Χαφιές στο σπίτι η θεία σου, κι αστυνόμος η μαμά
Του τρόμου αθώα πρόσωπα, που αργοπεθαίνουν στη δική σου αγκαλιά
 
Παυλάκη γύρω σου σωπαίνουν
τους φτάνει π' ανασαίνουν
τι ζητάς;
 
Ετοιμοθάνατου είσαι γέννα
κουλός με χρυσαφένια πένα
πού το πας;
Με το χαβά του θυμικού σου
μαντζούνι του μυαλού σου
πιπιλάς...
Ξέρουνε τι τους περιμένει
στην πολυθρόνα βολεμένοι
τι ρωτάς;
 
Θάνατος,  θανατος,    θάνατος
 
Κάπου τριγυρίζει, μια παράξενη ματιά
κάτι σε γεμίζει, με θανάτου σιγουριά
 
Κανείς δεν θες να σε δαμάσει
κι όμως πονάς για ότι έχεις χάσει
και ρωτάς
Βυζαίνει ακόμα τ' όνειρό σου
και ο πόνος μοιάζει να 'ναι γιατρικό σου
που ζητάς
Στο ’μστερνταμ ο Φαληριώτης
και στο Παρίσι ο Βερεσιώτης
σου γελά
Θανάτου χρέος σου μετράνε
σε καταφύγια σε τραβάνε
και ξεχνάς

καλημέρα.....