μπορεί να φταίει η οικονομική κρίση... μπορεί να φταίει ο κορονοϊός... μπορεί να φταίει η κρίση με την Τουρκία... μπορεί απλώς να φταίει που μεγάλωσα... μπορεί να φταίει που με άφησε η πρώην...η να μου φταίει και ο χατζηπετρής... μπορεί να μου φταίνε όλα αυτά και άλλα τόσα... Μπορεί όμως να φταίω μόνο εγώ...Μόνο εσύ δε φταις πού φοβήθηκες να βγεις από τα όνειρά μου και να γίνεις η πραγματικότητα μου που θα τα άλλαζε όλα... γιατί ποιο όνειρο δεν φοβάται αυτό τον κόσμο...

Α.Π.

ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΜΗΛΟ

Απαγορευμένο

στης Εδέμ τον κήπο

το μήλο

κρύφτηκε ο φτωχός

 πίσω  από συκής 

το φύλλο

για να  μην φανεί

πως το  λαχταράει

 με πάθος

γιατί το γνωρίζει

 πώς θα είναι αν το δαγκώσει 

λάθος

Με την διχαλωτή 

την γλυκιά του γλώσσα 

το φίδι

κάθε δισταγμό 

κόβει με χρυσό 

λεπίδι

μα προτού το χέρι

 στο πράσινο το μήλο

 απλώσει

 ο παράδεισος του

 έχει  στην στιγμή

ματώσει

Α.Π.

ακούγοντας Pink Floyd

Και το χρυσό σαξόφωνο με νότες ράντισε το άχρωμο  σκοτάδι , και μία  βροχή με απόκοσμους ήχους την κάθε σκέψη μου έβρεξε..Για μία στιγμή αναρωτήθηκα αν  τα πεφταστέρια  που έπεφταν από το σκοτεινό ταβάνι    τα είδα έχοντας τα μάτια μου κλειστά ή μήπως ανοιχτά !  ''is anybody out there''     Όχι δεν υπήρξε ποτέ κανείς εδώ ,ούτε και εγώ ήμουν ποτέ εδώ... Η μόνη φωνή που επιτρέπω να μπει μέσα στον αποστειρωμένο από ήχους  θάλαμο μου  είναι αυτή του David gilmour. Και οι ιαχές του κοινού, των χιλιάδων , μπροστά από την σκηνή όλες μέρος του τραγουδιού που ρωτάει ...'' Hey you, would you help me to carry the stone? ...''... Κοίτα που γέρασα λοιπόν .. και ακόμα βάζω το αυτί μου στον τοίχο για να ακούσω τον εαυτό μου  που είναι από την άλλη μεριά και έχει βάλει και αυτός το αυτί του στον τοίχο  μήπως με ακούσει. ''Shine on You crazy diamond ''  μήπως η λάμψη των διαμαντιών σου  φωτίσει λίγο το μονοπάτι μου και βρώ το χαμένο μου κλειδί για να μπω επιτέλους στην ζωή μου  πού είμαι αιώνια κλειδωμένος απέξω.. Μετέωρος ψηλά πάνω από το μονό κρεβάτι , κοιτάζω τον τύπο με τα ακουστικά στο αυτί, που μπροστά  από το άσπρο φως του υπολογιστή του  μοιάζει με πιλότο πρωτόγονου διαστημόπλοιου  που   μάταια προσπαθεί να βάλει μπροστά τις μηχανές για να αφήσει την σκοτεινή μεριά του φεγγαριού και να ξεκινήσει το ταξίδι στον Γαλαξία..  Τον αγαπάω αυτόν τον τύπο...Είναι τόσο τέλεια αποσυναρμολογημένος  πού νομίζεις ότι κανένα από τα κομμάτια του δεν ταιριάζει το ένα με το άλλο..Και μοιάζει τόσο άνετος έτσι διαλυμένος...

Α.Π.

ΗΧΟΙ...
 Σώπασε για λίγο αν μπορείς...
 Δεν ξεχωρίζω πια τα λόγια σου ,μόνο ένα θόρυβο ακούω
και οι λέξεις μία-μία μέσα από τα χείλη σου που ανοιγοκλείνουν βγαίνουν  σαν καβαλάρηδες πάνω σε άλογα νεκρά  πού σκόνη γίνονται  σωρός μπροστά μου...
Μα ίσως εγώ να ακούω να μην έμαθα...
Ούτε τις καμπάνες που πένθιμα χτυπούν να ακούω έμαθα, ούτε τα σήμαντρα που την Ανάσταση γιορτάζουν,  ούτε του πλοίου την σειρήνα που θέλει να μοιραστεί του παρθενικού του ταξιδιού την χαρά , ούτε τον ανατριχιαστικό ήχο των μετάλλων  που συνθλίβονται ,λίγο πριν το πλοίο χαθεί για πάντα στα βάθη του ωκεανού...
Είναι παράξενο γιατί μόνο όταν δεν μιλάς σε ακούω καθαρά...σε ακούω να τραγουδάς ,να κλαις ,να γελάς,να αστειεύεσαι, να θυμώνεις...
Για αυτό γράφω.. και ας μην ξέρω γραφή..
Γιατί όλοι οι ήχοι του κόσμου γλυκαίνουν πάνω στο χαρτί..
Ακόμη και στις μουτζούρες που προστατεύουν τα ανείπωτα ακούω εκείνο το γλυκό θρόισμα του γρασιδιού στο μαΐστρο...
 Ακόμη και στο τρίξιμο του τσαλακωμένου χαρτιού  στην παλάμη μου, ακούω τους ήχους της πρόβας του πιο όμορφου τραγουδιού ...
 Ακόμη και στην άδεια σελίδα μπροστά μου ακούω τον ήχο από τους μεντεσέδες του παλιού ντουλαπιού που φύλαγε η μάνα το ψωμί, τον χαρούμενο ήχο του κουδουνιού για διάλειμμα, το συνθηματικό σφύριγμα του φίλου τα μεσάνυχτα έξω από το παράθυρο,και εκείνα τα λόγια που δεν μου είπε ποτέ,και το σ'αγαπώ που το δάγκωσα λίγο πριν βγει από το στόμα μου γιατί φοβήθηκα να το πω...
  Σώπασε για λίγο αν μπορείς...
Αλλά αν θες σώνει και καλά να πεις κάτι, πες μου καληνύχτα ..και τα λέμε αύριο...
ΑΠ.