Θέλεις να έχεις καταθέσεις στ΄ όνομά σου

και ένα σπίτι όσο ολόκληρο χωριό

να υπάρχουν άνθρωποι, που θα΄ναι κτήματά σου

που θα τους είσαι το μεγάλο αφεντικό.

Μου΄πε ένας γέρος όμως κάποτε πριν χρόνια

που ταξιδεύαμε μαζί σ΄ένα κουπέ

πως μια φορά είναι τα νιάτα, όχι αιώνια

κι είναι τα σάβανα το μόνο μας πριβέ.

Δεν έχουν τσέπες - βιβλιάρια - θυρίδες

είναι πανιά και κοστούμια τόσο απλά

και δε μετρά αν τρως χαβιάρι ή μαρίδες

για όλους τα σύννεφα το ίδιο απαλά.

Κάνε στροφή λοιπόν και κοίτα λίγο κάτω

έχει μιζέρια - φτώχεια - δίψα - παγωνιά

υπάρχουν άνθρωποι που φτάσανε στον πάτο

που δεν τους έμεινε στον κόσμο μια γωνιά.

Άσε ένα όνομα καλό όταν θα φύγεις

άσε μια ανάμνηση καλή και φωτεινή

πάψε ανθρώπους σαν σκουλήκια να συνθλίβεις

είναι ένας πλούτος κι ζωή η ταπεινή.

Ήταν ο γιος του στο στρατό

η κόρη στην Αθήνα

χήρος εδώ και χρόνια οκτώ

μονάχος και στην πείνα.

Πρόπερσι σύνταξη είχε βγει

τα ένσημά του λίγα

κανείς δεν πάει να τον δει

όλοι ζητούνε χρήμα.

Η κόρη του έκανε εγγονό

μ΄ ακόμη δεν τον είδε

μόνο απ΄ το τηλέφωνο

του είπε κάτι στείλε.

Κι αυτός μετρά το νοίκι του

και του Ο.Τ .Ε τα τέλη

βρίζει την καταδίκη του

κανείς λέει δεν με θέλει.

Πότε θα΄ρθει ο καιρός

κι αυτός να ηρεμήσει

να μη σκοτούρες τον χτυπούν

και των παιδιών τα μίση;

Πότε θα΄ ρθει ο καιρός

να αισθανθεί αγάπη

να πιστέψει ό,τι έκανε

πως δεν ήταν απάτη;

Εσύ που μου γέλαγες, που μου ΄καμνες παρέα

εσύ που μου έλεγες πως μυστικά κρατάς

εσύ που εμπιστεύτηκα και άσχημα και ωραία

εσύ τη φιλία που κρυφά ποδοπατάς.

Εσύ που σίγουρο με είχες φιλαράκι

εσύ που κορόιδευες πισώπλατα συχνά

εσύ στα αισθήματα που ήσουν φτωχαδάκι

εσύ που με γνώριζες μόνο επιδερμικά.

Μάθε πως πέφτουν οι μάσκες κάποια μέρα

μάθε πως κόβονται τα γέλια τα πλαστά

μάθε πως βλέπω μακριά και παραπέρα

μάθε στη γλώσσα σου να βάζεις χαλινά.

Δυο - τρεις του τσίρκου ήρθανε σε μένα ακροβάτες

να τους πουλήσω ζήταγαν της γειτονιάς τις γάτες

είχαν να θρέψουν μου΄πανε, τις τίγρεις, τα λιοντάρια

τους πάνθηρες, τα φίδια τους, που τα΄χανε καμάρια.

Άντε τραβάτε στο καλό και Please βρε τσιρκανθρώποι

είναι πράγματα αυτά κι ανθρώπων τέτοιοι τρόποι;

να βρω εγώ το πρόγευμα για το δικό σας τσίρκο;

για μερικά ψευτοευρώ να πάρω τέτοιο ρίσκο;

Άκου να δεις τι πράγματα συμβαίνουνε στην πιάτσα

σκότωνε ζώα άκακα και τα λεφτά σου πιάστα

πάρε το κρίμα στο λαιμό κι όλες τις αμαρτίες

για να΄χουν κρέας ζωντανό, τίγρεις απ΄τις Ινδίες.

Καλό το θέαμα αυτό το τσίρκο που προσφέρει

μα για τα παρασκήνια, ποιος ξέρει ν΄αναφέρει;

ρώτα και εμέ τον άμοιρο, προτάσεις που μου γίναν

κι αφού αναχωρήσανε, είδα ποιες γάτες μείναν.

Άμα δεν έχεις δύο φίλους να τα πεις

τι διάλο κάθεσαι σ΄αυτήν εδώ την πόλη

όσο κι αν θλίβεσαι και όσο κι αν τα πιεις

δεν σε πιάνουν, είναι άλλη πάστα όλοι.

Αναρωτήθηκες ποτέ τι σε κρατά

ενώ είσαι μέσα σου τρεχούμενο ποτάμι

αφού τα βλέπεις όλα εδώ να΄ναι στραβά

και λες τα χρόνια σου πως φεύγουνε χαράμι.

Φύγε αγόρι, βάλε στη θήκη την κιθάρα

έχει η Ελλάδα τόσους δρόμους για να δεις

μέσα σου ξέρω ότι έχεις τη λαχτάρα

είσαι σωστός, εσύ, ποτέ δε θα χαθείς.

Κι αν μ΄ανοιγμένη θήκη παίξεις σε πλατείες

κι αν μια κουβέρτα κάνεις στρώμα τις βραδιές

θα΄χεις για στήριγμα χιλιάδες εμπειρίες

που θα σου φέρουν την ψυχή σε κορυφές.

Κι αν έρθει μέρα που θα δεις ότι κουράστηκες

η πόλη αυτή εδώ θα στέκει, δε γκρεμίζει

και ενώ και τώρα και παλιά την καταράστηκες

ίσως έρθει μια στιγμή και σε γεμίζει.

Δεν ξέραμε που επρόκειτο να πάμε

αν θα΄χαμε σταλιά νερό ή κάτι για να φάμε

μονάχα δρόμο πέρναμε μακριά απ΄τις εκρήξεις

και που να βρεις το στήριγμα τον πόνο να στηρίξεις.

Όπως εκείνα τα μικρά ποντίκια εργαστηρίων

που΄ναι στα χέρια επιστημών τρελών και ηλιθίων

που ρίχνουνε στο σώμα τους κάθε καινούργιο χάπι

δίχως να σκέπτονται ζωή τι πάει να πει κι αγάπη.

Βρεθήκαμε μ΄ένα παλτό σε δρόμους λασπωμένους

τροφή για τόσες κάμερες και τόσους χορτασμένους

με τους ανήμπορους γονείς, με τα μωρά αγκαλιά μας

με δάκρυα στα μάτια μας κι έρημη την καρδιά μας.

Βομβάρδισαν τα σπίτια μας για να΄χουμε " ειρήνη "

καλοντυμένα τέρατα και του πλανήτη κτήνη

που λες και παίζουν μαγικά παιχνίδια σε οθόνη

κάνουν διαφήμηση σε ισχύ και ας αυτή σκοτώνει.

Άλλος πιστεύει στο Χριστό και άλλος στο κοράνι

μ΄αυτό δεν είναι πρόβλημα, καθένας θα πεθάνει

όμως " μεγάλοι " αυτής της γης, αφήστε μας να ζούμε

στον τόπο που μας γέννησαν και τόσο αγαπούμε.

Είναι σκληρή η προσφυγιά, σαν δέντρο ξεριζωμένο

σε κάνει να αισθάνεσαι με ηθικό σπασμένο

γκρεμίζει όλη τη ζωή, τα όνειρα σκοτώνει

κι ας σε φροντίζει ο Ο.Η.Ε με γάλατα σε σκόνη.

Αυτοί που πάνε τακτικά για τον κουρέα

αυτοί που ανούσια περνούνε τις βραδιές

αυτοί που νιώθουν ότι χάσαν τα ωραία

αυτοί που θέλουν περιπέτειες κρυφές.

Είναι όλοι αυτοί που λεν κρατούν τις παραδόσεις

που αν τους ανοίξεις τα δεσμά, δε θα τους δεις

είναι όλοι αυτοί που ό, τι ψωνίζουν είν΄με δόσεις

κι αν μάθεις σκέψεις τους θα πρέπει να ντραπείς.

Μπες κάποιο βράδυ σε ένα κέντρο κοσμικό

πιάσε τραπέζι μοναχός στη γωνία

εξέτασε γύρω σου το όλο σκηνικό

να δεις τι τρέχει σ΄αυτή την κοινωνία.

Πολλοί γελούν χωρίς να θέλουν να γελάσουν

τσιγάρα ανάβουνε χωρίς να τα ζητούν

λίγα λεφτά, λίγες στιγμές τους θα χαλάσουν

για να ζαλίσουν τους καημούς, ποτά θα πιούν.

Θα παραγγείλουν οτιδήποτε της λίστας

λίγο εφέ, λίγο μια λαίμαργη ματιά

κι όταν σαν φίδια μπουν αυτοί σε φάσμα νύστας

θα πούνε " γεια σας τ΄άλλο Σάββατο ξανά ".

Άλλος στις δυο θα πάει σπίτι, άλλος έξη

θα βγουν παπούτσια και φορέματα γοργά

κάποιοι θα νιώθουν νυσταγμένοι, κάποιοι σέξι

κάποιοι θα κάνουν αγκαλιές, κάποιοι καβγά.

Σάββατο βράδυ, κύριοί μου και κυρίες

μία βραδιά που ξημερώνει με ρεπό

ξέχωρο βράδυ μα συνήθεις ιστορίες

κάποιων που βγαίνουν να γεμίσουν το κενό.

Σαν σαλιγκάρια στον ήλιο που λιάζονται

είναι οι άνθρωποι πάλι στην πόλη

πίνουν καφέ και τσιγάρα, δε νοιάζονται

που πέφτει απόψε μια βόμβα ή βόλι.

Είναι οι ρυθμοί όπως πάντα νωθροί

κι ας κάποιοι δίπλα πεθαίνουν στη Γη

ποια έχει πέσει ρωτούν μετοχή

κι αν το λαχείο που πήραν θα βγει.

Είκοσι έξη του Μάρτη πρωί

μιας κάποιας χρονιάς του αιώνα

εχθές γιορτάστηκε η εθνική μας γιορτή

κι όλα γυαλίζαν σε κάθε στρατώνα.

Βάλανε όλοι κοστούμια ακριβά

και στα παιδιά να κρατούν σημαιάκι

πίσω απ΄του δρόμου τα άσπρα σχοινιά

είδαν παρέλαση πριν πιούν καφεδάκι.

Το μεσημέρι κάποιο έργο παλιό

με Παπαφλέσσα - Σουλιώτισες - Μάνη

ανοίξαν κι ένα κρασί γιορτινό

και ξαπλώσανε πάλι για νάνι.

Η κάθε μέρα είναι ίδια γι΄ αυτούς

μουδιασμένα σκουλήκια μου μοιάζουν

κάνουν κουβέντες με διαλόγους καυτούς

μα αμέτοχοι κι έντρομοι αράζουν.

Παιχνίδια τρόμου όμως έχει πολλά

δίνει μαθήματα συνέχεια η ιστορία

κι ίσως έρθει μια ώρα κακιά

που τ΄αεροπλάνα θ΄αλλάξουν πορεία.

Απ΄τ΄αγαθά τότε που΄χουν μαζέψει

τι θα προλάβουν να πάρουν μαζί

αν ριπές κάποιος πάνω τους στρέψει

και τους κόψει ζωή και πνοή.

Τρεχούμενο χρυσάφι τα μαλλιά σου

αγγέλων χορωδία η μιλιά σου

πράσινες οι λίμνες των ματιών σου

κοράλλια στο δρόμο των χειλιών σου.

Μαρμάρινες στο σώμα οι γραμμές σου

μονάχα μια αρμονία κι ομορφιά

αυτή δε η ελιά στο μάγουλό σου

σαν κάποιου καλλιτέχνη πινελιά.

Τα χέρια σου ποιος έτσι τα΄χει πλάσει

που γίναν δίχως ίχνος ψεγαδιού

τ΄ αυτάκια σου της θάλασσας κοχύλια

η ανάσα σου σα πέταγμα πουλιού.

Τα πόδια σου σαν σκάλισμα απο σμίλη

μια βάση ονειρικής κορμαστασιάς

τα κοραλλένια - εξαίσιά σου χείλη

με ταξιδεύουνε αλλού σαν με φιλάς.

Όνειρο και θαύμα

εσύ της φύσης

όπου κι αν πας

όπου βρεθείς

τα ίχνη σου θ΄αφήσεις.

Πόσα ηνία σ΄έχουν σκίσει Γη;

πόσο νερό έχεις ρουφήξει μες τα σπλάχνα;

πόσους αιώνες αντιστέκεσαι βουβή;

πόσα επάνω σου κτυπήσαν απο τ΄άστρα;

Πάνω σου πόλεμοι,πορείες και διωγμοί

ρούχα σου όμορφα τα δέντρα, η βλάστησή σου

συνέχεια κλαις, τα δάκρυά σου οι ποταμοί

μάτια είναι όλες οι πηγές, που αντλούνε το κορμί σου.

Αλλού υγρή, αλλού ξερή, αλλού είσαι παγωμένη

αλλού είσαι εύορη πολύ, αλλού είσαι στερεμένη

κάτω απο θάλασσες περνάς, σε όρη ανεβαίνεις

κάθε του χρόνου εποχή, λούλουδα ανασταίνεις.

Όλοι σε θέλουν, σε ζητούν

πολλά γίναν για σένα

πιότερο χώμα όλοι ποθούν

χύνοντας μέχρι αίμα.

Μου΄γραψες ένα ποίημα που έγινε φυλαχτό μου

παρέα στα ταξίδια μου, εικόνα στο όνειρό μου

ένα χαρτί που κόσμησαν τα όμορφά σου χέρια

με λέξεις γλύκας, ομορφιάς, μελιού από τ΄αστέρια.

Μαζί σου αυτό που ένιωσα, απίθανο φαντάζει

σαν σε κοιτώ, σαν σε κρατώ, σαν λέω πως μου ταιριάζει

σαν ακουμπώ τα χείλη μου στη γεύση του κορμιού σου

σαν ρίχνω την ανάσα μου στο βότσαλο τ΄αυτιού σου.

Βρεθήκαμε και χαίρομαι, άλλαξες τη ζωή μου

σ΄αποζητώ, σε σκέπτομαι, σε ψάχνει η αφή μου

γίναν τα πάντα αλλιώτικα, αισιόδοξα κι ωραία

μ΄αρέσει που αγγιζόμαστε, που είμαστε παρέα.

Που σ΄έχω μες τη σκέψη μου, που ανάβεις το κορμί μου

που ακούω μικρές ανάσες σου σαν παίρνεις το φιλί μου

δεν σκέπτομαι τα πως και τι, δε λογαριάζω χρόνια

ούτε ρωτάω ποτέ γιατί, η ζωή μας δεν είν΄αιώνια.

Θέλω ζευγάρι να΄μαστε

να σ΄έχω, να με έχεις

να είσαι το κορίτσι μου

και στα ρεπό ν΄αντέχεις.

Στις άψυχες  πόλεις του μπετόν

συνθλίβεται η ζωή μου

σ΄άγνωστους δρόμους περπατώ

κρύβοντας μια κραυγή μου.

Μες του τσιμέντου τα κελιά

που΄ναι χτισμένα στα στενά

από συνήθεια καθαρά

αν μας ρωτούν λέμε '' καλά ''.

Μα μέσα σφίγγει η ψυχή

σαν τοίχος σ΄άδεια φυλακή

με σαστιμάρα, τρόμο

φόβο κι αγωνία.

Ένα ταξίδι από το σπίτι

ως τη δουλειά

φάτσες αγέλαστες

στα κόκκινα φανάρια.

Γνωστοί, συνάδελφοι

μα φίλοι πουθενά

ψεύτικα γέλια

σαν τα κίβδηλα τα ζάρια.

Μια σκέψη σφήνωσε

στο νου μου προχθές

να τα μαζέψω

να φύγω στο χωριό μου.

Όσο κι αν πάλιωσε

υπάρχει ο μπαξές

όπως και το άδειο

ερειπωμένο πατρικό μου.

Μου στέρησες το γέλιο την ελπίδα

το όνειρο, το μέλλον, τη χαρά

μου έκανες τον ήλιο καταιγίδα

με οδήγησες ξανά στη μοναξιά.

Με έκανες να πίνω όπως πρώτα

να νιώθω πικραμένος και βαρύς

ν΄αλλάξω στο καράβι μου τη ρότα

να μην υπάρχει δίπλα μου κανείς.

Είχες ευαίσθητη ψυχή, που τώρα τσάκισε

σου δίνουν χάπια να κολλήσει η ρωγμή

μα όπως εκείνο το γυαλί τότε που ράγισε

θα μείνεις πάντα με σημάδι και ουλή.

Ρωτάς πως βρέθηκες σε τούτο το σημείο

να΄σαι κλεισμένη σε δωμάτιο - κελλί

γιατροί να ψάχνουν της ζωής σου το αρχείο

ν΄αναρωτιέσαι εσύ η ίδια το γιατί.

Έχεις Χριστούγεννα χαρεί με τραχανά;

ή φασολάκια λαδερά χρονιάρες μέρες;

ήρθαν στη σκέψη σου της γης τα ορφανά;

και πόσα κορμιά χτυπιούνται από σφαίρες;

Είμαστε πέντε σαραντάρηδες ροκάδες

σ΄ αυτή την πόλη τη μικρή που κατοικώ

κολλητοί από μικροί πιτσιρικάδες

ίδια σειρά και στον Ελληνικό στρατό.

Αν και φορτώσαμε προβλήματα και χρόνια

τα δε παιδιά μας πάνε πια Δημοτικό

θα επιμείνουμε ροκάδες για αιώνια

και το παλιό μας σχήμα θα΄ ναι ενεργό.

Εγώ είχα διδαχθεί την κλασική

ο Στέλιος είχε μάθει λίγο μπάσο

ο Μίλτος έπαιζε καλά ηλεκτρική

το Θάνο στο τραγούδι έχουμε άσσο.

Ο Αντώνης ντράμερ και καλός σαν στιχουργός

μας ανέβαζε μ΄ αυτά που όλο σκεπτόταν

κάπνιζε - έπινε - στεκόταν σκεπτικός

αν είχε γράψει, σαν παιδάκι όλο χαιρόταν.

Έχει σημασία πώς αισθάνεσαι

όχι το τι ηλικία έχεις.

Έχει σημασία να μην χάνεσαι

κι αυτά που αγαπάς, να τα προσέχεις.