Νοιώθω τυχερός, διότι κάθε πρωί για να πάω στη δουλειά, διανύω μια πανέμορφη διαδρομή, μέσα από το δάσος Σέιχ Σου της Θεσ/νίκης. Επειδή έτυχε να έχω την φωτογραφική μου μηχανή μαζί, επιστρέφοντας από τη δουλειά, έκανα μια στάση στο δάσος για να αποθανατίσω ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Την φύση μπορείς να την αντιληφθείς με διαφορετικά αισθητήρια και να την ερμηνεύσεις με διαφορετικά κριτήρια. Καρδιά, λογική, συναίσθημα, επιστήμη, όλα μπερδεύονται γλυκά κι αναδύουν σκέψεις και συναισθήματα που ποικίλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η σκέψη που μου γεννήθηκε από αυτή την εικόνα δεν διεκδικεί καμιά πρωτοτυπία. Πάντα παρατηρώντας τη φύση, προσπαθούσα να ερμηνεύσω τις προθέσεις του Δημιουργού και να εξάγω κάποια συμπεράσματα τόσο για Εκείνον, όσο και για εμάς. Ο ήλιος ανατέλλει και δύει αδιακρίτως για όλους τους ανθρώπους. Το ίδιο και η αγάπη του Θεού, μας αγκαλιάζει και μας θερμαίνει όλους. Η δική μας η αγάπη όμως, σε ποιους απευθύνεται; Την χαρίζουμε δωρεάν όπως την λαμβάνουμε ή την περιορίζουμε και την πνίγουμε; Η δική μας η καρδιά μπορεί να εκπέμπει αγάπη αδιακρίτως σαν ένας μικρός ήλιος και να θερμαίνει όλους όσους ανήκουν στο μικρόκοσμό μας; Πιστεύω πως μπορεί. Είμαστε ετερόφωτα όντα. Όπως η γη δεν έχει δικό της φως, αλλά δέχεται και εκπέμπει το φως του ήλιου έτσι κι ο άνθρωπος δέχεται κι εκπέμπει το Εσωτερικό Φως και την Χάρη του Θεού. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να αφαιρέσουμε το αλεξήλιο κέλυφος της καρδιάς μας και να την απελευθερώσουμε από το σκοτάδι. Θέληση χρειάζεται μόνο και…..αγάπη.