Δεν έχεις χαθεί, αν δε σε νοιάζει που πηγαίνεις. Και τις ομορφότερες βόλτες, τις κάνεις όχι για να πας κάπου, αλλά για τη διαδρομή.

Είναι κι η ζωή μια βόλτα, ένας περίπατος που κάνει η ψυχή μας. Και δε θέλει δρόμους, ούτε μονοπάτια για να βαδίζει. Θέλει να είναι ελεύθερη να τρέχει όπου ποθεί. Μήτε τη νοιάζει που θα πάει κι από που έρχεται. Θέλει απλά να χαρεί τον ήλιο και την αγάπη.

Όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε, τόσο καλύτερα. Όσο πιο πολύ περισυλλογή γλυτώσουμε, τόσο περισσότερη ζωή θα ζήσουμε.

Θα σου πω τι χρειάζεσαι. 3 ευρώ για ένα κρασάκι και την κοπέλα σου. Ή αν θες, 3 ευρώ για το κρασάκι και δυο φίλους καλούς. Ευπρόσδεκτη πολυτέλεια: η μουσική.

Ξεκόλλα με τα λεφτά, τις κάρτες, την καριέρα, τους γάμους, τις θείες, τα αμάξια, τους ζηλιάρηδες «φίλους», το που παω και τι κάνω εδώ, τις καλές εντυπώσεις, τις άχρηστες πόζες, τις διασημότητες, τις κούφιες αναγνωρίσεις, τα θλιβερά εφήμερα όνειρα.

Απλή είναι η ζωή. Όπως και η αγάπη. Μα τόσο δύσκολη να την αγγίξεις με όλα αυτά γύρω σου.

Πρόταση: "Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού" Γιάννης Ρίτσος, 1979, Εκδόσεις Κέδρος

Ελλάδα, η χώρα της προανάκρισης.

Ως εκεί.

Κανείς δεν είναι ένοχος, κανείς υπεύθυνος.

Γιατί να τιμωρείται;

Και ένα σύντομο ανέκδοτο: Ελληνική Δικαιοσύνη !! χαχαχα

Α ρε Καραγκιόζη, όλοι τους είναι συνονόματοί σου, μα κανείς δεν ονειρεύεται σαν εσένα.

Υ.Σ. Μην τολμήσεις όμως εσύ να χρωστάς 500€ στην Τράπεζα. Είσαι υπόλογος και απαράδεκτος και πρέπει να σου πάρουμε το σπίτι.

Βέροια ώρα 8.14, λίγος ήλιος για παρέα, και μια τελευταία γεύση της Μακεδονικής δροσιάς. Το στομάχι γεμάτο από τις πίτες και τις ευωδιές του σπιτιού. Το ίδιο και η ψυχή. Λίγη η κίνηση στο δρόμο, κυρίως οικογένειες, με τα πουκάμισα κρεμασμένα στο πίσω κάθισμα, να τσαλακώνονται από τα παιδιά που τους κρύβουν τη θέα..

Χαλκίδα, ώρα 15.07, σε ένα parking βλέπουμε τα αυτοκίνητα να περνούν πίνοντας τις τελευταίες γουλιές του καφέ. Αυτές που εκτιμάς πιο πολύ γιατί καταλαβαίνεις ότι τελειώνει. Τώρα συνειδητοποιώ την ταχύτητα με την οποία ταχυδεύουμε, καθώς δύσκολα προλαβαίνω να δω ένα αμάξι που περνά για πάνω από δύο δευτερόλεπτα. Την ταχύτητα με την οποία τρέχουμε στη ζωή, αυτήν ακόμα δεν την ένοιωσα.

Δύσκολα, πολύ δύσκολα τα βήματα του γυρισμού. Πάντα. Βαριά και επίπονα. Λιγότερο συγκινημένοι, μηχανικά εύθυμοι πάντα γυρνάμε, ώσπου να καταλάβουμε ότι δε φύγαμε ποτέ.

Κηφισίας ώρα 17.32, δεν κουνιέται αμάξι. Από πίσω κόρνα...

Στο αμάξι οι Dire Straits δίνουν κανονικό ρεσιτάλ μέσα από ένα ξεχασμένο cd που βρήκαμε μέσα, ψάχνοντας για τις εφημερίδες. Μουσικούλα, ανοιχτή οροφή, ήλιος από πάνω, αραχτός στο κάθισμα, τι άλλο θες απ’τη ζωή σου;

Κόρνα...

Μπροστά δέκα αμάξια, κόκκινο το φανάρι, αλλά η κόρνα εκεί να φωνάζει «δεν αντέχω άλλο». Από τη διάβαση περνούν βιαστικά τέσσερα άτομα, που όσο κι αν προσπαθείς δε μπορείς να καταλάβεις που κοιτούν. Ανθρώποι που γυρνούν σπίτι από τη δουλειά για να ξεκουραστούν και να γυρίσουν πάλι πίσω. Σαν τραίνα πάνω σε ράγες. Ζουν για μια διαδρομή. Και στο δρόμο, και στη ψυχή τους. Δίχως όνειρα, χωρίς προσδοκία. Γυρνούν σπίτι μόνοι μέσα στη ζάλη τους, να ετοιμάσουν λίγο φαγητό. Δεν έχει έξοδο απόψε. Ποτέ δεν έχει κάτι άλλο στο πρόγραμμα από το φαγητό, τη δουλειά και τη ξεκούραση.

Σύνταγμα ώρα 17.45, στο δίπλα ταξί ένας άντρας, μελαμψός, μάλλον μετανάστης, με χαρτιά στα χέρια του από νοσοκομείο. Πόσο άδικη στάθηκε η ζωή απέναντι του σκεφτήκαμε. Βγαίνει βιαστικά κι ακούει τις χειρότερες βρισιές από δύο αμάξια από πίσω, που τους έκλεψε τρια δευτερόλεπτα από τη διαδρομή τους. Και συνεχίζουν ατάραχοι, χαρούμενοι ίσως, που πήραν το δίκιο στα χέρια τους, που έβρισαν έναν άνθρωπο σαφώς αδύναμο να απαντήσει ή να αντισταθεί. Και συνέχισαν να βρίζουν. Καϋμένοι ψευτόμαγκες, παραπλανημένοι πλανώδιοι καραγκιόζηδες. Αν μπορούσαν θα έβγαιναν από το αμάξι και θα τον έσπαγαν στο ξύλο τον άνθρωπο. Γιατί αυτό χρειάζονται. Κάποιον αδύναμο να δείξουν το αντριλίκι τους.

Μόνο που δεν τους είπε ποτέ ο μπαμπάς τους, ούτε η θεία τους από την πόλη, μήτε κανείς από τη γειτονιά που ζουν ότι μαγκιά δεν είναι να σέβεσαι τους ανώτερούς σου, μαγκιά είναι να σέβεσαι τους αδύναμους και να τα βάζεις με τους δυνατούς. Αλλά δεν περιμένω ποτέ τίποτα τέτοιο από ανθρώπους που ντρέπομαι να ζω στην ίδια πόλη με αυτούς. Το μηδέν το βλέπεις στα μάτια τους, το τίποτα στα λόγια τους. Η θλίψη μια μάσκα που έχει κολλήσει στο πρόσωπό τους και δε φεύγει. Συμβιβασμένοι με τα σύνδρομα και τα απωθημένα που θεωρούν κόσμο τους. Όμως κι εγώ έχω απωθημένα ή προβλήματα, κι ο Βασίλης έχει, και ο Γιώργος, και εσύ, όλοι μας. Αλλά διάολε τα πολεμάμε, δεν ξεσπάμε σε άλλους. Έχεις τη στοιχειώδη ειλικρίνια με τον εαυτό σου να τα καταλάβεις και να σεβαστείς όλους τους άλλους που δε δίνουν δεκάρα για αυτά, γιατί έχουν τα δικά τους προβλήματα.

Και ξαφνικά σηκώνεις το βλέμμα και πέφτει τυχαία στην Ακρόπολη. Που λάμπει ακόμα και μαραμένη. Και προσπαθείς να θυμηθείς την τελευταία φορά που πήγες να τη δεις από κοντά, μα δε μπορείς. Ναι, γιατί δεν έχεις πάει ποτέ! Δεν έτυχε. Άλλοτε γιατί είχε πολύ ήλιο, ή πολύ κόσμο, άλλοτε γιατί δεν προλάβαινες, άλλες φορές γιατί ήδη είχες κανονίσει για καφέ. Και σκέφτεσαι αν χάνεις τη ζωή γιατί είχε πολύ ήλιο ή γιατί δεν προλάβαινες. Αν έπρεπε να είχες κλείσει τραπέζι πριν.

Κι όλες αυτές οι μίζερες σκέψεις γεμίζουν το μυαλό σε αυτήν την πόλη και σε κουράζουν. Αν τις θεωρήσεις φυσιολογικές, οδεύεις δίχως πολλά γιατί και πως ως το τέλος.

Αν όμως τις βαρεθείς και σηκώσεις ανάστημα, τις αφήσεις στην άκρη και συνεχίσεις, εκεί είναι η ζωή, η επιστήμη και η σκέψη, σε περιμένουν να τις γευτείς και να τις αποθεώσεις, να τις νοιώσεις.

Αν τις βλέπεις και δεν αντιδράς, ενώ ξέρεις το καρκίνωμα, το αφήνεις να μεγαλώνει, και στην σκέψη και στο τρόπο ζωής, τότε σε αυτό το περιβάλλον, γίνεσαι κι εσύ κατα λάθος βάρβαρος.

Υ.Σ. Κι αυτό είναι που πονάει πιο πολύ.