Όποια και δύναμη να βρω, δεν μπόρω να βρω λέξεις για το παράπονό μου, Νίκο. Μας πέταξες το μαντήλι που σε δρόσιζε στον αέρα και στους ουρανούς αρμένισες πρωί πρωί, Κυριακή σήμερα, των Βαίων, πριν τη Λαμπρή.

Το κενό σου δυστυχώς δεν θα το αναπληρώσουν τα τραγούδια σου, αφού θα ξέρω ότι δεν είσαι εδώ να σου σφίξω το χέρι, αλλά σίγουρα εκείνα, χαράξανε την ψυχή μου όπως το μαχαίρι το βούτυρο.

Σήμερα πέθανε ο τελευταίος μου ζωντανός θρύλος, αλλά όπως λένε Νικόλα, οι θρύλοι και οι μύθοι δεν φεύγουν, ε? Το καλό που σου θέλω...

Δεν βρίσκω λόγια δυστυχώς να περιγράψω πως νιώθω. Πρέπει να σ'αφήσω, για λίγο.

Θα καις την καρδιά μου σαν πυρωμένο σίδερο και σ'ευχαριστώ που σήμερα θυμήθηκα πως είναι να είσαι μικρό παιδί που κλαίει για κάποιον που αγάπησε χωρίς να τον ξέρει, μόνο στη φαντασία. Αυτό δεν είναι να είσαι παιδί, Νικολή μου;

Καλό σου στερνό ταξίδι και καλά κουρδίσματα εκεί στο παρεάκι σου αγαπημένε μου δάσκαλε.

"Μη μου ζητήσεις να μιλώ

τι αισθάνομαι να λέω

καθώς μέσα θα κλαίω

με δάκρυα σιωπηλά,

τα μάτια μου είμαι σίγουρος

θα δείχνουν τι συμβαίνει

γι' αυτό δε θα στα δείξω

σαν πούμε "γεια χαρά."

Ας μη ξημέρωνε ποτέ
Ας μη φύγει αυτό το βράδυ, πού 'μαστε μαζί
Γιατί μέσα στο σκοτάδι, 
η αγάπη ζει.

Πόσα δεν έχω να σου πω..
Να σε κάνω να με νιώσεις
μεσ΄τη σιγαλιά...
να σου δώσω να μου δώσεις
χάδια και φιλιά.

Ας μη ξημέρωνε ποτέ...
Και οι δυο θα πικραθούμε
θά 'ρθει το πρωί, 
τέτοια αγάπη δε θα βρούμε
σ΄όλη τη ζωή...

μουσ/στιχ: Χατζηχρηστος/Μανεσης.(1948)