Κάποτε είχα μια φίλη..στα παλιά τα χρόνια, τότε που είμασταν κοπελίτσες και βλέπαμε τα πάντα πιο ρομαντικά. Και μεταξύ μας, πώς αλλιώς να δείς τα πράγματα στην ηλικία των δεκαοχτώ...όμορφα ήταν. Αυτή λοιπόν αγαπούσε όλο τον κόσμο. Όπου και αν πήγαινε ερωτευόταν και έναν. Όπου πάω αγαπάω..κάτι τέτοιο. Κακό δεν ήταν. Ίσα ίσα, μια χαρά περνούσαμε τότε με τους έρωτές της...και τους δικούς μας. Και τότε ένα καλοκαίρι αγάπησε έναν ξένο...έναν άγγλο. Διακοπές είμασταν, γνώρισε το παλικάρι, είπανε και δυο κουβέντες(μισά αγγλικά, μισά ελληνικά)...αυτό ήταν. Ακόμα ένας κεραυνοβόλος έρως...και άντε να την συνεφέρουμε μετά..Και να πείς οτι ήταν και το κελεπούρι...μισή μερίδα ήταν, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα λένε...και δίκιο έχουν.

Θυμάμαι αφού τελειώσαν οι καλοκαιρινές μέρες, αφού την έκανε για Αγγλία ο τύπος και πια είχαμε γυρίσει σπίτια μας, εκείνη έλεγε και ξανάλεγε μια φράση..."γιατί να μην μένουμε όλοι οι άνθρωποι στην ίδια χώρα?". Πλάκα είχε να την ακούμε. Πώς καλή μου να χωρέσουμε όλοι στην ίδια χώρα? Καζούρα που της κάναμε, αλλά εκείνη εκεί. Μπορεί και να τον θυμόταν για αρκετό καιρό μετά...μέχρι που ξαναγάπησε.

Η απόσταση...μαχαίρι, δύσκολη κατάσταση, την έχω ζήσει. Ακόμα αναρωτιέμαι όμως... απόσταση δεν μπορεί να υπάρχει και ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που μένουν στην ίδια χώρα, στην ίδια πόλη, στο ίδιο στενό? Τι είναι πιο σημαντικό...να έχεις τον άλλο κοντά σου και ας μην νιώθεις δυνατά ή να τρελαίνεσαι και ας βρίσκεται ο άλλος χιλιόμετρα μακριά? 

Το όλο θέμα είναι να μην την "πατήσεις". Αν πάθεις κάτι τέτοιο, κάνεις και τα πιο τρελά πράγματα για τον άλλο. Δεν σκέφτεσαι, ακολουθείς....φτάνεις και ξεπερνάς τα όριά σου. Και εγώ ρωτάω.....μπορείς να βάλεις όριο χιλιομέτρων στην καρδιά σου??