Πρέεεεεπει. Το ξέρω. Το καθυστέρησα κιόλας.

Επισκέφτηκα τόσων ειδών γιατρούς πέρυσι που θα ήταν αδύνατον να ξεμπερδέψω με όλους τόσο εύκολα..

Ήδη θα έπρεπε να έχω δει ξανά τον εγκεφαλο-χειρουργο-δεν ξέρω τι, που σου μιλάει για τη λάθος διάγνωση που έκανε και που παραλίγο να σε στείλει στο χειρουργικό κρεβάτι τζάμπα μασουλώντας με θόρυβο φυστίκια Αιγίνης.

Επίσης - ακόμη πιο σημαντικό - έπρεπε να έχω περάσει για μια ακόμη εξέταση από τον οφθαλμο-χειρουργο-ούτε εδώ ξέρω, που πηγαινοέρχεται σαν καρτούν που το έχουν βάλει στην μπρίζα από το ένα δωμάτιο στο άλλο και του οποίου η αγαπημένη φράση είναι (ύφος πομπώδες, μουσική επιβλητική από πίσω, βαριά διακόσμηση και χαμηλός φωτισμός..τα της σκηνοθεσίας) "θα χρειαστεί κι άλλο λέιζερ". Λες και είναι το λέιζερ κουρεματάκι της ψαλίδας στις άκρες, να το κάνουμε μία φορά το μήνα..(μεταξύ μας, έχω την εντύπωση ότι πιο πολλές φορές έχω φάει ακτίνες στο μάτι, παρά ψαλίδι στα μαλλιά μου..)

Γενικά, νιώθω ότι μια ανακύκλωση τη θέλω αλλά όσο σκέφτομαι όλο αυτό το γιατρομάνι με πιάνει πανικός..Πριν λίγους μήνες μπήκα για ένα πρόβλημα και βγήκα με δέκα που δεν ήξερε και κανένας να μου τα λύσει.

Και τελικά, αισθάνεσαι και λίγο έρμαιο που δεν βρίσκεις κάπου να στηριχθείς με σιγουριά, τόσο σε θέματα διάγνωσης όσο και σε θέματα θεραπείας.

Και δεν μπορώ να μην είμαι καχύποπτη μετά από όλα αυτά. Αναρωτιέμαι ακόμη αν αυτός ο οφθαλμίατρος με κοιτάει στα μάτια ή στην τσέπη..

Μπορώ να κάνω διαφορετικά; Και λέιζερ θα (ξανα)κάνω και τα πανέμορφα φράγκα θα σκάσω φεύγοντας, "στο ταμείο, παρακαλώ"..

"ΟΜΝΥΜΙ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΙΗΤΡΟΝ ΚΑΙ ΑΣΚΛΗΠΙΟΝ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑΝ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΕΙΑΝ ΚΑΙ ΘΕΟΥΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΣΑΣ ΙΣΤΟΡΑΣ ΠΟΙΟΥΜΕΝΟΣ , ΕΠΙΤΕΛΕΑ ΠΟΙΗΣΕΙΝ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΝ ΕΜΗΝ ΟΡΚΟΝ ΤΟΝΔΕ...." (Από τον όρκο του Ιπποκράτη..)

Καλό σας βράδυ και..υγειαίνετε.

Είμαι μάλλον κλειστοφοβική. Και κυρίως αγοραφοβική.

Όχι σε υπερβολικό βαθμό. Δηλαδή δεν παθαίνω υστερία κάθε φορά που μπαίνω σε κλειστό χώρο. Δεν αποφεύγω τα μέσα μαζικής μεταφοράς όπως ο διάολος το λιβάνι κι ούτε αλλάζω δρόμο όταν βλέπω ασανσέρ.

Μια μικρή ταχυπαλμία και σε ειδικές περιπτώσεις κρίσεις πανικού, χωρίς σοβαρό λόγο.

Όταν με γραπώσουν αυτές οι κρίσεις, δύσκολα ηρεμώ.

Τελευταία ανακαλύπτω ότι τον ίδιο πανικό με τα παρεπόμενα συμπτώματα νιώθω και σε στιγμές που ούτε σε κλειστό χώρο βρίσκομαι ούτε κόσμος πολύς αναπνέει και κινείται γύρω μου. Συνήθως είμαι μόνη.

Απλά νιώθω να πνίγομαι. Ανεβαίνουν οι σφυγμοί, καταπίνω δύσκολα, με πιάνουν ζαλάδες και μου έρχεται η έντονη επιθυμία να σωριαστώ στο πάτωμα (κάποιες φορές από το φόβο μου φαίνεται έχω και παραισθήσεις..)

Ξέρεις, πάντως, δεν με νοιάζει αν ξεγυμνωθώ μπροστά σου.

Η γύμνια είναι η αλήθεια μας, εξάλλου.

Με ρούχα τρέχουμε να την καλύψουμε για να δείχνουμε πιο όμορφοι, σαν κούκλες που το έσκασαν από βιτρίνες με φανταχτερά υφάσματα και παραφουσκωμένα, βασιλικά όνειρα.

Αλλά δε βρίσκω τίποτα πιο γοητευτικό από ένα σώμα ολόγυμνο, με όλες του τις ουλές και τις ελλείψεις.

Και δεν θα ντραπώ ούτε για μια στιγμή όταν εγώ θα γεμίζω σφηνοπότηρα με τις αλατισμένες αδυναμίες μου σε δάκρυα, διάφανη μπροστά σου, ενώ εσύ θα κοιτάς το ρολόι στον καρπό σου και θα κλειδώνεις το μοναδικό κουμπί του πουκαμίσου σου που τόλμησε να ξεφύγει από την τρύπα του.

Δεν...

Δεν...

Δεν...

Τι άλλο να πω; Στέρεψα.

3 παρά. Ήρθε η ώρα για τα χάπια του τρίτου 8ώρου της ημέρας. Χάπια για το επίμονο κρυλόγημα τόσων εβδομάδων.

Χάπια α-λήθειας πουλάτε?

Υ.Σ. : Τι; Ο τίτλος; Ε, αυτόν ακριβώς ήθελα. Άσχετα με αν το "Η αλήθεια γυμνή" θα ταίριαζε περισσότερο.