Κάποιοι απ' τους πιο "αγαπημένους" μου φίλους (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού φυσικά) έγιναν "οι καλύτεροί μου φίλοι" με κάπως ...παράδοξο τρόπο. Είτε υπήρξε αρχικά έντονη αντιπάθεια προς το πρόσωπό τους είτε συνέβησαν ομηρικοί καυγάδες ή διαφωνίες -που κάποιος "απ' έξω" θα διέκρινε αμέσως σαφέστατη διαφορετικότητα και αντίθεση ("μα εσείς δεν ταιριάζεται να είστε φίλοι" κ.α.).

Ξαναφέρνοτας στη μνήμη καταστάσεις και γεγονότα που έγιναν τότε καταλαβαίνω σιγά σιγά ότι ο πραγματικός "αυτομαστιγωτικός" λόγος που επέμενα υποσυνείδητα να μου "αρέσουν" αυτά τα άτομα ήταν πως "λέγανε τα πράματα με τ' όνομά τους". Μιλούσαν, διαφωνούσαν, ντόμπρα πράματα, λέγαν τη γνώμη τους, την άποψή τους, ξεκάθαρα, χωρίς φόβο και έχθρα, φιλικά και απλά! Κι ας ήμουν τελείως αντίθετος με τα λεγόμενά τους ή τα πεπραγμένα τους.

Θυμάμαι πως από την πρώτη φορά που άκουσα το γνωστό παραμύθι με το βασιλιά, το ράφτη και το μικρό αγόρι ("ο βασιλιάς είναι γυμνός!!!") έγινε το αγαπημένο μου όλων. Τα υπόλοιπα απλώς τα σνόμπαρα επιδεικτικά, με εξαίρεση κάποιους μύθους του Αισώπου. Εκεί που όλοι είχαν θαμπωθεί και συμβιβαστεί με την αλλαζονεία και τη ματαιοδοξία του βασιλιά, κάπου μέσα απ' το πλήθος αναδύθηκε ο πρώτος αναρχικός της ιστορίας. Και ήταν παιδί! Φώναξε αυτό που έβλεπε ξεκάθαρα μπροστά του, τεντόνοντας το δάχτυλό του προς το βασιλιά, χωρίς να φοβάται, χωρίς να διστάσει καν. Με την αφέλεια και τον αυθορμητισμό που ξεχυλίζει από μια ανόθευτη ανεπηρέαστη ψυχή.

Κάπως έτσι ο πιτσιρικάς έγινε ο "ήρωας" της παιδικής μου ηλικίας -ίσως να είναι και μέχρι σήμερα...

Φτάνοντας στους "e-φίλους", ανθρώπους που δεν ή έχω γνωρίσει από κοντά, βλέπω πως αυτή η λογική που είχα εξακολουθεί και μ' ακολουθεί. Συμπαθώ πάρα πολύ -κι ας μη το δείχνω- ανθρώπους οι οποίοι γράφουν την άποψή τους, τις σκέψεις τους για συγκεκριμένα θέματα, μιλάνε, δεν σωπαίνουν, δεν το παίζουν υπεράνω ή υπερήφανοι στ' αφτιά και στα μάτια, κι ας διαφωνούμε! Ποτέ η κουβέντα και ο διάλογος (πολιτισμένος ή μη δεν μ' απασχολεί) δεν έκαναν κακό. Τουναντίον, πάντα βοηθά στο να εμποτιστούν και τα δύο ή περισσότερα αντικρουόμενα μυαλά με το μικρόβιο της αμφισβήτησης! Κι αυτό είναι το όλο ζητούμενο!

Να μιλήσεις ελεύθερα και ανοιχτά, να αμφισβητήσεις, να αντιπαρατεθείς, να συμφωνήσεις, να αναπτύξεις μα και να κρίνεις.

Διότι αν, επί παραδείγματι, ακούς μια συζήτηση 2 ατόμων γύρω από ένα θέμα που γνωρίζεις καλά και διακρίνεις ανακρίβειες ή ψεύδη στην κουβέντα τους ΟΦΕΙΛΕΙΣ να μη σωπάσεις. Τα άτομα αυτά θα περπατήσουν σε ένα λάθος δρόμο και θα βγάλουν λάθος συμπεράσματα από την κουβέντα τους. ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ τουλάχιστον να πεις κάποια πράματα. Εδώ η σιωπή μπορεί να γίνει έγκλημα...