Είναι δύο το βράδυ και εγώ κάθομαι μ'ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι. Κάνει κρύο αλλά δεν έχω ύπνο. Το δωμάτιο μέσα μοιάζει να έχει μικρύνει. Δεν με χωρούσε, ένιωσα να με πλακώνουν τα ντουβάρια. Αέρα..αυτό ήθελα, να αναπνεύσω.

Ψυχή δεν κυκλοφορεί. Ο δρόμος είναι έρημος, ούτε αυτοκίνητα δεν περνούν. Η νύχτα φαίνεται πολύ μαύρη σήμερα...δεν ξέρω μπορεί και χτές να ήταν έτσι. Χτές όμως ήταν άλλη νύχτα, ήμουν αλλού. Με έχει συνεπάρει αυτή η απόλυτη ησυχία. Κοιτάζω στο κενό, αλλά όμως κοιτάζω κάπου. Όλοι κοιμούνται, όλα κοιμούνται. Και εγώ έχω μια ένταση που δεν μ'αφήνει να απολαύσω αυτή την νεκρή παράσταση. Λέω να μείνω λίγο ακόμα εδώ. Κλείνω τα μάτια. Το σκοτάδι βοηθάει την φαντασία μου να οργιάσει και..χάνομαι.

Φυσάει. Ο αέρας αρπάζει την κουρτίνα έξω. Ανεμίζει...κόκκινη, ματώνει την μαυρίλα της νύχτας. Και αυτή η ονειροπαγίδα μέσα κρεμασμένη, δεν σταματάει να λικνίζεται. Δεν μ'αρέσει που κάνει θόρυβο, σπάει την γαλήνη. Ξαφνικά θέλω να πάω να την κατεβάσω, αλλά δεν πρέπει. Θα την αφήσω, ίσως πιάσει κάτι καλό στα δίχτυα της απόψε για μένα. Μπορεί να τσακώσει το πιο γλυκό όνειρο. Ένα όνειρο που να μοιάζει αληθινό...και τότε θα παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα...στην χώρα των ονείρων.

Ξεπάγιασα. Πάω μέσα, παίζει το τραγούδι μου..