Πάλι με αφήσες ξαπλωμένη στον καναπέ και πήγες για ύπνο.Έμεινα μόνη για ώρα να κοιτάω το ταβάνι...αγαπημένη ασχολία τον τελευταίο καιρό, και να βρίζω τον εαυτό μου για πολλοστή φορά. Είναι αλήθεια με κοίταζες σαν ξένη.Και εγώ σε αγκάλιαζα μα δεν σε ένιωθα.Είμαι εδώ κοντά σου, δίπλα σου μα νιώθω χιλιόμετρα να απλώνονται ανάμεσά... Κουράστηκα, νύσταξα.Ανέβηκα ήσυχα να μην σε ξυπνήσω και ξάπλωσα δίπλα σου στο κρεβάτι. Και τότε εσύ με αγκάλιασες και με τράβηξες κοντά σου..Κόλλησες το σώμα σου στο δικό μου.Τότε ένιωσα την ζεστασιά σου, τότε με αγκάλιασε η μυρωδιά σου. Σε ένιωσα, σε άγγιζα..Αυτή ήταν η στιγμή μας..μόνο.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που με κολλάνε...με κρατάνε κοντά σου..να μην μπορώ να ξεφύγω απο σένα..

Μα όμως πρέπει..Όλα έχουν τελειώσει..όλα είναι νεκρά σε αυτή τη σχέση..πρέπει να φύγω..πρέπει να προχωρήσω..να μην επιτρέψω άλλες τέτοιες στιγμές να μ'εμποδίσουν..

Και τώρα είμαι εδώ στην πόρτα...με τις βαλίτσες έτοιμες..με το εισιτήριο στο χέρι και είμαι έτοιμη να το κάνω..ναι μπορώ, ένα βήμα είναι..

Και τότε είναι που περνάνε μπροστά απο τα μάτια μου όλες αυτές οι στιγμές μας..σαν μια ταινία μικρού μήκους...ξέρεις εκείνες οι μικρές μα τόσο σημαντικές στιγμές ..και πονάνε που να πάρει..

Φεύγω..