Λένε οτι αγάπη και μίσος τέμνονται απο μια λεπτή διαχωριστική γραμμή. Ένα συρματόπλεγμα θα έλεγα εγώ.

Αγαπάς κάποιον? Στο τέλος μπορεί και να τον μισήσεις. Μισείς κάποιον? Στα φέρνει έτσι η ζωή και τον ερωτεύεσαι.

Και αφού αγαπήσεις και μισήσεις, μετά ξαναγαπάς. Και ύστερα πάλι  μπορεί και να ξαναμισήσεις. Και κάπως έτσι πάει η ιστορία. Αγάπη-μίσος, μίσος-αγάπη, ξανά αγάπη-πάλι μίσος και μία απο τα ίδια μέχρι και αν......

Ξέχασα υπάρχει και ο έρως στο ενδιάμεσο. Καλά αυτός δεν είναι για χόρτασμα ούτως ή άλλως. Κρατάει λίγο και έπειτα ξεφουσκώνει, σαν μπαλόνι ένα πράγμα. Και κρίμα γιατί είναι και το πιο μαγικό κομμάτι της όλης υπόθεσης.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κρατήσεις έναν έρωτα ζωντανό? Πού γίνεται το λάθος και χάνεται το πάθος?(έκανα και ρίμα) Γιατί να πρέπει να πονάμε? Γιατί μας φτάνουν στα όριά μας, άνθρωποι που αγαπήσαμε πολύ? Γιατί δεν θέλουμε να άκουμε ούτε και το όνομά τους? Γιατί μαμά με άφησες με απορίες?

Υ.Γ.1. Αυτό παθαίνει ο άνθρωπος αν τρώει σουβλάκια στις δώδεκα το βράδυ. Εκτός απο το στομάχι μου, έχει φουσκώσει και ο εγκέφαλος.

Υ.Γ.2. Εκτός απο τα σουβλάκια," έφαγα" και την φρίκη μου.

(Δεν με πονάει ακόμα το δοντάκι μου. Ο εγωισμός μου είναι αυτός που διαμαρτύρεται. Απλά για να σας προλάβω!)