Δεν τολμούσε να κοιτάξει τις βιτρίνες ο Κοσμάς

κάθε μέρα που περνούσε ήταν κι ένας Γολγοθάς

ορφανός από πατέρα απ΄ εξήμισι ετών

μεροκάματο συνέχεια στα λιμάνι, στο μπετόν.

Ούτε μέχρι έκτη τάξη πήγε στο Δημοτικό

κακορίζικο χαμένο το δικό του ριζικό

τριγυρνούσε σαν αλήτης, έμενε με μια γιαγιά

ώσπου έφθασε η μέρα κι έμπλεξε για τα καλά.

Πάντα ήθελε να πάρει ένα αγωνιστικό

γυαλισμένο και μεγάλο με ταχύτητες σωρό

μα ποτέ δεν είχε φράγκα για να μπει στο μαγαζί

μέχρι που έσπασε ένα βράδυ τη βιτρίνα από γυαλί.

έκανε δυο - τρείς σουλάτσες, μα ούρλιαζε ο συναγερμός

τον ορμήξαν κάτι φάτσες κι έγινε ο τσακωμός

στο όργανο υπηρεσίας τον επήγαν κλωτσηδόν

η αρχή της ιστορίας είχε πια άλλο εμβαδόν.

Για να τον αναμορφώσουν ίδρυμα είχανε καλό

πήγανε να τον μαντρώσουν μα του κάνανε κακό,

ήρθε έτσι κάποιο βράδυ κι ένα απλό - φθηνό σχοινί

δέθηκε μες στι σκοτάδι κι έγιν΄αγχόνη φοβερή.

Στα τάπερ κλείστηκε περίσσευμα απ΄το γεύμα

αύριο πάλι μπακαλιάρο - σκορδαλιά

της εθνικής επέτειου πιάσαμε το πνεύμα

στα Caffe και στις ταβέρνες ως αργά.

Αύριο Δευτέρα και οι ήρωες στο χώμα

θα μένουν μέχρι την επόμενη γιορτή

που με παράσημα  ''οι επίσημοι '' και πιώμα

θα καταθέσουν στεφάνι προς τιμή.

Η Ελλάδα, λένε, πως τιμά τους ήρωές της

μα κάθε μέρα τους πολίτες της πατά

σβήνει - πεθαίνει, δεν ακούνε τις φωνές της

ο κάθε '' γείτονας '' κομμάτι της ζητά.

Πότε θ΄ αλλάξει αυτό το μαύρο σκηνικό μας;

πότε οι νέοι δεν θα φεύγουν ξενιτειά;

πότε ένα φρένο στον μακρύ κατήφορό μας;

πότε ανάπτυξη θα δω να ξεκινά;

Ξέρω μια μόνη γειτονιά δυστυχισμένη

ξύλινα σπίτια και ξυπόλητα παιδιά

οι πλούσιοι λεν ότι είναι μολυσμένη

γιατί έχει φτώχεια, πεινασμένους, εργατιά.

Οι μάνες όλες γίνανε παραδουλεύτρες

τα πιτσιρίκια δίχως ένσημα δουλειά

κάποιοι μπαμπάδες καταντήσανε και κλέφτες

δεν τους προσλάμβαναν πολλά αφεντικά.

Οι στέγες στάζανε νερά κάθε Χειμώνα

ένα κρεβάτι ήταν για άτομα οκτώ

βλέπαμε όνειρα πως είχαμε Ασκόνα

και πως το κράτος μας χαρίζει φορτηγό.

Όταν γεννιέσαι σ΄ένα τόπο κάπως έτσι

όταν τα πάντα τα μισείς με τον καιρό

παίρνεις το δρόμο τον κακό στα δεκαέξη

και μέχρι είκοσι, σε κάνουν τσακωτό.

΄Ενας ήλιος σαν τους άλλους του χρόνου

τριάντα μία Δεκέμβρη πρωί

δεν λιγοστεύει το φορτίο του ώμου

δεν ήρθε ακόμη ειρήνη στην γη.

Στα μαγκάλια πανσέτες - μπριζόλες

κάλαντα γύφτων με κλαρίνο - ζουρνά

φαγητά σε βαθιές κατσαρόλες

μπύρες - τσίπουρα, γέλια πολλά.

Μια καινούργια χρονιά θα μας έρθει

τα ημερολόγια θ΄ αλλαχτούνε ξανά

χέρι πάλι βαθιά μες την τσέπη

ο ίδιος κύκλος ζωής θα γυρνά.

Να΄χουμε υγεία πάντα εύχομαι μόνο

και ανθρώπους δίπλα που αγαπούμε πολύ

άγνωστες να΄ναι οι καταστάσεις με πόνο

και οι δρόμοι μας όλοι μεταξένιο χαλί

Τα χέρια μου τα έσπασα για μεροκαματάκι

από φτωχούς γεννήθηκα και μένω φτωχαδάκι

ποτέ δεν είδα γω λεφτά, δεν είδα αραλίκι

μία ζωή στην πίεση για ένα χαρτζιλίκι.

Άλλοτε υπάρχουνε δουλειές και άλλοτε κεσάτια

και κλείνομαι στο σπίτι μου και κλαίω στα δωμάτια

και λογαριάζω τα ψιλά που μου' χουν απομείνει

το δε ερώτημα έρχεται '' τώρα τι θα γίνει ''.

Κάποια ελπίδα βέβαια κρύβω για την Τετάρτη

που ένα LOTTO έγραψα στην τύχη μου τη σκάρτη

αν με σταμπάρει ο Θεός εδώ κάτω που μένω

μπορεί να στείλει τίποτα, ρέστος να μη ξεμένω.

Τελειώνει το Φθινόπωρο και θα μας μπουν τα κρύα

θα τρέχω πάλι για χαρτιά, να πάρω ανεργία

και σα μυρμίγκι δύστυχο, τον Μάρτη θα προσμένω

να ξεμπουκάρω απ' τη φωλιά, τους σπόρους μου να σέρνω.

Ω ! μοίρα μου απαίσια, καταραμένη μοίρα

αλλού πετάς ωκεανούς και γω σταλιά δεν πήρα

καλά που υπάρχουν κ' οι βραδιές που όνειρα κοιτάω

και με χαλάκια μαγικά στα σύννεφα πετάω.

Τι σκηνικό για μια παράσταση μαζί σου

και τι κοστούμι για ένα ρόλο αληθινό

ποτέ δε γνώρισα τι κρύβει η ψυχή σου

είναι χρυσάφι ή ένα νόμισμα φθηνό.

Τι διαβατήριο για να' μπω στη ζωή σου

είσαι σαν χώρα που δεν θέλει αλλοδαπό

ποιο εισιτήριο για μια διαδρομή σου

το νόμισμά μου πάντα το ' βλεπες πλαστό.

Ποιο μονοπάτι για να φθάσω στην πηγή σου

που ' ναι κρυμμένη σ' ένα βράχο σκοτεινό

πόσα ξενύχτια για να δω μία αυγή σου

ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα φωτεινό.

Πως να γυρίσω σ' ανηφόρες του κορμιού σου

έχω αισθανθεί ότι είμαι τόσο χαμηλά

πώς να ξεχάσω αυτό το απίθανο ατού σου

στόμα κλειστό, που όμως πάντα μου μιλά.

Όταν πρωτόβαλε το πρώτο του κραγιόν

νόμισε ήταν ο πιο όμορφος της πόλης

ήταν απόκριες κι ένα με μάσκες ρεβεγιόν

έκανε σπίτι του ο φίλος του ο Μανώλης.

Ένα φουστάνι με καρφίτσα βυσσινί

μία ζωνίτσα ασημένια της μαμάς του

μία περούκα σγουρομάλλα καστανή

κι εντύπωση πως σπάει τα δεσμά του.

Τη νύχτα αυτή, τότε , αφέθηκε πολύ

σε όσα απο παιδί αναζητούσε

και ήτανε του Μανώλη το ... κλειδί

που ξεκλείδωσε εκεί που λαχταρούσε.

Κάτι τον κράταγε να μείνει ως αργά

ενώ είχαν φύγει όλοι οι καλεσμένοι

είχαν δράσει τα ποτά θαυματουργά

κι απομείνανε οι δυο αγκαλιασμένοι.

Ο δίσκος έπαιζ' ένα μπλουζ απ' τα παλιά

ήταν τα έπιπλα στην άκρη τραβηγμένα

αυτός κι ο Μάνος το χορέψανε αγκαλιά

με τα δυο χείλη τους υγρά και κολλημένα.

Χτύπησε το τηλέφωνο, η ώρα ήταν μία

αλήθεια είναι πως δεν είχα κοιμηθεί

φωνή με άγνωστη χροιά μου είπε αστεία

και πως θα ήθελε μαζί μου να' χε βγει.

Δε μου' πε όνομα αν και της το ρωτούσα

μα είπε στο στέκι που συχνάζω θα με βρει

έμεινα ξάγρυπνος, συνέχεια απορούσα

ποια να'ταν η άγνωστη και πότε μ' είχε δει.

Κοντά ξημέρωμα, κοιμήθηκα δε λέω

και είδα όνειρα πολύχρωμα - τρελά

ήταν μια νύχτα απ' αυτές που λίγο κλαίω

μα ήταν δάκρυα ζεστά από χαρά.

Σαν σηκώθηκα πια όλα μου γελούσαν

κοίτα τι κάνει μία τόνωση ηθικού

πέρασε η μέρα και στ' αυτιά μου όλο ηχούσαν

νότες που βγάζανε οι χορδές του ακουστικού.

Έχουμε γίνει όλοι Καραγκιόζηδες

μ' αυτή την κατάσταση που επικρατεί.

Οδηγούνε τα χέρια μας

στη σφαλιάρα τη σκληρή

ή το γλυκό χάδι.

Μιλούνε με το στόμα μας

αν και θέλουμε να σωπάσουμε.

Λένε πράγματα που αρέσουν 

σ' αυτούς κι όχι σε μας.

Τα λένε γιατί αρέσουν

και σε όσους τους ακούνε

γιατί βλέπεις,έχουν το κοινό τους.

Κάνουν αστείο το ουρλιαχτό μας από πείνα

γελοιοποιούν τον κολλημένο μας από αγωνία και στρες ουρανίσκο.

Ποθούν μια Αϊσέ

και κάνουν το δικό μας όργανο

να φαίνεται όρθιο.

Το φως φανερώνει μόνο εμάς, αυτοί κρύβονται

πίσω από έναν αιώνιο βουλευτικό μπερντέ.

Μας πάνε όπου θέλουν, μια από δω και μια από κει

κι όταν αποφασίσουν κλείνουν την παράσταση.

Μας διπλώνουν και μας πετούν

στη βρώμική τους βαλίτσα

και κλείνουν το φως της σκηνής.

Ψάχνει να' βρει τον κόκκινο δρόμο

μοιάζει να' χει φορτίο στον ώμο

οι ενέσεις του φέρνουνε πόνο

μα ένα πάθος του' μεινε μόνο.

Οι παρέες χωρίς σημασία

όλοι ψάχνουν να βρουν μια ουσία

να ζυγίσουν τη δόση μ' ακρίβεια

να γεμίσουν τα μάτια στολίδια.

Λες και η τύχη τον έχει αφήσει

τα όνειρά του πως έχουνε σβήσει

πως χαθήκανε όλα τα φώτα

και θανάτου ακούγεται νότα.

Απ' τον κόσμο έχει τόσο σαστίσει

τίποτ' άλλο δε θέλει να χτίσει

οδηγείται σε σίγουρο τέλος

μα εκεί δείχνει της δόσης το βέλος.

Ρούχα ίδια φορά κάθε μέρα

τους γονείς του τους έκανε πέρα

βαποράκια, εμπόροι, φτιαγμένοι

είναι ό, τι αυτός περιμένει.

Δανεικά έχει πάρει απ' όλους

στις γωνίες κοιμάται στους δρόμους

παραβίασε όλους τους νόμους

δίχως δόση πεθαίνει στους πόνους.

Μπατιράκι ήμουνα, δεν είχα ούτε μία

από κοπέλα τίποτα, δε μ'ήθελε καμμία

όλο δουλίτσες άλλαζα, να βγαίνει το ψωμάκι

και να'χω τα βραδάκια μου, να πιω ένα ποτηράκι.

Χρόνια περάσανε στο ίδιο το μοτίβο

στα ίδια πάντα γύρναγα μες της ζωής το στίβο

ώσπου μια μέρα έτυχε και ευνόησε η τύχη

πρώτο αριθμό και πέσανε της φτώχιας μου τα τείχη.

Μ' αρχίσανε τα σκηνικά κι άγνωστες αγωνίες

καινούργιοι φίλοι βγήκανε κι έψαχνα τις γωνίες

τα χρήματα τους γυάλισαν, με θέλανε κοντά τους

μου λέγανε πως μ' έβλεπαν, μέχρι στα όνειρά τους.

Τι εμπιστοσύνη να'χω πια και ποιόν να πλησιάσω

ήρθαν ξανθιές, μελαχρινές, με ποιά τους να πλαγιάσω

είχα τη φτώχια μου παλιά, το μεροκάματό μου

τον ήρεμο τον ύπνο μου, το ήσυχο μυαλό μου.

Με ενοχλήσαν τα λεφτά, μου φέρανε σκοτούρες

οι τράπεζες, τα ομόλογα, των διευθυντών οι μούρες

άρχισα και τα μοίραζα, έκανα ευεργεσίες

γηροκομεία, ορφανά και σ' όλες τις εκκλησίες.

Έφτασε έτσι η στιγμή, πριν να το καταλάβω

τελειώσανε τα χρήματα, μ' άκουσα χίλια μπράβο

βέβαια γνώρισα πολλούς, που τόσο μ' εκτιμήσαν

στη δουλειά με πήρανε, κοντά τους με κρατήσαν.

Τώρα έχω βρει το δρόμο μου, αγάπησα και κάποια

η μόνη της καρδούλας μου π' άνοιξε τα κιτάπια

έχει κι αυτή μία δουλειά, κοινό είναι το ταμείο

ήταν τα εκατομμύρια σκέτο τρελοκομείο.

Ξέρω ένα φίνο μαγαζί, που' χει μεζέ κρασάτο

μα έχει κι ένα αφεντικό, μόνιμα κεφάτο

ελάτε φίλοι μου καλοί να πάμε στην Περαία

φωνάζουμε και όργανα, να γίνουμε παρέα.

Περνώντας από Έκθεση , θα κάνουμε μια στάση

να πάρουμε το φίλο μου και μπουζουκτσή Θανάση

ύστερα κάνουμε όπισθεν μια στάση στην Καμάρα

να πάρουμε το Νικολή, που' χει καλή κιθάρα.

Από τον παραλιακό τραβάμε όλο ίσια

και μ' ένα τηλεφώνημα, θα' ρθούν και τα κορίτσια

και θα τα πιούμε όλοι μαζί, σ' αυτό το φίνο μαγαζί

θα'χουμε τόσο χάζι, μέχρι που θα χαράζει.

Δε βλέπω τίποτα να με κρατά εδώ πέρα

οι φίλοι φύγανε, δε βρίσκω και δουλειά

θα ψάξω την τύχη και ίσως τη βρω μια μέρα

μ' έχει κουράσει το χαρτζιλίκι κι η μαμά.

Όπου γυρίσω μες την πόλη, μια απ' τα ίδια

ίδια καφέ, ίδια μπαράκια σαν παλιά

έχω διεύθυνση από μία κοπελίτσα

οδός Αγίου Μάρκου είναι στα Χανιά.

Φεύγω ! Θέση έχω κλείσει σε ταχεία βραδυνή.

Φεύγω ! Σε άλλο πια κλίμα θα ξυπνήσω το πρωί.

Με σταυρωμένα χέρια ως πότε θα κρατιέμαι

κοντά τριάντα και δεν βλέπω προοπτική

αντί να κάθομαι εδώ πέρα να βαριέμαι

θα φθάσω στην Κρήτη που' ναι και πιο ζεστή.

Παλιά είχα μείνει εκεί πέρα για δυο χρόνια

έχω τους φίλους μου και νοιώθω τη ζωή

κι αφού δε θέλω να κινούμαι σαν τα πιόνια

παίρνω το τρένο και το πλοίο για εκεί.

Πέσαν επάνω μου οι τοίχοι χθες το βράδυ

μπήκα στις μπότες μου κι έφυγα στο δρόμο

έγινα ένα με σκιές μες το πυκνό σκοτάδι

ήτανε τόσα στο μυαλό, ήμουν κουφάρι μόνο.

Αφού τριγύρισα τετράγωνα και πάρκα

με τα δυο χέρια μου χωμένα μες στο τζιν

σα λιμανάκι που υποδέχεται μια βάρκα

βρήκα ένα μπαρ που ονομαζόταν '' πλην και συν ''.

Πέντε καθόντουσαν κι ακούγαν μουσικούλα

μ' ένα ποτήρι ξεχασμένοι στα σκαμπό

μου' στειλε αμέσως το γκαρσόν κάποια '' ομορφούλα ''

της πιάτσας σκιάχτρο και της ζήσης ρημαδιό.

Κερνάς μια μπύρα παλικάρι; να καθίσω;

μου'πε και τράβηξε καρέκλα εκεί κοντά,

της είπα όχι, θέλω μόνος να μεθύσω

δεν έχω όρεξη μα ούτε και λεφτά.

Μου χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι

και τότε το'νοιωσα, την είχα ξαναδεί

δεν ήταν δυνατόν να ήταν κάποια άλλη

ήταν η Μαίρη, του Μανώλη το παιδί.

Σήκωσα αμέσως το μπουκάλι μου στο στόμα

ήπια γουλιά και αναστέναξα βαθιά

τι άλλο απόψε θα μου συμβεί ακόμα

την αγαπούσα εγώ αυτή την κοπελιά.

Με βηματάκια πεταλούδας τσακισμένης

ψεύτικα γέλια και χαμόγελα πλαστά

το πλάσμα αυτό πως είχε όψη σιχαμένης

πώς κατρακύλησε σαν πέτρα σε πλαγιά;

Σίγουρο ήτανε δε μ' είχε αναγνωρίσει

λίγο το ντύσιμο, λιγάκι τα μαλλιά

σε άλλο χώρο θα'χε 'ρθεί να με φιλήσει

στην ίδια αυλή είχαμε ζήσει από μικρά.

Σ' αλλάζει η νύχτα, σε τσακίζει, σε πεθαίνει

σε θολώνει, σε ρυτιδιάζει, σε χαλά

μικρές ανάσες το στήθος ανασαίνει

είναι κακούργος ο καπνός, φαρμάκι τα ποτά.

Μια μπύρα δεύτερη και τρίτη μα και πέμπτη

γέμισα γόπες το τασάκι εκεί μπροστά

κι όταν αισθάνθηκα σα θρύψαλα καθρέπτη

στον ώμο την άγγιξα και βγήκα έξω σκυφτά.

Τούτη την άθλια βραδιά θα την θυμάμαι

που αντί να διώξω σκέψεις, πρόσθεσα πολλές

κι άλλη φορά είπα θα πέφτω να κοιμάμαι

να κάνω βόλτες σε ονείρων διαδρομές.

Στο βλέμμα των ανθρώπων

βουλιαγμένα όνειρα

καράβια αρματωμένα που ξεκίνησαν

και δε φτάσαν ποτέ

σε λιμάνια ησυχίας

και γερούς ντόκους.

Το βλέπω στις μονάκριβες κόρες τους

ό,τι χρώμα και να'χουν

βαδίζουν και ταξιδεύουν

στην ίδια ζωή.

Περνούν τα ίδια σκοτάδια

αντικρίζουν την ίδια αυγή.

Άλλα κλαίνε, άλλα γελούν

στο βλέμμα οι χαρές

στο βλέμμα και η πίκρα.

Δοξαριά σ' ένα τσέλο

άρπισμα κιθάρας

φυσαρμόνικας ανάσα

ξερή νότα πιάνου

μπότα σε ντραμς

φλάουτο σε δειλινό

τρίχορδο σε μεράκι

σαξόφωνου στριγκλιά

των ανθρώπων η ματιά.