Ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση της avgi θα σας πω και εγώ 5 πράγματα για μένα ...

1. Γελάω: Δυνατά! ... πολύύύύύύύύ δυνατά ... και όταν είναι έντονο το γέλιο συνήθως καταλήγει σε δάκρυα ... αλλά πολλάάάάάάάά δάκρυα!

2. Λατρεύω: Τα ζώα! Ιδίως τα σκυλιά και τα γατιά... Στο σπίτι έχω 2 σκυλιά ... τον Cookie τον πατούκα και την Roza την ναζιάρα! Παντού έχω φωτογραφίες από γάτες και το blog μου όπως μπορείτε να δείτε είναι γεμάτο μουράτους κούταβους!

3. Αγαπάω: Το θέατρο, το σινεμά, την όπερα, τα βιβλία, την μουσική ... αλλά όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά!

4. Δουλεύω: Πολύ! :)

5. Γενικά: Νομίζω πως πατάω γερά και είμαι αισιόδοξη. Πιστεύω πως ότι σήμερα δεν φαίνεται καλό σύντομα θα φτιάξει!

Προσκάλεσα 5 αγαπημένες κυρίες από το ΜΗ ανεξάρτητα από το αν έχουν blog ή όχι (ελπίζω όσες δεν έχουν σύντομα να αποκτήσουν και να μοιραστούν μαζί μας τα δικά τους "5").

Haroulinda
angela_77
Marial
Carpediem
eleni

Κυρίες μου ο λόγος δικός σας...

Η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένα συναρπαστικό ταξίδι κατά την διάρκεια του οποίου αντιμετωπίζουμε καθημερινά "ρόπαλα" και "τουλίπες" ... Τι σημαίνει αυτό θα μου πείτε τώρα πάλι ... Θα το εξηγήσω όπως και κάθετι που αναφέρω εδώ και μπορεί να "φαίνεται" αρχικά λίίίίίίίίίίγο περίεργο!

Τα ρόπαλα: Είναι οι απειλές και οι φόβοι που νοιώθουμε, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, τα "χτυπήματα" της ζωής που βιώνουμε (τα αναμενόμενα και τα μη). Τα ρόπαλα συμβολίζουν τον πόνο, την ανασφάλεια, τις δύσκολες καταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε σε κάποιες φάσεις της ζωής μας και που καλούμαστε να βγούμε από εκεί όσο πιο αλώβητοι γίνεται. Τα ρόπαλα είναι τα προβλήματα και οι αμφιβολίες, είναι η απώλεια αγαπημένων ανθρώπων, η ασθένεια, η μοναξιά, η θλίψη, η εγκατάληψη, η κακοποίηση, ο φθόνος...

Οι τουλίπες:  Είναι η ομορφιά και το χρώμα στην ζωή. Η ευαισθησία και η προσφορά. Συμβολίζουν τις χαρές και συνδυάζονται πάντα με στιγμές ευτυχίας. Είναι η ευγένια και η συντροφικότητα, η αγάπη και η καλή διάθεση. Οι τουλίπες είναι οι μικρές ή/και οι μεγάλες οάσεις που συναντάμε καθημερινά και που μας βοηθάνε να φορτίζουμε τις μπαταρίες μας, να ξαποσταίνουμε και να συνεχίζουμε το ταξίδι της ζωής. Οι τουλίπες είναι οι στιγμές χαλαρότητας, οι μικρές στιγμές ευτυχίας, το άκουσμα μιας αγαπημένης μελωδίας, η ανάγνωση ενός συναρπαστικού βιβλίου. Λόγια τρυφερότητας που ανταλλάσεις με τους ανθρώπους που αγαπάς. Οι τουλίπες είναι η γέννηση, ο έρωτας, η δημιουργικότητα, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα τοπίο γαλήνης που θα χαζέψεις, μια κουβέντα συμπαράστασης, οι φίλοι ...

Αναρωτιέμαι καμμιά φορά πως μπορεί να καταφέρει κάποιος να κάνει τις «τουλίπες» της ζωής του να νικήσουν τα «ρόπαλα» Μοιάζουν τόσο ευαίσθητες και λεπτεπίλεπτες όταν προσπαθούν να σταθούν μπροστά στα ρόπαλα... «Κοιτώντας» τες φαντάζεται κανείς ότι είναι σχεδόν αδύνατον να κυριαρχήσουν και μια μάχη μεταξύ τους θα ήταν καταδικαστική για τις εύθραυστες "τουλίπες". Οι «τουλίπες» όμως είναι η ελπίδα και αυτό από μόνο του έχει την δύναμη να αντιμετωπίσει κάθε «ρόπαλο» που θα βρεθεί στον δρόμο μας...

7:00 το πρωί...το πρώτο από τα τρία ξυπνητήρια που χρησιμοποιώ για να καταφέρω να σηκωθώ χτυπάει!

Πάει καιρός που αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω αυτό το μικρό τρυκ προκειμένου να καταφέρνω να ξυπνάω τα πρωινά για την δουλειά.

Τρία ξυπνητήρια σε διαφορετικά σχήματα, χρώματα και μεγέθη το κάθε ένα με τον δικό του ήχο και "χαρακτήρα" έχω επιστρατεύσει σε ένα έργο, που είναι αλήθεια πως δεν αποτελεί και το ευκολότερο του κόσμου.

Το πρώτο, από τα τρία ξυπνητήρια -το πιο αδικημένο μια που του δίνω και την μικρότερη σημασία- χτυπάει πάντα στις 7:00. Με ένα γλυκό και χαμηλότονο ήχο προσπαθεί το καημένο να με σηκώσει από το κρεβάτι μου. Το κλείνω για να μην με ενοχλεί και συνεχίζοντας να έχω κλειστά τα μάτια προσπαθώ να το ξεχάσω.

Το δεύτερο, αναλαμβάνει δράση πιο δυναμικά μισή ωρίτσα αργότερα στις 7 και μισή. Έχει πιο αποφασιστικό ήχο και με προειδοποιεί ότι τα ψέματα θα τελειώσουνε σε λίγο. Πρέπει να σηκωθώ. Με θράσος το κλείνω και αυτό και διατηρώντας τα μάτια μου κλειστά με πείσμα προσπαθώ να ξεκλέψω λίγο ακόμα χρόνο πριν προσγειωθώ στον κόσμο της καθημερινότητας.

Το τρίτο και τελευταίο χτυπάει στις 8:00. Με αυτό δεν παίζω, είναι η τελευταία προειδοποίηση. Πρέπει να σηκωθώ ...Τρία ξυπνητήρια έχω ρυθμισμένα να χτυπούν κάθε πρωί σε τρείς διαφορετικές ώρες σαν τα 3 κουδουνίσματα που προηγούνται μιας θεατρικής παράστασης...

Το έχω πάρει απόφαση πια για τα καλά ότι δεν θα χουζουρέψω και σήμερα.Σηκώνομαι επιτέλους, ετοιμάζομαι και φεύγω για το γραφείο. Το τρέξιμο αρχίζει και οι ρυθμοί ανεβαίνουν κατά την διάρκεια της ημέρας.Ένταση, απανωτές συναντήσεις και όλες οι αισθήσεις μου βρίσκονται σε μια διαρκή εγρήγορση για τις επόμενες 9-10 ώρες. Το ίδιο πρόγραμμα κάθε μέρα από Δευτέρα έως Παρασκευή.

Τα τρία ξυπνητήρια μου πάντα συνεπή στο πρωίνό μας ραντεβού να προσπαθούν με κόπο να με βάλουν στον ρυθμό της κάθε μέρας.

Σήμερα όμως είναι Παρασκευή! Το πρόγραμμα της εβδομάδας εκτελέστηκε με επιτυχία και έτσι μπορώ με την ησυχία μου να απλωθώ στην καρέκλα νωχελικά, να ακούσω την μουσική που αγαπώ και να χαλαρώσω καθισμένη σταυροπόδι αδειάζοντας το μυαλό μου από όλα όσα έχουν συμβεί κατά την διάρκεια της εβδομάδας. Θα υποδεχτώ ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο που ήδη έχει ξεκινήσει!  

Ένα τρελό τρελό παρεάκι έχω πάντα για να με συνοδεύει στην ζωή μου: Τον Πριν, τον Μετά και τον Τώρα. Τρείς τόσο διαφορετικοί και τόσο αλληλένδετοι τύποι μεταξύ τους. Θα σας τους γνωρίσω...

Ο Πριν: μεγάλη φυσιογνωμία ...αργός στις κινήσεις, νωχελικός θαρείς πολλές φορές και άλλες στωικός. Στέκεται πάντα με την δύναμη της γνώσης και της εμπειρίας αγέρωχος. Σύνθημά του? "Γνωρίζω!"

Ο Μετά: αυτός είναι ο οραματιστής. Συχνά ονειροπόλος και γεμάτος ελπίδα. Ποτέ δεν κάθεται σε ησυχία...όλο κάτι νέο σκέφτεται ... όλο προτείνει πράγματα για να πετύχει. Πιστεύει ότι όλα μπορεί να τα αλλάξει. Σύνθημά του: "Σχεδιάζω!"

Ο Τώρα: παράξενος τύπος οφείλω να ομολογήσω. Ρεαλιστής αρκετά και προσγειωμένος. Άλλοτε λειτουργεί σαν εκτελεστικό όργανο των πλάνων που σχεδιάζει ο Μετά άλλοτε επιδιορθώνει πράγματα που έχει κάνει ο Πριν. Η ψυχολογία του γενικά δεν είναι σταθερή και έχει συχνά μεταβολές ανάλογα με τις επιρροές που θα έχει από τον Πριν και τον Μετά. Είναι εργατικός τύπος και καλείται να καλύψει όλες τις ανάγκες που έχω καθημερινά. Σύνθημά του: «Ζώ!»

Ο Πριν, ο Μετά και ο Τώρα γεννήθηκαν την ίδια ημερομηνία με μένα. Την ίδια στιγμή μπορώ να πω. Όσο περνάνε τα χρόνια όμως η ανάπτυξη τους δεν είναι ίση. Θα εξηγηθώ: Όταν δημιουργήθηκε το παρεάκι με την γέννησή μου δηλαδή, ο Πριν ήταν ένα μικροσκοπικό πλασματάκι, ίσα ίσα που μπορούσες να το διακρίνεις ενώ ο Μετά ήταν τροφαντός τροφαντός, ψηλός και γεροδεμένος. Όσο περνάνε τα χρόνια οι αναλογίες του Πριν και του Μετά σαν να τροποποιούνται κομματάκι. Θεριεύει ο Πριν και σαν να «συρρικνώνεται» ο Μετά. Ο μόνος που δεν αλλάζει σε διαστάσεις τώρα που το καλοσκέφτομαι είναι ο Τώρα.

Καμμιά φορά ο Τώρα γίνεται υπερδραστήριος και παραγκωνίζει τον Πριν και τον Μετά (κυρίως τον Μετά) και αυτοί σαν να του κρατάνε μούτρα και του κάνουν την ζωή του δύσκολη χρησιμοποιώντας τα όπλα που διαθέτει ο καθένας τους. Ο Πριν βομβαρδίζει το μυαλό του Τώρα με αναμνήσεις που τον κάνουν να μελαγχολεί και ο Μετά λες και παύει να σχεδιάζει και να ονειρεύεται κάνοντας την ζωή του Τώρα μονότονη.

Οι διαφωνίες όμως δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στις παρέες είναι? Το καλό είναι ότι τα βρίσκουν τελικά και αυτό είναι και το σημαντικό. Κανένας από τους τρείς φίλους δεν μπορεί να είναι μόνος του για πολύ γιατί τότε κανένας δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Μόνο όταν διανύουν αρμονικές περιόδους περνάνε καλά τα παιδιά και εγώ μαζί τους φυσικά.

Ο Πριν, ο Μετά και ο Τώρα είναι πάντα στην καρδιά και το μυαλό μου. Ένα τρελό παρεάκι που κουβαλάμε όλοι μας σε κάθε βήμα της ζωής μας και μας βοηθάει να μαθαίνουμε από την εμπειρία μας, να κάνουμε σχέδια για το μέλλον και να ζούμε το παρόν αξιοποιώντας στο μέγιστο την κάθε μας στιγμή!!!

Πρίν από κάποιο καιρό (δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι με ακρίβεια πόσο) ... σε ένα από τα topic και με πολύ χιουμοριστική διάθεση είχα παραφράσει το εξαιρετικό κατά την γνώμη μου ποίημα του Καβάφη "Ιθάκη" και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας σήμερα: 

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάχεις φαρδύ παπούτσι,
με μαλακή την σόλα, και το πέλμα.
Τα τακουνάκια και τις μπότες να αποφύγεις,
και τα στενά παπούτσια δίχως άλλο,
έτσι στον δρόμο δεν θα υποφέρεις,
κάλους δεν θα γεμίσεις και φουσκάλες
απολαμβάνοντας μια εξαίσια διαδρομή.
Πληγές, σκασίματα και χόνδρους,
και τους σκληρούς τους κάλους δεν θα τους αποκτήσεις
αν μαλακό διαλέξεις να'ναι το παπούτσι
και να εφαρμόζει στο σχήμα του ποδίού σου.

Τότε θα εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Με άφθονα τα μονοπάτια για να τα περπατήσεις
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα κάνεις βήμα χοροπώ από ανακούφιση,
ανάλαφρα και δροσερά αν έχεις τα πόδια σου,
θα σταματάς σε κάθε μαγαζί για να χαζέψεις
χωρίς τους πόνους των ποδιών σου να σε θλίβουν
στις μύτες τον ποδιών σου στα ακροδάχτυλα θα στέκεσαι
με ένα χαμόγελο γιατί εσύ θα έχεις γλιτώσει
από σουβλιές που σου χαρίζει το λάθος το παπούτσι
σε πόλεις και σοκάκια πολλές θα περπατήσεις,
και κάθε βήμα σου αγαλίαση θα σε γεμίζει και όμορφες αναμνήσεις.

Πάντα στον νου σου νάχεις το παπούτσι.
Η άνεση αυτός είναι ο σκοπός σου.
Μην μου διαλέξεις να φορέσεις το σανδάλι.
Καλλίτερα κλειστό να είναι το παπούτσι
και με σταθερά τα βήματα γερός να φτάσεις στο νησί,
με ασφαλή τα πόδια σου και απλήγωτα από τον δρόμο,
μη χρειαζόμενος γιατρό για να σε περιθάλψη.

Το παπούτσι σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς παπούτσι σταθερό δεν θα το φχαριστιόσουν.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν δίχως κάλους πτωχικό το'βρες τούτο το ταξείδι,
το παπούτσι δε σε γέλασε. Έτσι αλώβητος που γύρισες,
μετά από τόσο δρόμο,ήδη θα το κατάλαβες πόσο σημαντικό είναι το σωστό παπούτσι.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι ... ΑΛΗΘΕΙΑ!

Πάντα πίστευα ότι η "πένα" μου δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Το μεγάλο μου "ατού". Το ταλέντο που πάντα έκρυβα ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα έβρισκα την δύναμη να το διοχετεύσω πάνω στα γραπτά μου.

Από πολύ μικρή ηλικία όμως θυμάμαι ότι τα γραπτά με κυνηγούσαν πάντα λες και το ξεραν ότι με τρομάζαν και το έκαναν επίτηδες για να με βασανίζουν. Οι φίλες μου ζητούσαν να γράφω στα λευκώματά τους τις σκέψεις και τις ιδέες μου για να με θυμούνται. Στο σχολείο, οι δάσκαλοι μας έβαζαν να γράφουμε εκθέσεις για κάθε πιθανό και απίθανο θέμα για να δουν την ικανότητά μας να εκφραζόμαστε στον γραπτό λόγο. Στο Πανεπιστήμιο, οι γραπτές εξετάσεις και οι εργασίες ήταν προυπόθεση για το πτυχίο. Στο μεταπτυχιακό, η σύνθεση διάχυτων πληροφοριών από τεράστιες βιβλιογραφίες και η γραπτή τους αποτύπωση με έναν κατανοητό τρόπο ήταν το εισητήριο μιας υψηλής βαθμολογίας. Στη δουλειά, ο γραπτός λόγος καλύπτει το 80% του χρόνου μου με την μορφή αναφορών, παρουσιάσεων, report και η αξιολόγησή μου για προαγωγή ή αύξηση κρίνεται αποκλειστικά λες από την εικόνα τους.

Άσκηση επί χάρτου λοιπόν στον γραπτό λόγο πολλά πολλά χρόνια και το αποτέλεσμα αυτού? Να εξορκίσω το κακό ... να πάψω να φοβάμαι τα κείμενα ... και ενώ γνωρίζω ότι η "πένα" μου εξακολουθεί να μην είναι "χρυσή", προτιμώ συχνά την σκέψη μου να την αποτυπώνω στο χαρτί όπου ο προφορικός λόγος δεν θα την διακόψει με επεμβάσεις και σχολιασμούς που συχνά αποσυντονίζουν...

Σας καλωσορίζω στο blog μου ... και ελπίζω να περάσετε καλά με όσα θα διαβάσετε εδώ!