Για δυο ανάσες, στη βεράντα του σπιτιού.

Στη βεράντα της καρδιάς, για μια δυο σκέψεις στα γρήγορα.

Δεν έχω χρόνο για κάτι περισσότερο. Δεν αντέχει το μυαλό μου κάτι βαθύτερο.

Αφηρημένα σαν κοιτώ τα αστέρια, βλέπω από ψηλά να έρχεται με ημικυκλικές, ασταθείς κινήσεις ένα κιτρινισμένο φύλλο. Αρχίζω να παρατηρώ προσεκτικά το χορό του ανάμεσα στους μικρούς ανέμους, τα παιχνίδια που παίζει με τη γη και τον ουρανό, πλησιάζοντας πότε το χώμα και πότε το φεγγάρι.

Την απολαμβάνει την ελευθερία του. Τι κι αν δεν έχει μέλλον μακριά από το δέντρο. Ανήμπορο αλλά όχι παραδομένο, με αποχαιρετά καθώς συνεχίζει το τελευταίο του ταξίδι κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι.

Κι εγώ, παραδομένος μα όχι ανήμπορος, παρατώ τις επιτηδευμένες καλησπέρες των σκέψεων μου και τις άγονες νυχτερινές αναζητήσεις, μαγεμένος από τη δύναμη που μπορεί να κρύβει, ένα ωχρό φύλλο, μόνο του στην παγωμένη βραδιά. Και απολαμβάνω σαστισμένος τις διαδρομές του.

Γενιόμαστε κι εμείς σαν φύλλα πάνω σε δέντρα. Μεγαλώνουμε και ομορφαίνουμε μέχρι να ωριμάσουμε και να έρθει η στιγμή του μεγάλου, πρώτου και τελευταίου ταξιδιού. Χλωμοί και φοβισμένοι μέσα στο κρύο, μια προς τη Γη, μια προς τον ουρανό ταλαντευόμαστε. Στην ευτυχία και στη θλίψη. Στην αγάπη και στη μοναξιά. Στη ζωή και στο θάνατο.

Και προσπαθούμε σαν τα φύλλα να νιώσουμε, όσο μπορούμε, τους ανέμους στην πορεία μας και να χορέψουμε μαζί τους χαμογελώντας. Τώρα. Αυτή τη στιγμή. Όσο κρατάει η διαδρομή για το χώμα. Όσο αντέχει το θνητό σαρκίο μας και τα αναλώσιμά μας όνειρα. Όσο κρατάει η ζωή.

Καμιά στιγμή, κανένας χορός, κανείς άνεμος δεν γυρίζει πίσω. Μόνο υπάρχουν, τώρα, καινούριες φιγούρες, νέοι αγέρες να μας παρασύρουν, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας και να τους αποχαιρετήσουμε.

Πολύ μέλλον υπάρχει στα αποθέματα και κουμπώνομαι.

Γιατί όταν το μέλλον κυριαρχεί στη καρδιά και τα όνειρά μας, το παρόν κινδυνεύει να γίνει ενόχληση.