Είμαι ξαπλωμένη στην άμμο.Το μισό σώμα μου είναι μέσα στο νέρο. Κάπου κάπου ένα μικρό κυμματάκι, σκάει την αλμύρα στο πρόσωπό μου. Είναι η πιο ζεστή Αυγουστιάτικη νύχτα. Σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά. Ο ουρανός είναι πλημμυρισμένος από αστέρια...πρώτη φορά βλέπω τόσα πολλά μαζεμένα. Είναι τόσο φωτεινός, λες και είναι αναμμένοι χιλιάδες προβολείς εκεί πάνω. Απίστευτα όμορφο..αφάνταστα  μαγικό...Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου...νιώθω να χάνω την αίσθηση της πραγματικότητας..Το μυαλό μου ταξιδεύει και μαζί του με εγκαταλείπει και το σώμα μου...παραδίνομαι στο μεγαλείο..

Και τότε  είναι που αρχίζει η βροχή..όμοιά της δεν έχω ξαναδεί..Αστέρια πέφτουν συνέχεια...το ένα μετά το άλλο. Κατρακυλάνε από τον ουρανό και χάνονται κάπου στην ατμόσφαιρα..Πέφτουν και αφήνουν πίσω τους μια χρυσή ουρά..Κάνουν το χρυσό ταξίδι τους και σβήνουν. Η βροχή των αστεριών με έχει αποσυντονίσει...δεν προλαβαίνω να τα μετράω...δεν χορταίνω να κοιτάω..κάνω ευχές..πολλές, διάφορες, μικρές, μεγάλες, σημαντικές, ασήμαντες...Χαμογελάω με την αφέλεια μου, που σκέφτομαι σαν ένα μικρό κοριτσάκι. Αλλά γιατί, τα παραμύθια δεν είναι και για τους μεγάλους?

Ανοίγω τα χέρια μου σαν να περιμένω να πέσουν όλα μέσα στην αγκαλιά μου. Να γεμίσει ξαφνικά η θάλασσα χιλιάδες αστέρια απλωμένα πάνω της..Σαν όνειρο είναι που δεν θέλω να τελειώσει. Απλώνω το χέρι μου να πιάσω ένα..μόνο ένα το δικό μου. Είναι το πιο φωτεινό απο όλα..Το κρατάω στα χέρια και νιώθω μια ζεστασιά να διαπερνάει το κορμί μου, η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά.. Το φοράω σαν στολίδι στα μαλλιά μου και φωτίζεται όλη μου η ύπαρξη..

Το δικό μου αστέρι φωτίζει την ευχή της καρδιάς μου και η ελπίδα λάμπει στο πρόσωπό μου..Πλέον όλα έχουν αλλάξει....