Το ονειρατάκι

« Όπου κι αν έστρεφα το κεφάλι μου, σε οποιαδήποτε γωνία ή σημείο του σπιτιού, όλο και έβλεπα κάποιο όνειρο να μου κεντρίζει τη μνήμη, τονίζοντας μου έτσι το μέγεθος της θλίψης ή της αποτυχίας μου.

…

Στάθηκα δίβουλος: να το πετούσα στον γκρεμνό πριν μεγαλώσει και προβάλει απαιτήσεις ή να το κρατούσα; Θυμήθηκα ότι στο παρελθόν είχα ένα μικρό ενυδρείο με λιλιπούτεια χρυσόψαρα. Με τον καιρό και παρ' όλη τη φροντίδα μου είχαν όλα πεθάνει κι απέμεινε μόνο ένα, το μικρότερο. Και τότε ξαναβρέθηκα στο ίδιο δίλημμα, αλλά ήμουν νέος και ανθεκτικός. Έτσι, έβαλα το χρυσοψαράκι σε μία μεγάλη κατσαρόλα με νερό και το επέστρεψα στο κατάστημα των ενυδρείων για να το κρατήσουν συντροφιά με τα άλλα. Έτσι έπραξα τότε. Και με αυτή τη μνήμη, έβαλα στη χούφτα μου το ονειρατάκι (λέξη επινοημένη από τον Διονύσιο Σολωμό), το άφυλο και αδήλωτο, και το παρατηρούσα.

Όχι, δεν το πέταξα, δεν μπόρεσα να το πετάξω και δεν προτίθεμαι να αναλύσω τους λόγους αυτής της απόφασής μου.Το πήρα μαζί μου στο δρόμο της επιστροφής, γιατί εγώ και το ονειρατάκι μου χωρούσαμε μια χαρά στο σπίτι...»

Της ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ (Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων και δοκίμια).  

Το όνειρο μέχρι να πραγματοποιηθεί καταλογίζεται σαν αποτυχία. Δίκαιο ή άδικο αυτό συμβαίνει, όμως δεν θα πάψω να πιστεύω στο μότο μου:  Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΨΕΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙ.