλλο καλό είναι οτι αυριανή μέρα "δε μετράει". Άρα επιστρέφω στη μονάδα Μεγάλη Τετάρτη, 23 Απριλίου. Τότε θα μένουν ακόμα 13 ημέρες.

Έχω όμως υπόλοιπο 6 ημέρες κανονική και 6 ημέρες τιμητική λόγω Πάσχα. Και βέβαια μία ημέρα προαναχώρηση για τις παραπάνω.

Και ως γνωστόν, 13 - 13 = 0 !

Πρώτη φορά κάνω εισαγωγή σε νοσοκομείο. Ένα από τα αρκετά "πρώτα" που έκανα στο στρατό. Βέβαια μέχρι να με βάλουν εδώ, είδα κι έπαθα...

Διότι η διαφορά των στρατιωτικών νοσοκομείων σε σχέση με τα κλασικά νοσοκομεία, είναι πως εδώ ...δεν σε πιστεύουνε. Τι κι αν πονάς; Επίτηδες το κάνεις για να γλιτώσεις σκοπιές και αγγαρείες. Αν η ασθένειά σου δεν αποδεικνύεται από μια κλασική ακτινογραφία, την έβαψες μαχίμι μου.

Την πρώτη φορά που ήρθα, με πόνους στη μέση, με εξέτασε ένας αγενέστατος γιατρός. Ειρωνία, πριν καν ανοίξω το στόμα μου. Η ακτινογραφία δεν έδειξε τίποτα. Θα έπρεπε να κάνουμε μαγνητική, αλλά δεν υπήρχε τομογράφος στην πόλη (και καλά). Απλά λοιπόν μου έδωσε μια φαρμακευτική αγωγή και για 7 μέρες βγήκα ελεύθερος ασκήσεων. Πως όμως να γίνω καλά όταν ενώ στην οσφυαλγία συνίσταται ξεκούραση, στη μονάδα δεν ξαπλώνεις πάνω από 5 ώρες τη μέρα και είσαι στο πόδι όλη την υπόλοιπη; Έτσι μετά από κάποιες μέρες ξαναήρθα, μια και οι πόνοι δεν υποχωρούσαν.

Χαμπάρι ο ίδιος γιατρός. "Δε δίνουμε αναρρωτική", έλεγε. "Φύγε, πήγαινε στη μονάδα σου". Τι κι αν επέμενα οτι πόναγα, τι κι αν ζήταγα να μου κάνει μαγνητική που θα έδειχνε το πρόβλημα, τι κι αν του έλεγα πως δεν είναι λογικό να λέω ψέματα 1 μήνα πριν απολυθώ κι ενώ το προηγούμενο διάστημα δεν είχα πάρει ούτε μια μέρα αναρρωτική. Χαμπάρι ο τύπος. Ούτε φάρμακα μου έδινε, ούτε θεραπευτική αγωγή! "Φύγε!" φώναζε.

Ε δεν ήθελα και πολύ. "Λοιπόν ή θα μου κάνεις μαγνητική για να δούμε τι έχω, γιατί ΠΟΝΑΩ ή θα τα βρούμε αλλιώς, μετά. Μπήκα στο στρατό μια χαρά και δε δέχομαι να βγω με κουσούρι. Στείλε με για μαγνητική και δε θέλω καμιά αναρρωτική. Να γίνω καλά θέλω."

"Πάμε τώρα στο Διευθυντή να τιμωρηθείς!" λέει ο τύπος. Και ξεκινάμε για το γραφείο του διευθυντή του νοσοκομείου. Μπαίνει πρώτα ο γιατρός, έξαλλος. Έκπληκτος τον ακούω να λέει οτι τον εκβιάζω και απειλώ τη ζωή του προκειμένου να μου δώσει αναρρωτική! Και πως αν δεν τιμωρηθώ από το διευθυντή, θα με αναφέρει ο ίδιος στην διοικητή μου για να φάω φυλακή!

Όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω στο διευθυντή, τα είπα όλα όπως συνέβησαν. Ο διευθυντής με άκουγε προσεκτικά και μου ζήτησε να ξαναέρθω σε 2 μέρες για επανεξέταση, ενώ με έβγαλε ως τότε και ελεύθερο υπηρεσίας.

Ξαναήρθα λοιπόν μετά από 2 μέρες, με εξετάζει άλλος γιατρός, ο οποίος βλέποντας την αρχική ακτινογραφία λέει "Μα εδώ έχεις δισκοκήλη!". Τι να πεις και τι να καταγγειλεις για τον πρώτο γιατρό τώρα; Πόσες φορές να φωνάξεις στα μούτρα του πόσο άχρηστος είναι και πόσο επικίνδυνος;

Anyway... Αυτή την ώρα γράφω από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Το νοσοκομείο χτίσθηκε το 1934 και ο θάλαμος σίγουρα είναι ολόιδιος με τότε. Το μόνο που δεν υπήρχε τότε είναι το laptop μου :)

Ώρες ώρες δεν έχει διαφορά το φανταριλίκι από τον εγκλεισμό σε φυλακή, κι ας ακούγεται λίγο τραβηγμένο. Ίσα-ίσα στη φυλακή ξέρεις πως βρίσκεσαι επειδή έκανες κάτι λάθος. Και ούτε σκοπιές κάνεις, ούτε είσαι και υποχρεωμένος να κάνεις το γραφέα, το λατζέρη και τον τουαλετοκαθαριστή ταυτόχρονα.

Εδώ κάνεις όλα τα παραπάνω, χωρίς να έχεις φταίξει πουθενά.

Ή μάλλον έχεις φταίξει.

Δε βρήκες βύσμα, εν έδωσες κ...λο, δεν είπες το ποίημα. Δεν τους έδωσες τη χαρά να γίνεις - για λίγο - ένα μ' αυτούς. Και όλ' αυτά στα λένε πλέον χύμα οι διοικητές και τα στελέχη: "γιατί δεν έβαλες κι εσύ ένα βύσμα;"

Και μην μου πει κανείς για εθνικό φρόνημα, σημαίες και τουρκική απειλή, γιατί θα γράψω για τα 12χρονα που κατάφεραν και μπήκαν ανενόχλητα στο στρατόπεδο... για να πιάσουν τη μπάλα τους. Και συνέχισαν να παίζουν μέσα. Μέρα μεσημέρι.

ΥΓ. Γεια σου ρε Ζαρκαδούλα με τους στίχους σου "δε χωράει η ψυχή, σε καμιά φυλακή"

Επιτέλους κάτι διαφορετικό!

Μετά από τόσες μέρες σκοπιάς, περιπόλου, κρεβατώματος λόγω ίωσης, φρουρών, αναφορών, γραφείου, αγγαρειών, σημαιών...

...εχθες έκανα δυο πράγματα που ανέτρεψαν την καθημερινότητά μου!

Πήγα ως το περίπτερο απέναντι και τ' απόγευμα έκανα λάντζα...

Ειδικά εχθές, το πρόγραμμα ήταν χαλαρό και χάρηκα κάθετί που έκανα:

6:30: Ξύπνημα (με κέφι, σηκώθηκα όπως ο Λούα Λούα)
7:30 - 15:00: Γραφείο (με διάλειμμα για περίπτερο ε;)
15:00 - 16:00: Σκοπιά (για χαλάρωση μετά την υπερενταση του γραφείου ντε)
16:30 - 17:15: Φρουρά κωλυομένων (επιτέλους, ευκαιρία για κοινωνικές συναναστροφές μετά από τη βαρετή σκοπιά)
17:30 - 18:15: Σημαία (φέτος έχω νιώσει πολλές φορές περήφανος, δεν αλλάζω με τίποτα αυτή τη στιγμή)
18:20 - 20:30: MusicHeaven works (δυστυχώς είμαι και admin)
20:30 - 21:30: Λάντζα (τι χαρά!)
22:00 - 00:00: Σκοπιά (λίγη χαλάρωση είναι απαραίτητη πριν τον ύπνο. Η πίεση που ασκεί το κράνος είναι ιδανική)

ΥΓ. Άιντε Καλή Τσικνοπέμπτη τυχεράκηδες, 68 και σήμερα.

Λόγω του έντονου κρύου, τις τελευταίες νύχτες στο περίπολο φοράω διπλές κάλτσες. Μάλλινες και χοντρές.

Απόψε τα ξημερώματα, είχα ως συνήθως πάλι περίπολο. Είχα ήδη κάνει υπηρεσία 14:00 - 16:00 το μεσημέρι, 20:00 - 22:00 το βράδυ και τώρα έπρεπε να ξυπνήσω για το λεγόμενο "γερμανικό", 2:00 - 4:00 το πρωί.

Όταν ξυπνάω για σκοπιά έχοντας κοιμηθεί μόλις 2 ώρες, είμαι σα ζόμπι. Έτσι και χθες. Βλέπω θωλά και τα μάτια είναι μισόκλειστα. Βγαίνω λοιπόν από το θάλαμο, ίσα ίσα που μπορούσα να εστιάσω και μέσα στο ημίφως πιάνω τις αρβύλες μου. Μπαίνω στο θάλαμο, βάζω τις διπλές μου κάλτσες, αυτές τις χοντρές και μάλλινες, και στη συνέχεια πάω να φορέσω τις αρβύλες.

Η αριστερή μπήκα εύκολα. Η δεξιά όμως δεν έμπαινε με τίποτα! Ήταν απίστευτα στενή! Και είχα αργήσει! Με λίγο ζόρι μπήκε, αλλά ήταν όπως νιώθεις όταν πρωτοβάζεις μπότα του σκι. "Λάθος αρβύλα ρε γαμώτη μου, ποιός μακάκας τις έμπλεξε, αφού πάντα δίπλα-δίπλα τις βάζω. Φτου"...

Πάω να βγω έξω, αλλά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο θαλαμοφύλακας. "Άντε ρε, έχεις αργήσει, θα έρθει έφοδος και θα σας πιάσει μέσα στο κτίριο. Όρεξη έχεις για φυλακές;"

Η αρβύλα συνέχιζε να με πιέζει απίστευτα, όμως δεν μπορούσα να ρισκάρω! Θα φόραγα την ξένη κι ας την έψαχνε ο ιδιοκτήτης της. Ας πρόσεχε να μην την πέταγε δίπλα στις δικιές μου. Χαλάρωσα λίγο τα κορδόνια και βγήκα. Όμως η πίεση δεν ήταν μόνο στο κουτουπιέ, αλλά... παντού.

4km έκανα με τη σφιχτή αρβύλα. Το πόδι της συγκεκριμένης αρβύλας εντωμεταξύ είχε ιδρώσει, γλίστραγε και πραγματικά ήμουν να με λυπάσαι. Περίμενα πως και πως να τελειώσω, να λύσω τα κορδόνια και να βγάλω έξω το ταλαιπωρημένο μου ποδαράκι.

4:00 !

Το περίπολο λαμβάνει τέλος και τρέχω αμέσως στο θάλαμο. Βγάζω την αρβύλα, βγάζω την πρώτη κάλτσα, βγάζω και τη δεύτερη κάλτσα...

... και διαπιστώνω πως υπήρχε και τρίτη κάλτσα!

Βγάζω την άλλη αρβύλα, βγάζω την πρώτη κάλτσα...

... μα δεν υπήρχε δεύτερη!

Όπως καταλάβατε, στο ένα πόδι είχα φορέσει 3 κάλτσες και στο άλλο 1. Και φυσικά οι αρβύλες ήταν και οι δύο δικιές μου. :(

ΥΓ. Και μέσα σ' όλ' αυτά, έχω και κάποιους να με ρωτάνε γιατί δεν είναι ...premium.

06:30 -> Ξύπνημα
07:30 - 15:00 -> Γραφείο
16:15 - 17:00 -> Αναφορά / Καθαριότητες
17:30 - 18:00 -> Υποστολή σημαίας
18:00 - 20:00 -> Περίπολο με -2 βαθμούς, 4km
20:00 - 22:00 -> Φαγητό, ΚΨΜ, μπάνιο, αναφορά
22:00 - 00:00 -> Περίπολο με -3 βαθμούς, 4km
00:10 - 01:40 -> Ύπνος (;)
02:00 - 04:00 -> Περίπολο με -6 βαθμούς, 4km
04:10 - 06:30 -> Ύπνος (;)

Αυτή ήταν η χθεσινή μέρα, η οποία συνεχίζεται στους ίδιους ρυθμούς καθημερινά, μια και έξοδοι δεν υπάρχουν λόγω έλλειψης - κι εδώ - ατόμων.

Και όταν τους τα λες, αυτοί απαντούν "Μα ...γιατί δεν είπες στους γονείς σου να σε πάνε Αθήνα;" (!)

Οι γονείς φταίνε ρε που έχουν γίνει συνολικά 4.100 μετατάξεις από τον περασμένο Μάιο; Και ενώ η αεροπορία και το ναυτικό έχουν τιγκάρει, εμείς είμαστε 3 κι ο κούκος; Οι γονείς φταίνε που δεν έχουν κάποιο γνωστό να κάνει ρουσφέτι; Κι όμως... Με τη λογική του στρατού ...φταίνε!

Άλλος ένας νέος νεκρός χθες ξημερώματα. Ο τρίτος από την αρχή του 2008. Και τα κανάλια τσιμουδιά, όπως πάντα.

Δύο εβδομάδες μετά την αυτοκτονία του συναδέλφου μηχανικάριου και αυτή του αξιωματικού του ΠΝ, χθες ήταν η σειρά του Π.Αντωνιάδη. Δόκιμος έφεδρος αξιωματικός (κι αυτοί φαντάροι είναι, μόνο που υπηρετούν 17 μήνες και μετά την εκπαίδευση θεωρούνται αξιωματικοί), υπηρετούσε στην Κομοτηνή.

Εντύπωση μου κάνει που το ΓΕΣ στις ανακοινώσεις του δεν αναφέρει ολόκληρο το όνομα του εκάστοτε αυτόχειρα, παρά μόνο τα αρχικά του. Ορίστε και η κλασική (κάνουν copy-paste αλλάζοντας μόνο ημερομηνίες, ονόματα, περιοχές) ανακοίνωση:

Αθήνα, 15 Φεβρουαρίου 2008 Από το Γενικό Επιτελείο Στρατού ανακοινώνεται ότι την 15 Φεβρουαρίου 2008 και ώρα 07:20, ο ΔΕΑ Π.Α. του Γεωργίου, ετών 24, ο οποίος καταγόταν από την Πτολεμαΐδα Κοζάνης και υπηρετούσε σε Μονάδα του Ν. Ροδόπης τραυματίστηκε σοβαρά στο θώρακα με το ατομικό του τυφέκιο. Διακομίστηκε άμεσα στο Κέντρο Υγείας Σαπών, όπου παρά τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν εξέπνευσε στις 08:20.

Τα αίτια και οι συνθήκες του θανάτου ερευνώνται από τις αρμόδιες αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές.

Ανχης (ΠΖ) Θεοδόσιος Τριαντάφυλλος
Εκπρόσωπος Τύπου ΓΕΣ

(σχετική συζήτηση μπορείτε να διαβάσετε εδώ)

Δυστυχώς όσο οι συνθήκες στο στρατό ξηράς (ΣΞ) χειροτερεύουν, δεν βλέπω να σταματούν οι αυτοκτονίες. Κάποτε οι φαντάροι ήταν 3πλάσιοι, δίνονταν άδειες και υπήρχαν συχνά εξοδούχοι. Σήμερα οι μονάδες του ΣΞ είναι σε μόνιμη εμπλοκή, ενώ το νέο πρόγραμμα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την υγεία όσων υπηρετούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μονάδα από την οποία πήρα απόσπαση. Τρεις (3) φαντάροι, 9ωρη καθημερινή σκοπιά, αγγαρεία τα πρωινά και ΜΗΔΕΝ ΚΑΘΑΡΕΣ ΕΞΟΔΟΙ εδώ και 1 μήνα.

Δεν έχω όρεξη να γράψω για την κατάσταση στη μαύρη ετούτη μονάδα όπου ήρθα μετά το ποτάμι. Οπότε θα το ρίξω λίγο στην τεχνολογία, έτσι να ξεχαστώ...

Εδώ λοιπόν και 1 χρόνο, οι φαντάροι απολαμβάνουν υπηρεσίες Internet μέσα στα στρατόπεδα. Όχι βέβαια από την υπηρεσία, παρά το γεγονός οτι διαφήμιζαν πως "τα ΚΨΜ διαθέτουν πλέον και πρόσβαση στο internet"! Πουθενά δεν έχω δει ως τώρα κάτι τέτοιο.

Η επανάσταση έχει προκύψει από την πτώση της τιμής των πακέτων ασύρματης πρόσβασης μέσω GPRS/3G. Το πιο διάσημο πακέτο, αυτό με τα 3,5 ευρώ το μήνα από τη WIND, το έχει σχεδόν κάθε φαντάρος στο κινητό του. Έχει προβληματάκια είναι η αλήθεια, αλλά είναι ανεκτίμητη πολυτέλεια για κάθε σκοπό, περιπολάρχη, περιπολόπουλο ή θαλαμοφύλακα να μπορεί να βλέπει τις ειδήσεις και τα emails του. Τι να λέμε τώρα... Το παραπάνω πακετάκι το έχω ακόμα στο κινητό μου και σας προτείνω να το δοκιμάσετε. Παίρνετε μια Free2GO των 5 ευρώ από ένα περίπτερο, δίνετε και άλλα 10 ευρώ για χρόνο ανανέωσης, διαβάζετε οδηγίες εδώ και είστε έτοιμοι. Μάλιστα μπορείτε να κάνετε "προώθηση" του internet στο laptop σας, εφόσον τα συνδέσετε μέσω Bluetooth, USB ή υπέρυθρων.

Μετά το καλοκαίρι του 2007 όμως, έπεσαν δραματικά οι τιμές στην πλήρη πρόσβαση μέσω κινητής τηλεφωνίας κι έτσι αυτή τη στιγμή μπορώ και σερφάρω από το laptop, χωρίς περιορισμούς, με 29,5 ευρώ/μήνα, μέσω Cosmote Data Pack 5GB. Τα 5GB δύσκολα τα ξεπερνάς, ειδικά αν είσαι σε μαύρη μονάδα όπως εγώ αυτή τη στιγμή, με 9ωρες καθημερινές σκοπιές, αγγαρείες, μηδέν εξόδους και ελάχιστο ύπνο. Για 5GB πριν το καλοκαίρι, θα έπρεπε να πληρώσεις... 7.500 euro, μια και κάθε ΜΒ η Cosmote το χρέωνε 1,5 ευρώ!

Το παν βέβαια είναι να πιάνεις καλό σήμα και να μπαίνεις με 3G (έως 1.8Mbps) και όχι με GPRS (50kbps). Εδώ ευτυχώς είναι κάμπος, οπότε 3G υπάρχει σχεδόν παντού :)

Στη φωτογραφία το νέο μου γραφείο :)

ΥΓ. Προς του φίλους που έλαβαν πρόσφατα μια φωτογραφία: Η φωτογραφία με τον George Rambo δεν μπαίνει, γιατί στο βάθος φαίνεται το στρατόπεδο.

Στρατιώτης Μηχανικού Απόστολος Κούστας, 26 ετών. Προχθές τα ξημερώματα, στις 4:10, έβαλε τέλος στη ζωή του. Αυτοκτόνησε έχοντας κλέψει μια σφαίρα από μια γεμιστήρα μια εβδομάδα νωρίτερα. Υπηρετούσε στον Έβρο, σε μια από τις πιο μαύρες μονάδες της παραμεθορίου, στο Δορίσκο. Ελάχιστος κόσμος στη μονάδα, όπως άλλωστε και σε όλες τις μονάδες του Μηχανικού (κι εδώ στη Λάρισα είμαστε δεν είμαστε 4 άτομα).

Τα κανάλια; Πουθενά. Κιχ δε βγάλανε. Σιωπή. Ρεπορτάζ σ' αυτά τα θέματα, κάνουν πλέον μόνο τα παιδιά του Σπάρτακου. Τα κανάλια έχουν χώρο μόνο για τον Αρχιεπίσκοπο και τα διεφθαρμένα παιδιά τους.

Ακολουθεί η πορεία του Απόστολου στο Στρατό, από την αρχή της, μέχρι και το θάνατό του προχθές. Απόσπασμα από το omhroi.gr. Μπας και αποφασίσουν ποτέ να κόψουν τις βυσματικές μετατάξεις από το Στρατό στην Αεροπορία και το Ναυτικό. Τις μετατάξεις που έχουν αδειάσει τα στρατόπεδα και οδηγούν νέους ανθρώπους στο θάνατο.

Ο 26χρονος Απόστολος, παρουσιάζεται αρχικά στις Ειδικές Δυνάμεις. Μετά από εξετάσεις οι γιατροί θα διαγνώσουν διάφορα προβλήματα υγείας, θα τον χαρακτηρίσουν Ι2, θα τον στείλουν στο Μηχανικό και από εκεί παίρνει Μετάθεση ως τυφεκιοφόρος για τον 31ο Λόχο Μηχανικού στις Φέρρες.

Διοικητής της μονάδας ο ταγματάρχης xxxxxxxxx, με πρωτοπαλίκαρο του στη συγκεκριμένη διμοιρία τον ανθυπολοχαγό xxxxxxxxx (εμείς δε θα τους χαρακτηρίσουμε – αφήνουμε στους αναγνώστες τη δυνατότητα να κρίνουν)!!!

Προσέξτε μονάδα: ελάχιστη συγκρότηση. Οι υπηρεσίες συχνά είναι 14 ή 15 μέρες υπηρεσία για να πάρεις έξοδο. Μπάνια δεν υπάρχουν, ή καλύτερα υπάρχουν αλλά απαγορεύεται η χρήση τους – υπάρχει ειδική πινακίδα απαγόρευσης λόγω κινδύνου ηλεκτροπληξίας. Από το φθινόπωρο τουλάχιστον επικρατεί αυτή η κατάσταση και καμιά πρόνοια επισκευής δεν υπάρχει. Οι φαντάροι υποχρεώνονται να χρησιμοποιήσουν τα μπάνια της 12της ΕΜΑ και να διασχίζουν μεγάλη απόσταση μεταξύ μπάνιων-θαλάμων, με θερμοκρασίες που συχνά φτάνουν τους -10 βαθμούς. Σε ένα στρατόπεδο που παγώνει ακόμη και η πάχνη. Τα καλοριφέρ είναι σκουριασμένα και τρέχουν συνέχεια νερά. Η διατροφή είναι απαίσια και οι συνθήκες διαβίωσης πραγματικά άθλιες.

Και ενώ η διοίκηση της μονάδας, υπό την υψηλή εποπτεία του Ταξίαρχου xxxxxxxxx και του υποδιοικητή της Ταξιαρχίας xxxxxxxxx, αδιαφορεί και ουσιαστικά συντηρεί τις απαράδεκτες αυτές συνθήκες, κάνει ότι περνά από το χέρι της για να τρομοκρατήσει και να γεμίσει άγχος τους φαντάρους.

Κοιτάτε παραλογισμό: ρίχνουν 2ημερες ή 3ημερες κρατήσεις και 5μερες φυλακίσεις γιατί το Μ71 δεν ήταν τετραγωνισμένο και γιατί το κρεβάτι δεν ήταν στρωμένο σαν χαρτί!
Την τελευταία εξάλλου Παρασκευή 25 Ιανουαρίου, στην Επιθεώρηση μοιράσανε δεκάδες μέρες κρατήσεων – φυλακίσεων για τους παραπάνω «εγκληματικούς» λόγους!

Ο Απόστολος λοιπόν μετατίθεται στην παραπάνω μονάδα στις 20 Σεπτεμβρίου. Όμως δεν μπορεί να περπατήσει κανονικά και να σηκώσει βάρη. Όπως μας λένε χαρακτηριστικά συνάδελφοι του από τη μονάδα τον βοηθούσαν να σηκώσει ακόμα και τον οπλοβαστό!

Πριν τις γιορτές αντιμετώπισε πρόβλημα και έκανε εγχείρηση (κύστης). Ο γιατρός μάλιστα τον έβγαλε ελεύθερο όπλου. Όμως ο Απόστολος ήταν ένα πολύ φιλότιμο παιδί. Δεν μπορούσε να βλέπει τους συνάδελφους του να χώνονται και να μην παίρνουν ανάσα. Για να τους ελαφρώσει λίγο, προσφέρθηκε να κάνει άοπλες υπηρεσίες.

Σιγά-σιγά αυτό έγινε κανόνας. Του έδιναν τελαμώνα, ενώ άρχισαν να του δίνουν και όπλο. Το γεγονός ότι δεν μπορούσε να αντέξει αποκαλύφτηκε την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν δεν άντεξε και ζήτησε να τον αλλάξουν.

Φεύγει με το γκρουπ των Φώτων, αλλά όταν επιστρέφει συναντά και αυτός, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά την ακραία κατάσταση που καθημερινά οξύνει η συμπεριφορά της διοίκησης.
Ο Απόστολος δεν αντέχει. Αλλά το κρύβει. Υπομένει τα δεινά της θητείας στη μαύρη μονάδα και προετοιμάζει τη φυγή του….
Ο 31ος Λόχος έχει αναλάβει και να καλύπτει μια σκοπιά της 12ης ΕΜΑ, που επίσης έχει ελάχιστο κόσμο.
Πριν ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ λοιπόν ο Απόστολος θα αφαιρέσει μια σφαίρα, τη μοιραία από τελαμώνα, ενώ εκτελούσε χρέη σκοπού στην Σκοπιά 712.

Κανένας δεν παίρνει χαμπάρι τίποτα. Ούτε οι υπαξιωματικοί Αλλαγής, ούτε οι Αξιωματικοί Υπηρεσίας για μια ολόκληρη βδομάδα δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι από τον τελαμώνα λείπει μια σφαίρα.
Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση η ανεύθυνη τέλεση της υπηρεσίας των βαθμοφόρων αγγίζει τα όρια της εγκληματικής αμέλειας.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Όλοι γνωρίζουν ότι από 01/01/2008 υπάρχει σε ισχύ ΛΕΥΚΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ, οι φαντάροι εκτελούν χρέη σκοπού με ΚΟΥΜΠΩΜΕΝΟ ΓΕΜΙΣΤΗΡΑ, άρα υπάρχουν επιπλέον λόγοι όλοι να εκτελούν στο ακέραιο τα καθήκοντα τους, πρώτα από όλα οι βαθμοφόροι που έχουν υπηρεσία και η ΟΑΣ!!!

Τίποτα όμως από τα προβλεπόμενα δεν έγινε.
Η Εγκληματική Αμέλεια πάει ΧΕΡΙ-ΧΕΡΙ με τις απαράδεκτες, τρομοκρατικές συνθήκες που έχει επιβάλλει η διοίκηση του Λόχου. Έτσι οπλίστηκε το χέρι του Απόστολου, έτσι ο στρατός μας στέρησε, μας δολοφόνησε ένα ακόμη παλικάρι.

Ο Απόστολος έπεφτε νεκρός εκτελώντας υπηρεσία 3:00 μέχρι τις 6:00 το πρωί, σε έναν πόλεμο που χάνει καθημερινά η νεολαία. Θύμα της ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ κατάστασης που επικρατεί στις μονάδες της παραμεθορίου του Στρατού Ξηράς.

όλο το κείμενο εδώ

Η νύχτα ήταν ήσυχη, μα και αρκετά κρύα. Η σόμπα έχει πρόβλημα,  δε ζεσταίνει καλά και σήμερα έβγαζε συνεχώς πετρέλαιο στο πάτωμα, αλλά και καπνούς γιατί επιχειρήσαμε να τη φουλάρουμε.

Το πρωί βέβαια ξυπνήσαμε με έναν καταπληκτικό ήλιο. Καθαρίσαμε την ημιυπαίθρια τουλέτα (που είναι ταυτόχρονα και ...ντουζιέρα), καθώς και τα ταψιά από το βραδυνό φαγητό σε μια υπαίθρια γούρνα, όπου το νερό είχε παγώσει.

Μετά περιμέναμε να έρθει η "καναδέζα" με το μεσημεριανό. Φαγητό δε φτιάχνουμε εμείς, αλλά μας φέρνουν από ένα άλλο στρατόπεδο, μαζί με δυο φρατζόλες ψωμί και 3 πορτοκάλια. Ευτυχώς η μεσημεριανή ποσότητα ήταν υπερβολική κι έτσι οι 3 τετράποδοι φίλοι τίμησαν κι αυτοί το κλασικό φαγητό του στρατού: κατόπουλο με πατάτες.

Ο λαμπερός ήλιος προδιέθετε για βόλτα στο ποτάμι, αλλά και στο υπόλοιπο στρατόπεδο. Βγάλαμε φωτογραφίες, μπήκαμε σε πόρτες που είχαν ν' ανοίξουν χρόνια και διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά τη ματαιότητα του να φυλάς το τίποτα.

Το βραδάκι είχε άλλα 2 επεισόδια Heroes, παρέα με ξηρούς καρπούς. Αύριο θα προσπαθήσουμε να προμηθευτούμε κάποια βασικά πράγματα που μας λείπουν και δε μας φέρνουν, όπως γάλα και χλωρίνη.

ΥΓ. Και να μην το ξεχάσω: Προχθές "σπάσαμε την κατοστάρα"! 99 και μία μέρες ακόμα για να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Μεγάλη μέρα για κάθε φαντάρο να φτάνει να αφαιρεί πια από διψήφιο αριθμό :)

Πάει 4.45, ξημερώματα. Είμαι σ' ένα φυλάκιο δίπλα ακριβώς στον Πηνειό. Μαζί μ' έναν ακόμα. Έχουμε για πάρτη μας ένα μικρό δωματιάκι, με σόμπα πετρελαίου, δεκατεσσάρα TV, ψυγειάκι, 2 κρεβάτια, 2 καρέκλες κι ένα τραπεζάκι. Τρία σκυλιά συμπληρώνουν την παρέα μας, καθισμένα έξω στο κρύο. Μέσα, η σόμπα κάνει απίστευτο θόρυβο, όμως δεν έχουμε άλλη λύση για το τσουχτερό κρύο. Είδαμε τα 3 πρώτα επεισόδια του Heroes στο laptop, ενώ - παραδόξως - η Cosmote πιάνει και 3G. Αύριο λογικά θα βγει και η κιθάρα από τη θήκη της, ενώ με βλέπω να τελειώνω και το Οχτώ.

Τώρα κάνω τη μουγκή σκοπιά μου, μια και ο άλλος κοιμάται. Μέσα στο σπιτάκι. Δεν υπάρχει κάτι να φυλάξουμε, οπότε προέχει ο εαυτός μας. Σουρεάλ σκηνικά, χωρίς νόημα...

Θα καθήσουμε εδώ 7 μέρες. Χίλιες φορές εδώ παρά στη μονάδα.

Στη μονάδα έχει κάθε μέρα 9ωρο σκοπέτο, χωρίς εξόδους. Κι αυτό γιατί έχουμε μείνει πλέον 4 φαντάροι, σε εγκαταστάσεις για 200... Σαν ανεπιθύμητοι μέσα στο ίδιο μας το κράτος... Και απ' αυτούς τους 4, οι 2 (εμείς) πρέπει να είμαστε στο ποτάμι...

Αύριο λέω να κατέβω στην όχθη για μερικές φωτογραφίες.

Πέντε ολόκληροι μήνες μαζί, πάνω από 250 αναφορές, άλλες τόσες φρουρές, εκατοντάδες ώρες υπηρεσίας και δεκάδες περιστατικά να θυμηθούμε. Ήταν δύσκολα πολλές φορές, οι κοπέλες και οι δικοί μας μακριά, η ξεκούραση και ο ύπνος λίγος, πολλές και οι εμπλοκές. Παρόλ' αυτά δεν τσακωθήκαμε ούτε γι' αστείο, σεβαστήκαμε ο ένας τις δυσκολίες του άλλου και φεύγουμε από το Τσαμπικονήσι μόνο με καλές αναμνήσεις. Τα άσχημα τα πήρε ήδη το ποτάμι. Νιώθω τυχερός  που βρέθηκα εδώ, σ' αυτό το πανέμορφο μέρος, αλλά και και που έζησα δίπλα σας.

Το δέντρο της σκοπιάς, κάτω από τους 2 κρίκους γράφει πια "1".

Καλή αντάμωση :)

Μια κι εδώ στη Ρόδο δεν υπάρχουν πολλά νέα, πέρα από το οτι ...
"έχουμε πάλι εμπλοκή
Χριστούγεννα θα κάνω στα χακί"
, ευκαιρία να γράψω για την επίσκεψη του Ταξίαρχου και ένα μυστήριο που εξακολουθεί να πλανιέται στη μονάδα.

Μια μέρα που λέτε, περιμέναμε τον πανμέγιστο Ταξίαρχο, ο οποίος ερχότανε για επιθεώρηση από την Αθήνα και το ΓΕΣ. Μεγάλη η φήμη και η αυστηρότητά του, γι' αυτό και έπρεπε τα πάντα να είναι στην εντέλεια. Τα πάντα όμως. Δε φτάνει που βγάζαμε μηδέν εξοδούχους και είχαμε καθημερινά 6ωρη σκοπιά, έπρεπε τώρα στα διαλείμματα να καθαρίζουμε οτι υπήρχε, μια και η επιθεώρηση θα γινόταν σε όλο το στρατόπεδο.

Για καλή μου τύχη, μου ανέθεσαν την οργάνωση της προβολής μιας παρουσίασης Powerpoint στον Ταξίαρχο, μια και προσέφερα το laptopάκι μου. Αφού φάγαμε ένα πρωινό (δεν εννοώ φαγητό) για να φέρουμε τον προτζέκτορα από τα κεντρικά (για να γίνει αυτό στο στρατό απαιτούνται 3 άτομα, ένας οδηγεί, ένας είναι ο συνοδηγός και ο άλλος πηγαίνει για τη δουλειά), τον εγκατέστησα και τον συνέδεσα με το laptop. Παράλληλα συμμάζεψα και την αίθουσα και μία μέρα πριν, ήταν όλα ...GG3.

Τη μεγάλη και ιστορική λοιπόν μέρα της επισκέψεως, η αίθουσα γέμισε με στολίδια, αρωματικά χώρου, νερά, πάγο και 2 μεγάαααλες πιατέλες από cookies, από τα καλά όμως. Μια και η παρουσίαση ήταν λέει απόρρητη, αν και τεχνικός υπεύθυνος, εγώ δεν έπρεπε να είμαι στην αίθουσα. Πήγα λοιπόν στα μαγειρία και περίμενα μήπως με ζητήσουν οι της αιθούσης. Περνάει μια ώρα, περνάνε δύο... Ούτε τηλεόραση μπορούσαμε ν' ανοίξουμε, ούτε ραδιόφωνο, μια και όλα έπρεπε να είναι "προβλεπέ" (=προβλεπόμενα στη φανταρίστικη αργκό)

Μετά από 2,5 ώρες ο Ταξίαρχος επιτέλους βγαίνει, ακολουθούμενος από τους υψηλόβαθμους αξιωματικούς του νησιού και της μονάδας. Ξεκινούν την επιθωρηση λοιπόν, σε όλους τους χώρους της μονάδας, στα οχήματα, στους θαλάμους, παντού... Μια και η αίθουσα άδειασε, μπαίνω να μαζέψω το laptop και να δω αν επιβίωσε τόσες ώρες χωρίς τον ιδιοκτήτη του. Η αλήθεια είναι οτι πείναγα τρομερά, μια και είχαν περάσει 5-6 ώρες από την ώρα του πρωινού. Το laptop μια χαρά τα είχε πάει, στεκόταν καμαρωτό δίπλα στο τραπέζι.

Στο τραπέζι με τα cookies! Και δεν είχαν φάει ούτε ένα!

Τσιμπάω ένα από τα σκούρα λοιπόν, μαζεύοντας τα συμπράκαλα. Τα σκούρα είναι τα αγαπημένα μου, ειδικά αν έχω και γάλα να τα βουτάω, γιαμ! Τα ανοιχτόχρωμα στεκόντουσαν λιγο πιο πέρα, κι αυτά άθικτα. Μπαίνει μέσα κι ένας υπαξιωματικός να με βοηθήσει στο μάζεμα και βλέπει τα cookies. Τρώει κι αυτός μερικά. "Έφυγε ο Ταξίαρχος;" τον ρωτάω. "Μπα. Και δεν μπορούμε να φύγουμε κι εμείς να γυρίσουμε τον προτζέκτορα πίσω, πρέπει να περιμένουμε να φύγει", μου απαντάει.

Καθόμαστε λοιπόν στην αίθουσα, βλέποντας κάτι μουσικά βιντεάκια που είχα στο laptop, με Metallica, Queen, Beatles (βλ. φώτο) κλπ και τρώγοντας τα αφημένα cookies. Τελειώσαμε γρήγορα τα σκουρόχρωμα και μετά καταβροχθήσαμε και τα άλλα :)

Περνάει η ώρα, ο Ταξίαρχος μαθαίνουμε πως δεν είχε φύγει. Πάω λοιπόν στον ΚΨΑ να πιώ καφεδάκι να αραιώσουν λίγο τα cookies στο στομάχι μου. Μπαίνει στα μουλωχτά μέσα ένας αξιωματικός και διατάζει συνωμοτικά τον Καψα: "Ο Ταξίαρχος δεν έφαγε τα cookies. Φέρε μου τα στο γραφείο τώρα".

"Χιχι, πάρτα!", σκέφτομαι από μέσα μου για τον αντιπαθητικό αξιωματικό που μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Αφού φεύγει, ψυθιρίζω στον ΚΨΑ: "Ρε συ, τα cookies... τα 'φαγα! Αλλά μην πεις τίποτα ε;". Γελάει και ο Καψάς, ο οποίος μετά από λίγο πηγαίνει στο γραφείο του αξιωματικού άδειος. "Μα τα είδα όταν βγαίναμε τα cookies, σίγουρα είναι εκεί!!", φώναζε ο αξιωματικός. Μετά από αυτοψία, ο αξιωματικός αποφασίζει οτι για μεσημέρι θα φάει τελικά σπίτι του, απ' τα χεράκια της γυναικούλας του.

Στο καπάκι, μπαίνει άλλος ένας στον Καψά και ζητάει "ένα-δυο cookies" για τον καφέ του. Τσατισμένος και απορρημένος για το που πήγαν τα 20-30 cookies, φεύγει κι αυτός.

Και ξαφνικά σκάει μέσα αγχωμένος αυτός που συνόδευε τον Ταξίαρχο, ο οποίος Ταξίαρχος είχε κάτσει για καφέ σε ένα κιόσκι.

"Ο Ταξίαρχος θέλει να φάει τα cookies που άφησε! Που είναι;; Δεν τα βρίσκω στην αίθουσα!!"

Γκλουπ! Ακόμα να φύγει αυτός; Ε ας του πάνε άλλα, σκέφτομαι. Έλα όμως που ήταν τα τελευταία που είχε το Καψιμί ! Και δεν υπήρχε τίποτ' άλλο να του δώσουν, παρά μόνο...  πορτοκαλάδα. Τρέξιμο ο Καψάς, έψαχνε σαν τρελός κι ο καψιμιτζής, κάναμε κι εμείς πως σκεφτόμασταν ποιός να 'ναι ο ένοχος που εισέβαλλε στην αίθουσα μετά την παρουσίαση...  χαμογελώντας σατανικά και σφυρίζοντας αδιάφορα :)

Αύριο ξημερώματα θα πετούσα για Ρόδο. Η απεργία όμως των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας με πρόλαβε, ενώ τα αεροπλάνα που πετούσαν απόψε ήταν ήδη γεμάτα.

Επομένως, η άδεια παρατείνεται λόγω ανωτέρας βίας μέχρι Πέμπτη ξημερώματα.

Αξίζει να αναφέρω εδώ το Real Time Flight Information του Ελευθέριος Βενιζέλος και το πόσο ξεκουράζει υπαλλήλους και επιβάτες. Πιο πολύ όμως αξίζει να αναφέρω την γραμμή επικοινωνίας της Ολυμπιακής. Δεν ξέρω τι λένε οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι, όμως όσες φορές είτε πέταξα, είτε τηλεφώνησα για κράτηση ή αλλαγή, οι κοπέλες του τηλεφωνικού κέντρου ήταν και άψογες και εξυπηρετικότατες. Η δε αναμονή, δεν ξεπέρασε τα 10-20 δευτερόλεπτα. Επομένως ως επιβάτης, δεν θέλω να κλείσει η Ολυμπιακή.

Και για όσους ενδιαφέρονται για τη σύγχρονη μορφή "δουλείας" στην Ελλάδα, μπορούν να διαβάσουν μια δημοσίευση του Απόστολου Ντερέκη, στο omhroi.gr, που μεταξύ άλλων αναφέρει:
"στα Βαλκάνια έχουν ήδη καταργήσει τη θητεία η Ρουμανία (2006), η Βουλγαρία (2007), η ΠΓΔΜ (2006), η Σλοβενία(2003), το Μαυροβούνιο (2006), η Κροατία (2007) και η Σέρβικη Δημοκρατία της Βοσνίας. Τη θητεία επίσης κατάργησαν ήδη Ουγγαρία(2004), Τσεχία (2004), Σλοβακία(2006), Λετονία(2006), μέχρι και ο Λίβανος (2007).
[...]
Ο έλληνας φαντάρος παίρνει 8 ευρώ το μήνα. Ο Νορβηγός τα διπλά κάθε μέρα. Και όταν απολυθεί παίρνει και 3000 ευρώ για εφάπαξ. Αν συζούσε ή ήταν παντρεμένος παίρνει και οικογενειακό επίδομα 500 ευρώ το μήνα. Αν είναι και γονιός παίρνει 500 ευρώ το μήνα για το πρώτο παιδί. Ο Νορβηγός φαντάρος παίρνει δηλαδή πιο πολλά από τον έλληνα ΕΠΟΠ και εσείς αυτό το συγκρίνετε με την ελληνική καταναγκαστική «θητεία» της λούφας και του βύσματος;"

Η αρχική σελίδα του MusicHeaven θέλει ανασχεδίαση, πάει και τελείωσε.

Εδώ και 2 χρόνια το λέω, όμως άλλες προτεραιότητες με κρατούν πίσω. Ήδη μπόρεσα και έφτιαξα τα πρώτα προσχέδια, αλλά σκέφτομαι οτι πρέπει να εκμεταλλευθώ όλα τα πλεονεκτήματα που δίνει το Web 2.0, ώστε να προκύψει κάτι αξιόλογο, εύχρηστο και κυρίως παραμετροποιήσιμο από τον χρήστη-μέλος.

Αυτό που λείπει προς το παρόν είναι ο ποιοτικός χρόνος για διάβασμα και μελέτη, μια και οι συνθήκες στη μονάδα δεν είναι ιδανικές για τέτοια πράγματα, μάλλον το αντίθετο. Πάλι καλά που η Cosmote έβγαλε πακέτα Wireless Internet και μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας, όσοι δεν είμαστε ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες (μια και οι αθλητές εδώ είναι κάθε μέρα έξω)

Κατα τ' άλλα, πρώτη του μήνα σήμερα, όμως άλλοι 2 φαντάροι (από το 211 στις Πεταλούδες) έχασαν τη ζωή τους εδώ στη Ρόδο, σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Προηγήθηκε  o μοτοσυκλετιστής του 294 πριν λίγες μέρες.

Τυχαίο;

Καλωσορίζω τους αγαπητούς νέους αναγνώστες που πρόσφατα "ανακάλυψαν" το blog μου. Μου αρέσει που θα με διαβάζουν υπαξιωματικοί και αξιωματικοί του Ε.Σ. με τους οποίους μάλιστα βρισκόμαστε καθημερινά.

Είναι μια ευκαιρία να μαθαίνουν κάποια πράγματα για την ψυχολογία, τα προβλήματά και το πως βιώνουμε την υπόθεση "θητεία", εμείς οι απλοί φαντάροι. Χωρίς να μας διατάζουν να σταματήσουμε να μιλάμε και χωρίς να μας διώχνουν από το γραφείο τους με την ιαχή "εξαφανίσου" και ύφος χιλίων καρδιναλίων.

Ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι - όπως και σε οποιοδήποτε επάγγελμα. Υπάρχουν και αυτοί που κατανοούν, ακούν, σέβονται και είναι ευγενείς. Χωρίς να παύουν να εξασκούν σωστά το επάγγελμά τους, μέρος του οποίου είναι και η κατανόηση των προβλημάτων των υφισταμένων τους και η από κοινού λύση τους. 

Προς την κατεύθυνση αυτή θα κινηθούν και τα μελλοντικά "στρατιωτικά" posts αυτού του blog.

Μας έκανε ίσκιο στον καύσωνα, τώρα το χειμώνα μας κρύβει από τις εφόδους και ξεκουράζει το σώμα μας από την ορθοστασία. Κι εμείς το πληγώνουμε μετρώντας τις μέρες που απομένουν για να φύγουμε από το Τσαμπικονήσι.

Πέρα από τα υπόλοιπα προβλήματα, ένας στρατιώτης έχει να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα το οικονομικό. Όπως είχα γράψει σε παλαιότερο post, ο μισθός του απλού στρατιώτη είναι στα 8,62 ευρω/μήνα, από τον οποίο μάλιστα έχει αφαιρεθεί και ...φόρος!

Έχω όμως ξεχάσει να αναφέρω πως κάθε μήνα, μαζί με το μισθό, ο στρατός μας χορηγεί και ένα ...κωλόχαρτο. Δεν κάνω πλάκα. Ο αξιωματικός που μας πληρώνει, σκύβει, πιάνει ένα κωλόχαρτο και μας το δίνει μαζί με τα λεφτά. Στο Ναύπλιο μάλιστα μας έδιναν και σαπούνι ...τούρκικο! Δεν έχουν το Θεό τους ετσι;

Ηθικό ακμαιότατο όπως καταλαβαίνετε μετά απ' όλα τα παραπάνω. Πιο πάνω δεν πάει.

Ο στρατός επίσης φροντίζει να ΜΗΝ πληρώνει αεροπορικά από ένα από τα πιο μακρινά νησιά της Ελλάδας, τη Ρόδο, όπου και βρίσκομαι αυτή τη στιγμή.

Η δικαιολογία;

Ο στρατός, λέει, πληρώνει το αεροπορικό εισιτήριο μόνο αν ο τόπος διαμονής είναι πάνω από 500km από τη Ρόδο. Η Αθήνα είναι στα ...497! Η Κρήτη ακόμα πιο κοντά! Αν σκεφτεί κανείς πως στη Ρόδο η πλειοψηφία είναι Κρητικοί (αμετάθετοι επί 9 έως 11 μήνες) και Αθηναίοι, καταλαβαίνει...

Το θέμα είναι πως δεν σου δίνουν οδοιπορικά σε περίπτωση που θες να πας με πλοίο, το οποίο - ευτυχώς - στο πληρώνουν. Χάνεις λοιπόν 2 μέρες από την άδεια που την περίμενες 2-3 μήνες γιατί ο στρατός προτιμά να ενισχύει την τοπική οικονομία παρά τα παιδιά του.

Ένα σχετικό άρθρο έχει σήμερα η Κυριακάτικη στη στήλη "Φαντάρε που πας".

Κατα τ' άλλα, όσον αφορά τα δικά μου νέα, το σαββατοκύριακο ήταν αρκετά ξεκούραστο. Εχθές εξοδούχος, μετά από 15 συνεχόμενες ημέρες υπηρεσίας ("ωραία θα περάσεις στη Ρόδο τυχερέ" μου λέγανε) και σήμερα περίπολο τα ξημερώματα, 3 με 6.

176 και σήμερα κουφάλες...

Βρέχει πολύ εδώ στη μονάδα τον τελευταίο καιρό. Κρατήσεις, ΣΕΞ* και φυλακές. 

Λείπει ο γάτος (δίκας) και χορεύουν τα ποντίκια (ανθυπασπιστές)... Τιμωρία με το παραμικρό, με αποτέλεσμα το μισό στρατόπεδο να είναι καμπανιασμένο και να μην μπορεί να βγει μετά από τόσες μέρες εμπλοκής.

Κάθε ανθρώπινη αξία που κάποιοι παλεύουν να κρατήσουν ζωντανή στον έξω κόσμο (δικαιοσύνη, σεβασμός, ευγένεια, κατανόηση, ανθρωπιά), ο στρατός την φονεύει καθημερινά.

Εγώ ήδη "μετράω" 14 μέρες, τόσο λόγω εμπλοκής, όσο και για 4 μέρες κράτηση που έφαγα, μη με ρωτάτε γιατί. Δεν έχω καταλάβει. Και δεν μπορεσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, μια και η ποινή γράφτηκε όταν απουσίαζα.

Αυτή τη βδομάδα το πρόγραμμά μου ήταν πολύ βαρύ λόγω της εντελώς αστείας και ανύπαρκτης εκπαίδευσης που περνάμε σε άλλο στρατόπεδο, όσοι επιλεχθήκαμε να γίνουμε Υπαξιωματικοί. Γι' αυτό και η απουσία μου από το MusicHeaven. 6.30 εγερτήριο, 6.45 φρουρά, 7.00-7.30 καθαριότητες και πρωινό, 7.30 αναχώρηση για εκπαίδευση, επιστροφή στις 15.00, φρουρά, 6ωρη σκοπιά, αναφορά. Και ξανά τα ίδια την επόμενη μέρα.

Κι ένα κουίζ: Είμαι παρατεταγμένος, με κράνος, όπλο, εξάρτηση σε ένα χωράφι, έτοιμος για Πυρ και Κίνηση με τον υπόλοιπο λόχο εκπαίδευσης. Πίσω μας έχουν έρθει κάτι ερπηστριοφόρα οχήματα (στυλ τανκ).

Το κινητό δονείται από ένα νέο SMS. Συνήθως πρόκειται για κάποιο email που προωθώ στο κινητό. Προσεκτικά, χωρίς να με δει ο φωνακλάς-δεκανέας, βγάζω το κινητό και διαβάζω το SMS: "Είμαι σε ένα από τα ερπηστριοφόρα πίσω σου!"

Ποιός μου έστειλε σήμερα το παραπάνω SMS;

* ΣΕΞ = Στέρηση Εξόδου ;)

Διάθεση στο ναδίρ πάνω που μέτραγα αντίστροφα για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Απ' οτι φαίνεται η Λάρισα, τα Τρίκαλα και ο Βόλος δεν έχουν φαντάρους και έτσι στις 12 Γενάρη αναχωρώ από Ρόδο με προορισμό την εν λόγω περιοχή. Αυτά.

Τόσος είναι ο μισθός που παίρνουμε σαν φαντάροι κάθε μήνα. Κάθε μήνα.

Η πλάκα είναι πως ο "μισθός" μας είναι και φορολογήσιμος! Ναι, έχουμε και κρατήσεις!
Το κράτος μας κρατάει ...18 λεπτά.

Είναι για γέλια. Και αυτό. Άλλη μία μέθοδος να σε κάνουν να νιώθεις όσο γίνεται πιο σκουπίδι.

Όπως και η ατάκα που έχουν κάνει ψωμοτύρι κάποιοι καραβανάδες: "Το ελληνικό κράτος ξοδεύει 600 ευρώ για κάθε έναν από εσάς! Και σας πληρώνει κιόλας!" Και μπούρουμπουρου....

Μόνο που ξεχνούν πόσα λεφτά θα δίναμε στο κράτος αν ήμασταν ενεργοί πολίτες, ώστε να πληρώνει επαγγελματίες, που ως πραγματικά εκπαιδευμένοι θα μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλεια της χώρας περισσότερο από εμάς. Όπως δεν στέλνεις ανεκπαίδευτους πολίτες να σβήσουν τη φωτιά, αλλά εκπαιδευμένους πυροσβέστες, έτσι δεν πρέπει να στέλνεις και ανεκπαίδευτους "στρατιώτες" να κρατήσουν μακριά τον εχθρό. Διότι στον ελληνικό στρατό, εκπαίδευση = αγγαρεία και καψώνι. Ακόμη.

ΥΓ. Ευτυχώς όλα αυτά θα τα ξεχάσω για 11 μέρες. Έχω άδεια. Φεύγω αύριο και ξαναγυρνώ στις 26 Οκτώβρη! Παλιώνουμε σιγά σιγά!

Ζω εναν θριαμβο! Επιτελους βρηκα στοχο, τελος πια τα μηδεν :)

Για την ιστορια, αλλα και για να τα θυμαμαι μεθαυριο οταν σαν πολιτης θα διαβαζω το Αρχειο, στη βολη απο τα 100 μετρα ειχα 2 στις 10, ενω απο τα 200 επεσα στο θριαμβευτικο 1 στις 10! Αυριο αντι για G3 θα πυροβολαμε με ΗΚ11 και μεθαυριο με ΜG3 που ειναι λεει πολυβολο. Ηδη ακυρωθηκαν οι πτησεις της Ολυμπιακης για Ροδο.

Ο αρχικος φοβος της πρωτης βολης εχει παει περιπατο και πλεον ειναι πραγματικα οτι πιο ενδιαφερον συμβαινει αυτες τις μερες εδω.
Καταντια;

Καταρχήν λίγο λεξιλόγιο:

ΚΨΑ (Κέντρο Ψυχαγωγίας Αξιωματικών): Μικρό κυλικείο που φτιάχνει καφέδες στους αξιωματικούς της μονάδας. Σε ορισμένες μονάδες μπορούν να πάνε και φαντάροι.

Καψάς: Ο φαντάρος που δουλεύει το ΚΨΑ, φτιάχνει καφέδες, τοστ κλπ.

ΕΠΟΠ: Επαγγελματίας Οπλίτης. Πρόκειται για μόνιμους στρατιώτες που επιλέγουν για όλη τους τη ζωή να βαράνε σκοπιές. Συνήθως έχουν IQ ραδικιού και μιλάνε κυρίως για γκόμενες και τουρμπάτα αμάξια.

ΕΠΟΠ δεκανέας: Αυτός είναι ανώτερος από τους φαντάρους και από τους απλούς ΕΠΟΠ. Η χειρότερη περίπτωση ΕΠΟΠ. Συνήθως έχει καλύτερο αμάξι από τους απλούς ΕΠΟΠ και το επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.

Το story λοιπόν:

Είναι 6.30 το πρωί και πάω στον Καψά (βλ. παραπάνω) να πιώ καφέ. Άυπνος από τη βραδινή σκοπιά και ταλαιπωρημένος από την εμπλοκή, δεν βλέπω μπροστά μου. Ο καφές είναι must!

Μπαίνω στο ΚΨΑ, καλημερίζω τον Καψά. Ήδη περιμένει για καφέ ένας ΕΠΟΠ, λίγο χαζούλης, αλλά καλό παιδάκι.

Καψάς: Ρε παιδιά, θέλω να φτιάξω έναν ελληνικό αλλά το γκαζάκι τελείωσε. Ξέρει κανείς να αλλάζει γκαζάκι;

ΕΠΟΠ: Φέρε, εγώ!

Βγάζει ο ΕΠΟΠ το παλιό γκαζάκι και τοποθετεί το νέο. Οι υπόλοιποι φαντάροι τον κοιτάμε, έτοιμοι για παν ενδεχόμενο. Δυσκολεύεται λιγάκι, αλλά με μια τελευταία προσπάθεια το νέο γκαζάκι φαίνεται να παίρνει τη σωστή του θέση!

Ξαφνικά όμως... φσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ!!

Διαρροή!

Έντρομος ο ΕΠΟΠ τρέχει προς το παράθυρο, ενώ οι φαντάροι τρέχουμε προς τα έξω και βγαίνουμε στο διάδρομο μη γίνει κανά κακό και άντε μετά το ΓΕΣ να αναλάβει τις ευθύνες του που προσέλαβε έναν πανίβλακα που δεν ξέρει οτι γκαζάκι αλλάζουμε μόνο σε ανοικτό χώρο.

Ο χώρος μυρίζει φουλ γκάζι, μια και το παράθυρο δεν ανοίγει καλά. Ευτυχώς κανείς δεν καπνιζει εκείνη την ώρα.

Ξαφνικά εμφανίζεται στην πόρτα ένας ΕΠΟΠ δεκανέας που βιαστικά μπαίνει μέσα στο ΚΨΑ!

Και κρατάει ... αναμμένο τσιγάρο!!

Φαντάροι από το διάδρομο: Εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε, βγες έξω!! Σβήσε το τσιγάρο!!

ΕΠΟΠ δεκανέας: Δεν κατάλαβα. Σε μένα μιλάτε έτσι;

Φαντάροι: Μα καλά, δε μυρίζεις το γκάζι;;; Βγες έξω, θα γίνει έκρηξη!

ΕΠΟΠ δεκανέας: Δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάς σε ανώτερο! Έξω να βγείτε εσείς!

Φαντάροι (μεταξύ τους): !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!;;;;;;;;;;;;

Στις αρχές του έτους είχαμε μια αυτοκτονία στο Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού στο Ναύπλιο. Ακόμα δεν είχα παρουσιαστεί, όμως αργότερα έπεσα πάνω σε παλιούς που μας είπαν λεπτομέρειες για το τραγικό περιστατικό. Ο φαντάρος ήταν πολιτικός μηχανικός, 28 ετών. Μετά την άδειά του επέστρεψε στο στρατόπεδο χωρίς καλή διάθεση. Στο καπάκι έφαγε και μια καμπάνα. Την επόμενη μέρα είχε υπηρεσία στο Πεδίο Βολής. Εκεί απομακρύνθηκε διακριτικά από τους υπόλοιπους φαντάρους και πάτησε τη σκανδάλη δίπλα σε κάποια αποθήκη οπλισμού. Τραγική φιγούρα, ένας άλλος φαντάρος που πήρε διαταγή να φυλάει τη σωρό του άτυχου στρατιώτη μέχρι να ανέβουν από το Κέντρο οι αξιωματικοί και ο γιατρός.

Πολλοί είπαν τότε πως το παιδί είχε ψυχολογικά, άλλοι το απέδωσαν στην πίεση που ασκούσαν οι αξιωματικοί στους φαντάρους, άλλοι μίλησαν για ερωτική απογοήτευση.

Ο τελευταίος που θα μπορούσε να ξέρει την αλήθεια είμαι εγώ. Επομένως δεν έχει κανένα νόημα να πω τη γνώμη μου. Για άλλα περιστατικά έχω άποψη, για αυτό όχι. Δεν ήμουν εκεί τότε, δεν γνωρίζω.

Όταν παρουσιάστηκα τον Μάιο, ξεκίνησαν οι διπλοσκοπιές. Οι φαντάροι έκαναν σκοπιά δύο-δύο, με τη λογική πως κάποιος που είχε σκοπό να αυτοκτονήσει, δεν θα το επιχειρούσε εύκολα από τη στιγμή που υπήρχε παρουσία συναδέλφου. Ο λόγος του νέου μέτρου ήταν - όπως μας ανέφεραν αξιωματικοί - η αυτοκτονία που προανέφερα. Μόνο που αν κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει, μπορεί να το κάνει πολύ εύκολα, επικαλούμενος πχ ανάγκη να πάει στην τουαλέτα ή στο φυλάκιο για να πάρει νερό. Άρα οι διπλοσκοπιές απλά επιβάρυναν τους φαντάρους με διπλάσιες σχεδόν υπηρεσίες, άρα μείωσαν στο μισό και τις εξόδους τους.

Μήπως όμως η διαταγή αυτή ήταν μια μετάθεση ευθύνης; Μήπως για την αυτοκτονία είχε μια - εστώ και μικρή - ευθύνη η διοίκηση; Μήπως η συμπεριφορά κάποιων αξιωματικών και η κατάσταση που επικρατούσε εκεί επιβάρυνε την ψυχολογική κατάσταση κάποιων ανθρώπων που βρέθηκαν να κάνουν κάτι που ποτέ δεν επέλεξαν, αλλά τους το επέβαλαν; Μήπως ένα καλύτερο μέτρο απο τις διπλοσκοπιές θα ήταν η βελτίωση της συμπεριφοράς προς τους φαντάρους;

Δεν ξέρω, το ανέφερα και πιο πάνω άλλωστε. Πάντως αν εγώ ήμουν αξιωματικός θα ήμουν από τότε και στο εξής πολύ πιο προσεκτικός στη συμπεριφορά μου.

Δυστυχώς, 8 μήνες μετά την αυτοκτονία, κάποιοι αξιωματικοί δεν είναι προσεκτικοί. Αποτέλεσμα; Να βγουν σε ΜΜΕ καταγγελίες φαντάρων και να υπάρχει πλέον ο φόβος να επαναληφθούν αυτοκτονίες.

Σήμερα η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία δημοσιεύει σχετικό κείμενο, το οποίο υπάρχει και στο omhroi.gr (εκεί με ονοματεπώνυμα). Το παραθέτω, όμως πριν, θα ήθελα όσοι το διαβάσουν και έχουν ήδη κάνει στρατό, να μην πουν "ε σιγά μωρέ, τέτοια κάνανε και σε μας". Δεν είμαι της λογικής οτι το κακό παρελθόν πρέπει να επαναλαμβάνεται. Όσα άσχημα γινόντουσαν παλιά, δεν οφείλουν να τα δέχονται και οι νεότεροι. Δεν πάμε μπροστά με τέτοιες λογικές.

"Οι απειλές και οι φυλακές σε φαντάρους είναι στην ημερήσια διάταξη των αξιωματικών στο ΚΕΜΧ

Πρέπει να δικαιολογώ το όνομα του blog που και που, άρα θα σας πω τι έχουμε να δούμε στο e-Περιοδικό του MusicHeaven, μέχρι το τέλος του μήνα.

Έχουμε λοιπόν τη συνέντευξη που πήρε ο Aiolos_m από την Δανάη Παναγιωτοπούλου. Προγραμματίστηκε για τέλη του μήνα, ώστε να έχει γυρίσει ο κόσμος και να την διαβάσουν όσο γίνεται περισσότεροι. Θα μάθουμε επίσης την ιστορία που κρύβεται πίσω από το τραγούδι "Κόκκιν' αχείλι" που οι περισσότεροι το πρωτακούσαμε από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Θα ακολουθήσει ένα άρθρο σχετικά με τη φωνητική εκπαίδευση στην Ελλάδα, ενώ δεν μπορούμε να μη δημοσιεύσουμε μερικά ποιήματα που έστελνε στους φίλους της η αγαπημένη μας Πηγή Καφετζοπούλου.

Η Κυριακού Πελαγία, μια εκπρόσωπος της παραδοσιακής μουσικής της Κύπρου, θα μας συντροφεύσει την τελευταία εβδομάδα του καλοκαιριού, ενώ θα διαβάσουμε και σκέψεις μέσα από ένα ημερολόγιο...

Και την πρώτη του νέου μήνα, του Σεπτέμβρη, έχουμε την πολυαναμενόμενη συνέντευξη του Orfeus.

Κι όσο για μένα.. χαιρετίσματα από ένα πανέμορφο cafe (Swedco cafe) της Ρόδου. Είναι ένας συνδυασμός φούρνου και cafe, με άνετους καναπέδες, φρέσκα σάντουιτς, δωρεάν wi-fi για όποιον έχει laptop και μια υπέροχη θέα προς τη δύση. Από αύριο ξεκινάμε τις  σκοπιές, καθώς η εβδομάδα προσαρμογής τελειώνει σήμερα. Σκοπιά, καψιμί, αγγαρεία λοιπόν. Και άδεια σε 2 μήνες το λιγότερο, μια και οι ...ανάγκες του τάγματος δεν επιτρέπουν νωρίτερα. Έτσι λέει...

Το καλό είναι όμως πως ήδη συμπληρώσαμε τις 100 πρώτες ημέρες της θητείας και το νησί της Ρόδου είναι τουλάχιστον μαγικό. Ειδικά η Παλιά Πόλη.

Και το δεύτερο καλό είναι πως συναντήθηκα με τον δεκανέα και μουστακαλή (!) πλέον κύριο Stasi μας! :)

Στη γιορτή μου, στις 23 Απριλίου, μου έφερες ένα από τα ομορφότερα δώρα που μου έχουν κάνει ποτέ. Στις 15 Μαΐου το έφερες στο στρατόπεδο, στο πρώτο επισκεπτήριο. Χάρη σ' αυτό το μικρό οργανάκι που μου χάρισες, μπήκα στη μπάντα του στρατοπέδου, έπαιξα για στρατηγούς, διοικητές και λοχαγούς, γνώρισα 7 πολύ αξιόλογα παιδιά και πήρα σχεδόν 10 μέρες επιπλέον τιμητική άδεια. Τώρα τον ετοιμάζω για το αυριανό ταξίδι στο νησί.

Σ' ευχαριστώ :)

Ναι. Περίπου τα μισά μου υπάρχοντα είναι εντός στρατοπέδου!

Σήμερα το σκέφτηκα.

Λοιπόν έχουμε και λέμε: αυτοκίνητο, laptop, κινητό, PDA, κιθάρα, ενισχυτής, συνθεζάιζερ, καλώδια, βιβλία με παρτιτούρες, βάση συνθεσάιζερ, βάση κιθάρας, μπαγλαμάς, ξυριστικά, καλοκαιρινά t-shirts, βερμούδες, εσώρουχα, μαγιώ, κάλτσες, πετσέτες κλπ.

Και όλ' αυτά θα πρέπει να τα φέρω οπωσδήποτε Αθήνα, γιατί από Ναύπλιο φεύγουμε για Ρόδο με ομαδικά φύλλα πορείας! (στρατόπεδο, λεωφορείο, καράβι, στρατόπεδο)

Και άλλη άδεια δεν έχω! Την πήρα και πήγα Ελαφόνησσο! Λοχαγέεεεε! Δώσε άλλη μια άδεια!

Κατα τ' άλλα εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα. Υπάρχει εμπλοκή, μια και αυτές τις μέρες είμαστε όσοι και οι υπηρεσίες. Δηλαδή έξοδοι μηδέν και κάθε μέρα σκοπιά. Τρία δίωρα. Λόγω της φωτιάς στην Κόρινθο και λόγω αδειών, λείπει το μισό στρατόπεδο... Αν κάποιος θέλει να βρεθούμε, ας έρθει απόψε στην κεντρική πύλη του ΚΕΜΧ. Να μου πάρει όμως πρώτα καμιά πίττα από απέναντι :)

ΥΓ. Είναι κάποια τραγούδια ρε σεις που δεν διασκευάζονται. Μην κουράζεσθε όσοι έχετε γκρουπ. Αφήστε τα, γιατί πάντα η διαφορά με το πρωτότυπο θα είναι τουλάχιστον χαώδης. Πχ Black Velvet...

Ποιος θα μου το λεγε οτι θα ειχα ιντερνετ στο θαλαμο κ θα μπορουσα να βλεπω φωτογραφιες απο τις συναντησεις, να διαβαζω τα μπλογκ κ να απανταω σε emails :-) Και μονο με 3 ευρω και 49 λεπτα το μηνα, με το Wind Plus Non-Stop!

Μολις γυρισα απο τη νυχτερινη περιπολο στην οποια ειχα παρεα τον μαεστρο μας. Προκειται για τον Παναγιωτη, εναν πολυμουσικο που μας οργανωνει στις προβες. Αυτο το Σαββατο ο λοχαγος μας ειπε οτι θα παιξουμε στη Λεσχη και προετοιμαζομαστε.

Ακκορντεον, μπαγλαμας, κιθαρες κ αρμονιο. Μια χαρα περναμε, ενω γλιτωνουμε και τις πολλες εκπαιδευσεις ;-) Δεν γραφω περισσοτερα για να δω αν μπορω να κανω ποστ απο το μπλιμπλικι μου.... Καλημεραααα!

Ωραία εμπειρία να πυροβολείς με G3. Αρκεί να το δεις σαν σκοποβολή.

Αν μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς οτι έτσι σκοτώνονται άνθρωποι ή οτι κινδυνεύεις επειδή ο διπλανός φαντάρος τρέμει από το άγχος του, νομίζω θα είναι οδυνηρό.

Η στιγμή που περιμένει καρτερικά λοιπόν κάθε φαντάρος, ήρθε για μένα την Πέμπτη που μας πέρασε. Από νωρίς το πρωί έως το μεσημέρι, βρεθήκαμε στο πεδίο βολής. Σκορ: 5/22, που στη γλώσσα των φαντάρων σημαίνει οτι οι 5 από τις 10 σφαίρες πέτυχαν στόχο και οτι έφεραν 22 πόντους. Ο μικρός κύκλος πιάνει 5 πόντους, ο αμέσως μεγαλύτερος 4 και ο απέξω 3 πόντους.

Γενικά αυτή η εβδομάδα παραήταν σκληρή, μια και μέσα σε 3 μέρες έκανα θαλαμοφύλακας, βάρεσα την πρώτη σκοπιά (μέσα στη βροχή) και έκανα και το δεκανέα αλλαγής. Αυτό το τελευταίο σημαίνει οτι εγκαταστάθηκα σε ένα φυλάκιο και κάθε 2 ώρες, επί 24 ώρες, άλλαζα τους σκοπούς σε δύο σκοπιές με πυρομαχικά, έλεγχα τα οπλάκια τους, τους άνοιγα τον οπλοβαστό και είχα το νου μου μην το σκάσουν και έχουμε ιστορίες. Και κάθε φορά βεβαίως μου κάνανε "αλτ! τις ει;". Γενικά ο δεκανέας αλλαγής είναι πίκρα, γιατί ξυπνάς κάθε 1,5 ώρα και νιώθεις σα ζόμπι. Χώρια οτι πρέπει να κάνεις και σωστά τα 2-3 πράγματα για τα οποία είσαι υπεύθυνος.

Κατα τ' άλλα, είχαμε την πρώτη μας δίωρη έξοδο στο Ναύπλιο, είδαμε τον τελικό του Champions League στο ΚΨΜ (σε προτζέκτορα παρακαλώ, αμέ) και μυρίσαμε για πρώτη φορά βρεγμένο χώμα...

Καμιά σχέση ο τίτλος του post με την πραγματικότητα. Την ώρα που οι άλλοι λόχοι κάνουν pushups και τροχάδην, ο ιστορικός "πέτρινος" λόχος μιλάει στο κινητό, κάνει τσιγαράκι και παίζει worms στο κινητό. Έτσι ειναι αν έχεις λογικούς ανθυπολοχαγούς και έναν απίστευτο λοχαγό. Δυστυχώς το απόρρητο δεν με αφήνει να γράψω περισσότερες λεπτομέρειες για τον καταπληκτικό λοχαγό μας. Θα τα γράψω όταν βγω και θα του πάω σίγουρα ένα μπουκαλάκι κρασί.

Κατα τ' άλλα, μετά τη βραδιά οπλίτη ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για την παρέλαση και την ορκομωσία, τις οποίες βέβαια έχασα ως γραφιάς, μουσικός και μέγας λουφαδόρος. Παρέλαση δοκίμασα μόνο στην πρόβα τζενεράλε, στην οποία απέτυχα παταγωδώς. Μάρτυρας μου, ο ίδιος ο διοικητής: "Εεεεεεεεε, εσύ με τα γυαλιά!! Βήμα είναι αυτό;;;;". Εχμμμμμ... Η αλήθεια είναι οτι είχα μπερδέψει λίγο το βήμα :)

Την επόμενη μέρα όμως, είχαμε θρίαμβο. Τα πήγαμε περίφημα και στην παρέλαση και στην ορκομωσία. Βέβαια κάποιοι με χαρακτήρισαν ως "παπάκι", λόγω του τρόπου που έκανα παρέλαση, όμως οι φωτογραφίες τους διαψεύδουν! Ήμουν το καμάρι του λόχου. Τέλος! :)

Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, μας δώσανε και το οπλάκι μας. Είναι ένα G3A3 με έτος κατασκευής το 1983. Αντί να πάει στο μουσείο δηλαδή, το δώσανε σε μένα. Και αν λέει το χάσω, πέρα από στρατοδικεία, πρέπει να δώσω και 3000 ευρώ. Επειδή μάλλον θεωρείται κειμήλο να υποθέσω...;;;

Λοιπόν φεύγω πάλι για Ναύπλιο, να βοηθήσω στην αυριανή κινητοποίηση του λόχου με αίτημα "αφήστε-μας-να-δούμε-τον-τελικό".

Και για να επισκέπτεσθε συχνά το blog μου, σας λέω οτι την επόμενη φορά θα έχω τα αποτελέσματα από τις βολές που θα πάμε να ρίξουμε αυτή την εβδομάδα, έτσι για να νιώσουμε και λίγο φαντάροι ρε παιδί μου. Αν και η απόσταση είναι μεγάλη (κάπου 300 μέτρα μου είπανε), θα κάνω οτι μπορώ για να μην πετύχω τα άπειρα πουλιά της περιοχής!

ΥΓ. Κύριε Στάση, την έχετε δει μοντέλα στο πεζικό ή είναι η ιδέα μου;

Το νέο μου σπίτι ονομάζεται 2ος ή "Πέτρινος" Λόχος και σήμερα κλείνουν 2 εβδομάδες από τη μέρα που εγκαταστάθηκα εκεί. Το κρεβάτι μου είναι αρκετά άνετο αν και μικρό, ενώ δεν με πειράζει που για να κάνω μπάνιο περπατάω 200 μέτρα, μια και τα ντουζ και οι τουαλέτες είναι εκτός λόχου.

Ένιωσα άνετα από την πρώτη στιγμή, αν εξαιρέσουμε τον πανικό που επικράτησε όταν βρέθηκα ξαφνικά με 2 σακ-βουαγιάζ και το "λουκάνικο", χωρίς να ξέρω που βρίσκεται το καθετί. Κλειδιά, λουκέτα, σαμπουάν, παραλλαγές, κινητό, κάλτσες, γυαλιά, αρβύλες... όλα ήταν κάπου, αλλά που;

Την επόμενη, είπα "οκ, θα οργανωθούμε", αλλά όπως όλοι οι "ψάρακες", έπρεπε να ανέβουμε Αθήνα στο 401 για εξετάσεις. Εγώ τελείωσα σε 5', μια και στο ΩΡΛ δεν είχε κίνηση, σε αντίθεση με το ακτινολογικό που είχε 100-200 ψαροουρά... Έτσι η υπόλοιπη μέρα πέρασε στον κήπο του 401, ξάπλα στο γρασίδι, με συντροφιά Ελευθεροτυπία και καφεδάκι. Χάρμα.

Τις επόμενες μέρες με έκαναν "γραφιά" του λοχαγού και έβγαλα τις πρώτες υπηρεσίες του λόχου. "Εσύ θαλαμοφύλακας, εσύ μαγειρία, εγώ γραφείο κλπ". Έκανα και το πρώτο μου 6ωρο θαλαμοφυλίκι, 16.00-18.00, 00.00-02.00 & 8.00-10.00. Κατα τ' άλλα, απόλαυσα μεσημεριανό υπνάκο και όμορφα-όμορφα έφθασε το επισκεπτήριο της Κυριακής... Μια αξέχαστη μέρα για κάθε φαντάρο και για κάθε επισκέπτη.

Στο επισκεπτήριο εμφανίστηκε και ο νέος μου μπαγλαμάς (βλ. φωτογραφία σε προηγούμενο post) και ήδη από το απόγευμα της Κυριακής ξεκινήσαμε πρόβες για την Βραδιά Οπλίτη. Οκτώ μουσικοί (;), στην αρχή ένα ατελείωτο χάος. Στην πορεία όμως τα βρήκαμε και φτιάξαμε ένα 1,5ωρο πρόγραμμα με παλιά λαϊκά, ρεμπέτικα, δημοτικά (είχαμε και κλαρίνο ω ναι!). GL; Είχες πει κάτι αγόρι μου; Για Πέγκυ Ζήνα; Μπαααααα!

Την Τρίτη το βράδυ λοιπόν, μπροστά σε όλο το στρατόπεδο, οπλίτες, αξιωματικούς και κάτι αδέσποτα, το σχήμα "Stone" (μια και έδρα μας ήταν ο "Πέτρινος" λόχος, βλ. παραπάνω) έκανε πρεμιέρα. Μπουζούκι, κλαρίνο, μπαγλαμάς, ακκορντεόν, μπάσο, κιθάρα, αρμόνιο (ναι, ένα παιδικό, νομίζω casio ήταν!) και τουμπελέκι. Μόνιτορ δεν υπήρχαν, η μακρόστενη αίθουσα των μαγειρίων προκαλούσε τρελή αντανάκλαση του ήχου, το ακκορντεόν ήταν δίπλα στο αυτί μου, το ηγετικό σε τέτοιες περιπτώσεις μπουζούκι δεν ακουγόταν καθόλου. Παρόλ' αυτά οι 500 φαντάροι είπαν πως πέρασαν μια χαρά.

(συνεχίζεται...)

Όοοχι, δε βιάζομαι να απολυθώ ακόμα δεν μπήκα.

Απλά αναρωτιέμαι μήπως αυτή η φάση της ζωής μου είναι τελικά πιο ανθρώπινη από τις προηγούμενες. Κάποια στιγμή θα ήθελα να βρω χρόνο να το αναλύσω αυτό. Τώρα δεν έχω. Οπότε ας μιλήσει μόνο η εικόνα και οι απίθανες στιγμές που μου χάρισαν κάποιοι φίλοι.

Και μερικές μαντινάδες που θα τις έχω στο πορτοφόλι μου :)

Χορχίτο μου μην τους ακούς
μη δίνεις σημασία
Κοντά μας θα 'ρθεις γρήγορα (κι εκεί που θα πάω, μέλη θα έχει μουχαχα!)
άντε καλή θητεία

Τώρα που φεύγεις στο Στρατό
και θα 'σαι φανταράκι
οι φίλοι σου όλοι εδώ
θα προσέψουμε το Ελενάκι (εσάς ποιός θα σας προσέχει να δούμε...)

Ο κόσμος όλος με ρωτά
που είσαι φίλε Γιώργο
κι εγώ τους απαντώ δειλά
πως έχεις πάει Ρόδο (αισιόδοξο σε βρίσκω. Μήπως θες να με πας και καμιά ΚΑΡΠΑΘΟ;; Λέω...)

Στο MusicHeaven έλεγες
διαχειριστής πως είσαι
μα ψάρακας κατήντησες
μηχανικός να είσαι (Αυτές είναι ατάκες της (προϊστορικής) εποχής σου. Τώρα η έκφραση είναι "λέπι")

Κάποια στιγμή πριν 2 χρόνια, διαπίστωσα οτι οι υποχρεώσεις αυξάνονταν ραγδαία. Η πρωινή δουλειά στην εταιρία, η απογευματινή στο σπίτι, αλλά και οι απαιτήσεις της διαχείρισης και της ανάπτυξης του MusicHeaven, με έκαναν να μην πολυχαίρομαι αυτό το site ως μέλος. Σπάνια μπορούσα να διαβάσω χαλαρά ένα άρθρο ή ένα post, μια και η λίστα με πράγματα που έπρεπε να γίνουν ή να αντιμετωπιστούν, μεγάλωνε συνέχεια. Χώρια τα δεκάδες ΠΜ και emails που μερικές φορές τα απαντούσα με μια πρόταση κι ένιωθα πολύ άσχημα γι' αυτό.

Αυτό το κάτι που φτιάχτηκε γιατί ήταν το χόμπυ μου, σταμάτησα να το χαίρομαι και πήγε να γίνει υποχρέωση. Άλλη μία υποχρέωση.

Κι εκεί πάτησα φρένο. Είπα στον εαυτό μου πως, πάνω απ' όλα, στο MusicHeaven θέλω να νιώθω μέλος.

Να μπορέσω κι εγώ να εκμεταλλευθώ όσα παρέχει. Να επικοινωνήσω με ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, να βρεθώ με άλλους και να παίξω μουσική, να γνωρίσω από κοντά ανθρώπους της τέχνης, να μάθω λεπτομέρειες για τη μουσική που μ' αρέσει, να ενημερωθώ για σημαντικές συναυλίες, να κάνω ραδιοφωνική εκπομπή, να αγοράσω και να πουλήσω μουσικά όργανα, να παίξω μουσική σε μαγαζί, να βοηθήσω όσο μπορώ πιο νέους ανθρώπους να μάθουν για τη μουσική που αγαπώ, να μάθω να παίζω νέα τραγούδια στην κιθάρα, να ακούω τις όμορφες εκπομπές του σταθμού μας.... Και τόσα άλλα...

Κάπως έτσι λοιπόν χαλάρωσα και έβαλα πολύ πιο μπροστά τον Jorge και αρκετά μετά τον admin.

Δε θα μπορούσα λοιπόν τώρα, τη στιγμή που για ένα χρόνο αλλάζει η ζωή μου, να βάλω πιο μπροστά τον admin και να μην πω τίποτα για λόγους διαχειριστικούς ή δημοσίων σχέσεων ή μάρκετινγκ ή ξέρω γω τι άλλο. Θα βάλω τον Jorge, όπως είχα υποσχεθεί τότε στον εαυτό μου.

Έτσι απλά λοιπόν, θέλω να σας πω οτι παρουσιάζομαι να υπηρετήσω στον Στρατό Ξηράς. Πρώτη στάση το Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού (ΚΕΜΧ) στο Ναύπλιο, απ' όπου και η αεροφωτογραφία. Θα παρουσιαστώ την Δευτέρα 7 Μαΐου, μία μέρα μετά την εκδήλωση που έχουμε στο 5/4 (με Ixtheis και Βραδυνύ Τύπυ) και ελπίζω να μην κάνουν αλκοτέστ :)

Όποτε μπορώ, θα σας γράφω σε αυτό το blog τις εντυπώσεις μου, έτσι για να είμαστε σε επαφή :)

ΥΓ Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, αναλαμβάνοντας κάποιες δουλειές του site.