Κάτι πήγε στραβά, κάτι δούλεψε λάθος

νόμιζα ήταν ρηχά, μα ήταν μεγάλο το βάθος

έλεγα ήταν απλά, θα διαβώ μ' ευκολία

μα άλλο είναι στην πράξη κι άλλα λεν στα σχολεία.

Σκοτεινό το μυαλό μου, μαυρισμένη η ψυχή

με πετάν σε Καιάδα σα το ψόφιο σκυλί

μου στερούνε το γέλιο, τη χαρά και το βιος

ποιός να είναι, που είναι αυτό που λένε Θεός !

Πληρωμένα ανθρωπάκια με γραβάτες ριγέ

που σχεδιάζουν το μέλλον και το κρατούν σε ντοσιέ

μου αλλάξαν τη ρότα, της ζωής το ρυθμό

ρίξαν φούμο στη σκέψη, το Εγώ στο γκρεμό.

Μα ΣΚΥΛΙΑΖΩ, επιμένω, με μυαλό ανοιχτό

με μια ελπίδα σημαία, σε βουνό φωτεινό

με κουράγιο και κόπο, το όνειρό μου οδηγό

θα βρω κάπου την άκρη κι απ' αυτούς θα σωθώ.

Μέσα σε έρημους σταθμούς, σε δρόμους πάντα άδειους

εκεί φωνές που δεν ακούς και βλέπεις σκέτους πάγκους

μέσα σε πάρκα αδειανά, στενά ερημωμένα

σε πρωϊνά και δειλινά, σε δάση πεθαμένα.

Εκεί γυρίζω

εκεί δακρύζω

εκεί θυμάμαι

εκεί πονώ.

Μέσα σ΄απέραντες σιωπές, δωμάτια σκονισμένα

σε ξεχασμένες εξοχές, φαράγγια ρημαγμένα

σε άλμπουμ φωτογραφιών, ρούχα σου κρεμασμένα

στις συντροφιές κάποιων σκιών, σε νεύρα σαλεμένα.

Εκεί γυρίζω

εκεί δακρύζω

εκεί θυμάμαι 

εκεί πονώ !!!

Πηγαίνω βράδυ στη δουλειά και το πρωϊ τελειώνω

πριν ήλιος βγει για τα καλά, σχεδόν νεκρός ξαπλώνω

κάπου στις μία και μισή συνήθως θα ξυπνήσω

θα πιω ένα γρήγορο καφέ και λίγο θα τσιμπήσω.

Μα λόγω του ότι η δουλειά το βράδυ περιμένει

το αργότερο στις τέσσερις το στόρι κατεβαίνει

δεύτερος γύρος ξεκινά του ύπνου που στερούμαι

δεν προλαβαίνω ήλιο να δω, μα ούτε και αθλούμαι.

Τσιγάρα καίγονται πολλά, τις ώρες να ξεχάσω

χιλιάδες τα χιλιόμετρα, να δούμε ως που θα φτάσω

είναι μια δύσκολη δουλειά στα τρένα να δουλεύεις

σαν καρφωμένη αποσκευή για χρόνια να πηγαίνεις.

Κι όταν έρθει το ρεπό, δεν ξέρω τι να κάνω

τα ψώνια μου; τους φίλους μου; φασίνα; ένα μπάνιο;

σαν αστραπή οι ώρες του περνούν και δεν προφταίνω

και πάλι έρχεται η στιγμή στο τρένο που πηγαίνω.

Είναι δουλειά παράξενη, σκληρή, διαβολεμένη

διάφορος κόσμος μου μιλά, μα είναι όλοι ξένοι

κυρίες με τη γούνα τους, φαντάροι απολυμένοι

αλήτες που τα ήπιανε, τρελοί , μαστουρωμένοι.

Γκρινιάζει το κορίτσι μου που θέλει να βρεθούμε

προσλήψεις που εξαγγείλανε, δε θα υλοποιηθούνε

βαρέθηκα να ντύνομαι μ΄αυτή τη μπλε στολή μου

πότε θα βγω στη σύνταξη, ν΄αράξω το κορμί μου;

Το σπίτι μικρό,ο κήπος μεγάλος και κοιτούσε στη θάλασσα.

Του το άφησε ο πατέρας ...." ώρα του καλή ".

Στη βεράντα μια πολυθρόνα, μια αιώρα, ένα τραπέζι και όλα παλιά.

Από τη μέση του κήπου ένας διάδρομος στρωμένος με πλάκες, έφθανε ως την αμμουδιά.

Η βάρκα του με το όνομα " Χαρά " ξαπλωμένη στην παραλία, με κόκκινο χρώμα, χιλιοταξιδεμένη.

Το σπίτι μονάχο, τελευταίο στη μικρή παραλιακή πόλη.

Ο αυτοκινητόδρομος δεν ακουγόταν ως εδώ.

Τα άλλα σπίτια άρχιζαν λίγο πιο κάτω τις ομάδες και τις γειτονιές τους.

Ο Γιάννος και όλα αυτά, στην άκρη της πόλης.

Ο Γιάννος " ο τρελός ", ο Γιάννος ο μόνος, ο παράξενος Γιάννος.

Όλοι τον ξέρανε πολλά χρόνια τώρα. Κανείς όμως δεν του έκαμνε παρέα, τους φόβιζε η ελεύθερη ζωή του, η ανεξαρτησία του, η λιτότητά του, τα γένια του.

Κανείς, μα αυτός δεν είχε πρόβλημα, γιατί αγαπούσε την ησυχία και το στοχασμό. Διάβαζε, έγραφε συνέχεια και έπαιζε μπουζούκι. Μόνος πάντα, παρατηρητής των γύρω ανθρώπων και της ζωής τους. Ό, τι έβλεπε στις μικρές του βόλτες στην πόλη, το έκαμνε ποίημα, το έκαμνε τραγούδι. Το απήγγειλε ή το έπαιζε στο μπουζούκι στο ήσυχο σπίτι του. 

Όσο για τα προς το ζειν, δεν ήθελε πολλά πράγματα για να περάσει καλά. Ο κήπος του έδινε όλα τα φρέσκα λαχανικά εποχής που λάτρευε. Η " Χαρά " τον βοηθούσε να βγάζει φρέσκα ψάρια.

Κάποια προϊόντα του κήπου τα πουλούσε στη λαϊκή κάθε Πέμπτη (  παράνομα βέβαια ), κάποια από τα καλά ψάρια σε μια - δυο ταβερνούλες της παραλίας ( χωρίς τιμολόγια βέβαια ).

Δεν μετρούσε το χρήμα γι΄αυτόν!

Είχε το κεραμίδι του, είχε ν΄αγοράσει το ψωμί του, τα τετράδια για να γράφει, τις χορδές για το μπουζούκι του , το ουζάκι που αγαπούσε πολύ.

Δεν ήταν πάντα έτσι ο Γιάννος.

Έχει κι αυτός την δική του ιστορία !!

Μια κούραση και μία σιχασιά για την κοινωνία τον φέρανε εδώ που είναι τώρα.

Οι αλλαγές, η " εξέλιξη " , η " ευρωπαϊκή ένωση ", κάποια απόλυση.

Ήταν υπάλληλος κάποτε ο Γιάννος, από εικοσι τρία χρονών μπήκε στην υπηρεσία.

Στο δημόσιο χάος.

Στο μισθό, στη " σιγουριά " και την στασιμότητα.

Δεν ήταν γεννημένος για κάτι τέτοιο ο Γιάννος, έτσι τα έφερε η ζωή.....καλός , εργατικός και ανεκτικός, προσαρμόστηκε, έσκυψε το κεφάλι και δούλευε.

Η " σίγουρη " δουλειά υπήρχε, η γνωριμία του με την Ελένη πήγαινε καλά, ήρθε και ο γάμος.

Εργαζόμενη κι αυτή στο δημόσιο, όλοι τους μακαρίζανε, κάποιοι μάλιστα τους ζηλεύανε.

Τα λεφτά πάντα τσίμα - τσίμα για να περάσουνε τον μήνα.

Στην αρχή το σπιτάκι που μένανε, ένα δυαράκι νοικιασμένο, τους ήταν αρκετό.

Ήρθε όμως το πρώτο παιδί  με το χαμόγελό του, τις πάνες του, το κλάμμα του και την απαίτηση καινούργιου χώρου.

Ο εύθυμος και καλαμπουρτζής Γιάννος, άρχισε να αλλάζει......δεν μπορούσαν τα συνεχιζόμενα ενοίκια και πήραν σβάρνα τα μεσιτικά γραφεία, αναζητόντας ένα σπίτι δικό τους.

Χρήματα δεν υπήρχαν πολλά, μα κάτι θα γινότανε, θα βρήσκανε μια λύση.

Ο κυρ- Λεωνίδας, πατέρας ενός παλιού συμμαθητή, χρόνια και χρόνια μεσίτης, τους έδειξε ένα σπίτι τριάρι, μα φθηνό και το αποφάσισαν για να το αγοράσουν.

Ο ιδιοκτήτης του, εργάτης σε εργοστάσιο στη Γερμανία, δεν βιαζότανε για τα λεφτά, έκανε και ευκολίες πληρωμής που αναγράφησαν και στο συμβόλαιο και το ξεκίνησαν με μια προκαταβολή.

Το σπίτι βρησκόταν σε παλιά οικοδομή, με προβλήματα αρκετά, χρειαζόταν αρκετά πράγματα, αλλά σιγά - σιγά άρχισε να αλλάζει.

Έγινε άλλη διαρύθμηση, φτιάχτηκε καινούργιο μπάνιο, τοποθετήθηκε εντοιχισμένη κουζίνα, έγινε παιδικό δωμάτιο, γέμισε το μπαλκόνι με γλάστρες.

Οι λογαρισμοί όμως πολλοί!!

Βοήθεια καμμιά, από πουθενά βοήθεια .

Ο Γιάννος και η Ελένη....δυο μισθοί που κάθε μήνα μοιράζονταν σε γραμμάτια, σε υδραυλικούς, πλακατζήδες, επιπλοποιούς.

Χαρτί και μολύβι, προσθέσεις και αφαιρέσεις, συζητήσεις και μαλώματα.

Ο έρωτας που ξεκίνησε σαν θύελλα, μετατράπηκε σε σκέψεις για το πως θα την βγάλουν, πως θα ξεπληρώσουν, πότε θα σηκώσουνε επιτέλους κεφάλι !!!

Όταν η Χρύσα έγινε δύο χρονών, γεννήθκε και ο Βασιλάκης.

Τα στόματα γίνανε τέσσερα !!!

Τα χρέη ...πάντα χρέη.

Οι αυξήσεις γύρω τους στο εκατό τις εκατό, οι αυξήσεις των μισθών στο δύο τις εκατό.

Πόλεμος μέσα στην ειρήνη !!

Υπομονή , λέγανε και ο καιρός περνούσε.

Κάποιοι φίλοι του Γιάννου ή παλιοί συμμαθητές, σπουδάσανε, κάνανε δουλειές δικές τους, μπεχτήκανε  με το εμπόριο και πήγαιναν μπροστά.

Μάθαινε ο Γιάννος πως περνούσαν.

Αυτός στάσιμος στην ίδια τάξη.....δημόσιο - δημόσιο - δημόσιο...

Ένας ξερός μισθός και αποκλεισμένος από παντού.

Αυτή η κοινωνία σε σπρώχνει στην παρανομία.

Όσο και να ήθελε να εργαστεί και κάπου αλλού, όλοι του λέγανε ξερά : - Μα ...εσύ είσαι υπάλληλος !!!

Τα χρέη όμως ;

Τα ζόρια ;

Ήμουνα σπίτι και δουλειά

και στη δική σου αγκαλιά

καθημερνά για χρόνια.

Μα σου΄ρθε έτσι ξαφνικά

πως με μηνύματα κρυφά

με κάποια λέω λόγια.

Τίποτα, σου είπα πως δεν τρέχει

τίποτα, η καρδιά μου εσένα έχει

τίποτα και μη στεναχωριέσαι

τίποτα και άδικα μη χαλιέσαι.

Έδωσα σώμα και ψυχή

ήσουν λιμάνι μου εσύ

που άγκυρα είχα ρίξει.

Μα τι σου μπήκε στο μυαλό

πως μέσα από το κινητό

έδιωχνα κάποια πλήξη.

Τίποτα, σου είπα πως δεν τρέχει.

Τίποτα, η καρδιά μου εσένα έχει.

Δεν τολμούσε να κοιτάξει τις βιτρίνες ο Κοσμάς

κάθε μέρα που περνούσε ήταν κι ένας Γολγοθάς

ορφανός από πατέρα απ΄ εξήμισι ετών

μεροκάματο συνέχεια στα λιμάνι, στο μπετόν.

Ούτε μέχρι έκτη τάξη πήγε στο Δημοτικό

κακορίζικο χαμένο το δικό του ριζικό

τριγυρνούσε σαν αλήτης, έμενε με μια γιαγιά

ώσπου έφθασε η μέρα κι έμπλεξε για τα καλά.

Πάντα ήθελε να πάρει ένα αγωνιστικό

γυαλισμένο και μεγάλο με ταχύτητες σωρό

μα ποτέ δεν είχε φράγκα για να μπει στο μαγαζί

μέχρι που έσπασε ένα βράδυ τη βιτρίνα από γυαλί.

έκανε δυο - τρείς σουλάτσες, μα ούρλιαζε ο συναγερμός

τον ορμήξαν κάτι φάτσες κι έγινε ο τσακωμός

στο όργανο υπηρεσίας τον επήγαν κλωτσηδόν

η αρχή της ιστορίας είχε πια άλλο εμβαδόν.

Για να τον αναμορφώσουν ίδρυμα είχανε καλό

πήγανε να τον μαντρώσουν μα του κάνανε κακό,

ήρθε έτσι κάποιο βράδυ κι ένα απλό - φθηνό σχοινί

δέθηκε μες στι σκοτάδι κι έγιν΄αγχόνη φοβερή.

Στα τάπερ κλείστηκε περίσσευμα απ΄το γεύμα

αύριο πάλι μπακαλιάρο - σκορδαλιά

της εθνικής επέτειου πιάσαμε το πνεύμα

στα Caffe και στις ταβέρνες ως αργά.

Αύριο Δευτέρα και οι ήρωες στο χώμα

θα μένουν μέχρι την επόμενη γιορτή

που με παράσημα  ''οι επίσημοι '' και πιώμα

θα καταθέσουν στεφάνι προς τιμή.

Η Ελλάδα, λένε, πως τιμά τους ήρωές της

μα κάθε μέρα τους πολίτες της πατά

σβήνει - πεθαίνει, δεν ακούνε τις φωνές της

ο κάθε '' γείτονας '' κομμάτι της ζητά.

Πότε θ΄ αλλάξει αυτό το μαύρο σκηνικό μας;

πότε οι νέοι δεν θα φεύγουν ξενιτειά;

πότε ένα φρένο στον μακρύ κατήφορό μας;

πότε ανάπτυξη θα δω να ξεκινά;

Ξέρω μια μόνη γειτονιά δυστυχισμένη

ξύλινα σπίτια και ξυπόλητα παιδιά

οι πλούσιοι λεν ότι είναι μολυσμένη

γιατί έχει φτώχεια, πεινασμένους, εργατιά.

Οι μάνες όλες γίνανε παραδουλεύτρες

τα πιτσιρίκια δίχως ένσημα δουλειά

κάποιοι μπαμπάδες καταντήσανε και κλέφτες

δεν τους προσλάμβαναν πολλά αφεντικά.

Οι στέγες στάζανε νερά κάθε Χειμώνα

ένα κρεβάτι ήταν για άτομα οκτώ

βλέπαμε όνειρα πως είχαμε Ασκόνα

και πως το κράτος μας χαρίζει φορτηγό.

Όταν γεννιέσαι σ΄ένα τόπο κάπως έτσι

όταν τα πάντα τα μισείς με τον καιρό

παίρνεις το δρόμο τον κακό στα δεκαέξη

και μέχρι είκοσι, σε κάνουν τσακωτό.

΄Ενας ήλιος σαν τους άλλους του χρόνου

τριάντα μία Δεκέμβρη πρωί

δεν λιγοστεύει το φορτίο του ώμου

δεν ήρθε ακόμη ειρήνη στην γη.

Στα μαγκάλια πανσέτες - μπριζόλες

κάλαντα γύφτων με κλαρίνο - ζουρνά

φαγητά σε βαθιές κατσαρόλες

μπύρες - τσίπουρα, γέλια πολλά.

Μια καινούργια χρονιά θα μας έρθει

τα ημερολόγια θ΄ αλλαχτούνε ξανά

χέρι πάλι βαθιά μες την τσέπη

ο ίδιος κύκλος ζωής θα γυρνά.

Να΄χουμε υγεία πάντα εύχομαι μόνο

και ανθρώπους δίπλα που αγαπούμε πολύ

άγνωστες να΄ναι οι καταστάσεις με πόνο

και οι δρόμοι μας όλοι μεταξένιο χαλί

Τα χέρια μου τα έσπασα για μεροκαματάκι

από φτωχούς γεννήθηκα και μένω φτωχαδάκι

ποτέ δεν είδα γω λεφτά, δεν είδα αραλίκι

μία ζωή στην πίεση για ένα χαρτζιλίκι.

Άλλοτε υπάρχουνε δουλειές και άλλοτε κεσάτια

και κλείνομαι στο σπίτι μου και κλαίω στα δωμάτια

και λογαριάζω τα ψιλά που μου' χουν απομείνει

το δε ερώτημα έρχεται '' τώρα τι θα γίνει ''.

Κάποια ελπίδα βέβαια κρύβω για την Τετάρτη

που ένα LOTTO έγραψα στην τύχη μου τη σκάρτη

αν με σταμπάρει ο Θεός εδώ κάτω που μένω

μπορεί να στείλει τίποτα, ρέστος να μη ξεμένω.

Τελειώνει το Φθινόπωρο και θα μας μπουν τα κρύα

θα τρέχω πάλι για χαρτιά, να πάρω ανεργία

και σα μυρμίγκι δύστυχο, τον Μάρτη θα προσμένω

να ξεμπουκάρω απ' τη φωλιά, τους σπόρους μου να σέρνω.

Ω ! μοίρα μου απαίσια, καταραμένη μοίρα

αλλού πετάς ωκεανούς και γω σταλιά δεν πήρα

καλά που υπάρχουν κ' οι βραδιές που όνειρα κοιτάω

και με χαλάκια μαγικά στα σύννεφα πετάω.

Τι σκηνικό για μια παράσταση μαζί σου

και τι κοστούμι για ένα ρόλο αληθινό

ποτέ δε γνώρισα τι κρύβει η ψυχή σου

είναι χρυσάφι ή ένα νόμισμα φθηνό.

Τι διαβατήριο για να' μπω στη ζωή σου

είσαι σαν χώρα που δεν θέλει αλλοδαπό

ποιο εισιτήριο για μια διαδρομή σου

το νόμισμά μου πάντα το ' βλεπες πλαστό.

Ποιο μονοπάτι για να φθάσω στην πηγή σου

που ' ναι κρυμμένη σ' ένα βράχο σκοτεινό

πόσα ξενύχτια για να δω μία αυγή σου

ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα φωτεινό.

Πως να γυρίσω σ' ανηφόρες του κορμιού σου

έχω αισθανθεί ότι είμαι τόσο χαμηλά

πώς να ξεχάσω αυτό το απίθανο ατού σου

στόμα κλειστό, που όμως πάντα μου μιλά.

Όταν πρωτόβαλε το πρώτο του κραγιόν

νόμισε ήταν ο πιο όμορφος της πόλης

ήταν απόκριες κι ένα με μάσκες ρεβεγιόν

έκανε σπίτι του ο φίλος του ο Μανώλης.

Ένα φουστάνι με καρφίτσα βυσσινί

μία ζωνίτσα ασημένια της μαμάς του

μία περούκα σγουρομάλλα καστανή

κι εντύπωση πως σπάει τα δεσμά του.

Τη νύχτα αυτή, τότε , αφέθηκε πολύ

σε όσα απο παιδί αναζητούσε

και ήτανε του Μανώλη το ... κλειδί

που ξεκλείδωσε εκεί που λαχταρούσε.

Κάτι τον κράταγε να μείνει ως αργά

ενώ είχαν φύγει όλοι οι καλεσμένοι

είχαν δράσει τα ποτά θαυματουργά

κι απομείνανε οι δυο αγκαλιασμένοι.

Ο δίσκος έπαιζ' ένα μπλουζ απ' τα παλιά

ήταν τα έπιπλα στην άκρη τραβηγμένα

αυτός κι ο Μάνος το χορέψανε αγκαλιά

με τα δυο χείλη τους υγρά και κολλημένα.

Χτύπησε το τηλέφωνο, η ώρα ήταν μία

αλήθεια είναι πως δεν είχα κοιμηθεί

φωνή με άγνωστη χροιά μου είπε αστεία

και πως θα ήθελε μαζί μου να' χε βγει.

Δε μου' πε όνομα αν και της το ρωτούσα

μα είπε στο στέκι που συχνάζω θα με βρει

έμεινα ξάγρυπνος, συνέχεια απορούσα

ποια να'ταν η άγνωστη και πότε μ' είχε δει.

Κοντά ξημέρωμα, κοιμήθηκα δε λέω

και είδα όνειρα πολύχρωμα - τρελά

ήταν μια νύχτα απ' αυτές που λίγο κλαίω

μα ήταν δάκρυα ζεστά από χαρά.

Σαν σηκώθηκα πια όλα μου γελούσαν

κοίτα τι κάνει μία τόνωση ηθικού

πέρασε η μέρα και στ' αυτιά μου όλο ηχούσαν

νότες που βγάζανε οι χορδές του ακουστικού.

Έχουμε γίνει όλοι Καραγκιόζηδες

μ' αυτή την κατάσταση που επικρατεί.

Οδηγούνε τα χέρια μας

στη σφαλιάρα τη σκληρή

ή το γλυκό χάδι.

Μιλούνε με το στόμα μας

αν και θέλουμε να σωπάσουμε.

Λένε πράγματα που αρέσουν 

σ' αυτούς κι όχι σε μας.

Τα λένε γιατί αρέσουν

και σε όσους τους ακούνε

γιατί βλέπεις,έχουν το κοινό τους.

Κάνουν αστείο το ουρλιαχτό μας από πείνα

γελοιοποιούν τον κολλημένο μας από αγωνία και στρες ουρανίσκο.

Ποθούν μια Αϊσέ

και κάνουν το δικό μας όργανο

να φαίνεται όρθιο.

Το φως φανερώνει μόνο εμάς, αυτοί κρύβονται

πίσω από έναν αιώνιο βουλευτικό μπερντέ.

Μας πάνε όπου θέλουν, μια από δω και μια από κει

κι όταν αποφασίσουν κλείνουν την παράσταση.

Μας διπλώνουν και μας πετούν

στη βρώμική τους βαλίτσα

και κλείνουν το φως της σκηνής.

Ψάχνει να' βρει τον κόκκινο δρόμο

μοιάζει να' χει φορτίο στον ώμο

οι ενέσεις του φέρνουνε πόνο

μα ένα πάθος του' μεινε μόνο.

Οι παρέες χωρίς σημασία

όλοι ψάχνουν να βρουν μια ουσία

να ζυγίσουν τη δόση μ' ακρίβεια

να γεμίσουν τα μάτια στολίδια.

Λες και η τύχη τον έχει αφήσει

τα όνειρά του πως έχουνε σβήσει

πως χαθήκανε όλα τα φώτα

και θανάτου ακούγεται νότα.

Απ' τον κόσμο έχει τόσο σαστίσει

τίποτ' άλλο δε θέλει να χτίσει

οδηγείται σε σίγουρο τέλος

μα εκεί δείχνει της δόσης το βέλος.

Ρούχα ίδια φορά κάθε μέρα

τους γονείς του τους έκανε πέρα

βαποράκια, εμπόροι, φτιαγμένοι

είναι ό, τι αυτός περιμένει.

Δανεικά έχει πάρει απ' όλους

στις γωνίες κοιμάται στους δρόμους

παραβίασε όλους τους νόμους

δίχως δόση πεθαίνει στους πόνους.