Έστρωσαν το κόκκινο χαλί, άναψαν τα φώτα, έβαλαν δυνατά τα ηχεία. Το τοπίο της καταστροφής στη Λωρίδα της Γάζας γέμισε λάμψη. Πάνω στα ερείπια της συνοικίας Σατζάγια στην Ανατολική Γάζα, ξεκίνησε το φεστιβάλ κινηματογράφου Karama – Gaza Human Rights Film Festival.

Πρόκειται για ένα φεστιβάλ στο οποίο προβάλλονται ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Παλαιστίνη αλλά και όλο τον κόσμο.

Οι προβολές των ταινιών ξεκίνησαν στις 12 Μαΐου, ανάμεσα στα συντρίμμια των κατεστραμμένων κτιρίων της συνοικίας Σατζάγια. Η περιοχή ισοπεδώθηκε σε μια από τις πιο αιματηρές επιθέσεις του Ισραηλινού στρατού κατά την διάρκεια της τελευταίας τους εισβολής στην Γάζα το καλοκαίρι του 2014.

«Κρατώντας το φεστιβάλ στη Λωρίδα της Γάζας, που ζει υπό την πολιορκία και την καταστροφή για τόσα πολλά χρόνια, θα δείξουμε το άλλο πολιτιστικό και ανθρωπιστικό πρόσωπο της Γάζας και θα δημιουργήσουμε μια κατάσταση επικοινωνίας με τον κόσμο μέσα από το παράθυρο του κινηματογράφου», ανέφεραν οι διοργανωτές του φεστιβάλ.

Δείτε το συγκινητικό βίντεο από μια πόλη που παλεύει να ζήσει και να μιλήσει για πολιτισμό, μέσα από τα ερείπια. Τα δικά της ερείπια...

http://www.exostispress.gr/Article/mia-poli-pou-paleiei-na-zisei#.VVYlLRZSJ_I.twitter

Μια από τις πιο σημαντικότερες μορφές του ρωσικού μπαλέτου, η μπαλαρίνα - θρύλος των Μπολσόι Μάγια Πλισέτσκαγια, πέθανε στη Γερμανία σε ηλικία 89 ετών, από καρδιακή προσβολή. Την είδηση του θανάτου της επιβεβαίωσε ο διευθυντής των μπαλέτων που μίλησε με τον σύζυγό της Rodion Schedrin. "Οι γιατροί έκαναν τα πάντα για να τη σώσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν" δήλωσε συντετριμμένος ο γενικός διευθυντής των μπαλέτων Μπολσόι, Vladimir Ourin. 

Είχε χαρακτηριστεί η «Απόλυτη Πρίμα Μπαλαρίνα» όλων των εποχών και ήταν η πιο φημισμένη χορεύτρια του κόσμου. H Μάγια Πλισέτσκαγια, είναι συνώνυμο του θρύλου.  

Στην καριέρα της έχει τιμηθεί με αναρίθμητα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις για την προσφορά της στην τέχνη και στη χώρα της θεωρούνταν «εθνικός θησαυρός».

Ζούσε  στη Μόσχα αλλά στην αυτοβιογραφία της περιγράφει με μελανά χρώματα την περίοδο της καλλιτεχνικής της ωριμότητας στα τέλη του 40 και του 50, την εποχή της της σοβιετικής αποµόνωσης από τη ∆ύση.

Στην αυτοβιογραφία της περιγράφει όλη την εποχή του τρόμου. Δεν αυτομόλησε στη Δύση γιατί φοβόταν. Να της σπάσουν τα πόδια ή να χάσει τη ζωή της σε ατύχημα. Αμειβόταν πενιχρά.

Οι χορευτές του Μπολσόι στις περιοδείες του εξωτερικού έπαιρναν 5 δολλάρια για τα καθημερινά τους έξοδα. Η χορεύτρια που γέμιζε τα θέατρα του κόσμου και τα ταμεία, έτρωγε σκυλοτροφή που έψηνε ανάμεσα στις πλάκες του ηλεκτρικού σίδερου. «Λιποθυμούσαμε από την πείνα» περιγράφει. «Στα ξενοδοχεία αδειάζαμε τους μπουφέδες σε χρόνο-ρεκόρ. Όλοι μας κοίταζαν εμβρόντητοι».

Το 1959 εμφανίζεται στην Αμερική. Ενώ όλοι περίμεναν να αυτομολήσει η Πλισέτσκαγια επιστρέφει στη Ρωσία. Το καθεστώς Χρουτσόφ την ανταμείβει πλουσιοπάροχα: δύο πολυτελή αυτοκίνητα, προσωπικός οδηγός, εξοχική κατοικία σε περιζήτητη περιοχή κοντά στη Μόσχα, πανάκριβα ρούχα. Η ίδια είχε δηλώσει ότι ο φόβος δεν την εγκατάλειψε ποτέ. Το όνειρο θα μπορούσε να πάρει τέλος ανά πάσα στιγμή. 

Η Πλισέτσκαγια γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1925. Όταν ήταν 11 ετών, έχασε τον πατέρα της, ο οποίος εκτελέστηκε από το σταλινικό καθεστώς, και η μητέρα της, η οποία ήταν ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου οδηγήθηκε σε στρατόπεδο του Καζακστάν. Η θεία της ήταν η αιτία να αρχίσει χορό στα 3 της χρόνια και την ανέλαβε όταν έχασε την οικογένειά της. Στα εννέα της χρόνια μπήκε στη Σχολή Μπαλέτου της Μόσχας, από όπου αποφοίτησε στα 18 της, για να προσληφθεί αμέσως στον θίασο του θεάτρου Μπολσόι.

Μόλις λίγους μήνες μετά από την αποφοίτησή της γίνεται πρίμα μπαλαρίνα. Από τα πρώτα της κιόλας βήματα φάνηκε το ταλέντο και η ισχυρή της προσωπικότητα. Ξεχώρισε αμέσως χάρη στα υψηλά άλματα και τη θεατρικότητά της.   Η Πλισέτσκαγια ήταν η μπαλαρίνα της οποίας η ερμηνεία στο «Θάνατο του κύκνου» την οποία είχε σφραγίσει μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα του χορού η Άννα Πάβλοβα, θεωρήθηκε ιστορική, μοναδική και ανεπανάληπτη. Το άστρο της έλαμπε αλλά της ήταν απαγορευμένο να ταξιδεύει στις περιοδείες του Μπολσόι ανά τον κόσμο. 

Στον μακρύ κατάλογο των πρωταγωνιστικών της ρόλων ξεχωρίζουν η ερμηνεία της ως Οντέτ και Οντίλ στη Λίμνη των Κύκνων το 1947, ως Αουρόρα στην Ωραία Κοιμωμένη του Γιούρι Γκριγκορόβιτς (1963) αλλά και στη χορογραφία του «Το πέτρινο λουλούδι» (1959).

Αποσύρθηκε σε ηλικία 65 ετών ενώ στη συνέχεια βρέθηκε επικεφαλής ως καλλιτεχνική διευθύντρια σε μεγάλους οργανισμούς, όπως στην Όπερα της Ρώμης και στο Μπαλέτο της Λυρικής Σκηνής της Μαδρίτης. Όμως το 2005 στα 80 της, παρουσιάστηκε και πάλι στο Κρεμλίνο ενώπιον του κοινού, στο «Ave Мaya», που δημιούργησε γι΄ αυτήν ο Μορίς Μπεζάρ. 

http://www.lifo.gr/now/culture/65497