Λευκά φλιτζάνια απ΄τα χοντρά

συνήθως στα τραπέζια

και κομπολόγια κίτρινα

στα ροζιασμένα χέρια.

Μια τζαμαρία ξύλινη

άβαφη , ξεφτισμένη

οι συζητήσεις μίζερες

πελάτες κουρασμένοι.

Άλλοι στο πρώτο το κονιάκ

άλλοι στο τρίτο τάβλι

τσιγάρων μάρκες άγνωστες

κιτρινισμένοι δείχτες.

Κοιτούν το άδειο πέρασμα

το πράσινο στις γλάστρες

ρυτιδιασμένες οι μορφές

τα όνειρα παγωμένα.

Λείπουν οι γιοι στην ξενητιά

μαζί με τα εγγόνια

παρηγοριάς καφές, χαρτιά

σειράς θανάτου πιόνια.

Κάθησα σ΄ένα δαχτυλίδι του καπνού

και βάλθηκα στα σύννεφα να φτάσω

χάθηκα στην άπλα του ουρανού

είπα απόψε στο φεγγάρι θα πλαγιάσω.

Ξενοδοχείο κίτρινο, ωραίο, στρογγυλό

δέξου απόψε έναν ένοικο τρελό

στρώσε κουβέρτα φεγγαρόσκονη παχειά

γιατί κρυώνω κι έχω άδεια την καρδιά.

Εκεί ανάμεσα στα μάτια σου κρεβάτι

πάνω στο στόμα σου που μοιάζει με σκιά

σ΄ένα κρατήρα σου που είναι σαν παλάτι

κάνε με απόψε του ονείρου βασιλειά.

Τα μέτρα που΄χει το δωμάτιο δεν φτάνουν

σε κάποια κούνια του καπνού θα ανεβώ

κι όσο ανεβαίνω οι διαβάτες θα με χάνουν

κοντά σου άσε με να΄ρθώ να κοιμηθώ.

Αν είχες γεννηθεί σε φυλή

κάπου στη Νότια Αμερική

θα πίστευες στον ήλιο, στο φεγγάρι,

για φάρμακο θα είχες

κάποιου μάγου αλοιφή.

Αν σε γεννούσε μία μάνα στην Ινδία

θα σ΄είχε κάνει 

ταοϊστή, ινδουιστή,

θα ήταν οικείο το να δεις

συχνά μια κόμπρα

και η πιο γνωστή σου πόλη

θα ήταν το Δελχί.

Αν ήσουν Ιάπωνας

θα σήκωνες σημαία

με κόκκινο κύκλο

σε ολόλευκο πανί.

Αν ήσουν Ρώσος

το λιμάνι στην Κριμαία

θα ήταν εικόνα σου

γνωστή απο παιδί.

Αν ήσουν Γάλλος

θα εγνώριζες σαμπάνιες,

σαν Ισπανός

κάποτε θα΄λεγες ΟΛΕ,

σαν Γερμανός

ίσως αγάπαγες τον Χίτλερ,

σαν Βραζιλιάνος

τον απίθανο Πελέ.

Τώρα όμως , είσαι Έλληνας

σε μέγγενη κομμάτι

που σφίγγουν χρόνια και πατούν

τριών ηπείρων κράτη.

Το ένα σου πόδι Ανατολή

το άλλο σου Ευρώπη

το βλέμμα σου στην Αφρική

η Ακρόπολη λέξη πρώτη.

Μ΄ένα μικρό νεράκι

πετσέτα και μαγιό

πηγαίνω κάθε μέρα 

κι αράζω στο γυαλό.

Θα βάλω το λαδάκι μου

θα πάρω ένα καφέ

στων άνεργων τη λίστα 

με βάλανε κι εμέ.

Τι να κάνω; τι να πω;

να πνιγώ; να σκοτωθώ;

Όχι ! αυτή τη χάρη

δεν τους την κάνω εγώ.

Κάτι θα γίνει ευελπιστώ

γοργά ή αργά θα φέξει

ως τώρα δεν εχάθηκα

και ούτε θα χαθώ,

βροχή η ατυχία μου

μα κάπου θα στερέψει.

Κάτι και πάλι θα βρεθεί

πάλι δουλειά θα πιάσω

δεν φεύγω ούτε Αφρική

ούτε Ιράν κι Ελ - Πάσο.

Εδώ είναι ο τόπος μου

εδώ θα την παλέψω

εδώ θα μείνει ο κόπος μου

θα μείνω και θ΄αντέξω.

Αν θα μου πεις τι πράγμα είναι η αγάπη

αν θα μου πεις ποιος ο σκοπός μας στη ζωή

αν καταλάβεις την αξία απ΄το δάκρυ

θα πάρεις δέκα μ΄ένα τόνο σαν καρφί.

Αν βοηθήσεις δίχως ψάξιμο του μπράβο

αν αισθανθείς πόσο αξίζει η προσευχή

αν δεις ποτέ σου την νεραϊδα απ΄τον κάβο

θα πάρεις άριστα, με τόνο δηλαδή.

Αν χέρι δώσεις στον τυφλό συνάνθρωπό σου

που΄ χει το φως του μα δε βλέπει μακριά

αν διορθώσεις τον κακό τον εαυτό σου

θα΄χεις ευχές απ΄τους αγίους γενικά.

Αν πας ν΄ανάψεις το καντήλι του Αϊ - Νικόλα

και πεις : - Θεέ μου ! κάνε λάδι τα νερά

αν είσαι φτωχός και πεις: - Χριστέ μου, τα΄χω όλα

στου Παραδείσου θα΄χεις φτάσει τα μισά.

Αν παρακάμψεις τα στραβά αυτού του κόσμου

και ζεις μονάχα για να κάνεις το καλό

αν όλο δίνεις και ξεχνάς τη λέξη δως μου

τότε θα έχεις μια συνέίδηση χρυσό.

Ήρθε το πλοίο φώλιασε στου λιμανιού τα μπράτσα

οι ταξιδιώτες γέλαγαν που φτάσαν στο νησί

η μέρα ήτανε ζεστή και η θάλασσα μπουνάτσα

δουλειά πολύ μες τη χρονιά, μα τώρα διακοπή.

Άλλος με εντούρο μηχανή και άλλος με Ασκόνα

άλλος μ΄ένα σακκίδιο, κιθάρα ή βιολί

ζευγάρια που΄ταν αγκαλιά ή δυο κορίτσια μόνα

τρίτη ηλικία άνθρωποι και άλλοι με παιδί.

Γέμισε το νησί, ξεχάστηκε ο χιονιάς

χρώμα θαλασσί νερό και ουρανός

γέμισε το νησί, απ΄άρωμα κερασιάς

αγάπη περισσή, κανένας μοναχός.

Κορίτσια τρέχουν και τους λεν, δωμάτια νοικιάζω

κάποια αγόρια πιο εκεί το γράφουν σε χαρτί

απο την πρώτη τη στιγμή πολύ το διασκεδάζω

σώμα σαν φύγω απο δω, θα΄χω σοκολατί.

Όλα είναι τόσο γραφικά και πέλαγος μυρίζουν

γλαστρούλες στα παράθυρα και κάτασπρα στενά

απ΄όλης της γης τις γωνιές τους δρόμους πλημμυρίζουν

εδώ όλοι ερωτεύονται, γεμίζουν την καρδιά.

Όλες τις δύσκολες στιγμές που συναντάω

αν είσαι δίπλα μου, μπορώ και ξεπερνάω

σ΄όποια κι αν μου΄τυχε ως τώρα δυσκολία

κι ήσουνα πλαϊ μου, την έπαιρνα στ΄αστεία.

Η ζωή όσα παιχνίδια

κι αν μου παίξει

εσύ μην λείψεις 

και η καρδιά μου

θα το αντέξει.

Μαζί σου νοιώθω σαν να΄χω ένα ευεργέτη

μακριά σου γίνομαι δειλός σα τον δραπέτη

κι όσες φορές γι΄αυτό σου είπα '' ευχαριστώ''

μου είπες '' τίποτα , εγώ κάνω ότι μπορώ ''.

Στους μικρούς θανάτους

στη νυχτερινή σιωπή

τις ώρες που ανθεί το μαύρο χρώμα

τότε που γελάει η ηδονή.

Μεταφέρομαι και πάντα ταξιδεύω

στης πλατειάς της φαντασίας τα στενά

μπαίνω σε παλάτια ξεχασμένα

ξέρω κόκκους πόσους έχει η αμμουδιά.

Με κινήσεις ανεξέλεγκτες παλεύω

τέρατα που΄ρχοναι μ΄απαίσια μορφή

μονολογώ, απλώνομαι, γελάω

φτάνω ορειβάτης στην πιο ψηλή κορφή.

Δεν υπάρχουν οι συνάνθρωποι της μέρας

δεν πατώ τη μαύρη άσφαλτο της γης

γίνεται διάφανος το σώμα μου αγέρας

περνώ τα σύνορα, φεύγω στους πόλους

πιάνω βυθούς, κοράλλια,

αγγίζω αγάλματα ψυχής.

Στους μικρούς θανάτους της νύχτας

που σαν ταινίες δεν θυμάμαι το πρωϊ

κερδίζω σε θάρρος

κερδίζω σε εικόνες

στα όνειρά μου κλεισμένος

δε με ενοχλεί πια κανείς.

Στο όρος των δικών μας ελαιών

Ρωμαίοι γύρω - γύρω είναι κρυμμένοι

μελάνι αλείψανε στο σχήμα των χειλιών

κάποιου Ιούδα που για φίλημα προσμένει.

Αρσενικού η θηλυκού αν είναι γένος

δεν έχει τόση σημασία, δε μετρά

αν έχει γένια ή με ρουζ είναι βαμμένος

σφραγίδα του΄ δωσαν προδότη να κρατά.

Αυτή τη δύναμη που έχει η αγάπη

πολλοί φοβήθηκαν, μ΄αυτοί δεν αγαπούν

και θέλουν τόσο να περάσουν από πάθη

όσοι μαζί και ευτυχισμένοι περπατούν.

Θέλουν ν΄αφήσουμε το όρος της γαλήνης

στεφάνια ετοίμασαν μ΄αγκάθια μυτερά

θέλουν να φύγω και συ μόνη να τα πίνεις

σε άβολα, ξύλινα σκαμπό του Θανατά.

Ένα ξυλάκι με σχισμές κρατά στο χέρι

και υπόσχεται τύχη σε όποιον συναντά

με χιόνια, βροχές, με ήλιο το Καλοκαίρι

σε δελεάζει, πως κρατάει τα τυχερά.

Με λίγα μόνο ποσοστά αυτός δουλεύει

μα τα χιλιόμετρα που κάνει είναι πολλά

αν πάρεις ένα, για πεντάδα παζαρεύει

λέει η ζωή σου, θα αλλάξει για καλά.

Τσαντάκι κρέμεται λοξά πάνω στον ώμο

τα λαϊκά του σφηνωμένα στις σχισμές

ας είναι μόνος του, μιλά μέσα στο δρόμο

τα περιθώρια του πάντα οι Κυριακές.

Και ποιος δεν έχει συναντήσει τέτοιο τύπο

σε μια πλατεία, σε παγκάκι, σε στενά

αύριο κληρώνεται, λέει, νιώθεις κτύπο

φωνάζει ο λήγοντας, θα είναι στο επτά.

Μια φιγούρα ανθρώπου, της πόλης γραφική

όπου να πας, θα τον βρίσκεις μπροστά σου

μη ξεχνάς, για όλους έχει μια μέρα τυχερή

τη Δευτέρα αυτή, ίσως είναι η σειρά σου.

Αν τα σύνορα γινόντουσαν γραμμούλες

σαν του χάρτη να πηδούσαν τα παιδιά

τότε ο κόσμος μας θα γέμιζε χαρούλες

και οι ειδήσεις φουλ με πολιτιστικά.

Θα΄θελα ένα κόσμο σαν του χάρτη

που καμμια του χώρα δεν μιλά

που τον ξεδιπλώνεις σε μιαν άκρη

κι όλα τα βλέπεις να΄ναι ειρηνικά.

Αν κοιτάξεις στον παγκόσμιο τον χάρτη

βλέπεις μόνο μια σπουδαία ζωγραφιά

χρώματα, γράμματα απο άκρη σε άκρη

καθόλου φτώχεια, θλίψη ή απονιά.

Μετράω ώρες έλεγε, ένας παλιός πιλότος

να μπω στο μήνα, η έγκυος κι ο τοκετός μου πρώτος

ο στρατιώτης έσπαζε τα δόντια απ΄τη χτένα

ο υπάλληλος τα συντάξιμα να΄ναι ανεβασμένα.

Ο μαθητής περίμενε την τελευταία ώρα

ο ήλιος να εμφανιστεί, αφού περάσει η μπόρα

ο άρρωστος το φάρμακο να φέρει η νοσοκόμα

ο βουλευτής στις εκλογές, ψήφους για το κόμμα.

Ο ναύτης να΄βγει στη στεριά και να πατήσει χώμα

μια κοπελιά το αγόρι της που δεν ήρθε ακόμα

σ΄ένα εδώλιο πικρό κάποιος την καταδίκη

ο αθλητής το αγώνισμα που θα του φέρει νίκη.

Αυτός που έχει μαγαζί, έναν καλό πελάτη

κείνος που κλαίει και πονεί, το χτύπημα στην πλάτη

ο άτυχος την τύχη του, ο πλούσιος το χρήμα

ο άστεγος μία σκεπή, ο άκληρος ένα χτήμα.

Ο γέροντας το θάνατο για το στερνό ταξίδι

για δώρο του Πάσχα το παιδί, έν΄ακριβό παιχνίδι

στη μαύρη ήπειρο ναρθεί το τέλος πια της πείνας

ο άνεργος το επίδομα για να περάσει ο μήνας.

Τη νίκη της ομάδας του εκείνος στην κερκίδα

ένα μοντέλο να φανεί η πρώτη της ρυτίδα

ο ισοβίτης να δοθούν χάρες από το κράτος

η λίμνη να μη δει ποτέ το φως του ήλιου ο πάτος.

Την ευτυχία ο δύστυχος ναρθεί για να γελάσει

ο μετανάστης μην τυχόν κανείς τον απελάσει

το φακελάκι ο γιατρός χωρίς να πει κουβέντα

και ο τεμπέλης το φραπέ κάτω από μία τέντα.

Στου κόσμου την τεράστια μηχανή

μικρούλικο κι εγώ είμαι γρανάζι

που το λαδώνουνε απλά να λειτουργεί

και κάτι της παραγωγής να βγάζει.

Υπάρχουνε εργαλεία βασικά

που μάστορες καλοί τα κυβερνάνε

εγώ είμαι απ΄τα ασήμαντα μικρά

ροδάκια με δοντάκια που γυρνάνε.

Ώσπου τα δόντια μου σιγά - σιγά να σπάσουν

ώσπου τα κότσια μου να μη με βοηθούν

ώσπου τα μέλη μου πια όλα να γεράσουν

και τα χαρτιά μου για τη σύνταξη να βγουν.

Στο ατέλειωτο εργοστάσιο και γω

που αιώνιο δουλεύει χωνευτήρι

μου δώσαν κάτι να δουλεύω, για να ζω

στην πλάτη όμως έχω κουρντιστήρι.

Με κόλλησαν σ΄αυτή τη μηχανή

μου πήραν το μυαλό και τα όνειρά μου

με γύρισαν μια αρχική στροφή

μα κάθε μέρα χάνω την υγειά μου.

Την έντασή σου για χαμήλωσε λιγάκι

αύριο να ξέρεις ξημερώνει Κυριακή

έλα να πούμε δυο κουβέντες με κεράκι

ενω στο ράδιο θα παίζει μουσική.

Πίσω σου ρίξε όλη τούτη τη βδομάδα

πες ήταν όλα παραμύθι τελικά

είμαστε οι δυο μας η πιο γερή ομάδα

μοιάζουν γλυκά με την αγάπη τα πικρά.

Όλος ο κόσμος να χαθεί και να γκρεμίσει

θα΄ναι ένα κάστρο αυτό το σπίτι δυνατό

ο κόσμος όλος κι αν γεμίσει απο μίση

είναι η αγάπη μας φαινόμενο τρανό.

Άλλος ο τρόπος που τα βλέπεις και τα βλέπω

αυτά που τόσο δυσκολεύουν τη ζωή

μα είμαι δίπλα σου και πάντα σε προτρέπω

να διώχνεις τ΄άσχημα, τα πως και τα γιατί.

Άλλαξε ύφος και φαντάσου κάτι ωραίο

μη κατσουφιάζεις βράδυ Σαββάτου έχει μπει

κι ό,τι σκέπτεσαι και νοιώθεις αναγκαίο

θέλω το στόμα σου απόψε να μου πει.

Μας παρέσερνε το ποτάμι του πάθους

μας κτυπούσε σε βράχους

μα όλα ήταν μαλακά

σαν τα λευκά σεντόνια

σαν τις κινήσεις των σκιών

στη φλόγα του κεριού.

Τώρα μια γκρεμισμένη γέφυρα

εμείς σε ξέχωρες όχθες

χέρια απλωμένα που δεν ακουμπούν

βλέμματα που κοιτούν

στη λάσπη της κοίτης.

Τι δυστυχία ! οι όχθες

να΄ναι πάντα παράλληλες

κι ο θησαυρός ανάμεσά τους

να χύνεται μακριά στη θάλασσα.