Δούλευα στο κέντρο της Αθήνας περίπου έξι χρόνια. Για να πάω στην δουλειά μου, έπαιρνα λεωφορείο για Πειραιά, τρένο για Ομόνοια και μετά μετρό για Σύνταγμα. Το αντίστροφο γινόταν για να γυρίσω σπίτι. Ένα ολόκληρο ταξίδι με λίγα λόγια. Είχα μάθει τα δρομολόγια και την διαδρομή τυφλό σύστημα. Και την έκανα κυριολεκτικά πετώντας. Έτρεχα να γλιτώσω ακόμα και το δευτερόλεπτο...ειδικά στην επιστροφή, να γυρίσω νωρίς. Και μια μέρα έτυχε...(δεν πέτυχε) το παρακάτω περιστατικό...

Σχολάω ένα απόγευμα απο τη δουλειά, μαζεύω τα μπογαλάκια μου και την "κάνω". Φτάνω στο σταθμό του μετρό, βγάζω εισιτήριο, το ακυρώνω και τρέχω προς τις κυλιόμενες. Οι σκάλες ήταν εκεί που έπρεπε, εγώ όμως δεν ήμουν. Πάω με φόρα, βάζω το ένα πόδι στο πρώτο σκαλοπάτι, και με σκοπό να κατέβω, βάζω και το άλλο το αριστερό στο επόμενο...Και όλα αυτά με φόρα(να σημειωθεί αυτό στα πρακτικά)! Συνήθως τα κατέβαινα τρέχοντας τα σκαλιά αλλά τώρα κάτι συμβαίνει...κάτι δεν πάει καλά...ή με μένα ή με τις κυλιόμενες. Παλεύω να κατέβω αλλά μάταιος ο κόπος. Απο απέναντι με κοιτάνε κάποιοι και γελάνε...γιατί?? Το βλέμμα τους λέει κάτι σαν..."μα καλά τι κάνει η ηλίθια?"...αυτό με τρομάζει λίγο. Όπως με τρομάζει οτι αυτοί κατεβαίνουν, ενώ εγώ όχι. Κάτι πάει ανάποδα..Ένα κόκκινο λαμπάκι αναβοσβήνει στο κεφάλι μου σαν φωτεινή επιγραφή..."τι κάνεις παιδάκι μου έχεις καταλάβει??πως γίνεται να κατέβεις  τις κυλιόμενες που ανεβαίνουν...ε??" Πώς τα κατάφερα έτσι?

Ωστόσο δεν τα παρατάω. Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Θα κατέβω πάει και τελείωσε! Τα μαλλιά μου ανεμίζουν, το δερμάτινο μου χορεύει στον αέρα, η τσάντα μου μετα βίας στέκεται στον ώμο μου και το ένα μου κορδόνι βρήκε την ώρα να λυθεί! Κουνάω χέρια και πόδια πέρα δώθε σε μια προσπάθεια να κρατηθώ όρθια και στα μάτια μου έρχεται η σκηνή απο το Matrix που ο Νίο σε slow motion προσπαθεί να αποφύγει τις σφαίρες με απίστευτο σπάσιμο μέσης.΄Εχω ιδρώσει και δεν σταματάω να βρίζω τον εαυτό μου..χαζή ξανθιά...χαζή ξανθιά(χαχαχα)!

Και τότε η λογική επανέρχεται στο ξανθό μου κεφάλι. Βρίσκω την ισορροπία μου, σταθεροποιούμαι σ'ένα σκαλοπάτι, αλλάζω κατεύθυνση και ανεβαίνω προς τα πάνω. Ναι, εσείς που κοιτάτε το πανηγύρι τελείωσε! Πατάω τα πόδια στο μάρμαρο και παίρνω μιαν ανάσα. Ισιώνω το δερμάτινο, στρώνω το μαλλί, φτιάχνω την τσάντα και πάω στα σκαλιά. Στα κανονικότατα, τα τσιμεντένια καλέ...δεν θα πάρω άλλο OTIS σήμερα. Σηκώνω ψηλά το κεφάλι και αρχίζω να κατεβαίνω με ύφος δεν έγινε και τίποτα....έγινε?