Μια ακόμη ιστορία θα σας διηγηθώ. Βλέπετε οι γιορτινές μέρες είναι τέτοιες που σηκώνουν τις ιστορίες ...τις αλληγορίες ...τις ευχές ...τις παραινέσεις ...τις ελπίδες ...την οικιότητα ...την παρέα ... Σήμερα θα ήθελα να μεταφερθούμε αν δεν σας πειράζει στη σοφίτα με την κεκλιμένη οροφή. Ελάτε να ανέβουμε την σκάλα ... Πρόσθεσα φωτάκια στο στρογγυλό παραθυράκι και κεριά γύρω γύρω στον χώρο. Όλο ξύλο είναι αυτό το δωμάτιο και φλοκάτες. Θα είναι σαν να μεταφερθήκαμε σε ένα καταφύγιο ...Ας πούμε λοιπόν ότι έξω χιονίζει με μανία και είναι απογευματάκι ...εκεί στο μεταίχμιο, την ώρα ακριβώς που η νύχτα νικάει την μέρα και εκείνη αποχωρεί αφήνοντας λίγο χρώμα πίσω της για να μην την ξεχάσουμε μέχρι την επόμενή μας συνάντηση ... Μέσα στο δωμάτιο έχει ζέστη ...ας είναι καλά η σόμπα ...Καθίστε όπου βολεύεστε ...εγώ θα κάτσω στο ψάθινο σκαμπό ...στη μέση για να έχω οπτική επαφή με όλους σας και να με ακούτε.

Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία που ένα κομμάτι της το άκουσα κάποια στιγμή και μου άρεσε τόσο που δεν το ξέχασα ποτέ ... Το ένταξα στην ιστορία μου για να σας το μεταφέρω ...Μισό λεπτάκι να ρίξω μερικά κάστανα να γίνονται πάνω στο κατσαρολάκι της σόμπας και πατάτες στο αλουμινόχαρτο ...εσείς σερβιριστείτε με κρασί ...ξεκινάμε!

Κάποτε, ήταν ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος που έψαχνε να βρει έναν σκοπό ...έναν σκοπό να ζει, να ελπίζει, να ονειρεύεται, να χαμογελάει, να παλεύει ...Έψαχνε ...έψαχνε αλλά τίποτα θετικό δεν έβρισκε γύρω του ...όπου και να έστρεφε τα μάτια του έβλεπε μόνο πόνο και δυστυχία. Μια μέρα αποφάσισε να ταξιδέψει ...να ψάξει να βρει τον σκοπό που αναζητούσε. Ταξιδεύοντας βρέθηκε σε ένα χωριό που δεν είχε ποτέ του ακούσει ...προσπάθησε να συμβουλευτεί τον χάρτη του αλλά το όνομα του συγκεκριμένου χωριού δεν το βρήκε ... Διασχίζοντας αυτό το πανέμορφο και φροντισμένο μέρος κάπου στις καταπράσινες παρυφές του, συνάντησε έναν παππού που στεκόταν και σιγοτραγουδούσε μπροστά από ένα σταυροδρόμι. Αφού τον χαιρέτησε, τον ρώτησε τι τον κάνει τόσο χαρούμενο. Εκείνος του απάντησε με φυσικότητα “Η ίδια η ζωή και οι αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε σε αυτήν!”. Προβληματίστηκε και ζήτησε διευκρινήσεις ...τότε ο παππούλης του είπε μια πολύ παλιά ιστορία:

“Πριν χρόνια ακόμα όταν τα ζώα επικοινωνούσαν με τους ανθρώπους και οι άνθρωποι με την φύση ...ήταν ένας γαιδαράκος. Ένας γαιδαράκος που σπάνια απομακρινόταν από τον στάβλο του γιατί φοβόταν να αποφασίσει. Ήρθε καιρός δύσκολος όμως και μια φοβερή καταιγίδα ρίμαξε τούτο το χωριό και κάθε τι ζωντανό που κατοικούσε εδώ εκτός από το φτωχό το ζώο. Για μέρες έμεινε κάτω από τα χαλάσματα του στάβλου όμως η πείνα και κυρίως η δίψα τον έκανε να κατευθυνθεί προς το σταυροδρόμι που στεκόμαστε τώρα. Θυμήθηκε τα λόγια του αγαπημένου του κυρίου που έλεγε ότι σε τούτο το σταυροδρόμι -που ήταν πλέον και η μόνη διέξοδος από το κατεστραμένο χωριό- ο ένας του δρόμος οδηγούσε σε μια πανέμορφη λίμνη με άφθονο νερό, χώρο για να ξαποστάσει και φαγητό ενώ ο άλλος οδηγούσε σε γκρεμό και σε σίγουρο θάνατο. Αυτό που δεν ήξερε ο καημένος ο γαιδαράκος ήταν ποιός δρόμος οδηγούσε στο κάθε αποτέλεσμα. Μην μπορώντας να αποφασίσει μόνος του και αφού κανένας δεν περνούσε από τούτο δω το σταυροδρόμι για να του υποδείξει τον δρόμο που θα τον έστελνε στα σίγουρα στην σωτηρία ...ξεψύχησε μετά από μέρες εξαντλημένος.”.

Ο ήρωας της ιστορίας μας ευχαρίστησε τον παππούλη και νοιώθοντας ότι έχει βρει πλέον τον σκοπό της ζωής του επέστρεψε σιγοτραγουδώντας στο σπίτι του. Ποιός ήταν αυτός? Να μην εγκαταλείπει ποτέ την προσπάθεια και να μην φοβάται να παίρνει αποφάσεις όσο ρίσκο και αν αυτές έχουν όταν χρειάζεται.

Το δίδαγμα (?). Κάθε μέρα καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις μικρές ή μεγάλες, απλές ή σύνθετες, εύκολες ή δύσκολες. Η λήψη αποφάσεων κρύβει σίγουρα ένα βαθμό ρίσκου το μέγεθος του οποίου εξαρτάται από το είδος της απόφασης. Ο φόβος της αποτυχίας δεν είναι απάντηση στην απουσία προσπάθειας. Η αδράνεια σίγουρα δεν είναι λύση ...όπως και η παθητική στάση στη ζωή ...Ελπίζω να βρούμε όλοι την δύναμη να παίρνουμε αποφάσεις και να έχουμε έμπνευση να επιλέγουμε εκείνες που θα καλυτερεύουν την ζωή που επιθυμούμε να ζήσουμε.

Φιλιά!

ΠΡΟΣΟΧΗ! Για την ανάγνωση της σημερινής ιστορίας απαιτείται ...προσποίηση!!! Ας προσποιηθούμε λοιπόν ότι είμαστε όόόόλοι μαζί γύρω από ένα τζάκι ...με ζεστό ρόφημα ανά χείρας ... χαμηλό φωτισμό μέσα στο στρωμένο με μαξιλάρες δωμάτιο και από ένα πιατάκι με σπιτικό γλυκό του κουταλιού και μελομακάρονα ... Α! Ναι ... ο χώρος που καθόμαστε είναι αρωματισμένος με κανέλα και πορτοκάλι ... Είμαστε έτοιμοι? Καθόμαστε όλοι αναπαυτικά? Ξεκινάμε ...

Ήταν μια συνηθισμένη μέρα εργασίας, χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις, με ομαλή ρότα όπως λένε και σε ναυτικούς όρους. Για να το κάνω λίγο πιο παραστατικό ήταν από εκείνες τις μέρες που βάζεις τον αυτόματο πιλότο και απλά τις περπατάς χωρίς να δαπανάς φαιά ουσία...από τις μέρες που αν κατ'εξαίρεση είχες πάρει μαζί σου το πρωί το αυτοκίνητο το απόγευμα γυρνάς με τα πόδια τελικά στο σπίτι γιατί λόγω συνήθειας έχεις ξεχάσει ότι το είχες πάρει μαζί ... Για μια τέτοια μέρα θα μιλήσω και εγώ ...για μια μέρα που απλά εκτελείς το καθημερινό σου πρόγραμμα χωρίς να περιμένεις ...την έκπληξη!

Ο τρόπος μετακίνησής μου από και προς τον τόπο εργασίας μου είναι το λατρεμένο τρένο ...γιατί λατρεμένο θα μου πείτε ... κατέληξα σε αυτό για πολλούς λόγους όπως τους σταθερούς σε γενικές γραμμές χρόνους του, την ανεξαρτησία κινήσεων που σου προσφέρει κατά την διάρκεια της μετακίνησής σου μια ανεξαρτησία που προσωπικά την αξιοποιώ στο έπακρον είτε διαβάζοντας τα αγαπημένα μου βιβλία, είτε ακούγοντας μουσική, είτε πιάνοντας κουβεντούλα με τους συνταξιδεύοντες, είτε χαζεύοντας απλά το τοπίο έξω βυθισμένη στις σκέψεις μου ... Οι τρενοταξιδευτές όπως και εγώ αναπτύσουν σε ένα μεγάλο βαθμό τις δικές τους συνήθειες όπως την σταθερή ώρα προσέλευσης στο σταθμό, την επιλογή ενός συγκεκριμένου βαγονιού, την προτίμηση σε συγκεκριμένες θέσεις για να κάθονται. Αυτές οι μικρές επαναλαμβανόμενες προτιμήσεις είναι εξαιρετικά βοηθητικές τα πρωινά όπου ακόμα νυσταγμένος καθώς είσαι δεν χρειάζεται να σκεφτείς πολύ προς τα που θα κινηθείς ...βάζεις τον αυτόματο και σε πάει μόνο του το σώμα σου στην δοκιμασμένη επιλογή ...την σίγουρη!

Επιστρέφοντας το απόγευμα από το γραφείο χρησιμοποιώ το ίδιο μεταφορικό μέσο. Σαν ένα καλοπρογραμματισμένο GPS το μυαλό μου εμφανίζει την διαδρομή της επιστροφής και μου στέλνει μόνο τα απαραίτητα μηνύματα π.χ. Φτάσαμε στο σταθμό προορισμού μας (ναι ναι συχνά χρησιμοποιούμε με τον εγκέφαλό μου τον πληθυντικό ευγενείας για να επικοινωνήσουμε χεχεχε) ...κατεβείτε τις σκάλες και κοιτάξτε δεξιά – αριστερά ... στρίψτε αριστερά ...προχωρήστε ευθεία στα 30 μέτρα και στρίψτε δεξιά κ.λπ. κ.λπ. Κανονικά σε αυτό το σημείο εγώ αφού κατέβω τις σκάλες του σταθμού και κοιτάξω δεξιά μήπως πέσω κατά λάθος πάνω σε κανέναν βιαστικό θα έστρεφα το σώμα μου αριστερά και θα κατηφόριζα τον πλακόστρωτο δρόμο μέσα από την αγορά ... θα κοίταγα τις ίδιες βιτρίνες που είδα και το πρωί ανεβαίνοντας προς τον σταθμό ...και μετά από 10-15 περίπου λεπτά θα ήμουν σπίτι. Όμως ...ΕΚΠΛΗΞΗ!

Στρέφοντας αδιάφορα το βλέμα μου δεξιά την μέρα που σας περιγράφω που δεν είναι και πολύ μακρινή παρά μόνο λίγων ημερών ...είδα αντί για τον κόσμο που συνήθως κινείται βιαστικά στο σταθμό μια ΚΑΜΗΛΑ ...ναι ναι ... μια πελώρια καφετί καμήλα να βαδίζει νωχελικά ...αργά και επιβλητικά μαζί με τον οδηγό της ανάμεσα στους περαστικούς ... ΚΑΜΗΛΑ???? Μια καμήλα μες την πόλη??? Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου πολλές φορές γιατί νόμιζα προς στιγμήν ότι είχα βυθιστεί τόσο πολύ στις σκέψεις μου μέσα στο τρένο που ακόμα ταξίδευα και δεν είχα επιστρέψει στην πραγματικότητα. Μα τι κάνει η καμήλα εδώ σκέφτηκα ...και ακολούθησα ενστικτωδώς το πλήθος ... λίγο πιο πέρα σε ένα πάρκο που έχουμε, τα πάντα ήταν χωμένα στο φως, το χρώμα, την μουσική, τα παιδιά, τις καραμέλες, τα ξύλινα σπιτάκια και μια φάτνη ... Μια φάτνη ...αναπαράσταση λοιπόν ...απ'όλα είχε αυτή η φάτνη ...το θείο βρέφος ...τους μάγους ... τα ζώα ...έτσι εξηγείτε η καμήλα!!! Βρήκα το σκηνικό απρόσμενα ευχάριστο ... τόσο μάλιστα που αντί να επιστρέψω σπίτι αποφάσισα να αναμειχτώ με τους υπόλοιπους ανθρώπους ...βρήκα και κάποιους φίλους μου εκεί ...μιλήσαμε ...βολτάραμε ...γελάσαμε ... ήταν ΤΕΛΕΙΑ! Εκτός προγράμματος ... τόσο διαφορετικά!!! Αυτή η καμήλα με έβγαλε από το πρόγραμμά μου και την ...ευχαριστώ!

Όπως όλες σχεδόν οι ιστορίες έτσι και αυτή κρύβει και ένα ηθικό δίδαγμα να το πω? Ένα δια ταύτα να το πω? ...αυτό το κάτι τέλος πάντων που έχουν οι ιστορίες να πουν στον καθένα μας... Να προσπαθείτε να προσθέτετε την ποικιλία στην καθημερινότητά σας ακόμα και με τα πιο απλά πράγματα... να προσπαθείτε να απολαμβάνετε τις στιγμές που ζείτε και να νοιώθετε ευγνωμοσύνη γι'αυτά που έχετε αντί για λύπη γι'αυτά που δεν έχετε ... να αλλάζετε την προγραμματισμένη σας διαδρομή χωρίς να αποκλείνετε από τον προορισμό σας ...Να είστε δεκτικοί στις εκπλήξεις της ζωής που ίσως να μην είναι πάντα τόσο ευχάριστες όσο η καμήλα της συγκεκριμένης ιστορίας ... Μην κλείνεστε στον εαυτό σας ... μοιραστείτε με τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν ότι πιο πολύτιμο έχετε ... τον χρόνο σας!

Θέλει κανένας άλλο μελομακάρονο?

Χρόνια Πολλά!

Σήμερα από τις 8:00 π.μ. άνοιξα τόσες φορές την πόρτα μας για τα κάλαντα ... παιδικά πρόσωπα ξεπρόβαλαν μπροστά μου ...μελωδικές φωνές κατέκτησαν στον χώρο..."Να τα πούμε?" ..."Να τα πούμε?" ... "Να τα πείτε ...να τα πείτε" τους έλεγα ξανά και ξανά ... οι παιδικές φωνές είναι χαρούμενες ελπίδες που σκάνε σαν χρωματιστές φωτοβολίδες πάνω στην καρδιά μου και με ξαφνιάζουν ευχάριστα ... Οι παιδικές φωνές είναι τα φωτάκια που λαμπυρίζουν στο δέντρο των ονείρων μου ...στο δέντρο των ευχών ...του χαμόγελου και της αισιοδοξίας!  Ας προσπαθήσουμε να ρίξουμε μια ματιά και στον διπλανό μας αυτές τις γιορτινές μέρες (και όχι μόνο) αυτές τις δύσκολες για πολλούς μέρες ... τις ανάποδες ...τις σκληρές ...Να διασκεδάσουμε με την καρδιά μας δεν λέω ...(αυτό θα κάνω και εγώ ) αλλά να δώσουμε και ένα χέρι βοηθείας ...ένα χαμόγελο ...ένα στήριγμα ...την παρέα ...μια παρήγορη κουβέντα από καρδιάς όπου νοιώθουμε ότι το έχουν ανάγκη ... Εύχομαι σε όλους σας και στον καθένα ξεχωριστά να έχετε ότι έχετε περισσότερο ανάγκη αυτές τις μέρες λοιπόν ...τι λέτε? Να ...τα πούμε???
  
  ...ας τα πούμε το λοιπόν για το καλό των ημερών αλλά ...Κυπριακά!  Καλήν εσπέραν,άρχοντες,αν είναι ορισμός σας,

Χριστού την θείαν γέννησιν να πώ ΄ς τ’αρχοντικό σας.

Χριστός γεννάται σήμμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει,

οι ουρανοί αγάλλονται,χαίρει η κτίσις όλη.

Εν το σπηλαίω τίκτεται,εν φάντη των αλόγων

ο βασιλεύς των ουρανών και ποιητής των όλων.

Πλήθος αγγέλων ψάλλουσιν το<< δόξα εν υψίστοις>>,

και τούτου άξιον εστίν η των ποιμένων πίστις.

Εκ της Περσίας έρχονται τρεις μάγοι με τα δώρα,

άστρον λαμπρόν τους οδηγεί,χωρίς να λείψει ώρα.

Φθάσαντες εις Ιερουσαλήμ,με πόθον ερωτώσιν,

που εγεννήθην ο Χριστός,να παν να τον ευρώσιν.

Διά Χριστόν ως άκουσεν ο βασιλεύς Ηρώδης,

αμέσως εταράχθηκεν κι έγινεν θηριώδης,

οτι πολλά φοβήθηκεν δια την βασιλείαν

μην του την πάρη ο Χριστός και χάση την αξίαν.

Κράζει τους μάγους και ερωτά που ο Χριστός γεννάται,

<< εις Βηθλεέμ εξεύρομεν,ως η Γραφή δηγάται >>.

Τους είπεν να υπάγωσιν και, όπου να τον ευρώσιν,

αφού τον προσκυνήσωσιν,να παν να του ειπώσιν,

όπως υπάγει και αυτός,για να τον προσκυνήση,

με δόλον ο μισόθεος,γαι να τον αφανίση.

Βγαίννουν οι μάγοι,τρέχοντες,και τον αστέραν βλέπουν,

φως θεϊκόν κατέβαιννεν και με χαράν προστρέχουν.

Εν τω σπηλαίω έρχονται,βρίσκουν την Θεοτόκον,

κι εβάσταν’ ς τας αγκάλας της τον άγιον της τόκον.

Γονατιστοί τον προσκυνούν και δώρα του χαρίζουν,

σμύρναν,χρυσόν και λίβανον,θεόν τον ευφημίζουν

την σμύρναν μεν ως άνθρωπον,χρυσόν ως βασιλέαν,

τον λίβανον σε ως θεόν ’ς όλην την ατμοσφαίραν.

Αφού τον επροσκύνησαν,ευθύς πάλιν μισεύβουν

και τον Ηρώδην μελετούν,να πάγουν γαι να εύρουν,

πλην άγγελος εξ ουρανού βγαίννει,τους εμποδίζει,

άλλην οδόν να πορευθούν αυτός τους διορίζει.

Και πάλιν άλλος άγγελος τον Ιωσήφ προστάζει

εις Αίγυπτον να πορευθή και εκεί να ησυχάζη,

να πάρη και την Μαριάμ ομού και τον υιόν της,

οτ’ ο Ηρώδης τον ζητεί τον τόκον τον δικόν της.

Μη βλέπων δε ο βασιλεύς τους μάγους να γυρίσουν,

εις Βηθλεέμ επρόσταξεν παιδίν να μήν αφήσουν,

όσα παιδία εύρωσιν δύο χρονών και κάτω

όλα να τα περάσωσιν ευθύς απ’ τα σπαθιά των.

Χιλιάδες δεκατέσσαρες σφάζουν εις μίαν ημέραν,

θρήνον,κλαθμόν και οδυρμόν είχεν κάθε μητέρα,

και επληρώθην το ρηθέν προφήτου Ησαϊου,

μετά των άλλων προφητών και του Ιερεμίου,

<<φωνή ηκούσθη εν Ραμά, Ραχήλ τα τέκνα κλαίει,

παραμυθήν ουκ ήθελεν,ότι αυτά ουκ έχει >>.

Ιδού όπου σας είπομεν την όλην την υμνωδίαν,

του Ιησού μας του Χριστού γέννησιν την αγίαν,

και σας καλονυκτίζομεν,πέσετε,κοιμηθήτε,

ολίγον ύπνον πάρετε κι ευθύς να συκωθήτε,

και βάλετε τα ρούχα σας,έμορφα ενδυθήτε,

’ς την εκκλησίαν τρέξατε, με προθυμίαν μπήτε,

ν’ ακούσετε με προσοχήν ολήν την υμνωδίαν

και με πολλήν ευλάβειαν την θείαν λειτουργίαν

κι έπειτ’ άμα γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας,

ευθύς τραπέζιν στρώσατε,βάλτε το φαγητόν σας

και τον σταυρόν σας κάμετε,γευθήτε,ευφρανθήτε,

δότε και κανενός φτωχού,οστίς να υστερήται.

Δότε κι εμάς τον κόπον μας ότ’είναι ορισμός σας,

και ο Χριστός μας πάντοτε να είναι είναι βοηθός σας.

Χρόνους πολλούς να χαίρεσθε,πάντα ευτυχισμένοι,

και στο κορμίν και στην ψυχήν να είσθε πλουμισμένοι.

Και είς έτη πολλά

ΦΙΛΟΥΘΚΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!