Πάντα πίστευα ότι η "πένα" μου δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Το μεγάλο μου "ατού". Το ταλέντο που πάντα έκρυβα ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα έβρισκα την δύναμη να το διοχετεύσω πάνω στα γραπτά μου.

Από πολύ μικρή ηλικία όμως θυμάμαι ότι τα γραπτά με κυνηγούσαν πάντα λες και το ξεραν ότι με τρομάζαν και το έκαναν επίτηδες για να με βασανίζουν. Οι φίλες μου ζητούσαν να γράφω στα λευκώματά τους τις σκέψεις και τις ιδέες μου για να με θυμούνται. Στο σχολείο, οι δάσκαλοι μας έβαζαν να γράφουμε εκθέσεις για κάθε πιθανό και απίθανο θέμα για να δουν την ικανότητά μας να εκφραζόμαστε στον γραπτό λόγο. Στο Πανεπιστήμιο, οι γραπτές εξετάσεις και οι εργασίες ήταν προυπόθεση για το πτυχίο. Στο μεταπτυχιακό, η σύνθεση διάχυτων πληροφοριών από τεράστιες βιβλιογραφίες και η γραπτή τους αποτύπωση με έναν κατανοητό τρόπο ήταν το εισητήριο μιας υψηλής βαθμολογίας. Στη δουλειά, ο γραπτός λόγος καλύπτει το 80% του χρόνου μου με την μορφή αναφορών, παρουσιάσεων, report και η αξιολόγησή μου για προαγωγή ή αύξηση κρίνεται αποκλειστικά λες από την εικόνα τους.

Άσκηση επί χάρτου λοιπόν στον γραπτό λόγο πολλά πολλά χρόνια και το αποτέλεσμα αυτού? Να εξορκίσω το κακό ... να πάψω να φοβάμαι τα κείμενα ... και ενώ γνωρίζω ότι η "πένα" μου εξακολουθεί να μην είναι "χρυσή", προτιμώ συχνά την σκέψη μου να την αποτυπώνω στο χαρτί όπου ο προφορικός λόγος δεν θα την διακόψει με επεμβάσεις και σχολιασμούς που συχνά αποσυντονίζουν...

Σας καλωσορίζω στο blog μου ... και ελπίζω να περάσετε καλά με όσα θα διαβάσετε εδώ!