..................................................................................................................................

..................................................................................................................................

Μόνο ο Θεός συγχωρεί. Είναι αλήθεια.

Μόνο που δεν τον βρίσκω. Και ας τον ψάχνω.

Κι’ ας περιμένω ευλαβικά όπως ο Μπέκετ. Διαβάζοντας το «περιμένοντας τον Godot» πάνω από δέκα φορές το χρόνο.

Μέσα από ένα παράθυρο κοιτάζω τον κόσμο. Κατεστραμμένος. Τσουρουφλισμένος και σταχτής. Άχρωμος.

Ψάχνω για τον Θεό, αλλά δεν τον βρίσκω.

Και θυμάμαι τη Ράνια. Μου έλεγε πως πάντα ψάχνω σε λάθος μέρος και πως μέσα μας κρύβουμε όλοι έναν μικρό Θεό. Γελούσα. Της απαντούσα πως εγώ κρύβω πολλούς. Μόνο που δεν τους πιστεύω.    

Τώρα κανένας τους. Οι δρόμοι σωπαίνουν.

Το μόνο που μένει, ευτυχώς απομένει είναι η εικόνα της θάλασσας.

Καθισμένοι στα βράχια. Με τα πόδια στο κενό και την ψυχή στ’ αστέρια, σου δείχνω με το χέρι το όνειρο.

Το όνειρο που κοιμάται εντός μου. Που δεν ξεχνιέται ποτέ. Που θεριεύει καθώς κάνω να φύγω. Το όνειρο που μ’ εκδικείται αλύπητα. Που με τρώει κάθε μέρα λίγο λίγο.

Ποιός Θεός και ποιά συγχώρεση και ποιά άφεση αμαρτιών?

Αν έβρισκα τον Θεό, θα του έλεγα να ξυπνήσει το όνειρο. 

.......................................................................................................................................

.......................................................................................................................................

....................................................................................................................................................

....................................................................................................................................................

Πόση ομορφιά μπορείς να φτ(ι)άσ(ξ)εις?

Πόση??????????

.....................................................................................................................................................

.....................................................................................................................................................

(ακούγοντας αυτό το κομμάτι, θ' απαντήσω με σιγουριά: Όση δεν φαντάζεσαι.............)

...............................................................................................................................

...............................................................................................................................

Εμπρός λοιπόν...προσποιήσου την ευτυχία τώρα!!!

Πώς? Τί θα πει πώς?

Πώς το λέει εκείνο το παλιό τραγούδι....?

"Τατατατατά.....γελώντας άγρια.....γελώντας άγρια μέσα στην πιο άγρια θλίψη...."

Να πως!!

.................................................................................................................................

.................................................................................................................................

.......................................................................................................................................

.......................................................................................................................................

Τόσοι και τόσοι χειμώνες...μα η άνοιξη μου μασκαρεύεται φθινόπωρα!

Λίγη καταστροφή ακόμα...Λίγα κίτρινα φύλλα. Ένα κομμάτι νοτισμένο ύφασμα. Ένα μπουκάλι φθηνό κονιάκ...

Στο πίσω μέρος μιας αυλής ένας κήπος ανθίζει ανάποδα. Κοίταξε με. Γίνομαι άγαλμα...Από ‘κείνα τ’ άσπρα που στέκουν στην πλατεία.

Ένας περαστικός κι' ένα κέρμα. Κορώνα ή γράμματα?

Κορώνα (Μ’ ένα άδειο σακ βουαγιάζ  θα κάνω το γύρο του κόσμου σε 80 δευτερόλεπτα).

Γράμματα (Πού θα πας? Στα βράχια της Ακρόπολης αρχίζουν και τελειώνουν όλα).

Κοίταξε με. Γίνομαι άγαλμα...Μα οι φλέβες μου εξακολουθούν να χτυπάνε σε τόνο βαθύ μπλε. Οι παλμοί μου αυξάνονται με μαθηματική ακρίβεια. Και η ανάσα φτιάχνει σχήματα από καπνό, ενώ εγώ κοιμάμαι στο δικό σου όνειρο....

Η αναγνώριση...

-Πως θα τον αναγνωρίσεις απορεί ο περαστικός.

-Απ’ τη ματιά του...απαντώ.

-Τι το διαφορετικό θα ‘χει?

-Φως...

.......................................................................................................................................

.......................................................................................................................................

...........................................................................................................................................

...........................................................................................................................................

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Όχι απόψε. Ποτέ απόψε. Δεν είμαι διαθέσιμη λυπάμαι. Τα χρόνια, βλέπετε... ή καλύτερα, ο χρόνος : συντελεσμένος μέλλοντας. Δεν υπάρχει τίποτα πια να συμβεί. Καμιά προσδοκία. Πόσο πιο μέσα να καώ; Πόσους να κάψω; Αν και μ'αρέσει ακόμα να πηγαίνω περιμένοντας.

Είναι βράδια που καταφέρνω μέχρι και να χορέψω - το πιστεύετε; (παύση)

Μα όχι απόψε, όχι. Κάθε απόψε με γυρίζει πάνω του. Nαι, το ξέρω πως το ξέρετε. Όλοι το ξέρουν. Εγώ κι εκείνος... τέλος πάντων, αρχαιότητες. Είναι άσκοπο κανείς να επιστρέφει. Χιλιάδες φύλλα κι ούτε μια γαρδένια...καμέλια, έχετε δίκιο, τις μπερδεύω... (παύση)

Μαζί σας; Στην άκρη της πόλης; Είναι μεγάλη αυτή η πόλη, θα κουραστούμε... Δεν πρέπει να κουράζομαι, ξέρετε... Εσείς; Στα χέρια; Εμένα; Τόσο πολύ με θέλετε; Γιατί; Θέλω να πω τόσο πολύ σας διασκεδάζει ο ρόγχος μου; (παύση)

Όχι, όχι απόψε. Ποτέ απόψε. Κρατήστε πάντως το τηλέφωνό μου. Και το δωμάτιο που μου λέτε... αλήθεια, βλέπει θάλασσα; Με την ώρα; Θάλασσα με την ώρα γίνεται; Ας είναι κάτι παραπάνω θα ξέρετε εσείς, κρατήστε το. Και μην αμελήσετε ν'ανάβετε το ηλιοβασίλεμα στην ώρα του. Μπορεί μια νύχτα να χαράξει αλλιώς και να έρθω να σας βρω. Στην καρδιά.

(Άκης Δήμου)

.............................................................................................................................................

.............................................................................................................................................