Είμαι ένα υπερκαταναλωτικό γουρούνι! Μετά απο ώριμη σκέψη και ένα δίωρο προσπάθειας να βάλω μια τάξη στο 3x3 δωμάτιό μου, κατέληξα στο άνωθεν συμπέρασμα. Γιατί εντάξει να χρειάζεσαι κάτι να το πάρεις. Να σου χάλασε κάτι και να πρέπει να το αντικαταστήσεις κατανοητό και αυτό, να το κάνεις. Να σου κάνουν ένα δώρο...ε τι, όχι θα πείς? Να σου χαρίσουν κάτι, φυσικά δεν θα αρνηθείς. Να έχεις όμως είκοσι και να θέλεις και άλλα τόσα, ε κοπέλα μου τι να πω αυτό είναι μεγάλη γουρουνιά!

Είμαι κλασική περίπτωση καταναλωτικής γυναίκας. Απο εκείνο το είδος που φοβίζει τους άντρες και το πορτοφόλι τους. Δεν θυμάμαι να'χω πάει για ψώνια πολλές φορές παρέα με άντρα. Μάλλον τρόμαζαν και μόνο στην ιδέα να με συνοδέψουν. Και για να λέμε την αλήθεια το δίκιο τους είχαν. Φίλοι μου άντρες είμαι σίγουρη οτι πολλοί απο εσάς έχετε κάνει το ατυχές λάθος να βγείτε για ψώνια με την καλή σας. Σε πόσα μαγαζιά σας έσυρε? Πόσα ρούχα κατέβασε απο τα ράφια? Πόσα δοκίμασε? Πόσες φορές είσαστε αναγκασμένοι να ακούσετε...τι λες για αυτό...μου πάει?...μπα με χοντραίνει μου φαίνεται...α παπα δεν μου στέκεται καλά.. Πόσοι είχατε την ευκαιρία να απαντήσετε στις ερωτήσεις? Μόνη της δοκίμαζε, μόνη της ρωτούσε και μόνη της απαντούσε φυσικά.Εσείς το μόνο που είχατε να κάνετε ήταν να συμφωνήσετε, γιατί μπορούσατε άλλωστε να κάνετε και αλλιώς?? Στο τέλος αγόρασε κάτι? Μπορεί και τίποτα, γιατί απο όσα δοκίμασε(πολλά!) δεν της άρεσε κάτι. Αν όμως αγόρασε είσαστε και αναγκασμένοι να κουβαλάτε και τις σακούλες σαν τα γαιδούρια. Το θύμα της υπόθεσης εσείς και τα πόδια σας. Αλλά σκεφτείτε και αυτήν την κακομοίρα πόση φαιά ουσία ξόδεψε μέχρι να αποφασίσει ποιό μπλουζάκι της στέκεται καλύτερα. Στην τελική κάνατε την κοπέλα σας ευτυχισμένη, έχετε κερδίσει πάμπολλους έξτρα πόντους!

Καλά δεν είναι και όλες οι γυναίκες έτσι. Εγώ όμως που ανήκω σ'αυτήν την κατηγορία σας συμπονώ απόλυτα. Γι'αυτό και δεν παίρνω μαζί μου πλέον κάποιον όταν βγαίνω στα μαγαζιά. Ποτέ, ούτε καν φίλη μου. Ξεκινάω μόνη μου και γυρίζω παρέα με τις σακούλες μου. Και μερικές φορές και χωρίς αυτές. Γιατί ξέρετε τι είναι να έχεις βγεί για ένα καφεδάκι, να γυρίσεις με καμιά δεκαριά σακούλες σπίτι, και να σε πάρει χαμπάρι η μάνα σου? Εκεί αρχίζει το πανηγύρι της γκρίνιας! Καλά έχει τα δίκια της και αυτή δεν λέω, αλλά με έχουν κουράσει αυτές οι μαμαδίστικες ειρωνικές ατάκες όπως:

-Α καλά που το πήρες αυτό, δεν είχες.Το χρειαζόσουν.

-Παιδί μου εσύ δεν είσαι στα καλά σου.Δουλεύεις για να ψωνίζεις. Δεν κοιτάς να βάλεις κανα φράγκο στην άκρη λέω εγώ.

-Και μετά θες να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια.Ρούχα θα τρώτε ήθελα να'ξερα.

-Να δω ποιός θα βρεθεί να σε πάρει εσένα. Μόνο για να σε ντύνει θα θέλει ένα μισθό ο άμοιρος.

Με έχει μάθει.33 χρόνια με "μεγαλώνει". Είμαι άρρωστη, θα ψωνίσω. Έχω τις μαύρες μου, πρέπει να ανέβει η ψυχολογία μου, θα ψωνίσω. Έχω πρόβλημα με τον γκόμενο? Ε μια βόλτα στα μαγαζιά θα μου φτιάξει λίγο την διάθεση. Χώρισα?? Εκεί γίνεται ο χαμός! Καταστηματάρχες θα κάνετε πάρτυ σήμερα, έχετε την τιμητική σας. Ακούστε ένα τελευταίο περιστατικό για να νιώσετε το μέγεθος της ανωμαλίας μου.

Είναι να βγώ πρώτο ραντεβού με γκόμενο. Με πιάνει κρύος ιδρώτας! Τι θα βάλω το βράδυ? Θεέ μου, δεν έχω τίποτα να φορέσω!( η ντουλάπα είναι φίσκα εντωμεταξύ. Αν είχε μιλιά θα μου τα'χωνε κανονικότατα. Πενήντα παντελόνια και εκατό μπλουζάκια φιλοξενεί στα ράφια της). Ίσως να βάλω το κοντό μου τζίν....μπα το'χω φορέσει τόσες φορές (άσχετο που αυτός που θα βγω δεν το'χει δει ποτέ). Να φορέσω αυτό εδώ το μπλουζάκι? Αποκλείεται δεν μου αρέσει καθόλου, δεν με κολακεύει(δεν έχει να κάνει οτι μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν το αγαπημένο μου). Παπούτσια? Χρειάζομαι οπωσδήποτε μπότες. Δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσω τις ψηλοτάκουνες και εννοείται οτι τις άλλες τις κοντές δεν θα τις βάλω. Πρέπει να ψωνίσω. Καταλήγω στην αγορά.Είμαι στην βιτρίνα ενός παπουτσάδικου κανα μισάωρο.Διαλέγω κάποια ζευγάρια για να δοκιμάσω. Μπαίνω στο μαγαζί, τα δείχνω στην πωλήτρια και μου τα φέρνει. Βάζω, βγάζω, δοκιμάζω. Κάνω βόλτες, τα κοιτάω, τα ξανακοιτάω, κοιτάω και την κοπέλα. Νομίζω οτι θέλει να με πετάξει έξω. Έχει και το άγχος της αν τελικά θα αγοράσω κάτι. Τελικά αποφασίζω. Μετά απο μια ώρα βγαίνω απο το κατάστημα με τρείς σακούλες στα χέρια και ένα χαμόγελο στα χείλη. Νιώθω υπέροχα αλλά δεν έχω χορτάσει. Συνεχίζω την πορεία. Μπαίνω σε ένα μαγαζί με ρούχα αυτή τη φορά. Βρίσκω 2-3 μπλουζάκια να μ'αρέσουν. Δοκιμάζω. Η πωλήτρια μου φέρνει και άλλα. Απ' αυτά τα μικροσκοπικά, που νομίζεις οτι δεν τους έφτανε το ύφασμα για να τα φτιάξουν ολόκληρα, αλλά φυσικά το αγοράζεις. Συνεχίζει να φέρνει και άλλα και άλλα. Έχω ιδρώσει, ζεστάθηκα απο το ντύσου, γδύσου. Κουράστηκα. Καταλήγω στο ποιά θα πάρω, πληρώνω και φεύγω. Λέω να γυρίσω σπίτι. Καλά ήταν, νιώθω ικανοποιημένη. Για κακή μου τύχη περνάω απο ένα μαγαζί και κολλάω με ένα μπλουζάκι που έχει στην βιτρίνα. Το θέλω, πρέπει να το πάρω. Αν δεν το πάρω θα πάθω κάτι. Θα σκάσω, θα βγάλω σπυριά, θα πάθω ανεμοβλογιά, ιλαρά, θα τρελαθώ! Το μαγαζί είναι κλειστό. Αλλά θα ανοίξει όπου να΄ναι, θα περιμένω. Κάθομαι σε κάτι σκαλοπάτια εκεί δίπλα παρέα με τις σακούλες μου. Ο μαγαζάτορας καταφτάνει. Ανοίγουμε το μαγαζί μαζί. Η αγωνία είναι γραμμένη στο πρόσωπό μου. Θα το'χει στο νούμερό μου? Στο χρώμα που το θέλω υπάρχει? Θα μου στρώνει καλά? Είμαι με τα καλά μου? Μήπως έχω παρανοήσει τελείως?? Έχω πρόβλημα τελικά.

Το βράδυ πήγα στο ραντεβού και δεν έβαλα τίποτα απ'όσα αγόρασα. Διάλεξα κάτι παλιότερο και δοκιμασμένο. Αν αυτό δεν είναι ανωμαλία τότε τι είναι? Και δεν είναι μόνο τα ρούχα και τα παπούτσια , είναι και τόσα άλλα που αγοράζουμε και αγοράζουμε και ποτέ δεν μας φτάνουν. Και εντάξει έχεις το πρόβλημά σου απο την μία, και απο την άλλη έχεις και ολα αυτά τα πολυκαταστήματα που συνεχώς ξεφυτρώνουν απο το πουθενά και σε βάζουν στον πειρασμό να μπείς, να δείς , και φυσικά να πάρεις. Άντε να αγιάσεις μετά.  

Η ειρωνεία του όλου θέματος είναι οτι με όλα αυτά τα λεφτά που έχω ξοδέψει σε τέτοιου είδους αγορές, θα μπορούσα να έχω πάρει ένα καλό αυτοκίνητο...μπορεί και σπίτι τώρα που το καλοσκέφτομαι. Ή έστω θα είχα κάποια χρήματα στην άκρη. Και για να μιλήσουμε ακόμα πιο σωστά δεν θα χρωστούσα σε κάρτες. Και ενώ τα σκέφτομαι όλα αυτά και λέω αυτό ήταν δεν πρόκειται να ξαναγοράσω τίποτα, πέφτω ξανά στα ίδια. Νιώθω οτι είμαι εθισμένη όπως ένας αλκοολικός ή ένας ναρκομανής. Αν υπήρχαν συναντήσεις ανώνυμων υπερκαταναλωτών νομίζω οτι δε θα τις έχανα με τίποτα.

- Με λένε Τζέλα και είμαι καλά. Έχω να ψωνίσω εδώ και ένα μήνα!