Ζήλια , ζήλια και πάλι ζήλια. Τί έγινε ρε παιδιά; γιατί τόση μικροπρέπεια; Γιατί κάποιος που προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα του πρέπει να περιτρυγιρίζεται απο 15 κοράκια που θέλουν να του γκρεμίσουν τα φτερά; Γιατί κάποιος που ζει μια όμορφη σχέση με τον συντροφό του να υπάρχει ΠΑΝΤΑ κάποιος (είτε συγγενείς, φίλος , γνωστός) να προσπαθεί να μπει ανάμεσα και να αρχίζει το γκρέμισμα; Έλεος . Υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα στην ζωή . Πέρα απο το να χώνεσαι στα πόδια του άλλου.

(Ουφ, ξέσπασα επιτέλους)

Όταν είσαι μοναχοπαίδι και παιδί χωρισμένων γονιών τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Ζεις σε έναν μοναχικό κόσμο. Στο σχολείο , στο διάλειμμα, στο σπίτι, παντού σε ακολουθεί η μοναξιά. Κάνεις το λάθος και προσπαθείς να γεμίσεις τα κενά σου με φιλίες ή σχέσεις που δεν αξίζουν.

Κάποια στιγμή μπήκες εντελώς τυχαία στην ζωή μου εσύ. Ένα άτομο που επιτέλους μπορεί να με καταλάβει και ας μην είσαι μοναχοπαίδι. Μπόρεσες να καταλάβεις τις ανησυχίες μου και να με στηρίξεις την χρονιά του χωρισμού. Κατάλαβα τότε την έννοια της φιλίας. Παρόλο που σε έβλεπα 2 φορές τον μήνα αισθανόμουν οτι επικοινωνούσαμε. Σε ένιωσα μια καλή μου φίλη.

Ήρθε η στιγμή να συνεργαστούμε. Ήσουν δίπλα μου και προσπαθούσες να  ανοίξεις αυτό το στρείδι που ήμουν εγώ. Βλεπόμασταν καθημερινά αλλά σιγά σιγά μαθαίναμε η μια την άλλη . Περπατούσες πραγματικά με τα νερά μου. Πρώτη φορά ένιωθα ότι νοιάζομαι να είσαι εσύ καλά. Να είμαι εγώ καλά.Με τον καιρό σε ένιωσα την καλύτερη μου φίλη.

Ο καιρός περνάει . Έχουμε στο παρελθόν 4 χρόνια πραγματικής φιλίας, με τις πιο απίστευτες αναμνήσεις, τις πιο δυνατές εμπειρίες.   Συνεχίζουμε την καθημερινή επαφή μόνο που τωρα γνωρίζουμε η μια την άλλη στην καθημερινότητα μας. Με τα καλά και τα κακά μας. Τις δύσκολες και τις εύκολες στιγμές. Την απλότητα και την ομορφιά της ζωής.

Ήρθε έτσι η στιγμή να σου πω ότι σε νιώθω σαν αδερφή μου. Το πιο συγκινητικό είναι ότι την ίδια στιγμή το είπες και εσύ σε εμένα.