Επιτέλους αξιώθηκα να πάω στο Ναύπλιο.

Άκουγα τα καλύτερα, αλλά δεν είχα άποψη επί του θέματος και περίμενα την κατάλληλη ευκαιρία για να πάω.

Ένα μέρος τόσο μακριά όσο και κοντά στην Αθήνα.
Κοντά γιατί απέχει μόλις 1,5-2 ώρες το πολύ και μακριά γιατί δεν την θυμίζει καθόλου.

Για την ακρίβεια δε θυμίζει κανένα άλλο μέρος.

Τα σπιτάκια της παλιάς πόλης, πολύχρονα γεμάτα ζωντάνια σε καλωσορίζουν σε μια εποχή
που δεν χάθηκε στο χρόνο κι ας πέρασαν 100 και 150 χρόνια.

Μνημεία, αγάλματα, εκκλησίες και κτήρια σε άριστη κατάσταση όπως το πρώτο ελληνικό γυμνάσιο ή το πρώτο κοινοβούλιο πλαισιώνουν την περιήγηση στα μικρά στενάκια που κάθε ένα έχει τη μαγεία του. Τα γύρισα κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές, με την παρέα μου όχι μόνο να μην παραπονιέται αλλά να επαυξάνει (τα θελε και τα παθε)

Αναρίθμητες μικρές επιχείρησεις, εργαστήρια δείχνουν το μεράκι των κατοίκων να καταπιάνονται με κάτι το διαφορετικό, μη τετριμμένο.

Υγιείς προσωπικότητες σε μαγαζάκια 10 και 20 τετραγωνικών να σου λεν "έλα" με τον τρόπο τους μόνο και μόνο βλέποντας στη βιτρίνα αυτό που πωλούν. Άλλος παραδοσιακά ξύλινα παιχνίδια, άλλος χειροποίητα κομπολόγια, άλλος φιγούρες από το θέατρο σκιών, άλλος παραδοσιακά γλυκά που μοσχοβολούν αγνά υλικά, φρέσκια κρέμα που μου θύμισε παιδικά χρόνια.

Στους δρόμους, κάτοικοι κι επισκέπτες χαμογελαστοί σαν το χαμόγελο του ήλιου που μας κράτησε παρέα όλο το Σαββατοκύριακο.

Δεν ξέρεις που να πρωτοπάς, τι να πρωτοκάνεις και που να πρωτοφάς.
Κάνεις λίγο απ'όλα και δεν ανησυχείς, γιατί ξέρεις ότι θα επιστρέψεις.

Μιλώντας όμως για φαγητό να σημειώσουμε την ψαροταβέρνα Κάτσε Χάμου με την φανταχτερή τοιχογραφία που αναπαριστά τα μαγαζιά της παραλιακής και το μεζεδοπωλείο Αίολος, με εκλεκτούς μεζέδες. Θα επιμείνω στα ποτά που ήταν ιδιαίτερα όπως το κρασί Αίολος, το ούζο Καρώνη, το Σπέτσι (κόλα-πορτοκάλι) και φυσικά η μπύρα Zέος!!! :D

Μπούρτζι μπορεί να μην προλάβαμε να πάμε, ανεβήκαμε όμως στο Παλαμήδι με τα περιβόητα 999 σκαλιά. Εγώ πάλι τα μέτρησα 1040 μέχρι την κορυφή..
Είχε διάφορες διακλαδώσεις μετά την είσοδο του μουσείου και μάλλον έχασα το λογαριασμό. Η θέα από πάνω είναι πανοραμική και το φρούριο επιβλητικό. Πολύς κόσμος ανέβαινε με τη γλώσσα έξω ενώ εμείς ως συνήθως στην κοσμάρα μας, φωτογραφίζαμε κάναμε πλάκα και παρατηρούσαμε κάθε τι αξιοπερίεργο, όπως έναν κινέζο που έτρεχε όχι γυμνός αλλά προς τα κάτω τα σκαλοπάτια πέντε-πέντε για να τον δούμε μετά από 20 λεπτά να ανεβαίνει ξανά κρατώντας το κινητό του που είχε ξεχάσει νωρίτερα να πάρει.

Για διαμονή η επιλογή πανσιόν είναι μεγάλη αλλά και πάλι τα δωμάτια κλείνονται ταχύτατα και μακροπρόθεσμα. Σταθήκαμε τυχεροί και το δωμάτιό μας ήταν πολύ καλό και σε κεντρικό σημείο, με ένα απέραντο πάρκινγκ κατα μήκος όλης της παραλιακής.

Αξίζει τέλος να επισκεφτείτε το Μουσείο Κομπολογιού που φιλοξενεί κομπολόγια ανεκτίμητης αξίας από διάφορες γωνιές της γης ποικίλης χρονολογίας. Μην ξεχάσετε να αγοράσετε ένα, γιατί αποτελεί σήμα κατατεθέν στο Ναύπλιο και το καλύτερο αναμνηστικό της εκδρομής σας. Είμαι χαρούμενος που ένα από αυτά είναι πλέον στη συλλογή μου, μπλε χάντρες από χρυσόλιθο:)

Λίγο πιο πάνω από το Μουσείο Κομπολογιού θα συναντήσετε και την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα, έξω από την οποία δολοφονήθηκε το 1831 ο Ι. Καποδίστριας από τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Αξέχαστη θα μου μείνει η στιγμή που ένα κοριτσάκι έλεγε την ιστορία σε ένα μεγαλύτερο αγοράκι και μπέρδεψε τα ονόματα λέγοντας ότι ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε από τον Μαυρόμπεη Πετρομιχάλη! :)))))

Κάπου εδώ θα βάλω μια άνω τελεία, γιατί το Ναύπλιο αποδείχτηκε ανεξάντλητο περιγραφών.

Όσοι δεν έχετε πάει δεν ξέρετε τι χάνετε και όσοι έχετε πάει ξέρετε τι έχετε κερδίσει :)