Πόσο μ'αρέσουν τα παιχνίδια με τις λέξεις! Απο μικρή μου άρεσαν. Τότε ήταν ένας χαριτωμένος τρόπος έκφρασης, ένα παιχνίδι. Και τώρα είναι, άλλα είναι και κάτι παραπάνω. Είναι το φώς στο συναισθηματικό τούνελ που έχω μπλέξει. Είναι μια ανάσα..

Έγραφα και τότε. Πολύ, συνέχεια, ασταμάτητα. Είχα μια έμπνευση αστείρευτη και η φαντασία μου κάλπαζε στα σύννεφα. Έπεφτα στο κρεββάτι το βράδυ για ύπνο, έσβηνα το φώς και τότε τις έβλεπα μπροστά μου....τις λέξεις. Ηταν ξεκάθαρες...ήταν όμορφες. Και σηκωνόμουν, άναβα πάλι τα φώτα και έπαιρνα μολύβι και χαρτί. Και είχα μια τρελή αγωνία μήπως και χάσω κάποια σκέψη, μήπως τελειώσει η έμπνευση. Και όταν πλέον οι λέξεις είχαν μπεί στη θέση τους, τότε μόνο ησύχαζα.

Και έγραφα, έγραφα και δεν σταματούσα με τίποτα. Ιστορίες πραγματικές, αλλά και ιστορίες βγαλμένες απο την φαντασία μου. ’λλες χαρούμενες και αστείες και άλλες πιο μελαγχολικές. Και ξεκινούσα το παιχνίδι μου με τις λέξεις...Τις έντυνα με το δικό μου νόημα. Τις φώτιζα με τα δικά μου χρώματα. Τις έλουζα με τις δικές μου μελωδίες. Τις έβαζα να παίξουν τον ρόλο που έπρεπε. Και όταν όλες πλέον έμπαιναν στην σειρά τους, έπαιρνε μορφή και το κείμενο. Και τότε είχε υπόσταση, ζωντάνευε. Το έβλεπα να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου και ήταν αληθινό...τουλάχιστον για μένα. Κάποια στιγμή, έτσι ξαφνικά, το παιχνίδι με τις λέξεις σταμάτησε. Το παράτησα μέσα στην αποθήκη του μυαλού μου και δεν ξανάπιασα μολύβι, παρα μόνο για να λύσω κάνα σταυρόλεξο.

Και τώρα είμαι εδώ και γράφω. Οι λέξεις είναι πάλι μπροστά μου...μπορεί και να μην είχαν χαθεί ποτέ. Μπορεί και εσκεμμένα να εμπόδιζα τον εαυτό μου να τις δεί. Νιώθω πως μου δόθηκε μια ακόμη ευκαιρία. Και έχω πάλι αυτή την τρελή επιθυμία να γράφω συνέχεια και συνέχεια. Σαν να με έχει κυριεύσει μια γλυκιά εμμονή.....Οι λέξεις πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Μακάρι να μπορούσα να τους χαρίσω και πάλι ζωή.....