Η προσευχή, είναι κατ’ εξοχήν λόγος ερωτικός, που θα πρέπει να απευθύνεται άμεσα στο δημιουργό κι έμμεσα στον κόσμο όλο. Διάβασα την προσευχή ενός σύγχρονου γέροντα, με άγγιξε και μια που διανύουμε την κατανυκτική περίοδο της Σαρακοστής, σκέφτηκα πως θα ήταν καλό να την μοιραστώ μαζί σας.

«Κύριε συγχώρησε τις αμαρτίες μου και εισάκουσε την παράκλησή μου, υπέρ όλου του κόσμου. Υπέρ νεκρών και ζωντανών, υπέρ πιστών και απίστων, υπέρ φίλων και εχθρών και ιδιαιτέρως για όσους δεν μπορούν, δεν ξέρουν, ή δεν θέλουν να προσευχηθούν. Συγχώρησε μας και δίδαξε μας να μάθουμε να ζούμε και να προσευχόμαστε σύμφωνα με το πανάγιον θέλημά σου.»

Αυτό το ιδιαιτέρως κλπ. είναι όλη η ουσία. Είναι αφενός η πλήρης αποδοχή του διαφορετικού, ακόμη και αυτής της άρνησης και αφετέρου η αγαπητική διάθεση για αγκάλιασμα του κόσμου όλου. Όταν συναντάς τέτοιους γεροντάδες, δεν μπορείς παρά να συμπεράνεις ότι πραγματικά ζει ο Θεός μέσα τους, όπως ακριβώς έλεγε κι ο απόστολος Παύλος ότι δεν ζω εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός.

Καλή συνέχεια για το υπόλοιπο της Σαρακοστής και τα ξαναλέμε…..εν ευθέτω χρόνω :)