Είχα μια πίπα σκαλιστή κι όπου έφευγα

πρώτη μου έγνοια ήτανε μη την ξεχάσω

να τη χτυπώ ή να τη βρέχω το απέφευγα

θα νοιώθω,είπα,λείπει δάχτυλο αν τη χάσω.

Ήταν δώρο της μικρής που πρωτοαγάπησα

μ΄αξεσουάρ κι άσπρα βουρτσάκια συρματένια

μ΄αυτήν καπνό σακούλας πρωτοκάπνισα

φυσώντας χρόνια, μου κιτρίνισαν τα γένια.

Στο καφετί το στόμιο πουν΄ καψαλισμένο

κουβέρτα Απάτσι η παλάμη μου συχνά

εκεί υπάρχει κι ένα αρχικό γραμμένο

που τώρα βρίσκεται από δω πολύ μακριά.

Πόσες φορές με ζέστανε, βραδιές που΄χα παγώσει

αυτό το ξύλο από μικρή τριανταφυλλιά

μ΄αυτήν την μοναξιά μου είχα αποδιώξει

ζέστη μου έστελνε απ΄το χέρι στην καρδιά.

Την ψευτοκόλλησα χθες βράδυ που μου έσπασε

σαν από λάθος τραγικό μου έπεσε κάτω

μαύρο πέπλο τη ματιά μου αμέσως σκέπασε

δεν θα γευτώ ξανά ταμπάκο μυρωδάτο.