Αν είσαι τυχερός στην καλύτερη έχεις πάρει τη θέση για την οποία έδειξες ενδιαφέρον και στη χειρότερη σου στέλνουν μια ευγενική επιστολή απόρριψης. Αν συμβεί το δεύτερο ή το πιο διαδεδομένο σενάριο, όπου δε σε ενημερώνουν ποτέ και για τίποτα, αναρωτιέσαι τι στο καλό πήγε στραβά: δεν ήμουν σωστά ενδεδυμένος/η, δεν ήταν καλό τελικά το βιογραφικό μου – αλλά τότε γιατί με κάλεσαν at the first place, δεν απάντησα σωστά στις ερωτήσεις και άλλες τέτοιες ερωτήσεις υπαρξιακο-φιλοσοφικού περιεχομένου!

Τον τελευταίο καιρό η αναζήτησή μου για δουλεία έχει γίνει πολύ πιο επισταμένη και έντονη. Δε θυμάμαι άλλοτε να έχω στείλει τόσα βιογραφικά μαζί! Τα τελευταία δύο χρόνια δε, στις ημέρες καριέρας που οργανώνει η σχολή μου έχω δει όλες τις εταιρίες ακόμα κι αυτές που δε μ’ ενδιαφέρουν για να συνηθίσω τη διαδικασία της συνέντευξης και να μη λέω βλακείες απ’ το άγχος!

Που είναι λοιπόν το πρόβλημα; Έλα μου ντε;! Ή κάτι υπάρχει/δεν υπάρχει στο (2σέλιδο πια) βιογραφικό μου ή κάτι εξακολουθώ να κάνω λάθος στα τεστ και τις συνεντεύξεις… Είτε έχω πολλά προσόντα για τη θέση είτε δεν έχω εμπειρία. Τουλάχιστον αυτό το τελευταίο στο λένε.

Για τη δική μου περίπτωση πιστεύω πως ισχύουν δύο πράγματα, εκ των οποίον το ένα μπορεί να είναι και λάθος (η νεκροψία θα δείξει!):

- Ανάλογα με τη θέση, που με ενδιαφέρει, το βιογραφικό μου είτε είναι ελλιπές είτε δείχνει ότι έχω περισσότερα προσόντα και μεγαλύτερη εμπειρία απ’ αυτά που χρειάζονται.

- Πιθανόν, για τις θέσεις που με ενδιαφέρουν και αφορούν τον τομέα των σπουδών μου, συνήθως απαιτείτε και  μια Α εμφάνιση, η οποία είναι η άκρως αντίθετη απ’ αυτή που έχω.

Κι ερωτώ: απ’ τη στιγμή που η αλλαγή εμφάνισης απαιτεί χρόνο, τι θα έπρεπε να κάνω; Μήπως πρέπει να προσαρμόσω το βιογραφικό μου στις απαιτήσεις της κάθε αγγελίας; Και δεν εννοώ να πω ψέματα, απλά ίσως να αποκρύψω κάποια παλαιότερη εργασία, ώστε να μην είμαι "over-qualified". Κι αν έτσι χάσω κάποια ευκαιρία να καλύψω μια θέση η οποία πρόσφατα έμεινε κενή ή γίνει τροχοπέδη στην μετέπειτα πορεία μου στην όποια εταιρία με προσλάβει;

Ειλικρινά, κάποτε αγχωνόμουν μόνο για τη συνέντευξη. Τώρα,, καθώς απαλείφεται το άγχος της συνέντευξης, επειδή δε θέλω να ξανακάνω δουλείες ίδιες ή δουλειές που δε μου αρέσουν κι αφού έχω πάρει το πτυχίο μου προσπαθώ να προσανατολιστώ σε κάτι πιο κοντά σε αυτό που μ’ αρέσει να κάνω. Το άγχος μου τώρα είναι ,αν τα χρόνια που δούλευα για να πληρώνω τη σχολή μου χωρίς να διασκεδάζω - όπως ίσως οι περισσότεροι φοιτητές - θα με βοηθήσει να κάνω αυτό ή μάλλον αυτά (γιατί είναι πολλά) που μου αρέσουν.