Φίλοι μου έχω να σας πληροφορήσω κάτι πολύ σημαντικό! Όσο και να πίνετε, όσο και να ξενυχτάτε παρέα με ένα γεμάτο ποτηράκι, δεν πρόκειται να δείτε καμία ανακούφιση! Το πίνω και ξεχνάω είναι ένας μύθος! Ένα παραμύθι, που όλοι το έχουμε χάψει σαν πραγματικότητα! Εγώ προσωπικά το καρατσέκαρα το θέμα. Όχι μία, άλλα πολλές φορές για να δώ αν πιάνει...αλλά....την πάτησα. Το μόνο που αποκόμησα απο το όλο πείραμα ήταν δυνατός πονοκέφαλος και μία χάλια διάθεση για όλη την επόμενη μέρα. Να μην υπολογίσω και την ψυχολογία μου, που έφτασε δέκα πατώματα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Και στην τελική το μόνο που έκανα όλο το βράδυ ήταν να θυμάμαι....

Είσαι σε ένα μπαράκι με χάλια διάθεση και λες θα πιώ για να ξεχάσω. Και αρχίζεις και ρουφάς και κατεβάζεις το ένα ποτό μετά το άλλο. Και είναι και αυτός ο καταραμένος ο μουσικοπαίχτης και βάζει το ένα σφάχτη-κομμάτι στην καρδιά, μετά το άλλο. Και έχεις φτάσει σε μια κατάσταση που είσαι έτοιμος να κλάψεις, να φωνάξεις, να σπάσεις κάνα ποτήρι(επειδή δεν μπορείς να σπάσεις κάποιον άλλο στο ξύλο) έτσι γιατί γουστάρεις, ή να πάρεις τους δρόμους και να πας να χτυπάς κουδούνια. Και συνεχίζεις να πίνεις για να ξεχάσεις, και όσο πίνεις θυμάσαι, γιατί έχει αυτή την επιρροή το αναθεματισμένο το αλκοόλ. Πρίν γίνεις εντελλώς γκολ να σε γυρίζει στα περασμένα. Και σου έρχονται λοιπόν διάφορες αναμνήσεις στο κεφάλι. Τότε που είσασταν εκεί, τότε που κάνατε αυτό, τότε που σου έπιασε το χέρι, η πρώτη φορά που φιληθήκατε, όταν σου είπε σ'αγαπώ, η πρώτη φορά που κάνατε έρωτα. Και τότε παραγγέλνεις άλλο ένα. Και εκεί αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Μπορεί και να βάλεις τα κλάμματα, αλλά και τι θα καταλάβεις? Το πολύ πολύ, να πας μέχρι την τουαλέτα να φυσήξεις την μύτη σου και να γυρίσεις να συνεχίσεις να κατεβάζεις. Έχεις και δυο-τρείς φίλους/ες μαζί, που τους πρήζεις όλο το βράδυ αλλά δεν θέλουν να στο πούν για να μην σε πληγώσουν, και απο μέσα τους παρακαλάνε να λιποθυμήσεις μηπως και γλιτώσουν. Και κάπως έτσι, αφού φτάσεις στα όριά σου, κάποια στιγμή το κοντέρ θα δείξει κόκκινο. Εκεί ή θα πέσεις κάτω και θα σε πάρουν στα χέρια να σε πάνε ή θα πληρώσεις και θα την κάνεις για σπίτι κάνοντας οχτάρια και ψάχνοντας τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Και έτσι έχεις ξεχάσει..

Το επόμενο πρωί είναι το δύσκολο. Όταν ξυπνάς και αρχίζει ο εγκέφαλος να λειτουργεί. Το κεφάλι κοντεύει να σπάσει από τον πονοκέφαλο. Έχεις φοβερό στομαχόπονο και μπορεί να θέλεις να ξεράσεις(να με συγχωρείτε). Αρχίζεις να σκέφτεσαι το περασμένο βράδυ και φρικάρεις. Γιατί τότε συνειδητοποιείς τι έγινε. Και το κακό είναι, οτι δεν είσαι και σίγουρος τι ακριβώς μπορεί να έγινε. Μήπως έκανες καμιά μ@###ία μέσα στο μαγαζί? Πώς θα ξαναπατήσεις το πόδι σου εκεί μέσα τώρα? Είπες κάτι που δεν έπρεπε να πείς και θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου αργότερα? Έκανες κάτι που δεν έπρεπε ενώ ήσουν ζαλισμένος απο το ποτό?...εκεί αρχίζεις να ψάχνεσαι για τυχόν σημάδια..Μήπως τον/την πήρα τηλέφωνο? Αρχίζεις να ψάχνεις το κινητό για μηνύματα και κλήσεις. Φτου να πάρει, δεν γούσταρα, δεν έπρεπε, έριξα τον εγωισμό μου, πώς θα το δεί τώρα.. Μήπως έχω τρακάρει και δεν το θυμάμαι?Και κάπου εκεί αρχίζεις και μετανιώνεις. Και τότε είναι που πραγματικά θέλεις να ξεχάσεις.

Δεν πίνουμε για να ξεχάσουμε. Πίνουμε για να θυμηθούμε, να έρθουμε πιο κοντά στο πρόβλημά μας. Όσο περίεργο και να ακούγεται, είναι η μόνη αλήθεια. Γιατί ουσιαστικά αυτό θέλουμε, να πονέσουμε περισσότερο. Να φτάσουμε πιο πολύ στον πάτο, να αγγίξουμε το αγκάθι. Να μειώσουμε τον εαυτό μας για να δούμε την αλήθεια. Και ναι, η αλήθεια μπορεί να πονάει, αλλά ανακουφίζει κιόλας. Έτσι κατανοούμε τη απώλεια, την αισθανόμαστε , την ζούμε. Γιατί αν δεν την ζήσεις, δεν θα αφήσεις και ποτέ να φύγει αυτό που έχασες ή έδιωξες. Θα κλάψεις, θα πιείς, αλλά δεν θα ξεχάσεις. Θα θυμηθείς και θα πονέσεις. Και μόνο τότε θα μπορέσεις να ξορκίσεις το παρελθόν.

Ήπια και σε θυμήθηκα...αλλά ζω και χωρίς εσένα.......