Το ξέρω ότι γράφω αργά γι αυτή την ταινία.Την είδα κι αργά σχετικά πριν σαρώσει τα όσκαρ αλλά δεν το μετάνιωσα.

Βασικά δεν είμαι τρελή φαν των μιούσικαλ αλλά αυτό ήταν στα όρια του αποδεκτού και δεν με κούρασε. Τι μουσική φανταστική, δεν βαρέθηκα ούτε τα τραγούδια όυτε την πλοκή, επίσης η  φωτογραφία εξαιρετική και οι συμβολισμοί τόσο ζωντανοί.

2 νέοι κυνηγούν τα όνειρά τους στην πόλη του L.A (la la land). Η Μια είναι ανερχόμενη ηθοποιός που πηγαίνει σε ατέλειωτες οντισιόν για ταινίες χωρίς να μπορεί να πάρει κάποιο ρόλο κι ο Σεμπάστιαν ονειρεύεται να ανοίξει δικό του τζάζ κλάμπ.

Τελικά ερωτεύονται και βοηθά ο ένας τον άλλο να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Με τίμημα? Τη σχέση τους που μοιάζει ιδανική όσο είναι μαζί και αυτό απεικονίζεται στο πανί.Εν τέλει η δόξα τους χωρίζει, η Μια πρέπει να φύγει στη Γαλλία για τα γυρίσματα της πρώτης μεγάλης της ταινίας, επίσης ζηλεύει τον Σεμπάνστιαν που είναι πετυχημένος μουσικός και η λήση είναι να ακολουθήσουν ξεωριστούς δρόμους. Στην πόλη του Λος Άντζελες συναντιούνται τυχαία μετά από καιρό και χαιρετιούνται με το βλέμμα.Ένα μακρύ βασανιστικό βλέμμα στο κλαμπ που η Μία ονόμασε κλάμπ του ΣΕΜΠ και που ο Σεμπάστιαν παίζει τα τραγούδια του (φανταστική ερμηνεία πιάνου από τον Ράιαν Γκόσλινγκ) και σκέφτεται ταυτόχρονα πως θα ήταν η ζωή τους μαζί αν κάναν άλλες επιλογές. Το τραγούδι τελειώνει τη σειρά του παίρνει ένα εύθυμο τραγούδι κι ο καθένας τραβά το δρόμο του κι είναι ευτυχισμένος με τις επιλογές του. Πάντα θα αγαπούν ο ένας τον άλλο γι αυτό που έζησαν.

Συγχαρητήρια στο δημιουργό για την τελευταία σκηνή που με μπέρδεψε. Μετά από άπειρες ώρες σκέψεις έχω καταλήξει στο ότι η ΜΙΑ αποφάσισε όλη την πορεία της σχέσης και απλά ο Σεμπάστιαν έκανε αυτές τις σκέψεις στην τελευταία σκηνή στην αναδρομή, κι όχι κι οι 2. ΟΥΦ!!!!!! και  ΚΛΑΨ ταυτόχρονα πολύ χαρτομάντηλο καταναλώθηκε στις αίθουσες με αυτή τη σκηνή.

Σαν το Notebook δεν είναι αλλά λόγω μουσικής μπορώ να πώ ότι είναι από τις καλύτερες ταινίες..............