Καλησπέρα σας!

Αν και στο τελείωμα της, ακομα και αυτη η εβδομάδα δικαιούται τοτραγούδι της...

Και επειδή σημερα υπάρχει και λίγη μελαγχολία να πλανάται στον αέρα.... επιλέγουμε μια μελωδία απο τα παλιά...

Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω
Πόσο μόνη νιώθω
...Στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ
Με μεγάλο πόθο

Δεν τη βρίσκω την άκρη
Πουθενά και πες μου τι να κάνω
...Έχω γεμίσει ασφυκτικά
Με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
Και ο χρόνος μου γελάει σαν μωρό

Που να γείρω το κορμί μου
Όταν γυρνάω απ' τα μπαρ κι απ' τα ξενύχτια
Που να βρω ένα φιλαράκι
Να μου πει πως μ' αγαπάει στ' αλήθεια
Αφου κι εσύ έχεις εξαφανιστεί

Μοιάζει η νύχτα μακριά σου να 'ναι ερεθιστική
Σαν την αμαρτία
Μα η μορφή σου δραπετεύει από κρυψώνα μυστική
Με χτυπάει με βία

Τότε εσύ έχεις τη λύση να μου δώσεις που γυρεύω
Τη λύση που ζητάω
Μπλοκαρισμένος από χρόνια στα δικά σου τα γρανάζια
Που για μέρες τραγουδάω....

Υ.Γ Αυριο θα ακολουθήσει Post γιατα συγκλονιστικά γεγονότα του Σαββάτου... ;-)