Μου΄γραψες ένα ποίημα που έγινε φυλαχτό μου

παρέα στα ταξίδια μου, εικόνα στο όνειρό μου

ένα χαρτί που κόσμησαν τα όμορφά σου χέρια

με λέξεις γλύκας, ομορφιάς, μελιού από τ΄αστέρια.

Μαζί σου αυτό που ένιωσα, απίθανο φαντάζει

σαν σε κοιτώ, σαν σε κρατώ, σαν λέω πως μου ταιριάζει

σαν ακουμπώ τα χείλη μου στη γεύση του κορμιού σου

σαν ρίχνω την ανάσα μου στο βότσαλο τ΄αυτιού σου.

Βρεθήκαμε και χαίρομαι, άλλαξες τη ζωή μου

σ΄αποζητώ, σε σκέπτομαι, σε ψάχνει η αφή μου

γίναν τα πάντα αλλιώτικα, αισιόδοξα κι ωραία

μ΄αρέσει που αγγιζόμαστε, που είμαστε παρέα.

Που σ΄έχω μες τη σκέψη μου, που ανάβεις το κορμί μου

που ακούω μικρές ανάσες σου σαν παίρνεις το φιλί μου

δεν σκέπτομαι τα πως και τι, δε λογαριάζω χρόνια

ούτε ρωτάω ποτέ γιατί, η ζωή μας δεν είν΄αιώνια.

Θέλω ζευγάρι να΄μαστε

να σ΄έχω, να με έχεις

να είσαι το κορίτσι μου

και στα ρεπό ν΄αντέχεις.

Στις άψυχες  πόλεις του μπετόν

συνθλίβεται η ζωή μου

σ΄άγνωστους δρόμους περπατώ

κρύβοντας μια κραυγή μου.

Μες του τσιμέντου τα κελιά

που΄ναι χτισμένα στα στενά

από συνήθεια καθαρά

αν μας ρωτούν λέμε '' καλά ''.

Μα μέσα σφίγγει η ψυχή

σαν τοίχος σ΄άδεια φυλακή

με σαστιμάρα, τρόμο

φόβο κι αγωνία.

Ένα ταξίδι από το σπίτι

ως τη δουλειά

φάτσες αγέλαστες

στα κόκκινα φανάρια.

Γνωστοί, συνάδελφοι

μα φίλοι πουθενά

ψεύτικα γέλια

σαν τα κίβδηλα τα ζάρια.

Μια σκέψη σφήνωσε

στο νου μου προχθές

να τα μαζέψω

να φύγω στο χωριό μου.

Όσο κι αν πάλιωσε

υπάρχει ο μπαξές

όπως και το άδειο

ερειπωμένο πατρικό μου.

Μου στέρησες το γέλιο την ελπίδα

το όνειρο, το μέλλον, τη χαρά

μου έκανες τον ήλιο καταιγίδα

με οδήγησες ξανά στη μοναξιά.

Με έκανες να πίνω όπως πρώτα

να νιώθω πικραμένος και βαρύς

ν΄αλλάξω στο καράβι μου τη ρότα

να μην υπάρχει δίπλα μου κανείς.

Είχες ευαίσθητη ψυχή, που τώρα τσάκισε

σου δίνουν χάπια να κολλήσει η ρωγμή

μα όπως εκείνο το γυαλί τότε που ράγισε

θα μείνεις πάντα με σημάδι και ουλή.

Ρωτάς πως βρέθηκες σε τούτο το σημείο

να΄σαι κλεισμένη σε δωμάτιο - κελλί

γιατροί να ψάχνουν της ζωής σου το αρχείο

ν΄αναρωτιέσαι εσύ η ίδια το γιατί.

Έχεις Χριστούγεννα χαρεί με τραχανά;

ή φασολάκια λαδερά χρονιάρες μέρες;

ήρθαν στη σκέψη σου της γης τα ορφανά;

και πόσα κορμιά χτυπιούνται από σφαίρες;

Είμαστε πέντε σαραντάρηδες ροκάδες

σ΄ αυτή την πόλη τη μικρή που κατοικώ

κολλητοί από μικροί πιτσιρικάδες

ίδια σειρά και στον Ελληνικό στρατό.

Αν και φορτώσαμε προβλήματα και χρόνια

τα δε παιδιά μας πάνε πια Δημοτικό

θα επιμείνουμε ροκάδες για αιώνια

και το παλιό μας σχήμα θα΄ ναι ενεργό.

Εγώ είχα διδαχθεί την κλασική

ο Στέλιος είχε μάθει λίγο μπάσο

ο Μίλτος έπαιζε καλά ηλεκτρική

το Θάνο στο τραγούδι έχουμε άσσο.

Ο Αντώνης ντράμερ και καλός σαν στιχουργός

μας ανέβαζε μ΄ αυτά που όλο σκεπτόταν

κάπνιζε - έπινε - στεκόταν σκεπτικός

αν είχε γράψει, σαν παιδάκι όλο χαιρόταν.

Έχει σημασία πώς αισθάνεσαι

όχι το τι ηλικία έχεις.

Έχει σημασία να μην χάνεσαι

κι αυτά που αγαπάς, να τα προσέχεις.

Τα γράμματα ξεθώριασαν στον τοίχο

παλιό το σύνθημα και το΄φαγαν βροχές

λέξεις πινέλου μοναχές και δίχως ήχο

λέξεις μιας άλλης εποχής μέσα στο χθες.

Ποιος να συλλάβει γιατί γράφτηκαν οι τρεις τους

ποιος αγανάκτησε και πήρε την μπογιά

γιατί το χρώμα ήταν μαύρο της βαφής τους

και ποιος προέτρεπε να βρουν ελευθεριά.

Η μία ήτανε Ψωμί

η άλλη ήταν Παιδεία

η τρίτη η ομορφότερη

ήταν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Είχε πάντα το κορδόνι του λυμένο

στο δεξί του το παπούτσι από παιδί

το πατούσε και ήταν όλο μπερδεμένο

στο γόνατό του είχε μόνιμη πληγή.

Βρε !! του λέγαν,σκύψε,δέστο ένα λεπτάκι

γιατί να βρωμίζει στο δρόμο μια ζωή;

νοιώθω ότι είναι το μικρό μου σκουληκάκι

που πιστά από κοντά μ΄ ακολουθεί.

Στο σχολείο,στο γυμνάσιο, στο λύκειο

στα αθλήματα, όταν παίζαν στην αυλή

στο παπούτσι το δεξί, ίδιο συνήθειο

μέχρι που πήγε στο στρατό, κάποια στιγμή.

Ο λοχίας, του έριχνε καμπάνα

ο διοικητής του, δέκα μέρες φυλακή

του στερήσαν το φαϊ στην καραβάνα

μα στην αρβύλα το σκουλήκι πιο μακρύ.

Ψυχολόγοι και λοιπά ασχοληθήκαν

ήταν περίπτωση αυτός μοναδική

ώσπου στο τέλος, όλοι αυτοί αποφανθήκαν

πως είχε ψώνιο με το κορδόνι το παιδί.

Τον δεχτήκαν τελικά και υποχωρήσαν

και συνέχισε τον δρόμο στη ζωή

γυναίκες σχέση μαζί του δημιουργήσαν

μ΄ένα κορδόνι να σέρνεται στη Γη.

Όσοι έχουν κάτι, έστω μικρό που ξεχωρίζει

απο των άλλων των ανθρώπων τη σειρά

να το στηρίζουν απο κάθε μετερίζι

η δικαίωση θα΄ρθει και θα είναι μια χαρά.

Φέρνω στο νου κάτι εικόνες απ΄το χθες

και με πινέζες τις καρφώνω μπρος τα μάτια

για όσα γίνανε εσύ μονάχα φταις

σε παρενθέσεις δυο ντροπές και δυο γινάτια.

Τις παροιμίες δεν τις πρόσεξες ποτές

πως του ανθρώπου το γινάτι βγάζει μάτι

τις φωτεινές μας μέρες γέμισες βροχές

κι ο πλούτος όλος συρικνώθηκε σε κάτι.

Τούτο το πόστερ οι πινέζες που κρατούν

και μου τρυπούν τέσσερα μέρη του προσώπου

το΄χω στη σκέψη και οι μύτες με πονούν

οι χειρισμοί σου ήταν όλοι λάθος τρόπου.

Έφυγες κι έμεινα με αύπνες βραδιές

με αντιπάλους το καλό και το κακό μου

έγινε ίδιο το χθες με το προχθές

μπρούμητα κι ανάσκελα τα ίδια στο μυαλό μου.

Όταν σ΄αγγίζω στα μικρά τα ραντεβού

κάποια βραδάκια συνήθως που συμβαίνουν

ταβάνι έχουμε τα άστρα του ουρανού

κι καημοί απ΄την καρδιά μας όλοι βγαίνουν.

Φως μου!!

Μες τα σκοτάδια αυτού του κόσμου.

Φως μου !! 

ανάσα δως μου ζωής

και ποτέ από με μη χαθείς.

Ο, τι έχω βρεί μες στη ζωή, το πιο καλό

είσαι εσύ που σαν ήλιος με θαμπώνεις

αξίζεις για μένα, όσο η ακτή για το γιαλό

και όσα λείπουνε, εσύ τα συμπληρώνεις.

Φτιάξτε εργοστάσια στα σύνορα να μείνουν

οι νέοι πριν φύγουν για ψωμί στην ξενητειά

να΄χουν δουλειά και οικογένειες να γίνουν

είναι κακό που΄χουν αδειάσει τα χωριά.

Ν΄ανοίξουν νέα μαγαζάκια στις πλατείες

να ηχούνε γέλια απ΄τα παράθυρα ξανά

να φτιάξουν οι τόποι καινούργιες ιστορίες

να΄χουν οι κήποι των ανθών τη μυρουδιά.

Κυβερνώντες κλειστοί σε γυάλες

Κυβερνώντες κλίκα σκληρή

Κυβερνώντες με γλώσσες διχάλες

η καταδίκη θα είναι αυστηρή.

Να δουλευτεί η κάθε άκρη απ΄τα χωράφια

να μειωθούν οι εισαγωγές δραματικά

μόνο Ελλάδος να΄ναι είδη πια στα ράφια

όλοι οι πολίτες της να ζουν αρχοντικά.

Φτάνει πια τόσα που μαζέψατε, αράξτε

δεν είστε αθάνατοι, κυλάει η ζωή

μεταμορφώστε αυτή τη χώρα και αλλάξτε

σας έχει ο κόσμος τόσα χρόνια σιχαθεί !!

Κάτι πήγε στραβά, κάτι δούλεψε λάθος

νόμιζα ήταν ρηχά, μα ήταν μεγάλο το βάθος

έλεγα ήταν απλά, θα διαβώ μ' ευκολία

μα άλλο είναι στην πράξη κι άλλα λεν στα σχολεία.

Σκοτεινό το μυαλό μου, μαυρισμένη η ψυχή

με πετάν σε Καιάδα σα το ψόφιο σκυλί

μου στερούνε το γέλιο, τη χαρά και το βιος

ποιός να είναι, που είναι αυτό που λένε Θεός !

Πληρωμένα ανθρωπάκια με γραβάτες ριγέ

που σχεδιάζουν το μέλλον και το κρατούν σε ντοσιέ

μου αλλάξαν τη ρότα, της ζωής το ρυθμό

ρίξαν φούμο στη σκέψη, το Εγώ στο γκρεμό.

Μα ΣΚΥΛΙΑΖΩ, επιμένω, με μυαλό ανοιχτό

με μια ελπίδα σημαία, σε βουνό φωτεινό

με κουράγιο και κόπο, το όνειρό μου οδηγό

θα βρω κάπου την άκρη κι απ' αυτούς θα σωθώ.

Μέσα σε έρημους σταθμούς, σε δρόμους πάντα άδειους

εκεί φωνές που δεν ακούς και βλέπεις σκέτους πάγκους

μέσα σε πάρκα αδειανά, στενά ερημωμένα

σε πρωϊνά και δειλινά, σε δάση πεθαμένα.

Εκεί γυρίζω

εκεί δακρύζω

εκεί θυμάμαι

εκεί πονώ.

Μέσα σ΄απέραντες σιωπές, δωμάτια σκονισμένα

σε ξεχασμένες εξοχές, φαράγγια ρημαγμένα

σε άλμπουμ φωτογραφιών, ρούχα σου κρεμασμένα

στις συντροφιές κάποιων σκιών, σε νεύρα σαλεμένα.

Εκεί γυρίζω

εκεί δακρύζω

εκεί θυμάμαι 

εκεί πονώ !!!

Πηγαίνω βράδυ στη δουλειά και το πρωϊ τελειώνω

πριν ήλιος βγει για τα καλά, σχεδόν νεκρός ξαπλώνω

κάπου στις μία και μισή συνήθως θα ξυπνήσω

θα πιω ένα γρήγορο καφέ και λίγο θα τσιμπήσω.

Μα λόγω του ότι η δουλειά το βράδυ περιμένει

το αργότερο στις τέσσερις το στόρι κατεβαίνει

δεύτερος γύρος ξεκινά του ύπνου που στερούμαι

δεν προλαβαίνω ήλιο να δω, μα ούτε και αθλούμαι.

Τσιγάρα καίγονται πολλά, τις ώρες να ξεχάσω

χιλιάδες τα χιλιόμετρα, να δούμε ως που θα φτάσω

είναι μια δύσκολη δουλειά στα τρένα να δουλεύεις

σαν καρφωμένη αποσκευή για χρόνια να πηγαίνεις.

Κι όταν έρθει το ρεπό, δεν ξέρω τι να κάνω

τα ψώνια μου; τους φίλους μου; φασίνα; ένα μπάνιο;

σαν αστραπή οι ώρες του περνούν και δεν προφταίνω

και πάλι έρχεται η στιγμή στο τρένο που πηγαίνω.

Είναι δουλειά παράξενη, σκληρή, διαβολεμένη

διάφορος κόσμος μου μιλά, μα είναι όλοι ξένοι

κυρίες με τη γούνα τους, φαντάροι απολυμένοι

αλήτες που τα ήπιανε, τρελοί , μαστουρωμένοι.

Γκρινιάζει το κορίτσι μου που θέλει να βρεθούμε

προσλήψεις που εξαγγείλανε, δε θα υλοποιηθούνε

βαρέθηκα να ντύνομαι μ΄αυτή τη μπλε στολή μου

πότε θα βγω στη σύνταξη, ν΄αράξω το κορμί μου;

Το σπίτι μικρό,ο κήπος μεγάλος και κοιτούσε στη θάλασσα.

Του το άφησε ο πατέρας ...." ώρα του καλή ".

Στη βεράντα μια πολυθρόνα, μια αιώρα, ένα τραπέζι και όλα παλιά.

Από τη μέση του κήπου ένας διάδρομος στρωμένος με πλάκες, έφθανε ως την αμμουδιά.

Η βάρκα του με το όνομα " Χαρά " ξαπλωμένη στην παραλία, με κόκκινο χρώμα, χιλιοταξιδεμένη.

Το σπίτι μονάχο, τελευταίο στη μικρή παραλιακή πόλη.

Ο αυτοκινητόδρομος δεν ακουγόταν ως εδώ.

Τα άλλα σπίτια άρχιζαν λίγο πιο κάτω τις ομάδες και τις γειτονιές τους.

Ο Γιάννος και όλα αυτά, στην άκρη της πόλης.

Ο Γιάννος " ο τρελός ", ο Γιάννος ο μόνος, ο παράξενος Γιάννος.

Όλοι τον ξέρανε πολλά χρόνια τώρα. Κανείς όμως δεν του έκαμνε παρέα, τους φόβιζε η ελεύθερη ζωή του, η ανεξαρτησία του, η λιτότητά του, τα γένια του.

Κανείς, μα αυτός δεν είχε πρόβλημα, γιατί αγαπούσε την ησυχία και το στοχασμό. Διάβαζε, έγραφε συνέχεια και έπαιζε μπουζούκι. Μόνος πάντα, παρατηρητής των γύρω ανθρώπων και της ζωής τους. Ό, τι έβλεπε στις μικρές του βόλτες στην πόλη, το έκαμνε ποίημα, το έκαμνε τραγούδι. Το απήγγειλε ή το έπαιζε στο μπουζούκι στο ήσυχο σπίτι του. 

Όσο για τα προς το ζειν, δεν ήθελε πολλά πράγματα για να περάσει καλά. Ο κήπος του έδινε όλα τα φρέσκα λαχανικά εποχής που λάτρευε. Η " Χαρά " τον βοηθούσε να βγάζει φρέσκα ψάρια.

Κάποια προϊόντα του κήπου τα πουλούσε στη λαϊκή κάθε Πέμπτη (  παράνομα βέβαια ), κάποια από τα καλά ψάρια σε μια - δυο ταβερνούλες της παραλίας ( χωρίς τιμολόγια βέβαια ).

Δεν μετρούσε το χρήμα γι΄αυτόν!

Είχε το κεραμίδι του, είχε ν΄αγοράσει το ψωμί του, τα τετράδια για να γράφει, τις χορδές για το μπουζούκι του , το ουζάκι που αγαπούσε πολύ.

Δεν ήταν πάντα έτσι ο Γιάννος.

Έχει κι αυτός την δική του ιστορία !!

Μια κούραση και μία σιχασιά για την κοινωνία τον φέρανε εδώ που είναι τώρα.

Οι αλλαγές, η " εξέλιξη " , η " ευρωπαϊκή ένωση ", κάποια απόλυση.

Ήταν υπάλληλος κάποτε ο Γιάννος, από εικοσι τρία χρονών μπήκε στην υπηρεσία.

Στο δημόσιο χάος.

Στο μισθό, στη " σιγουριά " και την στασιμότητα.

Δεν ήταν γεννημένος για κάτι τέτοιο ο Γιάννος, έτσι τα έφερε η ζωή.....καλός , εργατικός και ανεκτικός, προσαρμόστηκε, έσκυψε το κεφάλι και δούλευε.

Η " σίγουρη " δουλειά υπήρχε, η γνωριμία του με την Ελένη πήγαινε καλά, ήρθε και ο γάμος.

Εργαζόμενη κι αυτή στο δημόσιο, όλοι τους μακαρίζανε, κάποιοι μάλιστα τους ζηλεύανε.

Τα λεφτά πάντα τσίμα - τσίμα για να περάσουνε τον μήνα.

Στην αρχή το σπιτάκι που μένανε, ένα δυαράκι νοικιασμένο, τους ήταν αρκετό.

Ήρθε όμως το πρώτο παιδί  με το χαμόγελό του, τις πάνες του, το κλάμμα του και την απαίτηση καινούργιου χώρου.

Ο εύθυμος και καλαμπουρτζής Γιάννος, άρχισε να αλλάζει......δεν μπορούσαν τα συνεχιζόμενα ενοίκια και πήραν σβάρνα τα μεσιτικά γραφεία, αναζητόντας ένα σπίτι δικό τους.

Χρήματα δεν υπήρχαν πολλά, μα κάτι θα γινότανε, θα βρήσκανε μια λύση.

Ο κυρ- Λεωνίδας, πατέρας ενός παλιού συμμαθητή, χρόνια και χρόνια μεσίτης, τους έδειξε ένα σπίτι τριάρι, μα φθηνό και το αποφάσισαν για να το αγοράσουν.

Ο ιδιοκτήτης του, εργάτης σε εργοστάσιο στη Γερμανία, δεν βιαζότανε για τα λεφτά, έκανε και ευκολίες πληρωμής που αναγράφησαν και στο συμβόλαιο και το ξεκίνησαν με μια προκαταβολή.

Το σπίτι βρησκόταν σε παλιά οικοδομή, με προβλήματα αρκετά, χρειαζόταν αρκετά πράγματα, αλλά σιγά - σιγά άρχισε να αλλάζει.

Έγινε άλλη διαρύθμηση, φτιάχτηκε καινούργιο μπάνιο, τοποθετήθηκε εντοιχισμένη κουζίνα, έγινε παιδικό δωμάτιο, γέμισε το μπαλκόνι με γλάστρες.

Οι λογαρισμοί όμως πολλοί!!

Βοήθεια καμμιά, από πουθενά βοήθεια .

Ο Γιάννος και η Ελένη....δυο μισθοί που κάθε μήνα μοιράζονταν σε γραμμάτια, σε υδραυλικούς, πλακατζήδες, επιπλοποιούς.

Χαρτί και μολύβι, προσθέσεις και αφαιρέσεις, συζητήσεις και μαλώματα.

Ο έρωτας που ξεκίνησε σαν θύελλα, μετατράπηκε σε σκέψεις για το πως θα την βγάλουν, πως θα ξεπληρώσουν, πότε θα σηκώσουνε επιτέλους κεφάλι !!!

Όταν η Χρύσα έγινε δύο χρονών, γεννήθκε και ο Βασιλάκης.

Τα στόματα γίνανε τέσσερα !!!

Τα χρέη ...πάντα χρέη.

Οι αυξήσεις γύρω τους στο εκατό τις εκατό, οι αυξήσεις των μισθών στο δύο τις εκατό.

Πόλεμος μέσα στην ειρήνη !!

Υπομονή , λέγανε και ο καιρός περνούσε.

Κάποιοι φίλοι του Γιάννου ή παλιοί συμμαθητές, σπουδάσανε, κάνανε δουλειές δικές τους, μπλεχτήκανε  με το εμπόριο και πήγαιναν μπροστά.

Μάθαινε ο Γιάννος πως περνούσαν.

Αυτός στάσιμος στην ίδια τάξη.....δημόσιο - δημόσιο - δημόσιο...

Ένας ξερός μισθός και αποκλεισμένος από παντού.

Αυτή η κοινωνία σε σπρώχνει στην παρανομία.

Όσο και να ήθελε να εργαστεί και κάπου αλλού, όλοι του λέγανε ξερά : - Μα ...εσύ είσαι υπάλληλος !!!

Τα χρέη όμως ;

Τα ζόρια ;

Ήμουνα σπίτι και δουλειά

και στη δική σου αγκαλιά

καθημερνά για χρόνια.

Μα σου΄ρθε έτσι ξαφνικά

πως με μηνύματα κρυφά

με κάποια λέω λόγια.

Τίποτα, σου είπα πως δεν τρέχει

τίποτα, η καρδιά μου εσένα έχει

τίποτα και μη στεναχωριέσαι

τίποτα και άδικα μη χαλιέσαι.

Έδωσα σώμα και ψυχή

ήσουν λιμάνι μου εσύ

που άγκυρα είχα ρίξει.

Μα τι σου μπήκε στο μυαλό

πως μέσα από το κινητό

έδιωχνα κάποια πλήξη.

Τίποτα, σου είπα πως δεν τρέχει.

Τίποτα, η καρδιά μου εσένα έχει.