ΙΚΕΤΗΣ Τ'ΟΝΕΙΡΟΥ

Ο κόσμος όλος άχρονος κι απέραντος,
δημιουργίας θαύμα ή θήραμα..

Tον ψάχνεις εκεί ποιητή,
που φοράς τον πόνο κατάσαρκα,
μακρυά απ'τα σύνορα,
στους γαλαξίες....
Με μάτια σφαλιστά,
με σκέψη ανελεύθερη,
με τον πόθο να κυλά,
σε μια σταγόνα δάκρυ..
Aντάμα με της καρδιάς τον χτύπο,
μ'αγκάλες ανοιχτές,
μα δεν τον βρίσκεις ποτέ.....

Δεν αντέχουν πια οι χρόνοι...
διαβαίνουν οι θύμησες,
σαν τις σκιές που φοβάσαι ποιητή...

Φως ιερό,
απέραντος ικέτης τ'ονείρου,
στου ουρανού μου τις μπόρες,
προσμένω τον ήλιο...
που την ψυχή μου μάταια προσμένει..

Νίκος Περάκης. 2-1-07