Μπήκε στο συρμό. Αισθάνθηκε τυχερή που βρήκε άδεια θέση δίπλα στο παράθυρο για να αφήσει πάνω το κορμί της.

Χάζευε τους ανθρώπους που μπαινόβγαιναν. Καθένας κατέβαινε στον προορισμό του.  Ετσι ένιωθε οτι ερχόντουσαν και έφευγαν οι άνθρωποι απο τη ζωή της. 

Κάθε στάση και μια διαφορετική περίοδος στη ζωή της. Δεν ήξερε αν όλοι αυτοί που έμπαιναν στο συρμό βρισκόντουσαν στη σωστή στάση, ή κατέβαιναν στο σωστό σημείο. Αλλά αισθανόταν ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται.

Ενιωθε το σώμα της βαρύ. Σαν να μην μπορούσε να σηκώσει την ψυχή της. Ηθελε τόσο πολύ να την βγάλει απο το κορμί της και να την βάλει στην απέναντι θέση. Εστω για λίγο. Λίγο μόνο, ίσα ίσα να ξεκουραστεί.

Εκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στο λίκνισμα του μετρό. Ακουγε το θόρυβο που έκανε, μισάνοιξε τα μάτια και κοίταξε στο παράθυρο. Πόσο γρήγορα περνούσαν όλα απο μπροστά της.

Ακούστηκε η επόμενη στάση. Τερματικός σταθμός. Πάτησε τα πόδια στο έδαφος, σιγουρεύτηκε οτι ήταν σταθερά και σηκώθηκε. Πήρε αγκαλιά την ψυχή της και βγήκε απο το μετρό.

Δεν είχε άλλες επιλογές απο το να βγει έξω και να συνεχίσει...