Σου έτεινα προσέγγιση

αλλά ήδη χαιρετισμό μου έστελνε το χέρι σου

 απογειωμένο σε ύψος ασφαλείας του

πάνω από δυο χιλιάδες πόδια υπολογίζω.

Άξιον απορίας τα κατάφερα

τηλαισθαντικός αεροπειρατής να μπω

στον εναέριο χώρο του

και σημαδεύοντάς το με μακρύκανο

κυνηγετικόν αιφνιδιασμό

να χάσει ύψος το ανάγκασα

και μες στο χέρι μου να προσγειωθεί.

Καλημέρα, καλή εβδομάδα :)

Παραμύθι από την Κίνα

 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας έμπορος πολύ πλούσιος, αλλά και πολύ αμόρφωτος. Είχε ένα μεγαλόπρεπο παλάτι, ρούχα ραμμένα με χρυσές και ασημένιες κλωστές και πολλά άλογα και άμαξες, αλλά δεν ήξερε να διαβάζει. Ένα βράδυ, ενώ γινόταν δεξίωση στο σπίτι του, ένας υπηρέτης του παρέδωσε ένα γράμμα, στο οποίο έπρεπε να απαντήσει αμέσως. Οι καλεσμένοι κοιτούσαν τον έμπορο κι εκείνος έκανε ότι διάβαζε το μήνυμα, που έλεγε: «Στείλτε μου αμέσως ένα γάιδαρο!». «Τι να απαντήσω στον υπηρέτη του φίλου σας;», ρώτησε ο δικός του υπηρέτης. Ο έμπορος, που δεν ήξερε ανάγνωση, απάντησε: «Πες στον φίλο μου ότι θα πάω αμέσως να τον βρω!». 

(Κάθε μέρα κι ένα παραμύθι, Εκδόσεις Π. Τραυλος)

Βιάζομαι πάρα πολύ να φύγω σήμερα, όμως είπα να μην σας αφήσω παραπονεμένους!Να μια μπομπιροφτωγραφία στην αυλή του σχολέιου μας!

Σβήσε τα μάτια μου΄ μπορώ να σε κοιτάζω,

τ΄ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ΄ ακούω μπορώ.

Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ρθω σε σένα,

και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ.

Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,

σα να ήταν χέρια όμοια καλά με την καρδιά.

Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ

                                                       με το κεφάλι.

Κι αν κάμεις το κεφάλι μου συντρίμμια, στάχτη, εγώ

μέσα στο αίμα μου θα σ΄ έχω πάλι.

…………………………………………………………………………

Καλημέρα, καλή εβδομάδα  :)

Παραμύθι από τα Βαλκάνια

 Ένας κόκορας, φουσκώνοντας από περηφάνια, διαλαλούσε: «Αν ο Ήλιος κάθε πρωί αφήνει το ζεστό κρεβάτι του πάνω στα σύννεφα, σε μένα το χρωστάτε, που τον ξυπνώ με το λάλημά μου! Αν δεν ήμουν εγώ, ολόκληρη η γη θα υπέφερε από το κρύο!». Μια νύχτα επισκέφτηκε το κοτέτσι η αλεπού. Άρπαξε δυο κότες και σαν να μην έφτανε αυτό, προσπάθησε να σκοτώσει και τον ψωροπερήφανο κόκορα. Εκείνος πάλεψε γενναία για τη ζωή του, μέχρι που η αλεπού άκουσε τους σκύλους και το βαλε στα πόδια. Ο κόκορας όμως ήταν σε κακά χάλια. Τα φτερά του είχαν χάσει το ζωντανό τους χρώμα και πονούσαν τόσο τα κόκαλά του, που κούρνιασε ο ταλαίπωρος σε μια γωνιά του κοτετσιού. Μετά από λίγε μέρες, ο κόκορας έγινε καλά, αλλά μαζί με τη δύναμή του, ξαναβρήκε την αυτοπεποίθηση και την υπεροψία του. Έτσι άρχισε πάλι να εξυμνεί τα δικαιώματά του πάνω στον Ήλιο. Ένα κοράκι, που βαρέθηκε να τον ακούει, τον διέκοψε λέγοντας: «Φίλε μου, μας είχες πείσει ότι ο Ήλιος βγαίνει και λάμπει χάρη σε σένα, αλλά μάθε ότι όταν εσύ ήσουν άρρωστος, ο Ήλιος έβγαινε όπως κάθε μέρα». «Μα φυσικά!», απάντησε ο κόκορας. «Έχω εκπαιδεύσει τόσο καλά τον γέρο-Ήλιο, που δεν τεμπελιάζει στο κρεβάτι του!» 

(Κάθε μέρα ένα παραμύθι, Εκδ. οίκος Π. Τραυλος)

Σωστός ο κόκορας ε;

  :-D :-D :-D :-D 

«Ένας τρόπος να κάνουμε παραγωγικές, με την έννοια του φανταστικού, τις λέξεις είναι να τις διαστρεβλώνουμε. Το κάνουν τα παιδιά για παιχνίδι: ένα παιχνίδι που έχει πολύ σοβαρό περιεχόμενο, γιατί τα βοηθά να εξερευνήσουν τις δυνατότητες των λέξεων, να τις κυριαρχήσουν, να τις αναγκάσουν σε ανέκδοτες αποκλίσεις΄ ερεθίζει την ελευθερία τους ως «ομιλητών», με δικαίωμα στη δική τους προσωπική parole΄ενθαρρύνει τον αντικομφορμισμό τους.

Στο πνεύμα αυτού του παιχνιδιού είναι η χρήση ενός αυθαίρετου προθέματος. Έχω καταφύγει σ΄ αυτό πολλές φορές.

Αρκεί το στερητικό μόριο ξε- για να μετατρέψει μια «ξύστρα» -αντικείμενο συνηθισμένο και αμελητέο, μάλλον επικίνδυνο και επιθετικό- σε μια «ξεξύστρα», αντικείμενο φανταστικό και ειρηνικό, το οποίο δεν χρησιμεύει να φτιάχνει τη μύτη σε μολύβια, αλλά να την ξαναμεγαλώνει όταν έχει φαγωθεί. Κι ας θυμώνουν οι χαρτοπώλες και η ιδεολογία του καταναλωτισμού. Κι όχι χωρίς υπαινιγμούς σεξουαλικής απόχρωσης, καλά κρυμμένους, αλλά όχι και μη αντιληπτούς (κάτω από το επίπεδο της συνείδησης) από τα παιδιά.

[…]Εάν έπρεπε να καταγράψω εδώ μία άσκηση, θα πρότεινα να συμπληρώσετε δύο παράλληλες σειρές από προθέματα(π.χ. μικρο-, μινι-, μαξι, ξε-, υπερ-, υπο- κλπ) και από ονόματα διαλεγμένα στην τύχη και να τα ζευγαρώσετε με κλήρωση. Εγώ δοκίμασα. Ενενήντα εννιά γάμοι που τελούνται με αυτό το τελετουργικό αποτυγχάνουν στο γαμήλιο δείπνο: το εκατοστό αποδεικνύεται μια ένωση ευτυχής και γόνιμη.»

(Τζιάννι Ροντάρι, Η Γραμματική της φαντασίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο)

Παραδείγματα με αυθαίρετα προθέματα που δίνει ο Ροντάρι:

«Ξεκανόνι»: χρησιμεύει για να «ξεκάνει» τον πόλεμο αντί να τον κάνει.

«Διστιλό»: γράφει διπλά (και ίσως να χρησιμεύει σε δίδυμους μαθητές…)

«Μαξικουβέρτα»: κουβέρτα ικανή να σκεπάσει το χειμώνα όσους πεθαίνουν από το κρύο.

Όποιος έχει διάθεση να παίξει, ευχαρίστως να τον ακούσουμε!

[Εγώ πάντως σήμερα θα ήθελα να μπορέσω να γίνω μια υπεραγκαλιά, γεμάτη μαξιαγάπη, γιατί κάποιοι την έχουν μεγάλη ανάγκη, ίσως μεγαλύτερη ανάγκη από μένα και από όσο φαντάζεστε…. :-((Αναρωτιέμαι γιατί η ζωή εξακολουθεί να είναι τόσο υπεράδικη με μερικούς ανθρώπους και γιατί όλα να είναι κατανεμημένα τόσο άνισα…..) ]

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή
      σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
      στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
      πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
      που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
      εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.

Καλή μέρα και καλή εβδομάδα!

Καλή αρχή σε μαθητές και εκπαιδευτικούς :)

Μικρασιατική καταστροφή. Βερτεκόπι(Σκύδρα).Δύο αγόρια. Ο Μέλιος, Έλληνας πρόσφυγας από την «Σταμπούλ» και ο Σουκρής, Τούρκος που σε λίγο θα αναγκαστεί να φύγει από τον τόπο που γεννήθηκε…..Ανταλλαγή πληθυσμών…Και στη μέση μια παιδική φιλία που δε γνωρίζει από σύνορα, από πολιτική….Και….η αγάπη….Τόσο απλή, τόσο αγνή, τόσο δυνατή…Μέσα από τα όμορφα παιδικά μάτια…..

[Ο διάλογος που ακολουθεί είναι από το «Συννεφιάζει», του αγαπημένου Μενέλαου Λουντέμη, ένα βιβλίο που λατρεύω, το έχω διαβάσει τόσες πολλές φορές, σχεδόν το ξέρω απ΄ έξω…Απολαύστε το….] 

"-Αρκαντάς….ρωτάει σιγά. Είναι καλά στη Σταμπούλ; Έχουνε να λένε πως είναι πολύ καλά.

-Ναι….είναι πολύ καλά, Σουκρή…πολύ καλά…πολύ καλά…πολύ….

-Γιατί κλαις;

-Είναι πολύ καλά, Σουκρή…τόσο πολύ καλά….

-Τότε να πας κι εσύ.

-Δεν ξέρω το δρόμο. Ύστερα…δε μου κάνει και καρδιά.

-Γιατί; Έχεις εδώ κανέναν αρκαντάση;

-…Έχει κάτι ξανθά μαλλιά…

-Πως τον λένε;

-Σ ί ι κ α.

-Σίικα; Είναι παναπεί κορίτσι;

-Κορίτσι.

Ο Σουκρής με κοιτάζει παραξενεμένος.

-Και αφού είναι κορίτσι πώς το ξέρεις ότι είναι ξανθό;

-Κάθε μέρα το βλέπω πως είναι ξανθό…κάθε μέρα…κάθε μέρα…

Τώρα τα μάτια του ανοίγουν πιο πολύ.

-Σ΄ α φ ή ν ε ι  ν α  το β λ έ π ε ι ς;

-Μ΄ αφήνει…μ΄ αφήνει…

-Βάιιι! Τι καλά κορίτσια που έχετε σεις!…

Τώρα παραξενεύουμαι εγώ.

-Γιατί, Σουκρή….Τα δικά σας δεν αφήνουνε;

-Όχι.

-Είναι όμορφα;

-Ποιος το ξέρει; Έχουνε τα μούτρα τους σκεπασμένα.

-Γιατί; Μην είν΄ άρρωστα;

-Ποιος το ξέρει….

-Ξέρεις, Σουκρή…Τα δικά μας άμα θέλουνε σ΄ αφήνουνε να τους τραβήξεις και τα μαλλιά.

-Αλήθεια; Βάιιι…τι καλά κορίτσια που έχετε!

Τώρα κάθεται και καρφώνει το  μυαλό του απάνου σε κάτι. Βήχει λίγο. Ύστερα με τραβάει απ΄ το μανίκι.

-Και…αρκαντάς…αφήνουνε και τα τουρκάκια να τους τα τραβήξουνε;

-Άμα θέλουνε.

-Μα θέλουνε;

-Άμα έχουνε αγάπη…

Το κουρεμένο του κεφάλι στρώθηκε να σκεφτεί όλα τούτα τα πρωτάκουστα πράματα και λυγούσε απ΄ την έγνοια, σαν το τρυφερό δεντράκι που το βάραιναν πρώιμοι καρποί.

-Εσείς έχετε, ε;

-Τι, Σουκρή;

-Αγάπη…Εσείς έχετε, ε;

-Ναι, έχουμε….Βέβαια…βέβαια. Έχουμε.

-Βάιιι….Και…αρκαντάς;

-Τι, Σουκρή;

-Και…δε γίνεται αγάπη με τ ρ ε ι ς;…όχι….δε γίνεται ε; Γίνεται;

-Τα μάτια του με κοιτούσαν παρακαλεστικά, σαν το αρνάκι που το κλείνεις έξω από το μαντρί του.

-Δε φταίω γω, Σουκρή. Εγώ θέλω να γίνεται…μα κάτι αγόρια στην πολιτεία επιμένουν πως δε γίνεται. Ρώτησα και μια βαβά που μου μπάλωνε το βρακί μου. Μου είπε: «Θεός φυλάξοι. Η αγάπη είναι σαν τα πουλιά, είπε. Δυο δυο. Δε γίνεται παραπάνου.»

-Α…

Το μούτρο του ήταν πικρό πικρό σαν ένα μοβ κρινάκι που το πετροβόλησαν.

-Μην πικραίνεσαι, Σουκρή…θα βρεις και συ κορίτσι…

-Ναι, μα θέλω να ναι ξανθό. Και να μ΄ αφήνει να του τραβάω και τα μαλλιά… Με πρέπει πρώτα να βρούμε αγάπη, ε; Που να την βρούμε όμως την αγάπη, αρκαντάς;

-Θα την έχει κείνη…ύστερα σου δίνει, αν θέλει, την μισή. Μα χρειάζεται να ξέρεις…

-Τι; πέφτει πάνω μου ο Σουκρής. Εσύ τι έκανες; Μάθε μου λίγο και μένα, αρκαντάς!….

-Να, Σουκρή.

-Α…

-Πρώτα πρώτα της λες «Καλημέρα». Αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσεις: «Καλημέρα».

-Ύστερα;

-Ύστερα θα λες κάθε μέρα «Καλημέρα»…. «Καλημέρα»…

-Έτσι ε;….Και τότε…σ΄ αφήνει;

-Α…όχι. Μου φαίνεται όχι ακόμα. Δεν είναι τόσο εύκολο αυτό, Σουκρή. Ύστερα της λες : «Πετάς πέτρα ίσαμε κείνο το τζάμι;» Κείνη σου λέει: «Όχι». «Εγώ όμως μπορώ!» της λες…. «Πέτα σαν μπορείς» σου λέει. Εσύ φτύνεις τα χέρια σου, την πετάς και σπάζεις το τζάμι.

-Ύστερα;

-…Ο νοικοκύρης του σπιτιού με το τζάμι σε δέρνει. Κείνη πρέπει να ρθει να βάλει το χέρι της στο κεφάλι σου –να, έτσι…- και να σου πει «μην κλαις». Αν δεν έρθει, Σουκρή, πας…

-Ύστερα;

-….Κοιτάζει κάτι που έχεις…αλυσίδα…σουγιά…σφυρίχτρα…. «Να, πάρ΄ το» της λες. Κείνη πρέπει να κοκκινίσει. «Τι ωραίο!» θα σου πει.

-Το παίρνει;

-Άμα θέλει…

-Και τότε!…Μπορείς; Μπορείς να της τα τραβήξεις πια;

-Όχι, Σουκρή. Δεν πρέπει ακόμα να βιαστείς. Μια μέρα της λες πως είναι στο ποτάμι κάτι μαύρες χελώνες με τις ουρές τους που κάνουνε κολύμπι. Τις είδες με τα μάτια σου! και δε φοβήθηκες καθόλου…Κι αν θέλει ας έρτει να της τις δείξεις. Κείνη θα φοβάται…. «Μα αφού θα ‘μ α ι εγώ!» θα της πεις.

-Τελειώνει;

-Μη βιάζεσαι….Το μαθαίνει η μάνα της, την πιάνει και τη φορτώνει καλά ξύλο. Ύστερα απ΄ το ξύλο, Σουκρή, μπορεί και να μην ξανάρθει….

-Κι αν ξανάρθει; Ε….Κι αν ξανάρθει, αρκαντάς;

-Ε…τότε…τότε, Σουκρή, μου φαίνεται, πως μπορείς πια να της τα τραβήξεις λίγο….Λιγάκι όμως….Ε;…."

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Συννεφιάζει, Εκδόσεις Δωρικός.

"Λύσσα"-Μενέλαος Λουντέμης

"Τι εύκολο θα 'ταν να μοιαζε ο έρωτας με χάπι.Θα τον παίρναμε μ΄ ένα ποτηράκι νερό...κι αν βλέπαμε ότι τον αφομοιώνει ο οργανισμός μας, πάει καλά.Αν βλέπαμε πάλι ότι τον διώχνει, θα παίρναμε ένα εμετικό και θα τελείωνε...."

 Άντε γεια μας και στην κακή καρδιά μας.

Καλημέρα.

Καλώς κακώς πέρασε η ζωή’ τι κέρδη τι ζημιές καταπώς

λέει ο προηγούμενος τι χάρηκα και τι δεν

και τι στον κόσμο ζήλεψα-κανέναν! Κανέναν; (Ψέματα

λέω.) Μόνον εκείνους χάρηκα εκείνους που χόρευαν πάνω

στο χώμα και τραγουδούσαν’ τίποτε άλλο.

Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη.

 Καλή εβδομάδα.