Ποτέ δεν έπαψε να με εκπλήσσει η ενοχοποίηση της ηδονής στις ανθρώπινες κοινωνίες. Πώς μπορεί να είμαστε τόσο ανόητοι ώστε να στρεφόμαστε κατά της ίδιας της φύσης μας;

Φυσικά δεν πρόκειται περί ανοησίας. Πρόκειται περι μιας προσπάθειας χειραγώγησης και ελέγχου των ανθρώπων. Ιδιαίτερα απ' τα χριστιανικά χρόνια και μετά οι εξουσίες με νύχια και δόντια θέλησαν να αποστρέψουν το βλέμμα του ανθρώπου απ' την ηδονή. Γιατί το ήξεραν καλά, ότι η μέγιστη απόλαυση, η μέγιστη ηδονή ενυπάρχει ήδη στο σώμα μας και κανείς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει ή να μας την δώσει. Γι' αυτό κατασκευάστηκε αυτή η πλαστή ηθική των απαγορεύσεων, των ενοχών, της ηδονής υπό προϋποθέσεις, ώστε να προσπαθούμε εμείς οι ίδιοι να μαντρώνουμε τη φύση μας σε καλούπια και φυλακές... Κι έτσι ξεχάσαμε ότι την μέγιστη ευτυχία μπορούμε να τη δώσουμε μονάχα εμείς στον εαυτό μας. Αρκούν δύο γυμνά σώματα. Τίποτ' άλλο.

Μα τώρα πια που προχωρήσαμε και τα συνειδητοποιούμε αυτά, γιατί σωπαίνουμε; Δεν είναι ο έρωτας ό,τι ομορφότερο έχουμε βιώσει; Δεν είναι η στιγμή του οργασμού μια στιγμή απόλυτης συμπυκνωμένης ευτυχίας; Ποια ηθική θα τολμήσει να σταθεί ενάντια σε αυτή την γιορτή των αισθήσεων; Κάθε ενοχή, κάθε πλαστός κανόνας μοιάζει πια εντελώς περιττός.  

Αναρωτιέμαι λοιπόν, για αυτήν την μέγιστη αίσθηση του οργασμού, πώς και δεν γράφονται ποιήματα; Γιατί αντιμετωπίζεται ακόμα ως ταμπού η ίδια η αιτία της ύπαρξής μας; Σίγουρα χρειάζονται ποιητικές ικανότητες για να περιγράψει κανείς τον οργασμό. Αλλά δεν πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε; Σκεφτείτε το σαν ένα φόρο τιμής για αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους. Όποιος έχει θάρρος, ας προσπαθήσει. Ίσως κι εγώ το δοκιμάσω κάποια στιγμή σε αυτό εδώ το blog. Άλλωστε με τόσα πλαστά πράγματα που έχουν λατρευτεί και δοξαστεί κατά καιρούς, ίσως είναι πια καιρός να λατρέψουμε και να δοξάσουμε κάτι αληθινό.

(Από αυτόν τον προβληματισμό πρέπει βέβαια να εξαιρέσω τον Ανδρέα Εμπειρίκο και το έργο του "Μέγας Ανατολικός" όπου όχι μόνο εκφράζεται ελεύθερα η σεξουαλική ηδονή, αλλά ερευνάται σε βάθος, σε όλες τις εκφάνσεις της.)

---- 

Η ενοχοποίηση της ηδονής ειδικά σε σχέση με την ελεύθερη έκφραση της βίας και της δυστυχίας με οδήγησε το καλοκαίρι του 2005 στη συγγραφή του κειμένου "Μην ομιλείτε περί ενοχής" στην στήλη μου "Σκέψεις" εδώ στο MusicHeaven. Ο τίτλος του κειμένου είναι παρμένος από ένα κείμενο του Καβάφη που αξίζει να το διαβάσετε ολοκληρο εδώ, μιας και στο κείμενο δεν το παραθέτω ολόκληρο.

Το Σύνταγμα της Hδονής

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
      Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
      Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
      Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
      Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

Κ. Καβάφης